آب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=100%|' به '{{عربی|') |
جز (جایگزینی متن - 'بویژه' به 'به‌ویژه') |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*در حادثه کربلا، آب و عطش لازم و ملزوم یکدیگرند. کاروان [[امام حسین|اباعبد الله]]، کنار فرات فرود آمد، لکن سپاه ابن سعد، فرات را به محاصره گرفت و آب را به روی [[امام حسین]] و [[اهل بیت]] و اصحابش بست و میان [[امام]] و آب فاصله انداختند تا هم زودتر حسین را به تسلیم وادارند و هم از خاندان [[رسالت]] انتقام بگیرند. به نقل مورخان،از سه روز قبل از عاشورا با محاصره فرات، خیمه گاه امام در مضیقه بی آبی قرار گرفت و کودکان [[اهل بیت]] را با دیدن رودفرات، تاب تحمل عطش کمتر می‌شد منع آب از زنان و کودکان و افراد عادی ( | *در حادثه کربلا، آب و عطش لازم و ملزوم یکدیگرند. کاروان [[امام حسین|اباعبد الله]]، کنار فرات فرود آمد، لکن سپاه ابن سعد، فرات را به محاصره گرفت و آب را به روی [[امام حسین]] و [[اهل بیت]] و اصحابش بست و میان [[امام]] و آب فاصله انداختند تا هم زودتر حسین را به تسلیم وادارند و هم از خاندان [[رسالت]] انتقام بگیرند. به نقل مورخان،از سه روز قبل از عاشورا با محاصره فرات، خیمه گاه امام در مضیقه بی آبی قرار گرفت و کودکان [[اهل بیت]] را با دیدن رودفرات، تاب تحمل عطش کمتر می‌شد منع آب از زنان و کودکان و افراد عادی (به‌ویژه غیرنظامیان)در همه ادیان و مذاهب، غیر قانونی و عملی غیر انسانی است، به‌ویژه در اسلام. سپاه اموی با بستن آب به روی یاران و فرزندان حسین، این کار خلاف شرع و مغایر با شرافت انسانی و جرم جنگی را مرتکب شدند و کسانی همچون مهاجرین اوس، عمرو بن حجاج و عبد االله بن حصین به این عمل مباهات می‌کردند و زخم زبان می‌زدندکه: حسین! از این آب، درندگان و پرندگان می‌خورند ولی تو حق نداری از آن بچشی! مساله آب، در ابعاد و صحنه‌های مختلف نهضت عاشورا مطرح است، از قبیل: فرات و نهر علقمه، مشک و عباس، کودکان و العطش، علی اصغر و تیر حرمله، سقایی و علمداری، سنگابخانه، آب خنک و سلام بر حسین، غسل زیارت، لب‌های تشنه، بستن آب در کربلا، مراسم طشت گذاری، مهریه فاطمه، برداشتن کام با آب فرات، سیراب کردن سپاه حر و... که در باره هر کدام می‌توانید به عنوان خاص آن در این فرهنگ مراجعه کنید. تشنگی کودکان و شهادت حسین با لب تشنه از فرازهای برجسته این حادثه است. وقتی [[امام سجاد]]{{ع}} نیز پیکر [[امام]] را دفن کرد، با انگشت روی قبر پدر نوشت {{عربی|هذا قبرالحسین بن علی بن ابی طالب،الذی قتلوه عطشانا}}. آب، رمز طلب و تشنگی و الگوی عطش‌های حیات بخش است و آنان که از آب هم استغنا و بی‌نیازی نشان می‌دهند و تشنگی را طالبند، به آب حیات و سیرابی جان می‌رسند<ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]] صفحه ۲۱.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۸ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۵:۱۰
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام حسین(ع) است. "امام حسین" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام حسین (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- در حادثه کربلا، آب و عطش لازم و ملزوم یکدیگرند. کاروان اباعبد الله، کنار فرات فرود آمد، لکن سپاه ابن سعد، فرات را به محاصره گرفت و آب را به روی امام حسین و اهل بیت و اصحابش بست و میان امام و آب فاصله انداختند تا هم زودتر حسین را به تسلیم وادارند و هم از خاندان رسالت انتقام بگیرند. به نقل مورخان،از سه روز قبل از عاشورا با محاصره فرات، خیمه گاه امام در مضیقه بی آبی قرار گرفت و کودکان اهل بیت را با دیدن رودفرات، تاب تحمل عطش کمتر می‌شد منع آب از زنان و کودکان و افراد عادی (به‌ویژه غیرنظامیان)در همه ادیان و مذاهب، غیر قانونی و عملی غیر انسانی است، به‌ویژه در اسلام. سپاه اموی با بستن آب به روی یاران و فرزندان حسین، این کار خلاف شرع و مغایر با شرافت انسانی و جرم جنگی را مرتکب شدند و کسانی همچون مهاجرین اوس، عمرو بن حجاج و عبد االله بن حصین به این عمل مباهات می‌کردند و زخم زبان می‌زدندکه: حسین! از این آب، درندگان و پرندگان می‌خورند ولی تو حق نداری از آن بچشی! مساله آب، در ابعاد و صحنه‌های مختلف نهضت عاشورا مطرح است، از قبیل: فرات و نهر علقمه، مشک و عباس، کودکان و العطش، علی اصغر و تیر حرمله، سقایی و علمداری، سنگابخانه، آب خنک و سلام بر حسین، غسل زیارت، لب‌های تشنه، بستن آب در کربلا، مراسم طشت گذاری، مهریه فاطمه، برداشتن کام با آب فرات، سیراب کردن سپاه حر و... که در باره هر کدام می‌توانید به عنوان خاص آن در این فرهنگ مراجعه کنید. تشنگی کودکان و شهادت حسین با لب تشنه از فرازهای برجسته این حادثه است. وقتی امام سجاد(ع) نیز پیکر امام را دفن کرد، با انگشت روی قبر پدر نوشت هذا قبرالحسین بن علی بن ابی طالب،الذی قتلوه عطشانا. آب، رمز طلب و تشنگی و الگوی عطش‌های حیات بخش است و آنان که از آب هم استغنا و بی‌نیازی نشان می‌دهند و تشنگی را طالبند، به آب حیات و سیرابی جان می‌رسند[۱]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۲۱.