خواندن دعای عهد چه برکاتی دارد؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Saqi (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۶ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۵۱ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

الگو:پرسش غیرنهایی

خواندن دعای عهد چه برکاتی دارد؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / غیبت امام مهدی / وظایف و تکالیف مسلمانان در عصر غیبت
مدخل اصلیدعای عهد

خواندن دعای عهد چه برکاتی دارد؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

محسن قرائتی
حجت الاسلام و المسلمین محسن قرائتی، در کتاب « زندگی مهدوی در سایه دعای عهد» در این‌باره گفته است:
«از دعاهای مشهور که خواندن آن در دوران غیبت حضرت مهدی(ع) مورد سفارش شده، "دعای عهد" است. امام صادق(ع) درباره این دعا فرموده است: "هر کس چهل صبحگاه، این دعا را بخواند، از یاوران قائم(ع) خواهد بود و اگر پیش از ظهور او بمیرد، خدای تعالی او را زنده خواهد کرد، تا در رکابش جهاد نماید و به شماره هر کلمه از آن، هزار حسنه برایش نوشته می‌‌شود، و هزار خطا از او محو می‌‌گردد"[۱]؛
این دعا، دارای آثار و برکات فراوانی در دنیا و آخرت است. یکی از نزدیکان امام خمینی می‌‌گوید: یکی از چیزهایی که امام در روزهای آخر به من توصیه می‌‌کردند، خواندن دعای عهد بود. ایشان می‌‌گفتند: "صبح‌ها سعی کن این دعا را بخوانی؛ چون در سرنوشت، دخالت دارد"[۲].
درباره سیره آن عالم عظیم الشأن نیز آمده است: امام حتی در موقعی که در بیمارستان بستری بودند، از انس با کتاب مفاتیح الجنان غافل نبودند. پس از رحلت ایشان که مفاتیح‌شان را از بیمارستان به بیت منتقل می‌‌کردیم، متوجه شدیم امام در مفاتیح خود در کنار دعای شریف عهد که آن را یک اربعین می‌‌خواندند، تاریخ شروع را هشت شوال نوشته‌اند[۳].
برخی علما مهم‌ترین آثار مداومت بر این دعا را سه چیز معرفی نموده‌اند که عبارت است از[۴]:
  1. ثواب کسانی را خواهد داشت که در زمان ظهور در خدمت امام(ع) می‌‌باشند؛
  2. مایه ثبات و کمال محبت و اخلاص و ایمان شخص می‌‌شود؛
  3. مایه توجه خاصّ و نظر رحمت کامل آن حضرت به بنده می‌‌شود.
در این دعا زندگی مهدوی ترسیم شده است؛ زیرا مشتمل بر درود خاصّ از طرف دعا کننده و نیز از سوی تمام مردان و زنان مؤمن - در شرق و غرب جهان و خشکی و دریا، و از پدر و مادر و فرزند - به پیشگاه حضرت ولی عصر(ع) است. خواننده دعا سپس عهد و پیمان و بیعت با آن حضرت را تجدید می‌‌کند و پایداری بر این پیمان را تا روز قیامت اظهار می‌‌دارد. آن گاه از خداوند درخواست می‌‌کند که اگر مرگش پیش از ظهور حضرت فرا برسد، پس از ظهور، او را از قبر، بیرون آورد و به یاری آن حضرت، سعادتمند کند. دعا برای تعجیل ظهور و فرج و برپایی حکومت حقه و سامان یافتن جهان و زنده شدن حقایق دین و اهل ایمان، پایان بخش این دعای شریف است»[۵].

پاسخ‌های دیگر

 با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:  

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. «مَنْ دَعَا إِلَى اللَّهِ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِهَذَا الْعَهْدِ كَانَ مِنْ أَنْصَارِ قَائِمِنَا فَإِنْ مَاتَ قَبْلَهُ أَخْرَجَهُ اللَّهُ تَعَالَى مِنْ قَبْرِهِ وَ أَعْطَاهُ بِكُلِّ كَلِمَةٍ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ أَلْفَ سَيِّئَةٍ...»؛ بحارالانوار، ج ۸۳، ص ۲۸۴، ح ۴۷؛ المزار الکبیر، ص۶۶۳.
  2. رجایی، غلام علی، برداشت‌هایی از سیره امام خمینی، ج ۳، ص۴۲.
  3. رجایی، غلام علی، برداشت‌هایی از سیره امام خمینی، ج ۳، ص۴۳.
  4. فقیه ایمانی، محمد باقر، فوز اکبر (توسلات به امام منتظر)، ص ۸۷.
  5. قرائتی، محسن، زندگی مهدوی در سایه دعای عهد، ص۱۱ - ۱۳.
  6. " مَنْ‏ دَعَا إِلَى‏ اللَّهِ‏ أَرْبَعِينَ‏ صَبَاحاً بِهَذَا الْعَهْدِ كَانَ‏ مِنْ‏ أَنْصَارِ قَائِمِنَا وَ إِنْ‏ مَاتَ‏ أَخْرَجَهُ‏ اللَّهُ‏ إِلَيْهِ‏ مِنْ‏ قَبْرِهِ‏ وَ أَعْطَاهُ‏ اللَّهُ‏ بِكُلِ‏ كَلِمَةٍ أَلْفَ‏ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ‏ أَلْفَ‏ سَيِّئَةٍ ‏ ‏‏‏"، محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۸۳، ص ۲۸۴، ح ۴۷
  7. سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۲۸ - ۲۲۹.
  8. ابن مشهدی، مزار کبیر، ص۶۶۳.
  9. اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۶۲.
  10. مفاتیح الجنان، باب سوم.
  11. بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۱۰.
  12. بحار الانوار، ج ۹۵، ص ۳۳۷.
  13. سید بن طاووس در مصباح الزائر و علامه مجلسی در بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۱۰.
  14. بحار الانوار، ج ۹۵، ص ۳۳۷.
  15. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۲۷.