صبر بر غیبت

مقدمه

خداوند، بندگان خود را در زمان غیبت ولی‌اش، با انواع محنت‌ها و بلاها امتحان می‌کند تا بد از خوب جدا شود و این سنت خداوند، در گذشتگان و آیندگان است؛ هم‌چنان‌که خدای تعالی فرموده: ﴿أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لا يُفْتَنُونَ﴾^[۱]؛ آیا مردم چنین می‌پندارند به صرف این‌که گفتند ایمان آوردیم رها می‌شوند و هیچ امتحان نمی‌گردند. صبر کردن در زمان غیبت امام زمان (ع) بر چند گونه است:

صبر بر طول غیبت، به این‌که از شتابزدگانی که به سبب طولانی شدن غیبت دل‌های‌شان قساوت می‌گیرد نباشد، که شتابزدگان در مورد امام (ع) به تردید می‌افتند.
صبر کردن مؤمن بر آن‌چه از آزار و استهزاء و تکذیب و مانند آن‌ها از مخالفین خود می‌بیند.
صبر بر اقسام بلاها و محنت‌هایی که بر او وارد می‌شود، که بعضی از آن‌ها در آیه شریفه یاد گردیده که خدای تعالی می‌فرماید: ﴿وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفْ وَالْجُوعِ وَ...﴾.
صبر بر آن‌چه از گرفتاری مؤمنین به دست معاندین و آزار مخالفین نسبت به ایشان می‌بیند، در صورتی که نتواند آن‌ها را خلاص کند و از ایشان دفاع نماید، که در این حال وظیفه او صبر و دعا کردن است^[۲]^[۳].