مسئولیت‌پذیری

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۴ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۱ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

مسئولیت‌پذیری

پذیرش مسئولیت و التزام به آثار ناشی از آن و جبران ضرر و زیان وارده از ناحیه اقدامات و اعمال مسئولیت آفرین، یکی از اصول حاکم بر هر نظام حقوقی است. این اصل و قاعده در حقیقت ضمانت اجرای قانونی بودن همه نظام‌های حقوقی در جامعه اسلامی است[۱۲]. مسئولیت‌پذیری در تمامی مراحل با معنی مسئولیت‌طلبی[۱۳] ملازمه‌ای تفکیک‌ناپذیر دارد و ظهور قانونی مسئولیت همگان در برابر خدا را باید در ضمانت اجرایی عمل قضایی در تمامی زمینه‌های مسئولیت‌ها تفسیر کرد. مسئولیت به تناسب مورد، ممکن است به معنای ضمان فقهی و یا عقوبت کیفری باشد[۱۴].[۱۵]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. «و آنچه تو را بدان دانشی نیست، پی مگیر که از گوش و چشم و دل، هر یک، خواهند پرسید» سوره اسراء، آیه ۳۶.
  2. «در راه خداوند نبرد کن! تو را جز به (وظیفه) خویش مکلّف نکرده‌اند و مؤمنان را (نیز به نبرد) ترغیب کن ...» سوره نساء، آیه ۸۴.
  3. احمدوند، فردین، مکارم اخلاق در صحیفه، ص۳۴۱.
  4. محمد رضا عطایی، مجموعه ورام، آداب و اخلاق در اسلام، ص۵۷.
  5. نهج البلاغه، ترجمه جعفر شهیدی، کلمات قصار ۳۴۳، ص۴۲۲.
  6. اخلاق و معاشرت در اسلام، ص۷۵.
  7. ر. ک: محسن غرویان، فلسفه اخلاق از دیدگاه اسلام، ص۱۲۱.
  8. «و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم، زاده‌های آنها را برآورد و از آنان بر خودشان گواهی گرفت که آیا من پروردگارتان نیستم؟ گفتند: چرا، گواهی می‌دهیم؛ مبادا که در رستخیز بگویید ما از این ناآگاه بودیم» سوره اعراف، آیه ۱۷۲.
  9. محمد جواد مغنیه، فلسفه اخلاق در اسلام، ترجمه عبدالحسین صافی، ص۱۴۹ – ۱۵۱.
  10. ر. ک: محمد جواد مغنیه، فلسفه اخلاق در اسلام، ترجمه عبدالحسین صافی، ص۱۶۹.
  11. احمدوند، فردین، مکارم اخلاق در صحیفه، ص۳۴۳.
  12. فقه سیاسی، ج۲، ص۲۸۸.
  13. نهج‌البلاغه، نامه ۴۰.
  14. فقه سیاسی، ج۷، ص۹۷.
  15. عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۲، ص ۵۰۸.