بحث:ابعاد فردی انتظار فرج چیست؟ (پرسش)
پاسخ اجمالی
انتظار و تاثیر آن بر زندگی فردی و اجتماعی
- اعتقاد به ظهور حضرت مهدی (ع) و اینکه سرانجام نزاعها و جنگها و زحمتها، صلح و صفا و امنیت و آسایش است[۱]، باعث میشود انسان در زندگی فردی و اجتماعی خود از نعمت انتظار بهرهمند شود که اگر از آن تهی شود و به آینده امید نداشته باشد، زندگی برایش مفهومی نخواهد داشت و گرفتار بیهدفی و پوچی میگردد. تعالیم مترقی اسلام، نگاه به آیندۀ جوامع را در نگاه آدمیان و به ویژه مسلمانان بسیار روشن و پرگشایش جلوه میدهد و شاید از این جهت است که گزاره «"أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِی انْتِظَارُ الْفَرَج"»[۲] را به کار میبرد[۳].
ابعاد فردی انتظار
بعد فکری و اعتقادی انتظار (علمی و معرفتی)
- انتظار موجب میشود منتظِرِ، طهارت فکری و رشد عقلی چشمگیری پیدا میکند به گونه ایی که امام باقر (ع) میفرماید: «چون قائم ما قیام کند دستش را بر سر بندگان گذارد و عقولشان را متمرکز سازد و عقلهایشان کامل شود»[۴].[۵] یکی از تکالیف منتظران در دوران انتظار، حفظ دین و نگهبانی مرزهای عقیدتی است[۶].
- به عبارتی دیگر لزوم بصیرت داشتن در معارف مهدوی، یعنی علاوه بر شناخت خصوصیات و صفات آن حضرت باید هدف امام را شناخت و رفتار و گفتار مورد پسند امام باشد؛ چنین شناختی او را به خوبیها و کمالات انسانی سوق میدهد و تحول و انقلابی ژرف در فکر و عمل او ایجاد میکند[۷] و باعث میشود فرد مسلمان آنچه در توان دارد به کار گیرد تا سطح اندیشه و آگاهی خود را بالا ببرد[۸] تا بتواند طبق آنچه آن امام همام دوست دارند اقدام نماید و دیگران را با وظایفشان آگاه سازد و به تبیین اندیشۀ مهدویت در سطح جهانی و دفاع فکری و نظری از آن بپردازد[۹]. امام باقر (ع) در این باره فرمود: «کسی که بمیرد و امام زمان خود را بشناسد، همانند کسی است که در خیمه حضرت قائم (ع) نزد آن حضرت باشد»[۱۰].[۱۱]
بعد روحی و روانی (معنوی و عرفانی)
- در بحث انتظار اساسیترین ویژگی در بعد رفتار، ایجاد "آمادگی روحی و روانی" در خود است[۱۲]. ارتباط معنوی که منتظر به وسیلۀ ادعیه و اذکار با امام برقرار میسازد، موجب پالایش روح و تصفیۀ باطن گردیده و او را در مقابل بسیاری از افکار رنجآور، گرفتاریها و بیماریهای روحی رایج در جامعۀ امروزی مقاوم میسازد[۱۳]. بیگمان برای حضرت مهدی (ع) یارانی هست که قوت و قدرت بالای روحی و روانی دارند تا بتوانند بر دشمنان چیره شوند[۱۴].
- در زمینۀ بعد روحی باید گفت، امید به ظهور حضرت مهدی (ع) و اعتقاد به آمادگی مادی و معنوی برای ظهور آن حضرت، زایندۀ امید است[۱۵]. امید به نصرت و پیروزی حق و عدالت، حاکمیت ارزشهای انسانی و ارتقای معنوی، حیات فردی و اجتماعی شیعیان را متحول میسازد و امید، حرکت و پویایی به آن میبخشد[۱۶].
- همچنین باید توجه داشت انتظار از لحاظ فردی، موجب تمرکز افکار و نیروهای آدمی میشود؛ زیرا همۀ آنها، ناظر به یک هدف، یعنی انتظار ظهور میشوند و این امر موجب وحدت شخصیت او میگردد و این وحدت شخصیت، از هرز رفتن تواناییها و قابلیتها، جلوگیری کرده و زمینۀ رشد و ظهور قدرتی شگرف و فوق العاده را فراهم میکند[۱۷]. زمینهسازی ظهور با لوازم و امکانات عادی و توانمندیهای فردی و عمومی متداول انجام میگیرد نه به صورت تصادفی و معجزه. لذا فرد منتظر باید نیروی جسمی و فیزیکی و توان شخصی خود را جهت همراهی با امام خود تحصیل نماید تا عقب نماند[۱۸].
بعد اخلاقی و تربیتی
- یکی دیگر از شاخصهای اصلی حکومت مهدوی، تهذیب نفس و آراستگی به مکارم اخلاق است[۱۹]. انسان با توجه به نیروی تفکر میتواند در مسیر رشد فکری و اخلاقی گام بردارد و با امدادهای الهی و وجود رهبری الهی، جهشی بسیار فراگیر داشته باشد[۲۰]. انتظار فرج و ظهور در حقیقت به معنای آماده باش کامل فکری، عملی، مادی و معنوی است[۲۱] و منتظر واقعی کسی است که آلودگیهای درون را پالایش کند و خانۀ دل را از زنگار گناه و ناپاکیها پاک کند[۲۲] و خود را به صفات پسندیده آراسته و از گناه و دنیاطلبی و تجمّل اجتناب ورزد و با جدیّت و تلاش پیگیر و مبارزه با هواهای نفسانی و خودخواهیها، ملکۀ تقوا را در خود ایجاد کند. چنین فردی میتواند خود را جزء منتظران آن حضرت به حساب آورد[۲۳]. امام صادق (ع) در این زمینه فرمود: «کسی که علاقه دارد از یاران و اصحاب حضرت قائم (ع) باشد، باید تقوا در خود ایجاد کند و خود را به صفات نیک و محاسن اخلاق مزین سازد و سپس در انتظار آن حضرت باشد. هر کس این آمادگی را به دست آورد و پیش از ظهور از دنیا برود، به اجر و پاداش یاران آن حضرت نایل خواهد شد. کوشش کنید و منتظر فرج و موفقیت باشید، ای جماعتی که مورد توجه خدا هستید، پیروزی گوارایتان باد!»[۲۴].[۲۵] در این زمینه همچنین باید گفت لازمۀ انتظار فرج این است که ابتدا خود را بسازیم، سپس به سازندگی جامعه و تربیت دیگران، به خصوص خانواده و نزدیکانمان بپردازیم[۲۶]، تا دیگران هم مانند ما منتظر امام زمان (ع) باشند[۲۷].
بعد سیاسی
- اگرچه تقویت پیوند قلبی با امام عصر (ع) و تجدید دائمی عهد و پیمان، از نشانههای آمادگی سیاسی در ولایتپذیری آن حضرت به شمار میآید[۲۸]، ولی فرد منتظر نمیتواند خود را از حضور سیاسی و اجتماعی محروم نماید تا اشخاص غیرمعتقد و منحرف، مسند امور را به دست گیرند[۲۹]. حقطلبی و عدالتگرایی لازمۀ داشتن این بُعد از انتظار است. در این زمینه باید به پایداری در برابر حاکمان فاسد و فساد محیط اشاره کرد. اعتقاد به اینکه سرانجام، کرۀ زمین از شر مستکبران و ظالمان نجات یافته و اصلاح خواهد شد انسان را وادار میکند خود ظلم نکند و دنبال فساد و بی بند و باری نرود[۳۰] و در برابر لغزشهای محیطی محفوظ بماند[۳۱].
بعد اقتصادی
- حراست از فرهنگ دینی و زنده نگه داشتن اندیشۀ اسلامی از وظایف منتظران است و بدون تردید تبلیغ این فرهنگ پویا بدون پشتوانۀ مالی و اقتصادی امکانپذیر نیست و به همین جهت منتظران باید با سعی و تلاش در عرصههای مختلف این آمادگی مالی و اقتصادی برای ظهور را فراهم کنند[۳۲].
بعد نظامی و انتظامی
- امر بسیار مهم و مغفول، آمادگی نظامی در عصر انتظار است. انسان منتظرِ یک قیام بزرگ و یک درگیری عظیم جهانی، باید آمادگی برای این درگیری و کمک به آن را داشته باشد[۳۳]. علت اینکه در دین و تعالیم ما رسیده است که با آئین جنگ و جهاد آشنا و به سلاح مجهز شوید، برای رشد روحیۀ رزمآوری و مرزبانی و پاسداری است و این تعلیم برای دفاع از حقوق انسانهای مظلوم است[۳۴].
بعد بین المللی
پانویس
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ کمال الدین، ج ۲، ص ۶۴۴.
- ↑ ر.ک. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، مهدویت پرسشها و پاسخها، ص ۱۱۲ الی ۱۱۵.
- ↑ «"إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ اللَّهُ یَدَهُ عَلَی رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ کَمَلَتْ بِهِ أَحْلَامُهُمْ"»؛ منتخب الأثر، ص ۶۰۷؛ بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.
- ↑ ر.ک. صمیمی، سیمین، عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث، ص؟؟؟
- ↑ ر.ک. مهدویفرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۱۰-۱۱۸.
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ ر.ک. زینتی، علی، انتظار و امنیت روانی، ص: ۳۰۱-۳۰۳.
- ↑ «"مَنْ مَاتَ وَ هُوَ عَارِفٌ لِإِمَامِهِ کَانَ کَمَنْ هُوَ مَعَ الْقَائِمِ فِی فُسْطَاطِهِ"»؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۴۲.
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۳، ص۵۴-۶۱؛ پرسمان مهدویت، ص ۱۹۹- ۲۱۲.
- ↑ ر.ک. صمیمی، سیمین، عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث، ص؟؟؟؛ خانجانی، علی اوسط، رسالت فردی و شخصی انسان منتظر، ص؟؟؟.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۳، ص۵۴-۶۱؛ پرسمان مهدویت، ص ۱۹۹- ۲۱۲.
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ ر.ک. فقیهی، علی نقی و دیگران، تبیین هویت اخلاقی فرد منتظر و راهکارهای پرورش آن در نوجوانان، ص ۱۰۵-۱۰۷.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمد رضا، مقدمهای بر آثار تربیتی و روانشناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانیهای گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. زینتی، علی، انتظار و امنیت روانی، ص: ۳۰۱-۳۰۳.
- ↑ ر.ک. الهینژاد، حسین،ویژگیهای منتظران و جامعه منتظر، ص ۲۶۵.
- ↑ ر.ک. دیرباز، عسکر، روشهای اثرگذاری انتظار در جامعه منتظر، ص: ۱۱۸.
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ ر.ک. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، مهدویت پرسشها و پاسخها، ص ۱۱۲ الی ۱۱۵.
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ «"مَنْ سُرَّ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ الْقَائِمُ بَعْدَهُ کَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَکَهُ فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا هَنِیئاً لَکُمْ أَیَّتُهَا الْعِصَابَةُ الْمَرْحُومَةُ"»؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۴۰.
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ ر.ک. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، مهدویت پرسشها و پاسخها، ص ۱۱۲ الی ۱۱۵.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی، ص۶۸
- ↑ ر.ک. فلاحی، صفر، امام مهدی ذخیره امامت، ص ۱۷ -۱۹.
- ↑ ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۰.
- ↑ ر.ک. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، مهدویت پرسشها و پاسخها، ص ۱۱۲ الی ۱۱۵.
- ↑ ر.ک. فلاحی، صفر، امام مهدی ذخیره امامت، ص ۱۷ -۱۹.
- ↑ ر.ک. شفائی، محبوب، موعود حق، ص ۸۴-۸۸.
- ↑ ر.ک. حکیمی، امیر مهدی، منتظر چشم به راهی فریادگر، ص ۳۵.