محل زندگی امام مهدی در دوران غیبت کبری

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

غیبت کبری، به مدت زمان پنهان‌زیستی حضرت مهدی(ع) گفته می‌شود که با وفات واپسین نایب خاص در سال ۳۲۹ ق آغاز و همچنان ادامه دارد و فقط خداوند متعال است که پایان آن را می‌داند. این دوران، ویژگی‌های خاصی دارد که آن را به طور کامل از دوران غیبت صغری متمایز می‌سازد. از این ویژگی‌ها، کامل شدن غیبت آن حضرت است. همان‌گونه که پنهان‌زیستی حضرت مهدی(ع) در این دوران به کمال می‌رسد و نیابت و سفارت، همانند دوران غیبت صغری وجود ندارد، محل زندگی آن حضرت نیز نامشخص‌تر می‌شود. در این دوران است که هرگز نمی‌توان به طور قطع مشخص کرد آن حضرت کجا زندگی می‌کند. البته روایات در این‌باره به محل‌های گوناگونی اشاره کرده‌اند که برخی از آنها از این قرارند:

  1. مدینه منوره‌: برخی روایات به صورت عام و بدون قید زمان غیبت صغری مدینه را جایگاه آن حضرت در دوران غیبت می‌داند. امام صادق(ع) به ابوبصیر فرمود: "صاحب الزمان را عزلت و غیبتى است که در آن، نیرومند است به سى نفرى که با حضرت هستند و وحشت و تنهایى را از وى دور مى‌کنند و خوب جایگاهى است مدینه"[۱]، علامه مجلسی فرمود: "همین جمله دلالت می‌کند که آن حضرت بیشتر در مدینه و اطراف آن می‌باشد"[۲]. روایت دیگرى است که مکان حضرت را کوه "رضوى" در اطراف مدینه نام مى‌برد. راوى مى‌گوید: "با امام صادق (ع) از مدینه خارج شدیم، به روحاء اطراف مدینه که رسیدیم، حضرت نگاهش را به کوهى دوخت و مدت زمانى ادامه داد... و فرمود: این کوه "رضوى" نام دارد. خوب پناهگاهى است براى خائف ـ امام زمان (ع) ـ در غیبت صغری و کبرى"[۳].
  2. ناحیه ذی طوی‌: ناحیه ذی طوی در یک فرسخی مکه و داخل حرم قرار دارد و از آنجا خانه‌های مکه دیده می‌شود. برخی از روایات، آن محل را مکانی معرفی می‌کند که حضرت بخشی از زمان غیبت را در آن سپری می‌کند. امام باقر(ع) در این‌باره فرمود: صاحب این امر را در برخی از این دره‌ها غیبتی است (و با دست خود به ناحیه ذی طوی اشاره کرد)[۴].
  3. دشت‌ها و بیابان‌ها: از برخی روایات نیز استفاده می‌شود که آن حضرت در طول غیبت، محل خاصی ندارد و همواره در سفر به سر می‌برد. از امام باقر(ع) نقل شده است درباره شباهت‌های حضرت مهدی(ع) به پیامبران الهی، چنین فرمود: "و اما شباهت حضرت مهدی(ع) به حضرت عیسی(ع) پس جهانگردی [نداشتن مکان خاص‌] است[۵]. همچنین، در توقیعی که به نام شیخ مفید صادر شده است ـ اگر صدور آن را بپذیریم ـ نیز به نامعلوم بودن مکان حضرت مهدی(ع) اشاره شده است. در آن نوشته چنین بیان شده است: با اینکه ما براساس فرمان خداوند و صلاح واقعی ما و شیعیان مؤمن خود تا زمانی که حکومت در دنیا در اختیار ستمگران است در نقطه‌ای دور و پنهان از دیده‌ها به سر می‌بریم[۶]. امام صادق(ع) فرمود: "کسی بر محل سکونت امام زمان آگاهی نمی‌یابد، نه فرزندان او و نه شخص دیگری، جز خدمتکار حضرت مهدی(ع)"[۷].

امام عصر(ع) به ابراهیم بن مهزیار فرمود: "ای پسر مهزیار! پدرم از من پیمان گرفته که در سرزمین پهناور و دور دست مسکن گزینم تا از نیرنگ‌های گمراهان و متمردان امت تازه به دوران رسیده و گمراه، نهان و مصون باشم. این پیمان مرا بر فراز تل‌های بلند و ریگزارها و سرزمین‌های مورد اطمینان افکنده است"[۸].

یکی از مکان‌هایی که بنابر روایت امام صادق(ع)، حضرت مهدی(ع) در آنجا حضور پیدا می‌کند، صحرای عرفات است. امام زمان(ع) همه ساله در ایام حج، در عرفات حضور پیدا می‌کند. امام صادق(ع) فرمود: "زمانی فرا رسد که مردم امام خود را نبینند، امام آنها، ایام حج آنها را می‌بیند، ولی آنها او را نمی‌توانند ببینند"[۹]. بسیاری از علما در کربلا، نجف، کوفه، مدینه، مکه، مسجد الحرام و شهرهایی که دارای مکان‌های مقدس است، امام(ع) را زیارت کرده‌اند[۱۰].

پاسخ به شبهه

یادآوری این مطلب لازم است که این نامعلوم بودن محل زندگی آن حضرت در "دوران غیبت کبری"، سبب شده است عده‌ای به گمانه‌زنی‌هایی در مواردی سست و واهی بپردازند و به طرح محل‌هایی که اثبات آنها کاری بس مشکل است، روی آوردند. افسانه جزیره خضرا و مثلث برمودا و مانند آن، حکایت‌هایی است که در تاریخ پر فراز و فرود این اعتقاد سترگ رخ نموده است؛ ولی همواره روشنگران این عرصه، مردم را از فرو غلطیدن در کجراهه‌ها و بیراهه‌ها حفظ کرده‌اند.

علامه مجلسی از علی بن فاضل، داستان ورودش به جزیره خضراء را نقل کرده است. گرچه علی بن فاضل در این جزیره موفق به دیدار امام زمان(ع) نشده است. اما وی از ملاقات‌هایی که با برخی داشته، چنین استنباط کرده است که این جزیره محل سکونت آن حضرت می‌باشد. برخی با استناد به این ماجرا می‌خواهند بگویند: محل سکونت امام زمان(ع) در همین جزیره است. برخی دیگر پا را فراتر نهاده، با منطبق نمودن اوصاف جزیره خضراء ـ که اطراف آن را آب‌های سفیدی گرفته است ـ بر مثلث برمودا عقیده دارند که مثلث برمودا محل سکونت امام زمان(ع) است و می‌گویند: کسی نمی‌تواند به آن محل برسد؛ زیرا هر چه قدرت‌های بزرگ تلاش کرده‌اند به آن برسند، بی‌نتیجه بوده است[۱۱]. این نظریه صحیح نیست، زیرا، اولاً: کسی از محل زندگی امام عصر(ع) اطلاع دقیقی ندارد. ثانیاً: اصل ماجرای علی بن فاضل به دلیل تناقضاتی که در آن مشاهده می‌شود، مورد خدشه است و از اصل درستی برخوردار نمی‌باشد، تا چه رسد به انطباق برمودا بر آن جزیره مورد ادعا[۱۲].

برخی مخالفان شیعه نسبت داده‌اند که شیعیان بر این باورند که حضرت مهدی(ع) در دوران غیبت در سرداب سامرا زندگی می‌کند. در این جا مناسب است اشاره‌ای کوتاه بدان نماییم.

از گذشته، بیشتر خانه‌ها در مناطق گرمسیر عراق سرداب (زیرزمین) داشت، تا ساکنان خانه، از شدت گرمای تابستان در امان باشند[۱۳]. خانه حضرت عسکری(ع) در سامرا نیز دارای سرداب بود. این سرداب، محل زندگی و عبادت امام هادی، امام حسن عسکری و حضرت بقیه الله(ع) بود و اغلب دیدارها با حضرت ولی عصر در عهد پدر در همین منزل و در همین سرداب انجام می‌گرفت؛ به همین سبب شیعیانی که پس از رحلت امام حسن عسکری(ع)، برای زیارت قبر آن امام و پدر بزرگوارش وارد سامرا می‌شدند، پس از زیارت قبر آن بزرگوار، در محل عبادت سه امام بزرگوار نماز می‌خواندند و آنجا را زیارت می‌کردند. اما همان‌گونه که اشاره شد، متأسفانه برخی دشمنان متعصب، با نسبت دادن تهمت‌های ناروا، خواسته‌اند از این موضوع بهره‌برداری‌های نادرست کنند. آنان به شیعه تاخته و معتقدان به غیبت حضرت مهدی(ع) را به استهزا گرفته‌اند؛ با اینکه می‌دانند حتی یک نفر شیعه راستین را نخواهند یافت که معتقد باشد حضرت مهدی(ع) در سرداب پنهان شده یا در سرداب سکونت و اقامت گزیده است.

بنابراین زائران، فقط از آن جهت به این مکان مقدس احترام می‌گذارند که محل سکونت، زندگی، عبادت، نیایش و تلاوت قرآن انسان‌های کامل بوده است. با این بیان، آنجا مکان مقدس و خانه پربرکتی است که خداوند اجازه داده است چنین مکانی، رفعت مقام یابد و در آنجا نام خدا به عظمت برده شود؛ به همین سبب مسلمانان پیرو مذهب خاندان وحی و رسالت، آنجا نماز می‌خوانند و بر پیامبر و خاندانش(ع) درود می‌فرستند؛ آنجا را زیارت می‌کنند و کسی بر این عقیده نیست که امام مهدی(ع) در آن سرداب سکونت دارد یا این که از آنجا ظهور خواهد کرد[۱۴].

پرسش مستقیم

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. «وَ نِعْمَ الْمَنْزِلُ طَيْبَةُ»؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۳۴۰.
  2. بحار الانوار، ج ۵۲، ص۱۵۸.
  3. غیبة طوسى، ص ۱۶۲.
  4. نعمانی، الغیبة، ص۱۸۱.
  5. «... وَ أَمَّا شِبْهُهُ مِنْ عیسی فالسیاحة»، طبری، دلائل الامامة، ص۲۹۱.
  6. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص۱۷۴.
  7. بحار الانوار، ج ۵۲، ص۱۵۳.
  8. غیبت طوسی: ص ۲۶۶.
  9. کافی، ج ۱، ص۳۳۷، و ص۳۳۹؛ غیبت نعمانی، ص۲۰۴.
  10. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۲، ص۱۲۶-۱۳۹؛ پرسمان مهدویت، ص۱۲۷-۱۳۲؛ مروجی طبسی، محمد جواد، بامداد بشریت، ص۱۱۱-۱۱۵؛ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۹۰؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۱۳.
  11. جزیره خضراء افسانه یا واقعیت، ص۴۷ (به نقل از ناجی نجار).
  12. جهت کسب اطلاعات بیش‌تر می‌توانید به کتاب "جزیره خضرا افسانه یا واقعیت؟" تحقیق و ترجمه ابوالفضل طریقه دار مراجعه نمایید.
  13. فخر الدین طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص۴۶۷.
  14. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۲، ص۱۲۶-۱۳۹؛ پرسمان مهدویت، ص۱۲۷-۱۳۲؛ مروجی طبسی، محمد جواد، بامداد بشریت، ص۱۱۱-۱۱۵.