نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Msadeq(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۷ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۳۴ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲۷ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۳۴ توسط Msadeq(بحث | مشارکتها)
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل قناعت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
ماده "قنع" اگر در باب "فعَل یفعَل"[۱] مانند "منَع یمنَع" به کار رود، به معنای سؤال (درخواست) خواهد بود و اگر در باب "فعِل یفعَل"؛ مانند "علِم یعلَم" به کار رود که مصدر آن قناعة و قنعان است، به معنای رضا و خشنودی است[۲]. "قانع" در اصطلاح به کسی گویند که به کم، راضی و خشنود است و هیچ اثری از نارضایتی حتی در چهره او دیده نمیشود[۳].امام صادق(ع) نیز در تعریف فرد قانع فرمود: "قانع، کسی است که به هر چه به او بدهی، اکتفا میکند و خشم نمیگیرد و ترشرویی نمیکند و چهره درهم نمیکشد"[۴][۵].
ماده "قنع" در قرآن دوبار به کار رفته که یکی از آنها به معنای یاد شده است؛ آنجا که خداوند در قرآن میفرماید: ﴿فَكُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَالْمُعْتَرَّ﴾[۶]. مراد از قانع، در آیه شریفه، کسی است که به آنچه به او میدهند، یا دارد، قناعت میکند. برخی میگویند، قانع، کسی است که در خواست نمیکند[۷][۸].
امام علی (ع) در نهج البلاغه نُه بار به موضوع قناعت اشاره کردهاند. فضیلت قناعت حیات آدمی را به سمتوسوی آخرتگرایی و توشهبرداری برای سرای باقی سوق میدهد، زیرا آدم قناعتپیشه به حد کفاف بسنده میکند و اسیر تجملات و زر و زیور بیپایان دنیا نمیشود. امام (ع) میفرماید: خوشا به حال کسی که همواره به یاد معاد باشد و برای روز حساب عمل کند و به آنچه روزیاش دادهاند، قانع و از خداراضی باشد[۱۱][۱۲].
بسندگی به کفاف و نیاز که مورد نظر امام است، بهمعنای زندگی فقیرانه و در زحمت نیست، بلکه بدین معناست که آدمی بهاندازه معقول و متعادل در زندگی بسنده کند و خود را اسیر تجملات دنیوی نگرداند. امام علی (ع) بیان میدارد که قناعت به حد کفاف آدمی را به زندگی پاک و با سعادت میرساند و او را از زنجیر از و طمع میرهاند. آنکه به زندگی ساده آبرومندانه بسنده کند، آسایش را به دست آورَد و در سایه آرامش و خوشی زندگی کند[۱۳][۱۴].
از اینرو انسان قناعتپیشه انسانی سختکوش و مولد است که نیازهای خود را در سایه میانهروی و عقل فراهم میسازد و زندگی آبرومند را برمیگزیند. امام (ع) در بیانی خباب بن ارت (از یاران خویش) را مورد ستایش قرار میدهد و او را که صنعتگری فعال در عرصه زندگی بود، اینگونه میستاید: خدارحمت کند خباب را که از صمیم دلاسلام آورد و هجرتش از روی اطاعت بود، بهقدر حاجت قناعت میکرد و از خداوندخشنود و زندگی او جهاد بود[۱۵][۱۶]
از رسول اکرم(ص) نقل شده است که آن حضرت، مواردی را از جبرئیل پرسیدند که یکی از آنها چیستی قناعت بود و جبرئیل در پاسخ، چنین به پیامبر اکرم(ص) گفت: "... و قناعت، آن است که (انسان) به آنچه از (روزی) دنیا به او میرسد، اکتفا کند و با چیز کم بسازد و بر عطای اندک (خدا) سپاس گزارد"[۱۷]. همچنین ایشان در روایات متعددی از قناعت با عنوانهای: برکت[۱۸]؛ گنجی پایانناپذیر[۱۹]؛ دریایی از مال که کرانه ندارد[۲۰]؛ سواری دهندهای که رضایتخدای متعال را به همراه دارد و سوار خویش را به سرای خدا میرساند[۲۱] و... یاد فرموده است[۲۲].
همچنین آن حضرت در جای دیگری قناعت را اکتفا کردن به مقدار نیاز هم دانستهاند. نقل شده است که پیامبر خدا(ص) در این باره به ابوذر فرمود: "به آن توانگری که خدا به تو میدهد، توانگر شو"!ابوذر گفت: "ای پیامبر خدا(ص)! آن چیست؟" فرمود: "صبحانه یک روز و شام یک شب (منظور دو وعدهغذا در هر روز است)[۲۳]. پس هر که به آنچه خدا روزیاش کرده است، قناعت ورزد، توانگرترین مردم است"[۲۴][۲۵].
نقل شده است، زبیر بن باطا، پیر خشک مرد باتجربه و کهنسالی که نابینا شده بود و از یهودبنیقریظه به شمار میرفت نیز در این باره به اطرافیان خود میگفته است: "در توراتی که خدا برای ما نازل کرده است، خواندم که خداوندپیامبری را در آخرالزمانمبعوث میکند که او از مکهخروج کرده، و به مدینهمهاجرت میکند. او بر الاغ برهنه سوار میشود؛ عبا میپوشد؛ به کمی نان و خرما قناعت میکند و..."[۲۸][۲۹].
از پیامبر(ص) نقل شده است که روزی جبرئیل نزد ایشان آمد و گفت: "ای رسول خدا(ص)!خداوند مرا همراه هدیهای به سوی تو فرستاده است که این هدیه به کسی پیش از تو داده نشده است"؛ نبی خاتم(ص) فرمود: "آن چیست؟" جبرئیل گفت: "صبر و بهتر از آن!" پیامبر(ص) فرمود: "بهتر از آن (صبر) چیست؟" جبرئیل پاسخ داد: "آن، قناعت است..."[۳۰][۳۱].
امیرالمؤمنین(ع) درباره سیرهرسول اکرم(ص) فرموده است: "او - که درودخدا بر وی و خاندانش باد! - روی زمینغذا میخورد؛ همچون بندگان مینشست؛ با دست خود پایافزار خویش را میدوخت؛ جامه خود را وصله میکرد؛ بر خر بیپالان سوار میشد و دیگری را بر ترک خود سوار میکرد. روزی پردهای بر در خانه او آویخته شده بود که نقش و نگار داشت؛ پس، به یکی از زنان خویش گفت: "این پرده را از نظرم پنهان کن که هرگاه بدان مینگرم، دنیاو زیورهای آن را به یاد میآورم". آن حضرت با تمام قلب خویش از دنیا روی گرداند و یاد آن را از وجود خود راند و دوست داشت که زینت دنیا از او نهان ماند تا زیوری از آن برندارد. دنیا را پایدار نمیدانست و در آن امید ماندن نداشت. پس، آن را از وجود خود بیرون کرد و دل از آن برداشت و دیده از آن برگرفت. آری؛ کسی که چیزی را دشمن دارد، خوش ندارد بدان بنگرد یا نام آن نزد وی بر زبان رود"[۳۲][۳۳].
همچنین آن حضرت فرموده است: "... مالی سودمندتر از قناعت نیست و آدمی باید با مال اندکی که زندگی را کفایت میکند، بسازد و از زیاده خواهی دست باز دارد..."[۳۸]. و همچنین از ایشان نقل شده است: "قانع باش تا شکر گزارترین مردم باشی"[۳۹][۴۰].
در عقبی (آخرت):ابوذر میگوید: "روزی به پیامبر اسلام گفتم: ای رسول خدا! آیا آن کسانی که از خدا ترساناند و در مقابل وی فروتنی میورزند و ذکر خدا را بسیار میگویند؛ آنان به سوی بهشتسبقت میگیرند؟ پیغمبر(ص) فرمود: "نه! بلکه آنان فقرای مسلمیناند. مراد از فقرای مسلمین، آن مؤمنی است که به حلال اندک قناعت میکند و آنها پای بر گردن مردم میگذارند تا به بهشت میرسند؛ پس نگهبانان جنّت به آنها میگویند: آیا به حساب شما رسیدگی شده است؟" میگویند: "ما به چه چیز محاسبه شویم؟ مالی نداشتیم تا با آن ستم یا عدالت کنیم و از دنیا چیزی به دست ما نرسیده بود تا امساک کرده، آن را نگه داریم یا آن را میان مردم پخش کنیم؛ ما فقط پروردگارمان را میپرستیدیم تا آن زمان که ما را به سرای جاودان خواند و ما هم او را اجابت کردیم و بدین جهان آمدیم"[۴۸]. " همچنین آن حضرت روزی خطاب به راوی این حدیث فرمود: "به آنچه به تو داده شده است، قناعت کن تا حسابرسی، بر تو آسان شود"[۴۹][۵۰].
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل میشوید:
↑باب فرعی ثلاثی مجرد؛ به طور کلی، در ثلاثی مجرد در صورت همسانی حرکت عین الفعل ماضی و مضارع شد، آن باب، جزو بابهای فرعی و در صورت ناهمسانی حرکت عین الفعل در ماضی و مضارع، آن باب جزو بابهای اصلی ثلاثی مجرد به شمار میآید.
↑سید علی اکبر قرشی، قاموس قرآن، ج ۶، ص ۴۲؛ راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص ۶۸۵؛ ابو الحسن احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغه، ج۵، ص۳۳ و الزبیدی، تاج العروس، ج۱۱، ص۴۰۷.
↑فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج۴، ص۳۸۴ و ملامحسن فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ج۳، ص۳۷۹.
↑معانی الاخبار، ص ۲۶۱؛ ابوالفضل علی بن حسن طبرسی، مشکاة الانوار، ص ۲۴۱ و ابن فهد حلی، عدة الداعی، ص ۹۴.
↑محمد بن محمد کوفی، الجعفریات، ص ۱۶۰ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۱۵، ص ۲۳۲.
↑حسن بن أبی الحسن دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۱۱۸؛ محمد بن حسن فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ج ۲، ص ۴۵۶؛ مشکاة الانوار، ص ۱۳۲ و جلال الدین سیوطی، الدر المنثور، ج ۱، ص ۳۶۱.
↑محمد محمدی ری شهری و همکاران، حکمتنامه پیامبر اعظم(ص)، ج ۱۳، ص ۱۸۱.
↑مشابه همین مطلب در روایت دیگری آمده است که پیغمبر(ص) فرمود: «... و قناعت کردن به خوراک صبح و شب؛ هر کس به روزی خدا قناعت کند، او بینیازترین مردم است». (حسن بن أبی الحسن دیلمی، اعلام الدین، ص ۲۰۰؛ شیخ طوسی، الامالی، ص ۵۳۶ و ورام بن ابی فراس، مجموعه ورام، ج ۲، ص ۶۴.
↑حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق، ص ۴۶۹؛ مجموعه ورام، ج ۲، ص ۶۴؛ امالی طوسی، ص ۵۳۶ و اعلام الدیم، ص ۲۰۰.
↑شیخ صدوق، الامالی، ص ۲۲۱؛ معانی الأخبار، ص ۱۹۱ - ۱۹۲؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۳، ص ۵۵۴ - ۵۵۵؛ الکافی، ج ۲، ص ۵۶ و شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۱۵، ص ۱۸۰.
↑الهیثمی، مجمع الزوائد، ج ۱۰، ص ۲۵۶؛ الطبرانی، المعجم الاوسط، ج ۷، ص ۸۴: المتقی الهندی، کنز العمال، ج ۳، ص ۳۹۳ و جلال الدین سیوطی، الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۱۷۱.
↑مجموعه ورام، ج ۱، ص ۱۶۳؛ ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۱۱۸ و کنزالعمال، ج ۱۵، ص ۸۸۲.