آیا امام حسن از امامت امام مهدی خبر داده است؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
آیا امام حسن از امامت امام مهدی خبر داده است؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / امامت و ولایت امام مهدی / امامت امام مهدی / دلایل اثبات امامت امام مهدی
تعداد پاسخ۱ پاسخ

آیا امام حسن (ع) از امامت امام مهدی (ع) خبر داده است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. در ذیل، پاسخ به این پرسش را بیابید. تلاش بر این است که پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه این پرسش، در یک پاسخ جامع اجمالی تدوین گردد. پرسش‌های وابسته به این سؤال در انتهای صفحه قرار دارند.

پاسخ نخست

سید محمد کاظم قزوینی

آیت‌الله سید محمد کاظم قزوینی، در کتاب «امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور» در این‌باره گفته است:

«امام حسن (ع)، فرزند امیرمومنان (ع)، سرور جوانان اهل بهشت و فرزند بزرگ پیامبر (ص) است، او یکی از از ائمه (ع) است که به آمدن حضرت مهدی (ع) بشارت داده است. درست است که روایات امام حسن (ع) در این باره کم می‌باشد؛ ولی عجیب نیست؛ چون نباید فراموش کرد که دوران امامت آن حضرت که ۱۰ سال طول کشید و از شهادت پدرش، امیرمؤمنان (ع) شروع شد و با شهادت خودش به پایان رسید؛ این دوران، جوی مسموم، پر از رنج، سختی، فشار و اضطراب بود. علاوه بر آنکه مردم در آن زمان، توجهی به شنیدن احادیث و ثبت آنها نداشتند و هیچ تلاشی برای دانش اندوزی از این منبع پاک و گوارا انجام نمی‌دادند با این حال، امام حسن (ع) بشارت و شناساندن امام زمان (ع) را وانگذاشت. پس در هنگامی که امام حسن (ع) از سختی روزگار و شرایط سخن می‌گفت از این فرصت استفاده کرد و فرمود: "آیا نمی‌دانستید که هر کدام از ما، تحت سلطه و بیعت طاغوت زمان خود بوده است، جز قائم آل محمد (ص)- که روح خدا، عیسی بن مریم (ع) پشت سرش نماز می‌خواند بی شک خداوند، ولادت و خودِ او را پنهان می‌کند تا هرگاه ظهور کند، بیعت هیچ کسی برگردن او نباشد. او نهمین فرزند از نوادگان برادرم حسین (ع) و فرزند سرور کنیزان است؛ خداوند عمر او را در زمان غیبتش طولانی می‌کند؛ سپس او را به وسیله قدرت خود به صورت جوانی- که کمتر از ۴۰ سال دارد ظاهر می‌کند تا مردم بدانند که خداوند متعال بر انجام هر کاری تواناست"[۱]»[۲].

پرسش‌های وابسته

پانویس

  1. "أَ مَا عَلِمْتُمْ أَنَّهُ مَا مِنَّا أَحَدٌ إِلَّا وَ يَقَعُ فِي عُنُقِهِ‏ بَيْعَةٌ لِطَاغِيَةِ زَمَانِهِ‏ إِلَّا الْقَائِمُ الَّذِي يُصَلِّي رُوحُ اللَّهِ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ خَلْفَهُ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يُخْفِي وِلَادَتَهُ وَ يُغَيِّبُ شَخْصَهُ لِئَلَّا يَكُونَ لِأَحَدٍ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ إِذَا خَرَجَ ذَاكَ التَّاسِعُ مِنْ وُلْدِ أَخِي الْحُسَيْنِ ابْنُ سَيِّدَةِ الْإِمَاءِ يُطِيلُ اللَّهُ عُمُرَهُ فِي غَيْبَتِهِ ثُمَّ يُظْهِرُهُ بِقُدْرَتِهِ فِي صُورَةِ شَابٍّ ابْنِ دُونِ أَرْبَعِينَ سَنَةً ذَلِكَ لِيُعْلَمَ‏ أَنَّ اللَّهَ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۱، ص ۱۳۲.
  2. قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور، ص ۷۲-۷۴.