ابو عمرو نهشلی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[یاران امام حسین]]'''، '''[[شهدای کربلا]]''' و مرتبط با مدخل '''[[امام حسین]]''' است. "'''[[یاران امام حسین]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | |||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابو عمرو نهشلی در تاریخ اسلامی]] - [[ابو عمرو نهشلی در معارف و سیره حسینی]]</div> | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۱۰
این مدخل از زیرشاخه‌های بحث یاران امام حسین، شهدای کربلا و مرتبط با مدخل امام حسین است. "یاران امام حسین" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
ابوعمرو[۱] مردی شب‌زنده‌دار و نمازگزار، متّقی و پرهیزگار بود. ابن‌نما به نقل از مهران، غلام بنی‌کاهل، می‌گوید: روز عاشورا در کربلا حضور داشتم، مردی را دیدم که حملات سنگین و سختی می‌کرد و به هر گروه از دشمن که می‌رسید آنها را متفرّق و پراکنده می‌ساخت، سپس به سوی حسین(ع) می‌شتافت و این‌چنین رجز می‌خواند:
| إِبْشِرْ هُدیتَ الرُّشْدَ تَلْقی احْمَدا | في جَنَّةِ الْفِرْدَوْسِ تَعْلُو صُعُدا |
- مژده باد تو را که به راه رشد و کمال هدایت شدی و پیغمبر(ص) را در درجات بالای بهشت دیدار می‌کنی و بالا می‌روی.
مهران گوید: پرسیدم این شخص کیست؟ گفتند که: ابوعمرو نهشلی (یا خثعمی) است. در همین هنگام عامر بن نهشل تمیمی از طایفه بنی‌اللّات، بر وی تاخت و او را به شهادت رساند و سرش را از بدن جدا کرد[۲].[۳]
جستارهای وابسته
- عامر بن نهشل تمیمی (قاتل)
منابع
جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا
پانویس
- ↑ وی را، ابوعامر نیز گفتهاند. (اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۰؛ انصار الحسین، ص۱۱۵، الدار الاسلامیة.)
- ↑ مثیر الاحزان، (ابن نما)، ص۵۷؛ بحارالانوار، ص۴۵، ص۳۰؛ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۰۷؛ قمقام، ص۴۲۵؛ جلاء اعیون (تاریخ چهارده معصوم علامه مجلسی) ص۶۷۳؛ رمز المصیبة، ج۲، ص۱۳۵.
- ↑ جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۸۷.