تأویل قرآن

این مدخل زیرشاخهٔ بحث قرآن است. تأویل قرآن از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تأویل قرآن در قرآن - تأویل قرآن در علوم قرآنی - علم به تأویل قرآن - وظیفه تأویل قرآن - پرسش مرتبط ندارد

تأویل قرآن عبارت است از حقایقی خارجی که آیات قرآن در معارف، شرایع و سایر بیانات خود مستند به آن حقایق است، به طوری که اگر آن حقایق دگرگون شود، معارفی هم که در مضامین آیات است دگرگون می‌‏شود. براساس روایات، رسول اکرم (ص) و اهل بیت ایشان از راسخین در علم بوده و از تأویل آیات قرآن کریم آگاهی دارند.

معناشناسی

مقالهٔ اصلی: تأویل در لغت

تأویل قرآن عبارت است از حقایقی خارجی که آیات قرآن در معارف، شرایع و سایر بیانات خود مستند به آن حقایق است، به طوری که اگر آن حقایق دگرگون شود، معارفی هم که در مضامین آیات است دگرگون می‌‏شود. تأویل اختصاص به آیات متشابه ندارد بلکه تمامی آیات قرآن تأویل دارد.

تأویل در قرآن

مقاله‌های اصلی: تأویل در قرآن و تأویل قرآن در قرآن

قرآن کریم در رابطۀ با علم به تأویل، دو دسته آیات دارد:

1. دسته اول آیاتی مانند: ﴿وَمَا يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ﴾، این علم را مختص به خداوند می‌‌دانند، مخصوصاً با توجه به اینکه در همین آیه می‌‌فرماید اهل انحراف برای فتنه، تأویل آن را می‌‌جویند و نفرموده می‌یابند؛ لذا تأویل قرآن حقیقت یا حقایقی است در ام الکتاب، پیش خداوند و از مختصات غیب.
2. دسته دوم آیاتی مانند: {﴿إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ﴾ و ﴿وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ﴾، دسترسی به حقیقت و تأویل قرآن کریم را برای راسخون در علم، مطهرون و برخی از بندگان برگزیده خود ممکن می‌‌دانند. این نفی و اثبات با یکدیگر منافاتی ندارد؛ زیرا انضمام دو آیه به یکدیگر نشان می‌‌دهد، خدای متعال در علم به این حقایق مستقل است و دیگران به اذن و تعلیم او نسبت به آن آگاهی پیدا می‌‌کنند. بنابراین راسخون و مطهرون به حقیقت قرآن دسترسی دارند.

عالمان به تأویل قرآن

مقالهٔ اصلی: علم به تأویل قرآن

در مورد تأویل قرآن از دیرباز این سؤال مطرح بوده است که چه کسانی می‌توانند از تأویل قرآن، به هر معنایی که باشد، به ویژه تأویل آیات متشابه، آگاه شوند. بیش‌تر روایات اهل بیت و اقوال مفسّران شیعه، حکایت از این دارد که پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت (ع) از راسخان در علم، بلکه افضل راسخان در علم هستند و به تأویل قرآن آگاهند. همچنین برخی از روایات منقول از طریق اهل سنت و اقوال مفسّران ایشان گویای آن است که افراد غیرمعصوم نیز می‌توانند از راسخان در علم بوده و از تأویل قرآن آگاه باشند. از دیدگاه برخی مفسّران، حتی اگر فرض بگیریم که ظاهر آیه هفتم سوره آل عمران بر انحصار علم به تأویل در خدای سبحان دلالت دارد، باز هم این امر منافاتی با آن ندارد که خداوند این علم را به بعضی از افراد نیز عطا کرده باشد. چنان‌که آیات مربوط به علم غیب نیز گویای این امر است؛ از یک سو آیاتی داریم که بر اختصاص علم غیب به خدا دلالت دارد: ﴿وَعِندَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لاَ يَعْلَمُهَا إِلاَّ هُوَ﴾ و از طرف دیگر آیاتی نیز بیانگر این است که خدا این علم را به غیر خودش نیز داده است؛ مانند آیات ﴿عَالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلاَّ مَنِ ارْتَضَى مِن رَّسُولٍ﴾ که بعضی از رسولان را از حکم قبلی "اختصاص علم غیب به خدا" خارج کرده است. مطابق روایات معتبر، خداوند علم تنزیل و تأویل را به پیامبرش عطا کرده است. همچنین حضرت علی (ع)، که در ملازمتی بی‌بدیل، از پیش از نزول نخستین بارقه‌های وحی تا انقطاع آن، با پیامبر (ص) همراهی و همدلی داشته است، تمام آیات قرآن را با شأن نزول و تفسیر و تأویل آن، از آن حضرت فراگرفته و نگاشته است. روایات دیگری نیز حاکی از آن است که علاوه بر رسول خدا (ص) و امام علی (ع)، اهل بیت پیامبر نیز به تأویل همه آیات قرآن آگاهند. لازم به ذکر است که گرچه بر اساس روایات شیعه، علم به تأویل همه قرآن به پیامبر و اهل بیت او اختصاص دارد، ولی هیچ‌گاه به طور کلی از دیگران نفی نشده است. مفهوم این سخن از پیامبر که فرمود: "تأویل قرآن به تمام و کمال، تنها نزد امام علی (ع) است" این است که دیگران نیز به بخشی از تأویل قرآن دسترسی دارند.

ادله علم معصوم به تأویل قرآن

دلیل عقلی

اگر پیامبر و اهل بیت (ع) به علوم موجود در قرآن علم نداشته باشند لازم می‌‌آید نزول قرآن کاری لغو باشد و چگونه ممکن است پیامبری که قرآن بر او نازل شده، از تأویل آیات متشابه بی‌‏خبر بماند، قرآن برای تربیت و هدایت مردم نازل شده و معنا ندارد در چنین کتابی، آیات و جمله‌‏هایی باشد که جز خداوند مقصود آن را نداند و فرض اینکه دیگران علم به تأویل دارند و ایشان ندارند هم محال است،؛ چراکه لازمۀ آن برتری دیگران خواهد بود، بنابراین پیامبر و اهل بیت بر تمام اسرار قرآن کریم علم داشته‌اند. همچنین اگر مراد از راسخون در آیه، روشن نباشد لازم می‌‌آید خود همین آیه که راهکار کلی در ارجاع متشابهات به محکمات می‌دهد، از آیات متشابه باشد.

دلیل روایی

برخی از روایاتی که دلالت بر آگاهی اهل بیت (ع) به تأویل قرآن دارند عبارت‌اند از:

1. امام باقر (ع) در تفسیر آیه ۷ سوره آل عمران می‌‌فرمایند: "رسول خدا برترین راسخان در علم بود، خداوند عزوجل تمام آنچه را بر او نازل کرد از تنزیل و تأویل به او تعلیم داد و ممکن نیست خداوند چیزی بر او نازل کند و تأویل و تفسیرش را به او نیاموزد و اوصیاء پیامبر بعد از او، تمام آنها را می‎دانند".
2. امام صادق (ع) می‌‌فرمایند: "قرآن تأویلی دارد که برخی از آن گذشته و واقع شده و برخی از آن هنوز نیامده است. پس هرگاه در زمان هر یک از امامان، تأویل آن واقع شود، آن امام آن را می‌شناسد و می‌داند".

منابع

1. مهدی‌فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی‌ها ابعاد و مبادی آن
2. مظفر، محمد حسین، پژوهشی در باب علم امام
3. طباطبایی، سید محمد حسین، قرآن در اسلام
4. هاشمی، سید علی، ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی
5. شاکر، محمد کاظم، آشنایی با علوم قرآنی
6. ردایی، حسین، قرآن و مرجعیت علمی اهل بیت در تأویل
7. معارف، مجید، نقد شبهه تعارض آیات علم غیب در قرآن
8. میرترابی حسینی، زهرةالسادات، علم لدنی در قرآن و حدیث
9. اوجاقی، ناصرالدین، علم امام از دیدگاه کلام امامیه
10. عظیمی، محمد صادق، سیر تطور موضوع گستره علم امام در کلام اسلامی