ابو عمرو نهشلی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۶: خط ۶:
}}
}}


==مقدمه==
== مقدمه ==
ابوعمرو<ref>وی را، ابوعامر نیز گفته‎اند. (اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۰؛ انصار الحسین، ص۱۱۵، الدار الاسلامیة.)</ref> مردی [[شب‌زنده‌دار]] و [[نمازگزار]]، [[متّقی]] و [[پرهیزگار]] بود. ابن‌نما به نقل از مهران، [[غلام]] [[بنی‌کاهل]]، می‌گوید: [[روز عاشورا]] در [[کربلا]] حضور داشتم، مردی را دیدم که حملات سنگین و [[سختی]] می‌کرد و به هر گروه از [[دشمن]] که می‌رسید آنها را متفرّق و پراکنده می‌ساخت، سپس به سوی [[حسین]]{{ع}} می‌شتافت و این‌چنین [[رجز]] می‌خواند:
ابوعمرو<ref>وی را، ابوعامر نیز گفته‎اند. (اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۰؛ انصار الحسین، ص۱۱۵، الدار الاسلامیة.)</ref> مردی [[شب‌زنده‌دار]] و [[نمازگزار]]، [[متّقی]] و [[پرهیزگار]] بود. ابن‌نما به نقل از مهران، [[غلام]] [[بنی‌کاهل]]، می‌گوید: [[روز عاشورا]] در [[کربلا]] حضور داشتم، مردی را دیدم که حملات سنگین و [[سختی]] می‌کرد و به هر گروه از [[دشمن]] که می‌رسید آنها را متفرّق و پراکنده می‌ساخت، سپس به سوی [[حسین]]{{ع}} می‌شتافت و این‌چنین [[رجز]] می‌خواند:
{{شعر}}
{{شعر}}

نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۳

مقدمه

ابوعمرو[۱] مردی شب‌زنده‌دار و نمازگزار، متّقی و پرهیزگار بود. ابن‌نما به نقل از مهران، غلام بنی‌کاهل، می‌گوید: روز عاشورا در کربلا حضور داشتم، مردی را دیدم که حملات سنگین و سختی می‌کرد و به هر گروه از دشمن که می‌رسید آنها را متفرّق و پراکنده می‌ساخت، سپس به سوی حسین(ع) می‌شتافت و این‌چنین رجز می‌خواند:

إِبْشِرْ هُدیتَ الرُّشْدَ تَلْقی احْمَدافي جَنَّةِ الْفِرْدَوْسِ تَعْلُو صُعُدا
مژده باد تو را که به راه رشد و کمال هدایت شدی و پیغمبر(ص) را در درجات بالای بهشت دیدار می‌کنی و بالا می‌روی.

مهران گوید: پرسیدم این شخص کیست؟ گفتند که: ابوعمرو نهشلی (یا خثعمی) است. در همین هنگام عامر بن نهشل‌ تمیمی از طایفه بنی‌اللّات، بر وی تاخت و او را به شهادت رساند و سرش را از بدن جدا کرد[۲][۳]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

  1. وی را، ابوعامر نیز گفته‎اند. (اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۰؛ انصار الحسین، ص۱۱۵، الدار الاسلامیة.)
  2. مثیر الاحزان، (ابن نما)، ص۵۷؛ بحارالانوار، ص۴۵، ص۳۰؛ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۰۷؛ قمقام، ص۴۲۵؛ جلاء اعیون (تاریخ چهارده معصوم علامه مجلسی) ص۶۷۳؛ رمز المصیبة، ج۲، ص۱۳۵.
  3. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۸۷.