برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{امامت}} | | {{مدخل مرتبط |
| <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[دانش تفسیر]] است. "'''[[تفسیر عصر رسالت]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div>
| | | موضوع مرتبط = تفسیر عصر رسالت |
| <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[تفسیر عصر رسالت در علوم قرآنی]] - [[تفسیر عصر رسالت در تاریخ اسلامی]]</div>
| | | عنوان مدخل = تفسیر عصر رسالت |
| | | مداخل مرتبط = [[تفسیر عصر رسالت در علوم قرآنی]] - [[تفسیر عصر رسالت در تاریخ اسلامی]] |
| | | پرسش مرتبط = |
| | }} |
|
| |
|
| == [[عصر رسالت]] و آغاز [[تفسیر]] == | | == مقدمه == |
| منظور از [[رسالت]]، [[رسالت پیامبر خاتم]]{{صل}} و [[عصر رسالت]] حدود بیست و سه سال است که از [[بعثت]] آن [[حضرت]] آغاز شده و با [[رحلت]] آن [[حضرت]] پایان یافته است و [[قرآن کریم]] در طول این مدت به‌تدریج بر [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نازل و به واسطۀ آن [[حضرت]] بر [[مردم]] [[تلاوت]] شده است.
| | [[رسول الله]] {{صل}} [[پیام]] [[وحی]] را دریافت و [[ابلاغ]] کرد و به تبیین و [[تفسیر]] و بر نمودن آموزه‌های آن [[همت]] گماشت. [[قرآن کریم]] در آیاتی چند جایگاه آن [[حضرت]] را در برابر [[آیات الهی]] رقم زده است؛ گاه از آن حضرت در جایگاه فراگیرنده [[وحی قرآنی]] [[سخن]] گفته است: {{متن قرآن|وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ}}<ref>«و بی‌گمان قرآن را از نزد فرزانه‌ای دانا به تو می‌آموزند» سوره نمل، آیه ۶.</ref> و دیگر گاه از جایگاه رسانندگی آیات الهی به [[انسان‌ها]] سخن به میان آورده است: {{متن قرآن|فَاعْلَمُوا أَنَّمَا عَلَى رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ}}<ref>«بدانید که تنها پیام‌رسانی روشن بر عهده فرستاده ماست» سوره مائده، آیه ۹۲.</ref> و سرانجام از جایگاه تبیین و تفسیر و [[تعلیم]] آیات الهی برای [[رسول اکرم]] {{صل}} سخن به میان آورده است: {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ}}<ref>«(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.</ref> این [[آیه]] به روشنی نشان آن است که پیامبر {{صل}} همانند داشتن [[مسئولیت]] [[ابلاغ پیام الهی]] و [[رسالت]] فرو خواندن [[آیات قرآن]] بر مردم، مسئولیت تبیین و [[تفسیر کلام الهی]] را نیز برعهده داشت. <ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص۳۸؛ من وحی القرآن، ج ۱۳، ص۲۸۵؛ المنیر، ج ۱۴، ص۱۴۳.</ref> [[شیخ الطائفه]] [[مسئولیت پیامبر]] را تفسیر و [[تبیین احکام الهی]] و [[ادله]] و [[براهین]] [[توحید خداوند]] دانسته است. <ref> التبیان، ج ۶، ص۳۸۵.</ref> روشن است که وی این دو را چونان مصداق یک کلی بیان کرده و بر این [[باور]] است که [[خداوند]]، [[تبیین احکام]] و تفسیر [[شرایع]] و توجیه ادلّه [[توحید]] و تشریح [[حقایق]] نهفته در آیات قرآن را بر عهده پیامبر {{صل}} نهاده است. |
|
| |
|
| مرتبه‌ای از معانی و [[معارف]] [[آیات قرآن]] به [[تفسیر]] نیازی ندارد و در [[عصر رسالت]] نیز به مجرد شنیدن [[آیات]] از [[رسول خدا]]{{صل}} و یا با اندکی [[تأمل]] و [[تدبر]] در آنها، این مرتبه از معانی و [[معارف]] [[آیات]] فهمیده می‌شده و به تبیین و [[تعلیم]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نیازی نبوده است<ref>آیات تحدی و آیاتی از قبیل {{متن قرآن|وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ}} («و ما به راستی قرآن را برای پندگیری آسان (یاب) کرده‌ایم» سوره قمر، آیه ۱۷) شاهد این مدعا است.</ref>، ولی تردیدی نیست که در آن [[زمان]] نیز مانند زمان‌های بعد، در [[فهم]] بخش عمده‌ای از معانی و [[معارف]] [[آیات]] به [[تفسیر]] نیاز نبوده است<ref>از امام علی{{ع}} نقل شده که فرمود: {{متن حدیث|هَذَا الْقُرْآنُ إِنَّمَا هُوَ خَطٌّ مَسْطُورٌ بَيْنَ الدَّفَّتَيْنِ لَا يَنْطِقُ بِلِسَانٍ وَ لَا بُدَّ لَهُ مِنْ تَرْجُمَانٍ وَ إِنَّمَا يَنْطِقُ عَنْهُ الرِّجَالُ}} (نهج البلاغه، ترجمه فیض الاسلام، ص۳۸۷، خطبه ۱۲۵).</ref> و از چند راه میتوان پی برد که [[پیامبر]]{{صل}}، آن بخش از معانی و [[معارف]] را [[تفسیر]] کرده است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۱۷.</ref>
| | [[امین]] الاسلام [[طبرسی]] عبارت شیخ را آورده، جز آنکه کلمه شرایع را بدان افزوده است: {{عربی|"لتبين ما نُزّل إليهم فيه من الأحكام والشرائع والدلائل على توحيد الله}}<ref>مجمع البیان، ج ۶، ص۵۵۸.</ref> [[قرطبی]] نیز با بهره‌مندی از [[آیه]] {{متن قرآن|بِالْبَيِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ}}<ref>«(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.</ref> این جایگاه را برای [[رسول الله]] {{صل}} آورده است:... تا اینکه هرآنچه را که در این کتاب است از [[احکام]]، وَعْد، [[وعید]] و... تبیین و [[تفسیر]] کنی. بدین ترتیب رسول الله {{صل}} [[مبیّن]] و شارح [[مراد الهی]] است از آنچه مانند احکام [[نماز]] و [[زکات]] در [[قرآن]] به [[اجمال]] آمده است. <ref>تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص۷۲.</ref> [[میبدی]] در تبیین جایگاه [[رسول خدا]] نوشته است: قرآن را فرستادیم تا معانی و مقاصدش را برای [[مردم]] بازگویی <ref>کشف الاسرار، ج ۵، ص۳۸۹.</ref> و سرانجام، [[علامه طباطبایی]] بر این [[باور]] است که این آیه دلیلی است بر [[حجیت]] سخن رسول خدا {{صل}} در تبیین و تفسیر همه [[آیات الهی]] و آنچه را برخی از [[مفسران]] گفته‌اند که متعلق {{متن قرآن|لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ }} [[آیات متشابه]] یا [[آیات]] مشتمل بر [[اسرار الهی]] است، وجهی ندارد. <ref>ر. ک: التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص۲۱۲؛ روح المعانی، ج ۷، ص۳۸۹؛ المیزان، ج ۱۲، ص۲۶۰ - ۲۶۱.</ref> [[آیة الله]] [[محمد هادی معرفت]] با استناد به همین آیه [[معتقد]] است [[رسول اکرم]] {{صل}} [[مرجع]] نخست برای [[فهم]] دشواری‌های آیات و گشودن [[مشکلات]] آن بوده است. جایگاه [[پیامبر]] {{صل}} در [[تفسیر آیات]] [[الهی]] جایگاه [[معلم]]، مرشد و [[یاور]] [[مؤمنان]] برای فهم آیات بود. آن [[حضرت]] به تبیین آیات مجمل [[همت]] می‌‌گماشت و از مبهمات پرده برمی گرفت و با سخنان و [[سیرت]] ارجمندش، [[سنن]]، [[احکام]] و [[آداب]] را بر پایه آیات الهی بیان میکرد. بدین‌سان [[سنت]] آن حضرت (قول، فعل و تقریر) یکسر بیان و تفسیر مجملات آیات الهی و گشودن مبهمات قرآن در [[تشریع]] و تقنین و... است. <ref>التفسیر و المفسرون، معرفت، ج ۱، ص۱۷۳ - ۱۷۴.</ref> نکته [[تأمل]] برانگیز در [[کلام]] آیة الله معرفت، گستره دامنه تبیین و تفسیر [[سیره]] درباره [[آیات قرآن کریم]] است؛ برپایه آنچه وی آورده است سنتْ [[مفسّر]] [[کتاب الهی]] است و لزومی ندارد به [[مَثَل]] روایتی را [[تفسیر آیه]] ای تلقی کرد که در آن از [[آیه]] یا بخشی از آن سخن به میان آمده باشد و بدان اشارتی رفته باشد. تلقی [[محمد بن ادریس شافعی]] در جایگاه [[تفسیری]] [[سنت]] درباره [[آیات الهی]] نیز چنین است. <ref>الرساله، ص۷۹.</ref> |
|
| |
|
| === تحلیل [[عقلی]] ===
| | [[مفسّران]] و [[عالمان]] افزون بر آیه یاد شده، در تبیین و تشیید جایگاه مفسّر بودن [[رسول خدا]] {{صل}} و [[حجیت]] [[کلام]] آن [[حضرت]] در [[تفسیر قرآن]]، مقصود از [[تعلیم کتاب]] در {{متن قرآن|وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ}}<ref>«به آنان کتاب (آسمانی) و فرزانگی می‌آموزد» سوره بقره، آیه ۱۲۹.</ref> را تبیین و [[تفسیر آیات]] [[الهی]] دانسته‌اند؛ یعنی «تعلیم کتاب»، بیان الفاظ و پرده برگیری از [[محکمات]] آن است، در مقابل «[[تعلیم]] [[حکمت]]» که بیان [[معارف]] [[حقیقی]] [[قرآن]] است. <ref>المیزان، ج ۱۹، ص۲۶۵.</ref> باید به آنچه گفته شد آیه {{متن قرآن|مَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَى فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْأَغْنِيَاءِ مِنْكُمْ وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ}}<ref>«آنچه خداوند از (دارایی‌های) اهل این شهرها بر پیامبرش (به غنیمت) بازگرداند از آن خداوند و پیامبر و خویشاوند و یتیمان و مستمندان و در راه مانده است تا میان توانگران شما دست به دست نگردد و آنچه پیامبر به شما می‌دهد بگیرید و از آنچه شما را از آن باز می‌دارد دست بکشید و از خداوند پروا کنید که خداوند، سخت کیفر است» سوره حشر، آیه ۷.</ref> را نیز افزود. بی‌تردید از مصادیق روشن «آنچه [[پیامبر]] {{صل}} آورده است»: {{متن قرآن|مَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ}} تفسیر قرآن است؛ یعنی این جمله برای [[مؤمنان]] به [[رسالت]] [[رسول الله]] {{صل}} قاعده‌ای عمومی و بنیادی رقم می‌‌زند و آن اینکه، آنچه را آن حضرت در پی ریزی [[سلوک]] فردی و [[اجتماعی]] و مواضع [[فرهنگی]] و [[فکری]] در پیش دید مؤمنان می‌‌نهد اصل و قاعده و میزانی است که هرچیز دیگر با آن سنجیده و آن گاه پذیرفته یا طرد میشود. <ref> من وحی القرآن، ج ۲۲، ص۱۲۵ - ۱۲۷؛ نمونه، ج ۲۳، ص۵۰۷ - ۵۰۸.</ref> گزارش‌ها و نقل‌هایی به روشنی نشان میدهند که رسول الله {{صل}} برای [[صحابیان]] به تفسیر قرآن می‌‌پرداخته است. <ref>ر. ک: مقدمة فی اصول التفسیر، ص۳۵ - ۳۸.</ref> پیامبر {{صل}}، گاه در تفسیر آیات، خود آغاز به سخن میکرد و دیگرگاه در پی [[پرسش]] برخی [[صحابیان]] [[آیه]] یا آیاتی را [[تفسیر]] میکرد. <ref> ر. ک: المستدرک، ج ۲، ص۴۷۶؛ روح المعانی، ج ۲۷، ص۲۱۳ - ۲۱۴؛ الدرالمنثور، ج ۸، ص۱۲.</ref> بر پایه [[نقلی]] از [[ابوعبدالرحمن سلمی]] صحابیان گزارش کرده‌اند که به محضر [[رسول الله]] {{صل}} بار مییافتند و آموزه‌های ۱۰ آیه را فرا می‌‌گرفتند و بدان عمل میکردند و آن گاه به فراگیری ۱۰ آیه دیگر می‌‌پرداختند. <ref>جامع البیان، ج ۱، ص۳۶؛ تفسیر قرطبی، ج ۱، ص۳۹.</ref> رسول الله {{صل}} افزون بر تفسیر مستقیم که شخصاً بدان می‌‌پرداختند، صحابیان و [[مسلمانان]] را نیز به [[تعلیم و تعلم]] [[قرآن]] و آموزه‌های آن [[ترغیب]] میکردند و بدین‌سان به گونه غیر مستقیم نیز [[تفسیر آیات]] [[الهی]] را می‌‌گستراندند<ref>مجمع الزوائد، ج ۷، ص۱۶۵ - ۱۶۶؛ نیز ر. ک: المستدرک، ج ۱، ص۷۴۳؛ الدرالمنثور، ج ۲، ص۶۸.</ref>.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
| در [[قرآن کریم]] مطالبی ذکر شده که برای [[فهم]] آن و عمل به آن به [[تفسیر]] و تبیین نیاز است؛ برای مثال، به برپا داشتن [[نماز]] [[فرمان]] داده شده، ولی کیفیت آن بیان نشده است؛ به دادن [[زکات]] [[ترغیب]] شده، ولی مقدار و چگونگی آن بیان نگردیده است؛ به [[فریضه]] [[حج]] اشاره شده، ولی [[مناسک]] آن تبیین نشده است؛ به [[اطاعت از اولی الامر]] در ردیف [[اطاعت از پیامبر]]{{صل}} [[امر]] شده، ولی افراد [[اولی الامر]] معرفی نشده است؛ به بریدن دست دزد امر شده، ولی از شرایط، مقدار و کیفیت بریدن آن سخنی به میان نیامده است و... بی‌تردید مناسب‌ترین و سزاوارترین شخص برای تبیین این‌گونه مطالب، [[پیامبر اکرم]]{{صل}} بوده است و آن [[حضرت]]، هم در [[ابلاغ]] [[قرآن]] و تبیین مطالب آن اهتمام کامل داشته و هم نسبت به [[امت]] خود [[دلسوز]] و [[مهربان]] بوده است<ref>آیه {{متن قرآن|لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ}} («بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸) و آیاتی از قبیل {{متن قرآن|مَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَى إِلَّا تَذْكِرَةً لِمَنْ يَخْشَى}} [«ما قرآن را بر تو فرو نفرستاده‌ایم که به رنج افتی جز اینکه یادکردی باشد برای آن کس که (از خداوند) می‌ترسد» سوره طه، آیه ۲-۳] دلیل مطلب یاد شده است.</ref>. | |
|
| |
|
| با توجه به این امور، تردیدی نمی‌ماند که آن [[حضرت]] به [[تفسیر قرآن]] پرداخته و مطالبی از آن را که به [[تفسیر]] نیاز داشته، برای [[امت]] خود بیان کرده است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۱۷-۱۸.</ref>
| | == مقدار تفسیر [[پیامبر]] {{صل}} از قرآن == |
| | به [[باور]] برخی، [[قرآن کریم]] از آن‌رو که به [[زبان عربی]] به گونه‌ای روشن نازل شده، مفردات، ترکیب‌ها و شیوه بیانش برای [[عربی]] زبانان کاملا روشن بوده است؛<ref>مقدمه ابن خلدون، ج ۳، ص۱۰۳۰.</ref> ولی روشن است که اولاً همه [[صحابه]] در [[درک]] و [[فهم]] زبان یکسان نبوده‌اند. <ref>المسائل والاجوبة فی الحدیث والتفسیر، ص۴۸؛ آفاق تفسیر، ص۶۲. </ref> ثانیاً به [[گواهی]] [[نصوص]] [[تاریخی]]، برخی از صحابه در فهم واژه‌ها و مقاصد برخی [[آیات]] در می‌‌مانده‌اند. <ref>جامع البیان، ج ۲، ص۱۷۲؛ ج ۹، ص۲؛ ج ۱۶، ص۵۳؛ ج ۳۰، ص۵۹؛ الدرالمنثور، ج ۴، ص۱۱۹، ج ۶، ص۵۲۲.</ref> ثالثاً با توجه به شیوه بیانی ویژه قرآن، تعیین مصادیق برخی آیات برای صحابیان دشوار بود و نیازمند توضیح پیامبر {{صل}} بودند. <ref>المستدرک، ج ۲، ص۴۹۷ - ۴۹۸؛ الدر المنثور، ج ۴، ص۱۹۱؛ ج ۶، ص۶۷؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۳، ص۵۲.</ref> |
|
| |
|
| === [[قرآن کریم]] ===
| | به طور کلی فهم تفصیلی و روشن همه آیات برای صحابیان میسر نبوده است و به ناچار باید به پیامبر {{صل}} مراجعه میکردند. به علاوه امکان [[شناخت]] بسیاری از [[آیات]] مجمل و کلّی [[قرآن کریم]] به ویژه در حوزه [[احکام]]، بدون [[تفسیر]] و تبیین [[پیامبر]] {{صل}} برای [[صحابه]] میسر نبوده است، چنان که چگونگی انجام [[نماز]]، [[حج]]، [[روزه]] و مقدار [[زکات]] را از پیامبر {{صل}} دریافت میکردند،<ref>المستدرک، ج ۱، ص۱۹۲؛ الموافقات، ج ۴، ص۲۶؛ جامع بیان العلم و فضله، ج ۲، ص۱۸۸.</ref> با این حال [[مفسران]] درباره مقدار آیاتی که پیامبر {{صل}} آنها را تفسیر کرده بر یک نظر نیستند؛ برخی [[رسالت]] تبیین و توضیح پیامبر درباره [[آیات قرآن]] را به آیات مجمل و [[متشابه]] منحصر دانسته‌اند؛<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص۳۸؛ روح المعانی، ج ۱۴، ص۲۲۲.</ref> امّا این نظر از سوی برخی مفسران نادرست معرفی شده است. <ref>المیزان، ج ۱۲، ص۲۶۱.</ref> دیدگاه دیگر از آن [[ابن تیمیه]] است. او بر این [[باور]] است که پیامبر {{صل}} همه [[آیات الهی]] را تفسیر کرده است. وی در این باره به [[آیه]] {{متن قرآن|بِالْبَيِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ}}<ref>«(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.</ref> و نیز [[کوشش]] صحابه در [[فهم قرآن]] و مراجعه مکرر به پیامبر {{صل}} در کنار آیاتی که نشانه [[لزوم]] [[تدبّر]] در [[قرآن]] است استناد میکند؛ چراکه تعقّل در مضامین قرآن جز با [[فهم]] آن میسّر نیست. <ref>مقدمة فی اصول التفسیر، ص۳۵ - ۳۸.</ref> [[ذهبی]] با [[نقد]] دیدگاه [[ابن تیمیه]] [[معتقد]] است که مستندات وی نمی‌تواند مدعایش را ثابت کند؛ زیرا این [[ادله]] بیش از اینکه نشان دهند که پیامبر [[مشکلات]] و [[دشواری‌ها]] را بیان میکرده است دلالتی ندارد. <ref>التفسیر والمفسرون، ذهبی، ج ۱، ص۵۱ - ۵۲.</ref> در مقابل این دیدگاه کسانی همچون [[ابوالعباس]] [[احمد بن خلیل خویی]] بر این باور بوده‌اند که [[رسول خدا]] {{صل}} جز اندکی از آیات را تفسیر نکرده است. <ref>الاتقان، ج ۴، ص۱۹۷.</ref> به هر حال همه [[روایات تفسیری]] منقول از پیامبر را که [[سیوطی]] در [[الاتقان]] نقل کرده کمتر از ۲۵۰ [[روایت]] است که به تصریح وی بسیاری از آنها نیز [[ضعیف]] یا منکر و نامقبول است؛<ref> الاتقان، ج ۴، ص۲۵۴ به بعد؛ نک: قرآن در اسلام، ص۵۴.</ref> امّا روشن است که [[احادیث]] [[پیامبر]] در [[تفسیر]] محدود به روایاتی که [[سیوطی]] گزارش کرده، نیست، افزون بر اینکه احتمالا سخن [[سیوطی]] و [[ابوالعباس]] [[شمس الدین خویی]] ناظر به روایاتی است که صریحاً به تفسیر آیه‌ای از [[آیات قرآن]] می‌‌پردازند؛ امّا اگر روایاتی را که در [[تفسیر آیات]] به کار می‌‌آیند و به گونه ای ابهام [[آیات]] را برطرف میکنند و به ویژه آنچه از طریق [[اهل بیت]] {{ع}} از پیامبر نقل شده ملحوظ داریم، این [[روایات]] بسیار فراوان‌تر خواهند بود. بر این نکته نیز باید تأکید کرد که [[سنت پیامبر]] {{صل}}، اعم از [[قول و فعل]] می‌‌تواند در [[تفسیر قرآن]] به کار آید. |
| [[خدای متعال]] در [[آیه]] {{متن قرآن|لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ...}}<ref>«بی‌گمان خداوند بر مؤمنان منّت نهاد که از خودشان فرستاده‌ای در میان آنان برانگیخت که آیات وی را بر آنان میخواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنها کتاب و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۴.</ref> و چند [[آیه]] دیگر {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«اوست که در میان نانویسندگان (عرب)، پیامبری از خود آنان برانگیخت که بر ایشان آیاتش را میخواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره جمعه، آیه ۲</ref>؛ {{متن قرآن|كَمَا أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِنْكُمْ يَتْلُو عَلَيْكُمْ آيَاتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُعَلِّمُكُمْ مَا لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ}}<ref>«چنان که از خودتان پیامبری در میان شما فرستادیم که آیه‌های ما را بر شما میخواند و (جان) شما را پاکیزه می‌گرداند و به شما کتاب آسمانی و فرزانگی می‌آموزد و آنچه را نمی‌دانستید به شما یاد می‌دهد» سوره بقره، آیه ۱۵۱.</ref>، [[تعلیم کتاب]] را افزون بر [[تلاوت آیات]]، از کارهای آن [[حضرت]] به شمار آورده است و از ذکر [[تعلیم کتاب]] به دنبال [[تلاوت آیات]] به خوبی فهمیده میشود که منظور از «[[تعلیم کتاب]]» [[تعلیم]] [[قرائت قرآن]] نبوده است، بلکه [[تعلیم]] معانی و [[معارف]] آن بوده است و عطف {{متن قرآن|الْحِكْمَةَ}} به {{متن قرآن|الْكِتَابَ}} و تعلق {{متن قرآن|يُعَلِّمُهُمُ}} به هردو، به یک وزان مؤید دیگری برای این معنا است؛ زیرا تردیدی نیست که [[تعلیم]] [[حکمت]]، [[تعلیم]] مطلب و [[حقیقت]] است نه [[تعلیم]] لفظ و قرائت؛ پس مناسب این است که [[تعلیم کتاب]] نیز به همین معنا باشد. | |
| [[آیه]] {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ}}<ref>«(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.</ref>. | |
|
| |
|
| نیز با توجه به دو مطلب زیر دلالت آشکار دارد که یکی از شئونات و وظایفی که [[خدای متعال]] در [[عصر رسالت]] برعهدۀ [[پیامبر اکرم]]{{صل}} قرار داده بود، [[تفسیر قرآن]] و [[بیان معارف]] و [[احکام]] آن بوده است:
| | سخن [[شافعی]] نیز که گفته است تمام آنچه پیامبر {{صل}} بدان امر کرده، چیزهایی‌اند که از [[قرآن]] دریافته است و نیز تأکید سیوطی بر اینکه تفصیل [[شریعت]] در [[سنت]]، [[تفسیری]] است بر معانی و اهداف و مقاصد قرآن،<ref> الاتقان، ج ۴، ص۲۰۰، بحوث فی اصول التفسیر، ص۱۵؛ تطوّر تفسیر القرآن، ص۱۶.</ref> در همین راستا قابل توجه و توجیه است. |
| #منظور از {{متن قرآن|مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ}} [[آیات قرآن]] است؛ زیرا هرچند [[قرآن]] به‌طور مستقیم بر [[مردم]] نازل نشده، از آنجا که برای [[هدایت]] عموم [[مردم]] نازل شده و [[خدای متعال]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} را برانگیخته است که [[قرآن]] را به آنان برساند، تعبیر {{متن قرآن|مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ}} در مورد [[قرآن]] صحیح است و [[شاهد]] آن [[آیات]] دیگری است که با عبارت‌های روشن‌تر، [[نزول]] [[آیات قرآن]] به سوی [[مردم]] را بیان کرده است؛ مانند:
| |
| ##{{متن قرآن|وَلَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَيْكُمْ آيَاتٍ مُبَيِّنَاتٍ}}<ref>«و به راستی به سوی شما آیاتی روشنگر و مثلی (عبرت آموز) از کسانی که پیش از شما گذشتند و اندرزی برای پرهیزگاران فرو فرستاده‌ایم» سوره نور، آیه ۳۴.</ref>.
| |
| ##{{متن قرآن|وَمَا أَنْزَلَ عَلَيْكُمْ مِنَ الْكِتَابِ وَالْحِكْمَةِ}}<ref>«و (نیز) آنچه را از کتاب و حکمت برایتان فرستاده است که بدان اندرزتان می‌دهد» سوره بقره، آیه ۲۳۱.</ref>.
| |
| ##{{متن قرآن|لَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَيْكُمْ كِتَابًا فِيهِ ذِكْرُكُمْ}}<ref>«بی‌گمان کتابی برای شما فرستاده‌ایم که یادکرد شما در آن است، آیا خرد نمی‌ورزید؟» سوره انبیاء، آیه ۱۰.</ref>.
| |
| ##{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَكُمْ بُرْهَانٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكُمْ نُورًا مُبِينًا}}<ref>«ای مردم! به راستی برهانی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است و نوری آشکار برای شما فرو فرستاده‌ایم» سوره نساء، آیه ۱۷۴.</ref>.
| |
| #کلمه «تبیین» در بیان معنا و مطالب [[آیات ظهور]] دارد و در ذکر الفاظ و [[تلاوت آیات]] کاربردی ندارد<ref>علامه طباطبایی نیز در تفسیر این آیه فرموده است: {{عربی|فیکون محصل المعنی: ان القصد بنزول هذا الذکر الی عامّة البشر و انّک و الناس فی ذلک سواء و انّما اخترناک لتوجیه الخطاب و القاء القول لا لنحمّلک قدرة غیبیة و ارادة تکوینیة الهیة فنجعلک مسیطرا علیهم و علی کل شیء بل لامرین: احدهما ان تبین للناس ما نزّل تدریجا الیهم، لان المعارف الالهیة لا ینالها الناس بلا واسطة فلا بد من بعث واحد منهم للتبیین و التعلیم و هذا هو غرض الرسالة ینزل الیه الوحی فیحمله ثمّ یؤمر بتبلیغه و تعلیمه و تبیینه}}؛ (المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۲، ص۲۵۹-۲۶۰).</ref>.
| |
|
| |
|
| بنابراین، از این [[آیه]] نیز مانند [[آیات]] قبل به دست می‌آید که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[عصر رسالت]]، [[آیات قرآن]] و [[معارف]] و [[احکام]] آن را [[تفسیر]] میکرده است؛ زیرا این [[آیه]] [[تبیین قرآن]] را از [[وظایف]] آن [[حضرت]] بیان کرده و تردیدی نیست که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} از زیر بار [[وظیفه]] شانه خالی نمی‌کرده و تکالیفی را که [[خدا]] برعهدۀ او گذاشته بود، به [[نیکوترین]] وجه انجام می‌داده است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۱۸-۲۰.</ref>
| | در این میان [[شهید]] [[محمد باقر صدر]] با تأکید بر اینکه از یک سو [[فهم]] اجمالی قرآن در بر آوردن [[هدف]] این [[کتاب الهی]] بسنده نبوده و از سوی دیگر فهم [[صحابه]] از قرآن گسترده نبوده، [[معتقد]] است که نقش [[هدایتگری]] قرآن جز با تبیین و فهم معانی و مقاصد قرآن به طور گسترده، ایفا نمی‌گردد، بر این اساس وی با استناد به برخی روایات معتقد است پیامبر قرآن را در دو سطح تفسیر کرده است: یکی در سطح عموم و بر اساس نیازها و درخواست‌های عمومی [[جامعه]]، و دیگری تفسیری شامل و کامل در جهت [[تربیت]] کسانی که باید [[مرجعیت]] [[فکری]] و [[دینی]] جامعه را بر عهده می‌‌گرفتند. <ref>المدرسة القرآنیه، ص۳۲۳ - ۳۲۶؛ علوم القرآن، ص۲۶۲ - ۲۶۳.</ref>[[شاهد]] این دوگانگی [[تفسیر]] به ویژه قسم دوم آن اخباری‌اند که بیان میکنند [[پیامبر]] {{صل}}، [[تنزیل]] و [[تأویل]] و [[محکم و متشابه]] [[قرآن]] را به علی {{ع}} عرضه کرده است. <ref>شواهد التنزیل، ج ۱، ص۴۱.</ref> وی همچنین برای [[اثبات]] این دو سطحی بودن بر تفسیرهای دقیق و گسترده ای که [[اهل بیت]] {{ع}} از پیامبر نقل کرده‌اند تأکید میورزد. در این باره روایتی که میگوید: در دست [[سلمان]]، [[مقداد]]، [[ابوذر]] و برخی دیگر تفسیرهایی از [[آیات الهی]] بوده که در [[اختیار]] دیگران نبوده قابل توجه است. در این [[روایت]] [[امام علی]] {{ع}} در پاسخ [[راوی]] بیان میکند که [[صحابیان]] در [[اندیشه]] و [[پرسش]] از [[حقایق]] یکسان نبوده‌اند<ref> الکافی، ج ۱، ص۶۲؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۱۰؛ المدرسة القرآنیه، ص۳۲۳ - ۳۲۶.</ref>.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
|
| |
|
| === [[روایات]] === | | == گونه‌های تفسیر پیامبر == |
| در مصادر [[روایی]] [[شیعه]] و [[سنی]]، [[روایات]] فراوانی دلالت آشکار دارد که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[عصر رسالت]]، [[قرآن]] را [[تفسیر]] میکرده است. برخی [[روایات]] به‌طور کلی از [[مفسر]] بودن آن [[حضرت]] و [[تفسیر]] شدن [[آیات]] به وسیلۀ ایشان خبر میدهند و برخی، [[تفسیر]] بعضی از [[آیات]] را از آن [[حضرت]] نقل میکنند؛ برای نمونه: | | با توجه به اختصاص بخشی از [[آیات قرآن کریم]] به [[احکام]]، و [[اجمال]] این گروه از [[آیات]]، بخشی از [[رسالت]] [[تفسیری]] پیامبر {{صل}} به تفصیل و بیان چگونگی این آیات بوده است، چنان که در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: «دستور [[نماز خواندن]] بر [[رسول خدا]] نازل شد و سخنی از سه رکعت و ۴ رکعت در میان نبود. رسول خدا {{صل}} بود که رکعات [[نماز]] را تفسیر کرد. دستور پرداخت [[زکات]] نازل شد و نگفت که از ۴۰ درهم یک درهم. رسول خدا {{صل}} بود که نصاب زکات را تفسیر کرد. دستور[[حج]] نازل شد و نگفت ۷ دور [[طواف]] کنید. [[رسول الله]] {{صل}} بود که [[مناسک]] طواف را تفسیر کرد و....» <ref>الکافی، ج ۱، ص۲۸۶؛ تفسیر فرات الکوفی، ص۱۱۰.</ref> محورهای تفسیر رسول خدا {{صل}} را میتوان در امور زیر خلاصه کرد <ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref>: |
| | === تبیین مجمل === |
| | مقصود از آیات مجمل آن دسته از آیات است که به [[تشریع]] کلّی احکام اعم از [[عبادات]] و [[معاملات]] پرداخته و بیان جزئیات و کیفیت اجرای آن احکام را به تبیین رسول خدا {{صل}} وا نهاده است. چنان که در عبادات کیفیت نماز، شمار رکعات آن و... و در معاملات انواع [[معاملات]] [[حلال و حرام]] و [[احکام]] [[ربا]] را [[سنت]] بیان کرده است. <ref>الکافی، ج ۱، ص۲۸۷؛ بحارالانوار، ج ۳۵، ص۲۱۱.</ref> در این باب حتی مفسرانی چون [[علامه طباطبایی]] که [[تفسیر روایی]] را ناکافی دانسته‌اند <ref>ر. ک: المیزان، ج ۱، ص۵ - ۶؛ قرآن در اسلام، ص۶۱ - ۶۲.</ref> تبیین [[اجمال]] [[آیات الاحکام]] را از [[شئون]] اختصاصی [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل بیت]] {{ع}} دانسته‌اند<ref>المیزان، ج ۲، ص۲۴۶، ج ۱۱، ص۵۸؛ منزلة السنة من الکتاب، ص۳۶۱.</ref>.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
| | === تخصیص عام === |
| | در [[قرآن کریم]] احکامی عام وجود دارد که تخصیص آن در [[سنّت]] بیان شده است،<ref>الاحکام، ج ۲، ص۱۴۹؛ مسالک الافهام، ج ۴، ص۴۸.</ref> چنان که {{متن قرآن|يَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ ثَلَاثَةَ قُرُوءٍ}}<ref>«باید تا سه پاکی (از حیض) خویشتن، انتظار کشند» سوره بقره، آیه ۲۲۸.</ref> که حکمی است فراگیر و شامل همه [[زنان]] مطلّقه میشود به سنّت تخصیص خورده و نشان داده شده که این [[حکم]] ویژه بانوانی است که همسرانشان با آنان همبستر شده‌اند<ref>مسالک الافهام، ج ۴، ص۴۸؛ احکام القرآن، ج ۱، ص۱۸۴ - ۱۸۵.</ref>.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
| | === تقیید اطلاق === |
| | بخشی دیگر از بیانات پیامبر {{صل}} ناظر به تقیید اطلاق برخی [[آیات]] است، چنان که در [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ}}<ref>«آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۲.</ref>، [[ایمنی]] و [[هدایت]] را ویژه کسانی دانسته است که [[ایمان]] خود را به ستمی نیالوده باشند. پیامبر {{صل}} «[[ظلم]]» در این آیه را با استناد به آیه {{متن قرآن|إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ}}<ref>«شرک، ستمی سترگ است» سوره لقمان، آیه ۱۳.</ref> به [[شرک]] [[تفسیر]] و تقیید کرده‌اند<ref>جامع البیان، ج ۷، ص۲۵۶.</ref>.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
| | === توضیح مفاهیم [[شرعی]] === |
| | بخشی دیگر از تفسیر پیامبر {{صل}} به توضیح مفاهیم شرعی اختصاص دارد؛ همچون توضیح مفاهیم شرعی [[صلات]]، [[جهاد]] و [[زکات]]<ref>نک: التطور الدلالی بین لغة الشعر الجاهلی و لغة القرآن الکریم. </ref>.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
| | === بیان [[ناسخ و منسوخ]] === |
| | بیان ناسخ و منسوخ ـ با همه اختلافی که درباره وجود آن در [[قرآن]] و شمار آیات [[منسوخ]] هست <ref>نک: لانسخ فی القرآن؛ تنزیه التنزیل؛ التمهید، ج ۲، ص۲۷۳ - ۴۰۰.</ref> نیز به سنت اختصاص دارد. در این مورد گرچه سخن صریحی از [[رسول خدا]] {{صل}} درباره [[آیات]] و [[احکام]] [[منسوخ]] در دست نداریم، امّا آنچه از [[امام علی]] {{ع}} و دیگر [[صحابه]] درباره [[نسخ]] برخی احکام و آیات رسیده احتمالا از رسول خدا {{صل}} دریافت شده است<ref>برای نمونه نک: مجمع البیان، ج ۳، ص۱۹؛ الدر المنثور، ج ۱، ص۳۰۹؛ کنزالدقائق، ج ۱، ص۵۷۳.</ref>.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
| | === تاکید بر بیان [[قرآن]] === |
| | در [[سنت]] [[احادیث]] فراوانی یافت میشوند که همسو با منطوق [[آیات قرآنی]] و در جهت تأکید معانی آیات‌اند؛ مانند [[سخن پیامبر]] {{صل}} که در پاسخ به [[ابن مسعود]]، [[برترین عمل]] را [[نماز]] در وقت خودش: {{عربی|"الصلاة على وقتها"}} معرفی کردند <ref>صحیح مسلم، ج ۱، ص۸۹.</ref> تأکیدی بر [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|وَالَّذِينَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ}}<ref>«و آنان که بر نماز خویش نگهداشت دارند» سوره معارج، آیه ۳۴.</ref>، {{متن قرآن|أُولَئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُكْرَمُونَ}}<ref>«آنان در بوستان‌هایی، ارجمند داشته میشوند» سوره معارج، آیه ۳۵.</ref> و این سخن پیامبر {{صل}} که فرمود {{متن حدیث| لَا يَحِلُّ مَالُ امْرِئٍ مُسْلِمٍ إِلَّا عَنْ طِيبِ نَفْسٍ مِنْهُ}} <ref>السنن الکبری، ج ۶، ص۱۰۰؛ مجمع الزوائد، ج ۴، ص۱۷۲، کنزالعمال، ج ۱، ص۹۲.</ref> تأکید بر آیه شریفه {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَأْكُلُوا أَمْوَالَكُمْ بَيْنَكُمْ بِالْبَاطِلِ}}<ref>«ای مؤمنان! دارایی‌های یکدیگر را میان خود به نادرستی نخورید» سوره نساء، آیه ۲۹.</ref>است؛ همچنین بیان رسول خدا {{صل}} که فرمود: {{متن حدیث| أَدِّ اَلْأَمَانَةَ إِلَى مَنِ اِئْتَمَنَكَ وَ لاَ تَخُنْ مَنْ خَانَكَ}}<ref>سنن الترمذی، ج ۳، ص۵۶۴؛ سنن ابی داوود، ج ۲، ص۳۱۳.</ref> تأکید بر [[آیه]] {{متن قرآن|فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُمْ بَعْضًا فَلْيُؤَدِّ الَّذِي اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ}}<ref>«اگر (بدون گرو) یکی از شما دیگری را (بر دارایی خود) امین دانست، آنکه امین دانسته شده است، باید امانت وی را بازگرداند و از خداوند- پروردگار خویش- پروا کند» سوره بقره، آیه ۲۸۳.</ref> و نیز آیه {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ سَمِيعًا بَصِيرًا}}<ref>«خداوند به شما فرمان می‌دهد که امانت‌ها را به صاحب آنها باز گردانید و چون میان مردم داوری می‌کنید با دادگری داوری کنید؛ بی‌گمان خداوند به کاری نیک اندرزتان می‌دهد؛ به راستی خداوند شنوایی بیناست» سوره نساء، آیه ۵۸.</ref> است.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
|
| |
|
| در معتبرترین مصادر [[روایی]] [[شیعه]] - اصول [[الکافی]] - با سندی صحیح از [[امام صادق]]{{ع}} نقل شده که در پاسخ [[ابوبصیر]] که گفت: [[مردم]] می‌گویند چرا [[نام علی]] و [[اهل]] بیتش در [[کتاب خدا]] ذکر نشده است، فرمود: {{متن حدیث|قُولُوا لَهُمْ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} نَزَلَتْ عَلَيْهِ الصَّلَاةُ، و لَمْ يُسَمِّ اللَّهُ لَهُمْ ثَلَاثاً و لَاأَرْبَعاً حَتّى كَانَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} هُوَ الَّذِي فَسَّرَ ذلِكَ لَهُمْ؛ و نَزَلَتْ عَلَيْهِ الزَّكَاةُ، وَ لَمْ يُسَمِّ لَهُمْ مِنْ كُلِّ أَرْبَعِينَ دِرْهَماً دِرْهَمٌ حَتّى كَانَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} هُوَ الَّذِي فَسَّرَ ذلِكَ لَهُمْ؛ و نَزَلَ الْحَجُّ، فَلَمْ يَقُلْ لَهُمْ: طُوفُوا أُسْبُوعاً حَتّى كَانَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} هُوَ الَّذِي فَسَّرَ ذلِكَ لَهُمْ؛ و نَزَلَتْ {{متن قرآن|أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref> و نَزَلَتْ فِي عَلِيٍّ و الْحَسَنِ و الْحُسَيْنِ{{عم}}، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} فِي عَلِيٍّ{{ع}}:
| | === شرح واژگان === |
| مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاهُ؛ و قَالَ{{ع}}: أُوصِيكُمْ بِكِتَابِ اللَّهِ و أَهْلِ بَيْتِي...}}<ref>کلینی، اصول الکافی، ج۲، ص۳۴۶ (باب ما نص الله عز و جل علی الائمه{{عم}} و احدا فواحدا، ح۱)؛ این روایت با اندکی تفاوت در شواهد التنزیل حاکم حسکانی، ج۱، ص۱۹۱، ح۲۰۳ نیز آمده است.</ref>؛ به آنان بگو [[وجوب]] [[نماز]] بر [[رسول خدا]]{{صل}} نازل شد، ولی [[خدا]] سه رکعت و چهار رکعت بودن آن را برای آنان بیان نکرد تا اینکه [[رسول خدا]] آن را برای آنان [[تفسیر]] کند و [[وجوب]] [[زکات]] بر آن [[حضرت]] نازل شد، ولی برای آنان بیان نکرد که از هر چهل درهم یک درهم [[زکات]] است تا [[رسول خدا]] آن را برای آنان [[تفسیر]] کند و [[وجوب]] [[حج]] نازل شد، ولی به آنان نفرمود که هفت دور [[طواف]] کنید تا [[رسول خدا]] آن را برای آنان [[تفسیر]] کند، همچنین نازل شد که «[[خدا]] را [[اطاعت]] کنید و [[پیامبر]] و [[صاحبان امر]] از خودتان را [[اطاعت]] کنید» و این دربارۀ [[علی]]، [[حسن]] و [[حسین]]{{عم}} نازل شد، ولی [[خدا]] آن را بیان نفرمود پس [[رسول خدا]]{{صل}} دربارۀ علی{{ع}} فرمود: هرکس که من مولای او هستم، علی نیز مولای او است و فرمود: شما را به [[کتاب خدا]] و [[اهل]] بیتم سفارش می‌کنم...».
| | مطابق [[روایات]] موجود، بخشی از [[تفسیر]] رسول خدا {{صل}} به شرح واژگانی اختصاص یافته که گرچه [[صحابیان]] معنای آنها را می‌‌دانسته‌اند، مقصود از آنها برایشان روشن نبوده است. در این باره گاه صحابیان خود میپرسیدند، چنان که از {{متن قرآن|السَّائِحُونَ}} در آیه {{متن قرآن|التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«آنان توبه‌کنندگان، پرستشگران، ستایشگران، رهپویان، نمازگزاران، سجده‌کنندگان، فرمان دهندگان به کار شایسته و بازدارندگان از کار ناشایست و پاسداران حدود خداوندند و به (چنین) مؤمنان نوید ده» سوره توبه، آیه ۱۱۲.</ref> و [[استطاعت]] در آیه {{متن قرآن|فِيهِ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَقَامُ إِبْرَاهِيمَ وَمَنْ دَخَلَهُ كَانَ آمِنًا وَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ}}<ref>«در آن نشانه‌هایی روشن (چون) مقام ابراهیم وجود دارد و هر که در آن در آید در امان است و حجّ این خانه برای خداوند بر عهده مردمی است که بدان راهی توانند جست؛ و هر که انکار کند (بداند که) بی‌گمان خداوند از جهانیان بی‌نیاز است» سوره آل عمران، آیه ۹۷.</ref> از رسول خدا {{صل}} پرسیدند و رسول خدا {{صل}} آن دو را به صائمون (روزه‌داران) <ref>المستدرک، ج ۲، ص۳۶۵؛ الدر المنثور، ج ۳، ص۲۸۱؛ نورالثقلین، ج ۲، ص۲۷۱.</ref> و زاد و راحله <ref>جامع البیان، ج ۴، ص۱۶؛ الدر المنثور، ج ۲، ص۵۶؛ نور الثقلین، ج ۱، ص۳۷۲.</ref> [[تفسیر]] کردند؛ یا هنگامی که مردی از [[قبیله]] هُذَیْل با اشاره به [[آیه]] {{متن قرآن|وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ}}<ref>«هر که انکار کند (بداند که) بی‌گمان خداوند از جهانیان بی‌نیاز است» سوره آل عمران، آیه ۹۷.</ref> پرسید: آیا کسی که [[ترک حج]] کند [[کافر]] گشته است؟ [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: هرکس [[حج]] را ترک کند و از کیفرش نهراسد و در ادایش [[امید]] [[ثواب]] [[نبرد]] کافر است؛<ref>جامع البیان، ج ۴، ص۲۰؛ الدر المنثور، ج ۲، ص۵۷.</ref> همچنین [[ابن عباس]] میگوید: مردی از [[پیامبر]] {{صل}} پرسید مقصود از پاره پاره قرار دادن [[قرآن]] {{متن قرآن|عِضِينَ}} که در [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِينَ}}<ref>«آنان که قرآن را چند پاره کردند» سوره حجر، آیه ۹۱.</ref> [[طعن]] و طرد شده چیست؟ آن [[حضرت]] پاسخ دادند: [[ایمان]] به برخی [[آیات]] و [[کفر]] ورزیدن به بعضی دیگر. <ref> الاتقان، ج ۴، ص۲۶۸.</ref> گاهی نیز پیامبر {{صل}} خود رأساً مقصود آیه را بیان میکردند، چنان که {{متن قرآن|قُوَّةٍ}} در آیه {{متن قرآن|وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ}}<ref>«و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده در برابر آنان فراهم سازید» سوره انفال، آیه ۶۰.</ref> را به [[تیراندازی]] تفسیر کردند <ref> صحیح مسلم، ج ۳، ص۱۵۲۲؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۲، ص۳۳۴؛ الدرالمنثور، ج ۳، ص۱۹۲.</ref>.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
| | === بیان مصداق === |
| | زمانی نیز رسول خدا {{صل}} مصداق آیه را بیان میکردند؛ به عنوان مثال [[ام هانی|امّ هانی]] از منکَری پرسید که [[قوم لوط]] در مجالس خود انجام می‌‌دادند: {{متن قرآن|وَتَأْتُونَ فِي نَادِيكُمُ الْمُنْكَرَ}}<ref>«در بزم خویش کار زشت می‌کنید؟» سوره عنکبوت، آیه ۲۹.</ref> پیامبر {{صل}} چنین تفسیر کردند که آنان بر گذرندگان ریگ می‌‌افکندند و آنان را مسخره میکردند.<ref>المستدرک، ج ۲، ص۴۴۴؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۳، ص۴۲۲؛ الدر المنثور، ج ۵، ص۱۴۴.</ref> |
|
| |
|
| در [[نهج البلاغه]] از [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} در توصیف [[پیامبر اکرم]]{{صل}} چنین [[روایت]] شده است: {{متن حدیث|ثُمَّ اخْتَارَ سُبْحَانَهُ لِمُحَمَّدٍ{{صل}} لِقَاءَهُ... فَقَبَضَهُ إِلَيْهِ كَرِيماً وَ خَلَّفَ فِيكُمْ مَا خَلَّفَتِ الْأَنْبِيَاءُ فِي أُمَمِهَا إِذْ لَمْ يَتْرُكُوهُمْ هَمَلًا بِغَيْرِ طَرِيقٍ وَاضِحٍ وَ لَا عَلَمٍ قَائِمٍ كِتَابَ رَبِّكُمْ مُبَيِّناً حَلَالَهُ وَ حَرَامَهُ وَ فَرَائِضَهُ وَ فَضَائِلَهُ وَ نَاسِخَهُ وَ مَنْسُوخَهُ وَ رُخَصَهُ وَ عَزَائِمَهُ وَ خَاصَّهُ وَ عَامَّهُ وَ عِبَرَهُ وَ أَمْثَالَهُ وَ مُرْسَلَهُ وَ مَحْدُودَهُ وَ مُحْكَمَهُ وَ مُتَشَابِهَهُ مُفَسِّراً جُمْلَتَهُ وَ مُبَيِّناً غَوَامِضَهُ...}}<ref>نهج البلاغه، ترجمه فیض الاسلام، ص۳۵ و ۳۶، خطبه اول.</ref>؛ سپس [[خدای سبحان]] برای [[حضرت محمد]]{{صل}} دیدارش را [[اختیار]] کرد...؛ پس او را با حالتی کریمانه [[قبض روح]] نمود و او در میان شما به جای گذاشت آنچه را که [[پیامبران]] در امت‌هایشان به جای گذاشتند، چون آنها را سرخود، بدون راه روشن و نشانه‌ای برپا وانگذاشتند. کتاب پروردگارتان را به جای گذاشت، درحالی که [[حلال]] و حرامش، [[واجبات]] و مستحباتش، [[ناسخ]] و منسوخش رخصت‌ها و عزیمت‌هایش، خاصّ و عامّش، عبرت‌ها و مثل‌هایش، مرسل و محدودش، محکم و متشابهش را بیان، مجمل‌هایش را [[تفسیر]]، و مشکلاتش را تبیین کرده بود....»
| | نمونه دیگر، تفسیر و تعیین مصداق {{متن قرآن|أَهْلَ الْبَيْتِ}} در [[آیه تطهیر]]: {{متن قرآن|ُ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref> است که رسول خدا {{صل}} پس از [[نزول آیه]] به مدت ۶ ماه به هنگام [[نماز]] به درِ [[خانه]] [[حضرت زهرا]] {{س}} میآمد و با تعبیر [[اهل البیت]] و قرائت [[آیه]] آنان را به [[نماز]] فرا میخواند. <ref>جامع البیان، ج ۲۲، ص۵؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۳، ص۴۸۳؛ الصواعق المحرقه، ص۱۴۳.</ref> مطابق روایاتی دیگر [[پیامبر]] {{صل}}، {{متن قرآن|الشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ}} در آیه {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.</ref> را به [[بنی امیه]] <ref>تاریخ طبری، ج ۱۰، ص۵۸؛ روح المعانی، ج ۱۵، ص۱۵۳؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص۱۸۵.</ref> و [[بنی مروان]] و [[تسلط]] آنان بر [[حکومت اسلامی]] در [[آینده]] <ref>تاریخ طبری، ج ۱۰، ص۵۸؛ الغدیر، ج ۸، ص۲۴۸.</ref> [[تفسیر]] کردند؛ نیز تفسیر پیامبر {{صل}} از [[آیه اکمال]]: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}}<ref>«امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref> نمونه‌ای دیگر از تفسیر به مصداق است که [[رسول خدا]] {{صل}} پس از قرائت آن در [[غدیر خم]] آن را بر [[ولایت امام علی]] {{ع}} تطبیق داد و فرمود: [[الله اکبر]] بر کامل گردانیدن [[دین]] و به فرجام رساندن [[نعمت]] و [[خشنودی خداوند]] به [[رسالت]] من و [[ولایت علی]] پس از من <ref>النورالمشتعل، ص۵۶؛ شواهد التنزیل، ج ۱، ص۲۰۱.</ref>. بخشی از [[روایات تفسیری]] منقول از پیامبر نیز از طریق [[اهل بیت]] {{ع}} به ما رسیده است، چنان که از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده که رسول خدا {{صل}} در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا}}<ref>«و (هنگام بخشش) نه دست خود را فرو بند و نه یکسره بگشای که نکوهیده دریغ خورده فرو مانی» سوره اسراء، آیه ۲۹.</ref> و در توضیح و تبیین {{متن قرآن|مَحْسُورًا}} فرموده‌اند: {{متن حدیث| الْإِحْسَارُ الْإِقْتَارُ}}<ref>تفسیر عیاشی، ج ۲، ص۲۸۹؛ نور الثقلین، ج ۳، ص۱۵۸.</ref>.<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref> |
| | |
| در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلَا الضَّالِّينَ}}<ref>«راه آنان که به نعمت پرورده‌ای؛ که نه بر ایشان خشم آورده‌ای و نه گمراه‌اند» سوره فاتحه، آیه ۷.</ref> از [[رسول خدا]]{{صل}} [[روایت]] کرده‌اند که فرمود: «همانا مغضوب علیهم [[یهود]] و [[ضالین]] [[مسیحیان]] هستند»<ref>این روایت را سیوطی از احمد، ترمذی و ابن حبّان نقل کرده است (الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۲۳۷-۱۲۳۸).</ref>
| |
| | |
| در [[تفسیر]] {{متن قرآن|وَلَهُمْ فِيهَا أَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ}}<ref>«و آنها در آن همسرانی پاکیزه دارند» سوره بقره، آیه ۲۵.</ref> از آن [[حضرت]] نقل کرده‌اند که فرمود: «از حیض و مدفوع، آب بینی و آب دهان پاکیزه‌اند»<ref>این روایت را سیوطی از ابن مردویه و مستدرک حاکم نقل کرده است (الاتقان، ج۲، ص۱۲۳۸).</ref>.
| |
| | |
| از [[ابن عباس]] [[روایت]] شده که وقتی {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> نازل شد، گفتند: ای [[رسول خدا]]، این خویشاوندانی که [[مودت]] آنان بر ما [[واجب]] است، کیستند؟ فرمود: «[[علی]]، [[فاطمه]] و دو پسر آنان»<ref>{{متن حدیث|عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: لَمَّا نَزَلَتْ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} قَالُوا: يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ- الَّذِينَ وَجَبَتْ عَلَيْنَا مَوَدَّتُهُمْ قَالَ: عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ ابْنَاهُمَا}} (بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۸۶، ح۲۲. ح۲۵) نیز نظیر این حدیث است.</ref>. | |
| | |
| در [[تفسیر]] {{متن قرآن|وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ}}<ref>«و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده در برابر آنان فراهم سازید» سوره انفال، آیه ۶۰.</ref> از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل شده که فرمودند: {{متن حدیث|إِنَّ الْقُوَّةَ الرَّمْي}}؛ همانا مقصود از قوّه، [[تیراندازی]] است».
| |
| | |
| در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَكُلُوا وَاشْرَبُوا حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ}}<ref>«بخورید و بیاشامید؛ سپس روزه را تا شب به پایان رسانید و در حالی که در مسجدها اعتکاف کرده‌اید از آنان کام مجویید، اینها حدود خداوند است، به آنها نزدیک نشوید» سوره بقره، آیه ۱۸۷.</ref> از [[عدی بن حاتم]] [[روایت]] شده که به [[پیامبر]]{{صل}} عرض کردم: من دو رشته از موی سفید و سیاه را نهاده، در آن دو نگاه می‌کردم، برایم آشکار نمی‌شد؛ [[رسول خدا]]{{صل}} خندید به‌طوری که دندان‌های آسیایش دیده می‌شد؛ سپس فرمود: «ای پسر حاتم، همانا آن رشته سفیدی و سیاهی سفیدی [[روز]] و سیاهی شب است».<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۱-۲، ص۵۰۵.</ref> | |
| | |
| از [[ابن مسعود]] نقل شده که وقتی [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ}}<ref>«آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۲.</ref> کسانی که [[ایمان]] آورده و ایمانشان را به [[ستم]] نیالودند، برای خصوص آنان [[امنیت]] است و آنان [[هدایت]] یافته‌اند» نازل شد، بر [[مردم]] گران آمد، گفتند: ای [[رسول خدا]]، کدام یک از ما به خودش [[ستم]] نمی‌کند؟! فرمود: «معنای [[آیه]] آن‌گونه که [[تصور]] می‌کنید، نیست.
| |
| | |
| آیا سخن [[عبد صالح]] را که [[خدا]] در [[قرآن]] بیان کرده است نشنیده‌اید: {{متن قرآن|يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ}}<ref>«پسرکم! به خداوند شرک مورز که شرک، ستمی سترگ است» سوره لقمان، آیه ۱۳.</ref>؛ مقصود از آن [[ظلم]]، خصوص [[شرک]] است».<ref>ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ج۲، ص۱۵۸ (تفسیر آیه ۸۲ انعام)؛ طبرسی، مجمع البیان، ج۳ و ۴، ص۵۰۶ (تفسیر همان آیه).</ref>
| |
| | |
| برحسب این [[روایت]]، [[پیامبر اکرم]]{{صل}} «[[ظلم]]» در [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ}}<ref>«آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۲.</ref> را به استناد [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که لقمان به پسرش- در حالی که بدو اندرز می‌داد- گفت: پسرکم! به خداوند شرک مورز که شرک، ستمی سترگ است» سوره لقمان، آیه ۱۳.</ref>، به‌خصوص [[شرک]] [[تفسیر]] کرده است.
| |
| | |
| در [[تفسیر]] {{متن قرآن|وَعِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لَا يَعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ}}<ref>«و کلیدهای (چیزهای) نهان نزد اوست؛ (هیچ کس) جز او آنها را نمی‌داند» سوره انعام، آیه ۵۹.</ref> و در نزد او است کلیدهای [[غیب]] که هیچ کس جز او آنها را نمی‌داند» از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نقل شده که فرمود: «کلیدهای [[غیب]] پنج تا است که کسی جز [[خدا]] آنها را نمی‌داند؛{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْأَرْحَامِ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ مَاذَا تَكْسِبُ غَدًا وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ}}<ref>«بی‌گمان، تنها خداوند است که دانش رستخیز نزد اوست و او باران را فرو می‌فرستد و از آنچه در زهدان‌هاست آگاه است و هیچ کس نمی‌داند فردا چه به دست خواهد آورد و هیچ کس نمی‌داند در کدام سرزمین خواهد مرد؛ بی‌گمان خداوند دانایی آگاه است» سوره لقمان، آیه ۳۴.</ref> همانا [[علم]] [[ساعت]] [[قیامت]] تنها در نزد خداست و تنها او است که [[باران]] را فرود می‌آورد و آنچه در رحم‌ها است، می‌داند و هیچ‌کس نمی‌داند فردا چه به دست می‌آورد و هیچ‌کس نمی‌داند که در چه سرزمینی می‌میرد؛ به [[راستی]] [[خدا]] [[دانا]] و باخبر است»<ref>ابن ابی حاتم رازی، تفسیر القرآن العظیم، ج۲، ص۱۴۲ (تفسیر آیه ۵۹، سوره انعام).</ref>.
| |
| | |
| یعنی با ذکر این [[آیه]] بیان کرده است که منظور از کلیدهای [[غیب]] در آن [[آیه]]، همین پنج مطلبی است که در این [[آیه]] بیان شده و بدین‌صورت، «مفاتح الغیب» در آن [[آیه]] را [[تفسیر]] کرده است.
| |
| | |
| حتی از برخی [[روایات]] استفاده میشود که گاهی در [[تفسیر آیات]] به بیان لفظی اکتفا نمی‌کرده و با ترسیمی عملی، مطالب [[آیات]] را برای افراد مجسم میکرده است؛ برای مثال، از [[ابن مسعود]] نقل شده است که «[[رسول خدا]]{{صل}} خطّی را برای ما ترسیم کرد، فرمود: این راه خداست؛ سپس در سمت راست و چپ آن خط، خطهای دیگری کشید و فرمود: این راه‌های متفرق است که بر هریک از آن راه‌ها [[شیطانی]] است که به سوی آن [[دعوت]] میکند؛ سپس [[آیه]] {{متن قرآن|وَأَنَّ هَذَا صِرَاطِي مُسْتَقِيمًا فَاتَّبِعُوهُ وَلَا تَتَّبِعُوا السُّبُلَ فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَنْ سَبِيلِهِ}}<ref>«و (دیگر) این که این راه راست من است از آن پیروی کنید و از راه‌ها (ی دیگر) پیروی نکنید که شما را از راه او پراکنده گرداند، این است آنچه شما را بدان سفارش کرده است باشد که پرهیزگاری ورزید» سوره انعام، آیه ۱۵۳.</ref> را قرائت کرد».<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۳۱۸.</ref>
| |
| | |
| در [[روایات]] بسیاری آمده است: وقتی [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref> نازل شد، [[رسول خدا]]{{صل}} [[علی]]، [[فاطمه]]، [[حسن]] و [[حسین]]{{عم}} را فراخواند و عبایی یا پوششی بر روی آنان انداخت و فرمود: خدایا، اینان [[اهل بیت]] و [[خواص]] من هستند».<ref>ر.ک: بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۲۷۵، ح۳۳ و ص۲۷۶، ح۳۶ و ص۲۸۰-۲۸۱، ح۴۶ و ۴۷. در برخی روایات آمده است که فرمود: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ هَؤُلَاءِ أَهْلُ بَيْتِيَ}}، ر.ک: المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۴۱۶. با بیان‌های دیگری نیز «اهل البیت» در این آیه به افراد فوق و در برخی روایات به دوازده امام تفسیر شده است. ر.ک: البرهان فی تفسیر القرآن؛ ج۶، ص۲۵۵-۲۸۵، ح۷، ۸، ۱۰، ۱۱، ۱۳، ۱۴، ۱۵، ۲۱، ۲۴، ۲۶، ۲۷، ۲۹، ۳۰، ۳۲، ۳۴، ۳۵، ۳۷، ۳۹، ۴۰، ۴۱، ۴۲، ۴۵، ۴۸، ۴۹، ۵۳، ۵۴، ۵۵، ۵۷، ۶۲.</ref>
| |
| | |
| بنابراین، تردیدی نیست که در [[عصر رسالت]] [[تفسیر قرآن]] آغاز شده و نخستین [[مفسر قرآن کریم]] [[رسول خدا]]{{صل}} بوده است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۰-۲۳.</ref>
| |
| | |
| == [[مفسران]] [[عصر رسالت]] ==
| |
| {{همچنین|دانشمندان تفسیر قرآن}}
| |
| نخستین [[مفسر قرآن]] و [[برترین]] [[مفسر]] عصر رسالت [[رسول خدا]]{{صل}} بوده است، ولی آیا غیر از آن [[حضرت]] نیز در عصر رسالت مفسر قرآن بوده است یا خیر؟
| |
| | |
| نمی‌توان به این سؤال پاسخی [[قطعی]] داد؛ زیرا آیه‌ای که دلالت آشکار داشته باشد که غیر آن حضرت نیز در عصر رسالت [[قرآن]] را [[تفسیر]] میکرده است، سراغ نداریم. برخی [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ}}<ref>«و هنگامی که خبری از ایمنی یا بیم به ایشان برسد آن را فاش میکنند و اگر آن را به پیامبر یا پیشوایانشان باز می‌بردند کسانی از ایشان که آن را در مییافتند به آن پی می‌بردند و اگر بخشش و بخشایش خداوند بر شما نمی‌بود (همه) جز اندکی، از شیطان پیروی می‌کردید» سوره نساء، آیه ۸۳.</ref> را در مورد [[فهم]] و [[تفسیر قرآن]] یا شامل آن دانسته و به استناد آن گفته‌اند: [[خدا]] در این آیه گروه‌هایی را بر استخراج [[معانی قرآن]] [[مدح]] کرده است<ref>ر.ک: طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۴؛ طبرسی، مجمع البیان، ج۱ و ۲، ص۸۰. شیخ حرّ عاملی نیز به این آیه استدلال کرده است که در فهم معنای قرآن باید به پیامبر و امامان معصوم{{عم}} رجوع شود و استنباط از قرآن متوقف بر رجوع به آنان است (ر.ک: حرّ عاملی، الفوائد الطوسیّه، ص۱۸۶).</ref>. براساس این برداشت، ممکن است از این آیه استفاده شود که در عصر رسالت غیر از رسول خدا{{صل}}، جمع دیگری که در این آیه {{متن قرآن|أُولِي الْأَمْرِ}} نامیده شده‌اند نیز قرآن را تفسیر و معانی آن را استخراج می‌کرده‌اند؛ زیرا [[ظهور]] ارتباط آیه به عصر رسالت با توجه به [[سیاق]]، غیرقابل [[انکار]] است، ولی اولاً: معلوم نیست که این آیه در مورد تفسیر، یا حتی شامل آن باشد؛ زیرا ظاهر آن است که [[ضمیر]] {{متن قرآن|رَدُّوهُ}} به {{متن قرآن|أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ}} بازمی‌گردد و موضوع [[آیه]] مسائل [[امنیتی]] است نه [[تفسیر قرآن]]، و ثانیاً: بر فرض اینکه آیه به [[تفسیر]] مربوط باشد نیز بر مدعا دلالت ندارد؛ زیرا در این فرض نیز مفاد آیه این است که اگر برای [[فهم]] معنای [[قرآن]] به آنان [[رجوع]] میکردند، از طریق آنان به آن [[آگاه]] می‌شدند؛ پس تفسیر آنان مشروط به آن است که به آنان رجوع کنند و رجوع افراد به غیر [[رسول خدا]]{{صل}} برای فهم معنای قرآن در [[عصر رسالت]] [[ثابت]] نیست.
| |
| | |
| تاکنون به روایتی که بیان کند در عصر رسالت، افرادی غیر رسول خدا{{صل}} نیز قرآن را تفسیر می‌کرده‌اند، [[دست]] نیافتم و روایاتی که بیان معنا و [[تفسیر آیات]] را از [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} و سایر [[صحابه]] نقل میکند نیز قابل [[استدلال]] نیست؛ زیرا معلوم نیست که آن معنا را در عصر رسالت بیان کرده باشند و چه‌بسا [[ادب]] اقتضا میکرده که در عصر رسالت به [[احترام]] رسول خدا{{صل}} از بیان آنچه از تفسیر قرآن که با [[تعلّم]] از رسول خدا{{صل}} یا [[اجتهاد]] و [[تدبر]] به دست آورده‌اند، [[سکوت]] کنند و با حضور آن [[حضرت]] در بین [[امت]]، به تفسیر قرآن نپردازند؛ البته احتمال دارد برای افرادی که در [[شهرها]] و روستاهای دور از محل اقامت رسول خدا{{صل}} [[زندگی]] می‌کرده‌اند و به آن حضرت دست‌رسی نداشته‌اند، برخی [[آیات]] را تفسیر کرده باشند، ولی با توجه به اینکه صحابه آگاه به تفسیر قرآن با رسول خدا{{صل}} زندگی می‌کرده‌اند و غالباً با آن حضرت بوده‌اند و کمتر به شهرها و روستاهای دور از محل اقامت آن حضرت می‌رفته‌اند، این احتمال [[ضعیف]] است و اگر هم بیان کرده باشند، در حدّ معنای یک یا چند آیه بوده، نه به مقداری که بتوان آنان را [[مفسر]] نامید.
| |
| بنابراین، وجود مفسرانی غیر از رسول خدا{{صل}} در عصر رسالت معلوم نیست و هیچ دلیل روشنی بر آن وجود ندارد.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۴-۲۵.</ref>
| |
| | |
| == مآخذ [[تفسیر]] [[عصر رسالت]] ==
| |
| «مآخذ» جمع مأخذ است. مأخذ، مصدر میمی یا اسم [[زمان]] یا اسم مکان از واژۀ «اخذ» به معنای گرفتن است. در لغت «اخذ» را به حیازت و تحصیل نیز معنا کرده‌اند<ref>در المعجم الوسیط انیس، ابراهیم، ص۸، {{عربی|اخذ الشیء اخذا}} به {{عربی|حازه و حصّله}} معنا شده است.</ref>، ولی میتوان گفت این دو نیز نوعی گرفتن و از مصادیق معنای آن است؛ بنابراین، اگر از مأخذ اسم مکان [[اراده]] شود، طبق ریشه اصلی‌اش به‌معنای محل گرفتن، حیازت و تحصیل است.
| |
| | |
| فرهنگ‌نویسان نیز «مأخذ» را به جایی که از آن چیزی گیرند، مسلک و روش، و منبع و اساس و «مآخذ» را به منابع و سرچشمه‌ها<ref>معین، فرهنگ فارسی معین، ج۳، ص۳۷۴۹، ۳۷۵۲.</ref>، و مآخذ الطیر را به مکان‌های صید پرنده، و مآخذ شیء را به مصادر آن<ref>انیس، المعجم الوسیط، ص۸.</ref> معنا کردند.
| |
| | |
| در برخی کتاب‌های [[علوم قرآنی]] مانند [[برهان]] [[زرکشی]]<ref>بحرانی، البرهان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۵۶.</ref> و [[اتقان سیوطی]]<ref>سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۲۰۴.</ref> عنوان «مآخذ تفسیر» در مورد اموری مانند [[روایت]] [[رسول خدا]]{{صل}} و قول [[صحابی]] که تفسیر با استناد به آن انجام می‌گیرد، به کار رفته است. منظور ما از عنوان فوق نیز اموری است که در عصر رسالت معنای [[آیات]] به کمک آنها و با استناد به آنها بیان می‌شده است و به تعبیر دیگر، تفسیر از آنها نشأت می‌گرفته است.
| |
| | |
| با توجه به اینکه در عصر رسالت، وجود [[مفسر]] دیگری جز [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[ثابت]] نیست، مآخذ تفسیر آن عصر را باید در بین تفسیرهایی که از آن [[حضرت]] به ما رسیده، جستجو کرد و یا از آیات و روایاتی که سرچشمۀ [[علم پیامبر]]{{صل}} به معانی و [[معارف قرآن]] و مآخذ تفسیرهای وی را بیان میکنند، به دست آورد.
| |
| | |
| با استفاده از برخی آیات و [[روایات]] و [[تفاسیر]] نقل شده از آن حضرت، اموری را به‌عنوان مآخذ تفسیر آن عصر میتوان بیان کرد؛ البته باید توجه داشت [[قطعی]] بودن مآخذی که از [[روایات]] و [[تفاسیر]] نقل شده از آن [[حضرت]]، بیان میشود، منوط به [[صحت]] آنها است که در اینجا مجال بررسی آن نیست و ما آن مآخذ را بر فرض صحت صدور آن روایات و تفاسیر بیان می‌کنیم؛ ازاین‌رو، آن امور را به صورت احتمال و بر فرض صدور آنها، از مآخذ [[تفسیر]] در [[عصر رسالت]] به شمار می‌آوریم<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۵-۲۶.</ref>:
| |
| | |
| === [[فهم]] عرفی یا [[فهم]] خود [[پیامبر]]{{صل}} ===
| |
| همان‌گونه که بخشی از [[معارف]] و معانی [[قرآن کریم]] برای هر [[عرب]] زبان آشنا به [[قواعد]] ادبی آشکار است و در فهم آن به تفسیر نیازی نیست، برای [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نیز به‌عنوان کسی که زبان او [[زبان عربی]] [[فصیح]] و به لغت و دستور زبان عربی کاملا [[آگاه]] است، بخشی از معارف و معانی قرآن کریم بدون تفسیر قابل فهم بوده است و از آنجا که آن حضرت در فهم معنا از [[کلام]] [[عربی]] در رتبه‌ای بالاتر از افراد عادی قرار داشته، ممکن است [[درک]] بخشی از معارف و معانی قرآن برای خود آن حضرت به تفسیر نیازی نداشته باشد، ولی برای افراد متوسط به تفسیر نیازمند باشد و حضرت به استناد فهم خود آن را برای دیگران تفسیر کند؛ برای مثال، در جمله {{متن قرآن|وَكُلُوا وَاشْرَبُوا حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ}}<ref>«بخورید و بیاشامید؛ سپس روزه را تا شب به پایان رسانید و در حالی که در مسجدها اعتکاف کرده‌اید از آنان کام مجویید» سوره بقره، آیه ۱۸۷.</ref> هرکس که تا حدودی به زبان عربی و کاربرد استعارات در آن آشنا باشد، می‌داند که منظور از {{متن قرآن|الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ}} و {{متن قرآن|الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ}} نخ سفید و نخ سیاه نیست، بلکه استعاره از روشنی صبح و [[تاریکی]] [[شب]] است، ولی برحسب روایتی که نقل شده، این نکته برای شخصی مانند [[عدی بن حاتم]] آشکار نبوده و به تفسیر نیاز داشته است و حضرت معنای [[آیه]] را برای او تفسیر کرده است<ref> طبرسی، مجمع البیان، ج۱-۲، ص۵۰۵.</ref>، همچنین در جمله {{متن قرآن|وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ}}<ref>«و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده در برابر آنان فراهم سازید» سوره انفال، آیه ۶۰.</ref>با توجه به [[سیاق]] معلوم است که یکی از مصادیق «[[قوه]]» [[تیراندازی]] است، ولی چون ممکن بوده برخی افراد متوسط و کندفهم به آن پی نبرند، برحسب روایتی که نقل شده، [[حضرت]] آن را بیان فرموده‌اند<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۳-۴، ص۸۵۲.</ref>.
| |
| | |
| بخشی از [[تفاسیر]] آن حضرت از این قبیل است و در این‌گونه تفاسیر ظاهر این است که مأخذی جز [[فهم]] خود حضرت نداشته باشد و چون در این‌گونه موارد، [[غالب]] افراد معنا و مقصود را از خود [[کلام]] می‌فهمند، میتوان مأخذ این‌گونه تفاسیر را «فهم عرفی» دانست و معیار آن این است که معنایی که بیان میشود، برای افرادی که به [[زبان عربی]] و [[قواعد آن]] [[آگاه]] بوده و حدّ نصاب از شرایط فهم معنا از کلام [[عربی]] را داشته باشند، از خود کلام قابل فهم باشد. حتی ممکن است در برخی [[آیات]]، [[فهم]] مقصود یا مصداق و یا برخی مصادیق آن فراتر از توان افراد عادی باشد، ولی فرد فوق‌العاده و با معنویتی مانند [[پیامبر]]{{صل}} بتواند آن را بفهمد و به [[وحی]] یا [[تعلیم]] [[خدا]] یا [[جبرئیل]] نیاز نباشد؛ برای مثال، در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ}}<ref>«آنان توبه‌کنندگان، پرستشگران، ستایشگران، رهپویان، نمازگزاران، سجده‌کنندگان، فرمان دهندگان به کار شایسته و بازدارندگان از کار ناشایست و پاسداران حدود خداوندند و به (چنین) مؤمنان نوید ده» سوره توبه، آیه ۱۱۲.</ref> از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل شده که {{متن قرآن|السَّائِحُونَ}} را به روزه‌داران معنا کرده است<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۳۳۵.</ref>. روشن است که فهم این معنا یا مصداق، فراتر از [[درک]] افراد عادی است و [[ذهن]] آنان بیشتر به معنا یا مصداق دیگر این کلمه که [[سیر]] و گردش در [[زمین]] است، توجه پیدا میکند، ولی بعید نیست که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} بدون نیاز به [[وحی]] و [[تعلیم]] [[خدا]] یا [[جبرئیل]] این معنا یا مصداق را از این کلمه بفهمد و مأخذ این [[تفسیر]] [[فهم]] خود آن [[حضرت]] باشد. البته احتمال اینکه مراد بودن این معنا را از وحی و تعلیم خدا و جبرئیل تلقی کرده باشد، منتفی نیست، ولی در هرصورت اگر چنین معنا و [[تفسیری]] که فوق [[درک]] و توان عرف است، با [[سند صحیح]] از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل شود، قابل [[اعتماد]] است؛ چه مأخذ آن، فهم خود آن حضرت باشد و چه وحی و تعلیم خدا و جبرئیل؛ زیرا در هرصورت آن حضرت از [[اشتباه]] و [[خطا]] مصون است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۶-۲۷.</ref>
| |
| | |
| === [[قرآن]] ===
| |
| در برخی [[تفاسیر]] که از رسول خدا{{صل}} نقل شده، برای بیان مقصود آیه‌ای به [[آیه]] دیگر استناد شده است؛ برای مثال، در تفسیر {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ}}<ref>«آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۲.</ref> برای بیان اینکه مقصود از [[ظلم]] در این آیه، [[شرک]] است، به آیه {{متن قرآن|إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ}}<ref>«پسرکم! به خداوند شرک مورز که شرک، ستمی سترگ است» سوره لقمان، آیه ۱۳.</ref>استناد شده است<ref>ر.ک: همین کتاب، ص۲۲.</ref>.
| |
| | |
| برحسب این نقل و امثال آن، میتوان گفت: یکی از مآخذ تفسیر در [[عصر رسالت]] خود قرآن بوده است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۷-۲۸.</ref>
| |
| | |
| === تلقی از [[جبرئیل]] ===
| |
| از برخی [[روایات]] استفاده میشود که رسول خدا{{صل}} معنا و مقصود برخی [[آیات]] را از جبرئیل میپرسیدند؛ برای مثال، [[حاکم نیشابوری]] در تفسیر [[سورۀ کوثر]] با سند خود از [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} [[روایت]] کرده است که فرمود:
| |
| | |
| {{متن حدیث|لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ{{صل}}: {{متن قرآن|إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ * فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ}}<ref>«ما به تو «کوثر» دادیم * پس برای پروردگارت نماز بگزار و قربانی کن!» سوره کوثر، آیه ۱.</ref> قَالَ النَّبِيُّ{{صل}}: یَا جَبْرَئِيلُ مَا هَذِهِ النَّحِيرَةُ الَّتِي أَمَرَنِي بِهَا رَبِّي قَالَ إِنَّهَا لَيْسَتْ بِنَحِيرَةٍ وَ لَكِنَّهُ يَأْمُرُكَ إِذَا أَحْرَمْتَ لِلصَّلَاةِ أَنْ تَرْفَعَ يَدَيْكَ إِذَا كَبَّرْتَ وَ إِذَا رَكَعْتَ وَ إِذَا رَفَعْتَ رَأْسَكَ مِنَ الرُّكُوعِ وَ إِذَا سَجَدْتَ وَ إِذَا رَفَعْتَ رَأْسَكَ مِنَ السُّجُودِ فَإِنَّهُ صَلَاتُنَا وَ صَلَاةُ الْمَلَائِكَةِ فِي السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ}}<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۵۳۸؛ در بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۸، ص۴۰۴، ح۱۲ و ص۱۶ ح۴۰۵ نیز دو روایت با مضمون روایت مزبور در تفسیر این آیه نقل شده است.</ref>؛ وقتی [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ * فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ}} بر [[رسول خدا]]{{صل}} نازل شد، [[پیامبر]] از [[جبرئیل]] پرسید: این نحیره [شتر [[قربانی]]] ای که [[خدا]] مرا به آن [[فرمان]] داده، چیست؟ [[جبرئیل]] گفت: آن نحیره [شتر قربانی] نیست؛ خدا به تو فرمان می‌دهد که وقتی تکبیرة الاحرام [[نماز]] را می‌گویی و [[رکوع]] می‌کنی و سر از رکوع برمی‌داری، دست‌هایت را بالا بیاوری؛ زیرا آن، نماز ما و نماز فرشتگانی است که در آسمان‌های هفتگانه‌اند».
| |
| | |
| از این‌گونه [[روایات]] استفاده میشود که برخی تفسیرهای [[پیامبر اکرم]]{{صل}} از [[جبرئیل امین]] دریافت شده و ازاین‌رو میتوان گفت: یکی از مآخذ [[تفسیر]] در [[عصر رسالت]] تلقی از جبرئیل است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۸.</ref>
| |
| | |
| === [[وحی]] یا [[تعلیم]] [[خداوند]] ===
| |
| در روایتی آمده است که [[ابو الحسن]] [[موسی بن جعفر]]{{عم}} در سخنی با [[مهدی عباسی]] درباره [[فدک]] فرمودند: {{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ- تَبَارَكَ و تَعَالى- لَمَّا فَتَحَ عَلى نَبِيِّهِ{{صل}} فَدَكَ و مَا والَاهَا، لَمْ يُوجَفْ عَلَيْهِ بِخَيْلٍ و لَارِكَابٍ، فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلى نَبِيِّهِ{{صل}}: {{متن قرآن|وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ}}<ref>«و حقّ خویشاوند را به او برسان و نیز (حقّ) مستمند و در راه مانده را و هیچ‌گونه فراخ‌رفتاری مورز» سوره اسراء، آیه ۲۶.</ref> فَلَمْ يَدْرِ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} مَنْ هُمْ، فَرَاجَعَ فِي ذلِكَ جَبْرَئِيلَ{{ع}}، و رَاجَعَ جَبْرَئِيلُ رَبَّهُ، فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ: أَنِ ادْفَعْ فَدَكَ إِلى فَاطِمَةَ{{س}}.
| |
| فَدَعَاهَا رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}، فَقَالَ لَهَا: يَا فَاطِمَةُ، إِنَّ اللَّهَ أَمَرَنِي أَنْ أَدْفَعَ إِلَيْكِ فَدَكَ، فَقَالَتْ: قَدْ قَبِلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ مِنَ اللَّهِ و مِنْكَ}}<ref>کلینی، اصول الکافی، ج۱، ص۶۰۸ و ۶۰۹ (کتاب الحجّة، باب الفیء و الانفال و... حدیث ۵)؛ بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۵۵۱.</ref>؛ به [[راستی]] وقتی [[خدای تبارک و تعالی]] [[فدک]] و اطراف آن را بدون [[جنگ]] و [[لشکرکشی]] برای پیامبرش [[فتح]] کرد [[آیه]] {{متن قرآن|وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ}} را بر پیامبرش نازل نمود، [[رسول خدا]]{{صل}} ندانست که آنها (یعنی ذا القربی) چه کسانی هستند! در مورد آن به [[جبرئیل]] مراجعه کرد و جبرئیل نیز به پروردگارش مراجعه کرد [[خدا]] به آن [[حضرت]] [[وحی]] کرد که فدک را به [[فاطمه]] بده. رسول خدا{{صل}} فاطمه{{س}} را فراخواند و به او گفت: ای فاطمه، خدا به من [[فرمان]] داده است که فدک را به تو بدهم، فاطمه گفت: ای رسول خدا! آن را از خدا و از تو پذیرفتم...».
| |
| | |
| این [[روایت]] [[صراحت]] دارد در اینکه رسول خدا{{صل}} مقصود از {{متن قرآن|ذَا الْقُرْبَى}} را نمی‌دانسته و با مراجعه به جبرئیل و [[رجوع]] جبرئیل به خدا، خدا مقصود از آن را به [[پیامبر]] وحی کرده و به او [[تعلیم]] داده است.
| |
| | |
| بلکه برخی [[روایات]] گویای آن است که خدای عزوجل «[[تنزیل]]» و «[[تأویل]]» تمام [[قرآن]] را به رسول خدا{{صل}} [[تعلیم]] داده است. [[کلینی]] با سند خود از یکی از دو [[امام]] ([[امام باقر]] یا [[امام صادق]]{{عم}}) در ارتباط با قول خدای عزّ و جل {{متن قرآن|وَمَا يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ}}<ref>«در حالی که تأویل آن را جز خداوند نمی‌داند و استواران در دانش، می‌گویند: ما بدان ایمان داریم» سوره آل عمران، آیه ۷.</ref> چنین روایت کرده است: {{متن حدیث| فَرَسُولُ اللَّهِ{{صل}} أَفْضَلُ الرَّاسِخِينَ فِي الْعِلْمِ قَدْ عَلَّمَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ جَمِيعَ مَا أَنْزَلَ عَلَيْهِ مِنَ التَّنْزِيلِ وَ التَّأْوِيلِ وَ مَا كَانَ اللَّهُ لِيُنْزِلَ عَلَيْهِ شَيْئاً لَمْ يُعَلِّمْهُ تَأْوِيلَهُ...}}<ref>کلینی، اصول الکافی، ج۱، ص۲۷۰ و ۲۷۱ {{عربی|بَابُ أَنَّ الرَّاسِخِينَ فِي الْعِلْمِ هُمُ الْأَئِمَّةُ}}، ح۲. شایان ذکر است که سند این روایت در اصول کافی به واسطه ابراهیم بن اسحق صحیح نیست، ولی علامه مجلسی در بحارالانوار، ج۲۳، ص۱۹۹ این روایت را با دو سند از بصائر الدرجات نقل کرده است که یکی از آن سندها «یعقوب بن یزید از ابن ابی عمیر از ابن اذینه از برید» است که همۀ آن افراد «ثقه» و مورد اعتمادند و طبق این سند، روایت صحیح است.</ref>؛ [[رسول خدا]]{{صل}} [[برترین]] [[راسخان در علم]] است، خدای عزّ و جل همۀ آنچه را بر او نازل کرده، چه [[تنزیل]] و چه [[تأویل]]، به او یاد داده است و چنین نبوده که [[خدا]] چیزی را بر آن [[حضرت]] نازل کند که تأویل آن را به او یاد ندهد...».
| |
| | |
| تنزیل و تأویل هردو مصدرند، ولی در این [[حدیث]] به‌معنای وصفی به کار رفته‌اند و ظاهراً از تنزیل «الفاظ [[قرآن]] و معنای ظاهر آن»، و از تأویل «معانی [[باطن]]» آن مراد است و «من» در {{متن قرآن|مِنَ التَّنْزِيلِ وَ التَّأْوِيلِ}} بیان از {{متن قرآن|مَا أَنْزَلَ عَلَيْهِ}} است و بر این اساس، این جمله دلالت میکند که خدا هم تنزیل و الفاظ با معانی ظاهری قرآن را نازل کرده است و هم تأویل (معانی، [[باطنی]]) آن را، و تمام آن را به پیامبرش [[تعلیم]] داده است. ذیل حدیث نیز تأکید میکند که هرچه را خدا بر [[پیامبر]]{{صل}} نازل کرده، تأویل آن را نیز به او آموخته است.
| |
| | |
| در [[روایت]] دیگری که [[کلینی]] با [[سند صحیح]] از ابو الصباح نقل کرده نیز آمده است که [[امام]] [[جعفر صادق]]{{ع}} با تأکید فرموده‌اند: خدا تنزیل و تأویل را به پیامبرش آموخته است<ref>کلینی، فروع الکافی، ج۷، ص۴۳۹، {{عربی|بَابُ مَا لَا يَلْزَمُ مِنَ الْأَيْمَانِ وَ النُّذُورِ}}، ح۱۵. این روایت را شیخ طوسی نیز با سند صحیح در تهذیب الاحکام، ج۸، ص۲۸۶، ح۱۰۵۲، {{عربی|بَابُ الْأَيْمَانِ وَ الْأَقْسَامِ}}، ح۴۴ آورده است.</ref>.
| |
| | |
| طبق بیانی که گذشت، از این دو روایت استفاده میشود که پیامبر{{صل}} معنای [[ظاهر و باطن قرآن]] و [[تفسیر]] و تأویل آن را از خدا آموخته است؛ بی‌تردید اگر نگوییم تنها مأخذ، دست‌کم یکی از مآخذ تفسیر در [[عصر رسالت]]، [[تعلیم]] [[خدای متعال]] بوده است و به استناد این دو [[روایت]]، میتوان گفت: هر معنایی را که [[رسول خدا]]{{صل}} برای [[آیات]] بیان کرده، به [[تعلیم]] و [[وحی الهی]] بوده است.
| |
| | |
| از روایت {{متن حدیث|الَّا اِنِّي أُوتِيتُ الْكِتَابَ وَ مِثْلَهُ مَعَهُ}}؛ توجّه، همانا کتاب [[قرآن]] و مانند آن، با آن به من عطا شده است» که در کتاب‌های [[اهل تسنّن]] از رسول خدا{{صل}} نقل شده<ref>ابن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج۴، ص۱۳۱؛ ابو داوود، سنن ابی داوود، ج۲، ص۶۱۰، ح۴۶۰۴؛ طبرانی، المعجم الکبیر، ج۲۰، ص۲۸۳، ح۶۷۰؛ قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، دار الکتب العلمیّة، ج۱، ص۲۹.</ref>، چه‌بسا استفاده شود که [[تفسیر]] و [[تأویل آیات]] نیز بر آن [[حضرت]] نازل می‌شده است؛ زیرا در این روایت آمده که افزون بر قرآن، مطالب دیگری به مقدار قرآن نیز به [[پیامبر]]{{صل}} عطا شده است و با توجه به اینکه عطا شدن قرآن به آن حضرت از راه [[وحی]] و نازل شدن بر وی بوده، روشن میشود که عطا شدن مطالب دیگر نیز از همین راه بوده است<ref>ابن قتیبه نیز گفته است: {{عربی|و یأتیه جبرئیل{{ع}} بالسنن کما کان یأتیه بالقرآن و لذلک قال: اوتیت الکتاب و مثله معه یعنی من السنن}} (ابن قتیبه، تأویل مختلف الحدیث، ص۱۵۵).</ref>؛ بنابراین، اگر از آیاتی مانند: {{متن قرآن|وَنَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَانًا لِكُلِّ شَيْءٍ}}<ref>«و بر تو این کتاب را فرو فرستادیم که بیانگر هر چیز و رهنمود و بخشایش و نویدبخشی برای مسلمانان است» سوره نحل، آیه ۸۹.</ref> استفاده شود [[قرآن کریم]] دربردارنده همۀ [[معارف]]، [[احکام]] و [[دانش‌های لازم]] برای [[هدایت]] و [[سعادت بشر]] است، بی‌تردید همۀ آن مطالب دیگر، تفسیر و [[تأویل قرآن]] می‌باشد و اگر آن استفاده پذیرفته نشود، احتمال داده میشود که همه یا بخش عمده آن مطالب، تفسیر و تأویل آیات باشد.
| |
| | |
| از اطلاق آیات {{متن قرآن|وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى * عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى}}<ref>«و از سر هوا و هوس سخن نمی‌گوید * آن (قرآن) جز وحیی نیست که بر او وحی میشود * آن (فرشته) بسیار توانمند به او آموخته است» سوره نجم، آیه ۳-۵.</ref>؛ نیز ممکن است مطلب یاد شده استفاده شود؛ زیرا [[تفسیر]] [[پیامبر]]{{صل}} و معنایی را که برای [[آیات]] بیان میکند، بخشی از سخنان آن [[حضرت]] است و اطلاق این آیات دلالت میکند هر سخنی را که آن حضرت میگوید، به او [[وحی]] شده و خدای [[قادر]] [[متعال]] بدون واسطه یا به واسطۀ فرشته‌ای بسیار توانا ([[جبرئیل امین]]) به او آموخته است. آنچه از این اطلاق به قرینۀ مناسبت [[حکم]] و موضوع خارج می‌باشد و بی‌تردید مراد نیست، سخنان روزمرّه و غیردینی آن حضرت است و بر خروج بیش از این مقدار دلیل و قرینه‌ای وجود ندارد؛ پس هرچه را در ارتباط با [[دین]] بیان کرده باشند، چه [[آیات قرآن]] و چه تفسیر آن و چه غیر آن، مشمول این اطلاق است و دلیلی بر خروج آن نیست. برخی فرموده‌اند: چون سخن [[خدا]] در این آیات خطاب به [[مشرکان]] است و آنان پیامبر را در دعوتش به خدا و در آنچه از [[قرآن]] که بر آنان [[تلاوت]] میکرده، به [[دروغگویی]] و [[دروغ بستن به خدا]] نسبت می‌داده‌اند، به قرینه [[مقام]] مراد این است که آن حضرت در دعوتش به خدا یا در آنچه از قرآن که بر شما تلاوت میکند، از روی [[هوای نفس]] و [[رأی]] خود سخن نمی‌گوید، بلکه آن وحیی است که از جانب [[خدای سبحان]] به او [[القا]] میشود<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۷.</ref>.
| |
| | |
| امّا به نظر می‌رسد اولاً: [[قطعی]] نیست که مخاطب این آیات مشرکان باشند، بلکه ممکن است مخاطب، [[مؤمنان]] یا عموم [[انسان‌ها]] باشند و از باب {{عربی|"ايّاك اعني واسمعي يا جاره"}} مقصود [[نفی]] [[پندار]] مشرکان و یا نفی هر پندار نادرستی دربارۀ پیامبر{{صل}} باشد و ثانیاً: خطاب به مشرکان و در مقام رد پندار آنان بودن، قرینه‌ای نیست که اطلاق این آیات را به‌خصوص [[دعوت به خدا]] یا [[آیات قرآن]] مقیّد کند؛ زیرا خطاب و [[مقام]] یاد شده اگر با اطلاق ناسازگار و بی‌تناسب باشد، قرینه تقیید و مراد نبودن اطلاق می‌باشد؛ اما اگر با اطلاق نیز سازگار و متناسب باشد، دلیل تقیید نمی‌باشد و به نظر می‌رسد که با اطلاق نیز سازگار و متناسب است. چه اشکال دارد که [[آیات]]، خطاب به [[مشرکان]] و در مقام رد توهم آنان باشد و توهم آنان را با ذکر کبرای کلی [[وحی]] بودن همۀ [[سخنان پیامبر]]{{صل}} [[نفی]] کند؟ و مؤید بلکه مؤکّد این معنا روایاتی است که این آیات را با سخنان پیامبر{{صل}} دربارۀ [[امامت]] و [[خلافت حضرت علی]]{{ع}} و [[برتری]] [[اهل]] بیتش، تطبیق داده است<ref>ر.ک: حویزی، نور الثقلین، ج۵، ص۱۴۴-۱۴۷، ح۴، ۵، ۱۰، ۱۱، ۱۲ و ۱۴.</ref> و حتی در شماری از آن [[روایات]]، [[سبب نزول]] این آیات، نسبت‌های ناروای [[منافقان]] به [[پیامبر]]{{صل}} درباره [[محبت]] و بیان [[امامت حضرت علی]]{{ع}} بیان شده است. در آن روایات آمده است که منافقان گفتند: «محمد در محبت پسر عمویش [[گمراه]] است و دربارۀ او جز از روی [[هوای نفس]] [[سخن]] نمی‌گوید» و [[خداوند]] در [[تکذیب]] آنان این آیات را نازل فرمود است<ref>در یکی از آن روایات آمده است: {{متن حدیث|فَقَالَ الْمُنَافِقُونَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أُبَيٍّ وَ أَصْحَابُهُ لَقَدْ ضَلَّ مُحَمَّدٌ فِي مَحَبَّةِ ابْنِ عَمِّهِ وَ غَوَى وَ مَا يَنْطِقُ فِي شَأْنِهِ إِلَّا بِالْهَوَى فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى {{متن قرآن|وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى}}}} و در روایت دیگر آمده است: {{متن حدیث|وَ قَالُوا وَ اللَّهِ لَقَدْ ضَلَّ هَذَا الرَّجُلُ وَ غَوَى وَ مَا يَنْطِقُ فِي ابْنِ عَمِّهِ إِلَّا بِالْهَوَى فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى فِي ذَلِكَ: {{متن قرآن|وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى}}}} و در روایت دیگر آمده است: {{متن حدیث|... أَ لَمْ يَنْسُبُوهُ إِلَى أَنَّهُ{{صل}} يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى فِي ابْنِ عَمِّهِ عَلِيٍّ{{ع}} حَتَّى كَذَّبَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ: {{متن قرآن|وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى}}}} (حویزی، نور الثقلین، ج۵، ص۱۴۴-۱۴۷، ح۴، ۵ و ۱۴).</ref>.
| |
| | |
| بنابراین، افزون بر [[روایات]]، از این [[آیات]] نیز استفاده میشود که مأخذ تمام تفسیرهای [[پیامبر]]{{صل}} در [[عصر رسالت]]، [[وحی الهی]] و [[تعلیم]] [[جبرئیل]] یا [[خدای متعال]] بوده است<ref>این تردید ازاین‌رو است که {{متن قرآن|شَدِيدُ الْقُوَى}} را جمعی به جبرئیل و برخی به خدا تفسیر کرده‌اند (ر.ک: مجمع البیان، المیزان و تفسیر القمی در تفسیر همین آیه).</ref>، و جمع بین این معنا و مأخذهای پیشین نیز به این صورت است که تلقی از جبرئیل یکی از [[صور]] [[وحی]] است و حتی در این آیات نیز جمعی از [[مفسران]] «شدید القوی» را به جبرئیل [[تفسیر]] کرده‌اند و طبق این تفسیر، وحی به تعلیم جبرئیل توصیف شده است و در مواردی که آیه‌ای به کمک آیۀ دیگر تفسیر میشود، وحی بودن آن ممکن است به این لحاظ باشد که [[آیه]] [[مبیّن]] به پیامبر{{صل}} وحی شده است و حتی ممکن است کمک گرفتن از آیۀ دیگر به وحی الهی و تعلیم [[خدا]] یا تعلیم جبرئیل از جانب خدا باشد و ازاین‌رو، اگر در روایتی که سند آن صحیح است، تفسیر آیه‌ای به کمک آیۀ دیگر از پیامبر{{صل}} نقل شود، حتی اگر وجه تبیین آن روشن نباشد نیز میتوان به آن [[اعتماد]] کرد. در جمع آن با [[فهم]] عرفی نیز میتوان گفت: وقتی دلالت آیه بر معنا از ابتدا با اندکی دقت و [[تدبر]]، آشکار و قابل فهم باشد و به تعلیم و تبیین نیاز نباشد، وحی بودن معنایی که از آن فهمیده میشود، به وحی بودن خود آیه است و این‌گونه معانی [[تنزیل قرآن]] است که با نازل شدن آیات بر پیامبر{{صل}}، به آن [[حضرت]] تفهیم و [[القا]] میشود، و وحی و به تعلیم خدا یا جبرئیل بودن آن معانی، به لحاظ نازل شدن آن آیات از جانب خدا به وسیلۀ جبرئیل بر [[قلب]] پیامبر{{صل}} است و امتیاز و [[برتری]] این‌گونه [[تفاسیر]] بر تفاسیر دیگران (مفسران غیرمعصوم) در این است که احتمال [[اشتباه]] موجود در [[فهم]] [[تفاسیر]] دیگران، در این‌گونه تفاسیر جایی ندارد؛ البته درصورتی‌که صدور آن از [[پیامبر]] معلوم و یا دست‌کم با [[سند صحیح]] به ما رسیده باشد.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۸-۳۳.</ref>
| |
| | |
| == [[برترین]] دانشجوی [[تفسیر]] در [[عصر رسالت]] ==
| |
| یکی از ویژگی‌های عصر رسالت، حضور وجود [[مبارک]] [[پیامبر خاتم]]{{صل}} در بین [[امت مسلمان]] و امکان [[فراگیری دانش]] [[وحیانی]] [[ناب]] از آن بزرگوار بوده است.
| |
| | |
| یکی از [[دانش‌های لازم]] برای امت مسلمان، [[تفسیر قرآن]] و [[فهم]] [[معارف]] و [[احکام]] آن است و ازاین‌رو، طبیعی است که در عصر رسالت [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} درصدد برآمده باشند به قدر [[استعداد]] و [[همت]] خود، [[تفسیر آیات قرآن]] و معارف و احکام آن را از آن [[حضرت]] بیاموزند<ref>طبری با سند خویش از ابن مسعود روایت کرده است: {{متن حدیث|کان الرجل منّا اذا تعلم عشر آیات لم یجاوزهنّ حتی یعرف معاینهنّ و العمل بهنّ}} (تفسیر الطبری، ج۱، ص۶۰، ح۸۱).</ref> و آن حضرت نیز اولاً، به اقتضای رسالتش و ثانیاً، به دلیل [[دلسوزی]] و مهربانی‌اش نسبت به [[امت]] {{متن قرآن|لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ}} <ref>«بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.</ref>، از [[تعلیم]] آن دریغ نکند و در نتیجه، جلسات تعلیم تفسیر در آن عصر وجود داشته باشد و با توجه به اینکه [[قرآن کریم]] یکی از کارهای [[پیامبر]]{{صل}} را افزون بر [[تلاوت آیات]]، [[تعلیم کتاب و حکمت]] بیان کرده است، وجود چنین جلساتی [[قطعی]] است.
| |
| | |
| اما از آنجا که استعداد، [[همّت]]، [[شوق]] و امکانات افراد در فراگیری دانش [[اختلاف]] دارد، [[بدیهی]] است که بهرۀ همۀ [[اصحاب]] از [[دانش]] [[تفسیری]] آن حضرت یکسان نیست و ممکن است برخی هیچ نتوانسته باشند از تفسیر آن حضرت بهره ببرند و برخی، تنها تفسیر یک یا چند [[آیه]] و برخی، بخش عظیمی از آن را و برخی، تفسیر تمام [[آیات]] را از آن حضرت فراگرفته باشند.
| |
| | |
| از [[روایات]] موجود در [[منابع شیعه]] و [[سنی]] به دست می‌آید که در بین [[صحابه]]، کسی که هم استعداد و همتش در [[فراگیری دانش]] بیش از دیگران بوده و هم امکان [[آموختن]] از [[رسول خدا]]{{صل}} بیشتر از دیگران برایش فراهم گردید، و هم رسول خدا{{صل}} در [[تعلیم]] [[دانش]] [[وحیانی]] به وی سعی فراوان نموده، [[امیر مؤمنان]] [[امام علی بن ابی طالب]]{{ع}} است و ازاین‌رو، میتوان او را [[برترین]] دانشجوی [[تفسیر]] در [[عصر رسالت]] دانست. اینک برخی [[روایات]] را که بر این مطلب دلالت ندارد، یادآور می‌شویم.
| |
| | |
| در [[نهج البلاغه]] چنین آمده است: {{متن حدیث|وَ قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعِي مِنْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} بِالْقَرَابَةِ الْقَرِيبَةِ وَ الْمَنْزِلَةِ الْخَصِيصَةِ وَضَعَنِي فِي [حَجْرِهِ] حِجْرِهِ وَ أَنَا وَلَدٌ [وَلِيدٌ] يَضُمُّنِي إِلَى صَدْرِهِ وَ يَكْنُفُنِي فِي فِرَاشِهِ وَ يُمِسُّنِي جَسَدَهُ وَ يُشِمُّنِي عَرْفَهُ وَ كَانَ يَمْضَغُ الشَّيْءَ ثُمَّ يُلْقِمُنِيهِ وَ مَا وَجَدَ لِي كَذْبَةً فِي قَوْلٍ وَ لَا خَطْلَةً فِي فِعْلٍ... وَ لَقَدْ كُنْتُ أَتَّبِعُهُ اتِّبَاعَ الْفَصِيلِ أَثَرَ أُمِّهِ يَرْفَعُ لِي فِي كُلِّ يَوْمٍ مِنْ أَخْلَاقِهِ عَلَماً وَ يَأْمُرُنِي بِالاقْتِدَاءِ بِهِ وَ لَقَدْ كَانَ يُجَاوِرُ فِي كُلِّ سَنَةٍ بِحِرَاءَ فَأَرَاهُ وَ لَا يَرَاهُ غَيْرِي وَ لَمْ يَجْمَعْ بَيْتٌ وَاحِدٌ يَوْمَئِذٍ فِي الْإِسْلَامِ غَيْرَ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} وَ خَدِيجَةَ وَ أَنَا ثَالِثُهُمَا أَرَى نُورَ الْوَحْيِ وَ الرِّسَالَةِ وَ أَشُمُّ رِيحَ النُّبُوَّةِ وَ لَقَدْ سَمِعْتُ رَنَّةَ الشَّيْطَانِ حِينَ نَزَلَ الْوَحْيُ عَلَيْهِ{{صل}} فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا هَذِهِ الرَّنَّةُ فَقَالَ هَذَا الشَّيْطَانُ قَدْ أَيِسَ مِنْ عِبَادَتِهِ إِنَّكَ تَسْمَعُ مَا أَسْمَعُ وَ تَرَى مَا أَرَى إِلَّا أَنَّكَ لَسْتَ بِنَبِيٍّ وَ لَكِنَّكَ لَوَزِيرٌ وَ إِنَّكَ لَعَلَى خَيْرٍ...}}<ref>نهج البلاغه، ترجمه فیض الاسلام، ص۸۱۱ و ۸۱۲، خطبه ۱۹۲.</ref>؛ موضع مرا نسبت به رسول خدا{{صل}}، به سبب [[خویشاوندی]] نزدیک و [[منزلت]] ویژه‌ام، تحقیقا دانسته‌اید. مرا درحالی‌که [[کودک]] بودم در دامانش می‌نهاد، به سینه‌اش می‌فشرد، در بسترش در کنار خود می‌خواباند و جسدش را با من تماس می‌داد و بوی خوشش را به من می‌رساند.
| |
| [[غذا]] را می‌جوید و در دهان من می‌نهاد، هیچ دروغی در گفتار و خطایی در [[کردار]] من نیافت... آن‌سان که بچۀ شتر از مادرش [[پیروی]] میکند، از او [[پیروی]] می‌کردم. هرروز از [[اخلاق]] خود پرچمی برای من برمی‌افراشت (نکتۀ تازه‌ای برای من آشکار میکرد) و مرا به پیروی از آن وامی‌داشت. هر سال در [[کوه]] حراء مجاور می‌شد و تنها من او را می‌دیدم و غیر من او را نمی‌دید. در آن [[روز]]، غیر از [[رسول خدا]]{{صل}} و [[خدیجه]] علیها السّلام، و من که سومی آن دو بودم، هیچ خانه‌ای در [[اسلام]] به وجود نیامده بود. [[نور]] [[وحی]] و [[رسالت]] را می‌دیدم و بوی [[نبوّت]] را استشمام می‌کردم. هنگامی که وحی بر او نازل شد، ناله [[شیطان]] را شنیدم. گفتم: ای رسول خدا، این ناله چیست؟ فرمود: این شیطان است که از عبادتش [[مأیوس]] گردیده است. به [[راستی]] تو آنچه را می‌شنوم، می‌شنوی و آنچه را می‌بینم، می‌بینی، جز اینکه تو [[پیامبر]] نیستی لکن تو وزیری، و به راستی تو بر خوبی [[استواری]]».
| |
| | |
| از این [[روایت]] شدّت [[مصاحبت]] و ملازمت [[امام علی]]{{ع}} با رسول خدا{{صل}} و موقعیّت ویژه وی برای دریافت [[معارف وحیانی]] از رسول خدا{{صل}} به خوبی نمایان است و نشان می‌دهد که تا چه اندازه رسول خدا{{صل}} به آن [[حضرت]] علاقه‌مند بوده و در پرورش وی سعی فراوان داشته است و آن حضرت نیز تا چه اندازه از [[استعداد]] دریافت [[دانش]] [[وحیانی]] برخوردار و به رسول خدا{{صل}} نزدیک بوده است. [[کلینی]] در کافی با سندی صحیح<ref>سند روایت چنین است: {{عربی|مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ سَيْفِ بْنِ عَمِيرَةَ عَنْ أَبِي الصَّبَّاحِ}}، چنان‌که آگاهان می‌دانند، تمام رجال سند ثقه و مورد اعتمادند (ر.ک: تجلیل، معجم الثقات، فصل اول، رقم ۸۰۳، ۶۴، ۵۵۰، ۴۱۱، ۲۹).</ref> از ابو الصباح [[کنانی]] چنین روایت کرده است: {{متن حدیث|وَ اللَّهِ لَقَدْ قَالَ لِي جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ{{ع}}: إِنَّ اللَّهَ عَلَّمَ نَبِيَّهُ التَّنْزِيلَ وَ التَّأْوِيلَ فَعَلَّمَهُ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} عَلِيّاً{{ع}}...}}<ref>کلینی، فروع الکافی، ج۷، ص۴۳۹، {{عربی|بَابُ مَا لَا يَلْزَمُ مِنَ الْأَيْمَانِ وَ النُّذُورِ}}، ح۱۵.</ref>؛ به [[خدا]] [[سوگند]] [[جعفر بن محمد]]{{عم}} به من فرمودند: همانا [[خدا]] [[تنزیل]] و [[تأویل]] را به پیامبرش آموخته است و [[رسول خدا]]{{صل}} آن را به علی{{ع}} [[تعلیم]] داده است....»
| |
| | |
| این [[حدیث]] را [[شیخ طوسی]] نیز با سندی صحیح در [[تهذیب]] آورده است<ref>ر.ک: طوسی، تهذیب الاحکام، ج۸، ص۲۸۶، ح۱۰۵۲، {{عربی|بَابُ الْأَيْمَانِ وَ الْأَقْسَامِ}}، ح۴۴.</ref>.
| |
| | |
| از اطلاق این [[روایت]] استفاده میشود که همۀ تنزیل و تأویلی را که خدا به پیامبرش آموخته، [[پیامبر]]{{صل}} نیز به [[امام علی]]{{ع}} آموخته داده است.
| |
| | |
| همچنین [[کلینی]] در کافی در پایان روایتی طولانی از [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} آورده است:
| |
| {{متن حدیث|وَ قَدْ كُنْتُ أَدْخُلُ عَلى رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} كُلَّ يَوْمٍ دَخْلَةً وَ كُلَّ لَيْلَةٍ دَخْلَةً، فَيُخْلِينِي فِيهَا، أَدُورُ مَعَهُ حَيْثُ دَارَ، وَ قَدْ عَلِمَ أَصْحَابُ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} أَنَّهُ لَمْ يَصْنَعْ ذلِكَ بِأَحَدٍ مِنَ النَّاسِ غَيْرِي، فَرُبَّمَا كَانَ فِي بَيْتِي يَأْتِينِي رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} أَكْثَرُ ذلِكَ فِي بَيْتِي، وَ كُنْتُ إِذَا دَخَلْتُ عَلَيْهِ بَعْضَ مَنَازِلِهِ، أَخْلَانِي وَ أَقَامَ عَنِّي نِسَاءَهُ، فَلَا يَبْقى عِنْدَهُ غَيْرِي، وَ إِذَا أَتَانِي لِلْخَلْوَةِ مَعِي فِي مَنْزِلِي، لَمْ يُقِمْ عَنِّي فَاطِمَةَ وَ لَا أَحَداً مِنْ بَنِيَّ، وَ كُنْتُ إِذَا سَأَلْتُهُ أَجَابَنِي، وَ إِذَا سَكَتُّ عَنْهُ وَ فَنِيَتْ مَسَائِلِي ابْتَدَأَنِي، فَمَا نَزَلَتْ عَلى رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} آيَةٌ مِنَ الْقُرْآنِ إِلَّا أَقْرَأَنِيهَا، وَ أَمْلَاهَا عَلَيَّ، فَكَتَبْتُهَا بِخَطِّي، وَ عَلَّمَنِي تَأْوِيلَهَا وَ تَفْسِيرَهَا، وَ نَاسِخَهَا وَ مَنْسُوخَهَا، وَ مُحْكَمَهَا وَ مُتَشَابِهَهَا، وَ خَاصَّهَا وَ عَامَّهَا، وَ دَعَا اللَّهَ أَنْ يُعْطِيَنِي فَهْمَهَا وَ حِفْظَهَا، فَمَا نَسِيتُ آيَةً مِنْ كِتَابِ اللَّهِ وَ لا عِلْماً أَمْلَاهُ عَلَيَّ وَ كَتَبْتُهُ مُنْذُ دَعَا اللَّهَ لِي بِمَا دَعَا، وَ مَا تَرَكَ شَيْئاً عَلَّمَهُ اللَّهُ مِنْ حَلَالٍ وَ لَا حَرَامٍ، وَ لَا أَمْرٍ وَ لَا نَهْيٍ، كَانَ أَوْ يَكُونُ، وَ لَا كِتَابٍ مُنْزَلٍ عَلى أَحَدٍ قَبْلَهُ مِنْ طَاعَةٍ أَوْ مَعْصِيَةٍ إِلَّا عَلَّمَنِيهِ وَ حَفِظْتُهُ، فَلَمْ أَنْسَ حَرْفاً وَاحِداً، ثُمَّ وَضَعَ يَدَهُ عَلى صَدْرِي، وَ دَعَا اللَّهَ لِي أَنْ يَمْلَأَ قَلْبِي عِلْماً وَ فَهْماً وَ حُكْماً وَ نُوراً. فَقُلْتُ: يَا نَبِيَ اللَّهِ، بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي، مُنْذُ دَعَوْتَ اللَّهَ لِي بِمَا دَعَوْتَ لَمْ أَنْسَ شَيْئاً، وَ لَمْ يَفُتْنِي شَيْءٌ لَمْ أَكْتُبْهُ، أَفَتَتَخَوَّفُ عَلَيَّ النِّسْيَانَ فِيمَا بَعْدُ؟ فَقَالَ: لَا، لَسْتُ أَتَخَوَّفُ عَلَيْكَ النِّسْيَانَ وَ الْجَهْلَ}}<ref>کلینی، اصول الکافی، ج۱، ص۱۱۶، «کتاب العلم باب اختلاف الحدیث»، قسمتی از ح۱.</ref>؛
| |
| | |
| و من پیوسته هرروز یک‌بار و هرشب یک‌بار بر [[رسول خدا]]{{صل}} وارد می‌شدم. در هربار، با من [[خلوت]] میکرد و هرجا می‌گردید با او می‌گردیدم، در هر موضوعی وارد می‌شد، با او بودم. [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} می‌دانند که با هیچ‌کس جز من این‌گونه [[رفتار]] نمی‌کرد. بسا که رسول خدا{{صل}} در خانۀ من به نزدم میآمد، بیشتر آن خلوت در خانۀ من بود و هرگاه بر آن [[حضرت]] در بعضی از منزل‌هایش وارد می‌شدم، با من خلوت میکرد و زنانش را از آنجا بیرون میکرد و جز من کسی در نزد او باقی نمی‌ماند و هرگاه برای خلوت کردن با من به [[منزل]] من میآمد، [[فاطمه]] و هیچ‌یک از پسرانم را بیرون نمی‌فرستاد. هرگاه از او سؤال می‌کردم، مرا پاسخ می‌داد و هرگاه پرسش‌هایم تمام می‌شد و [[سکوت]] می‌کردم، با من سخن آغاز میکرد. هیچ آیه‌ای از [[قرآن]] بر رسول خدا{{صل}} نازل نشد مگر اینکه قرائت آن را به من آموخت و آن را بر من [[املا]] کرد و آن را با خط خود نوشتم و [[تأویل]] و [[تفسیر]]، [[ناسخ و منسوخ]]، [[محکم و متشابه]] و خاص و عام آن را به من [[تعلیم]] داد و از [[خدا]] خواست که توان [[فهم]] و حفظ آن را به من عطا فرماید. از زمانی که آن [[دعا]] را دربارۀ من فرمود، هیچ آیه‌ای از [[کتاب خدا]] و هیچ‌یک از علومی را که بر من املا کرد و نوشتم، فراموش نکردم. هرچه خدا به او تعلیم داد، از [[حلال و حرام]] و [[امر و نهی]] و گذشته و [[آینده]] و هرکتابی که پیش از وی نازل شده از [[طاعت]] و [[معصیت]]، همه را به من تعلیم فرمود و آن را حفظ کردم و حتی یک حرف از آن را فراموش نکردم. سپس دستش را بر سینه‌ام نهاد و از [[خدا]] خواست دلم را از [[علم]] و [[فهم]] و [[حکم]] و [[نور]] پر کند. گفتم: ای [[پیامبر خدا]]، [[پدر]] و مادرم به فدایت! از زمانی که آن‌گونه برایم [[دعا]] فرمودی، چیزی را فراموش نکردم و آنچه را ننوشتم نیز از یاد من نرفت. آیا هنوز بر من [[بیم]] [[فراموشی]] داری؟ فرمود: نه، بر تو بیم فراموشی و [[نادانی]] ندارم».
| |
| | |
| این [[روایت]] را [[صدوق]] نیز در [[کتاب خصال]] آورده<ref>ر.ک: صدوق، الخصال، ج۱، ص۲۵۷، «باب الاربعة»، ح۱۳۱.</ref> و هرچند در سند آن [[ابان بن ابی عیاش]] است که شیخ درباره‌اش گفته «تابعیّ [[ضعیف]]»<ref>ر.ک: خویی، معجم رجال الحدیث، ج۱، ص۱۴۱، رقم ۲۲.</ref>، ولی چه‌بسا از نقل دو [[محدث]] بزرگ [[شیعه]]<ref>که وثاقت و شناخت آنان نسبت به روایات مورد اتفاق است.</ref> در کتاب‌هایی مثل کافی<ref>از ویژگی‌های کتاب کافی این است که اولا در زمان غیبت صغری و نزدیک به عصر حضور امامان معصوم{{عم}} تألیف شده و ثانیاً مؤلف آن صرفاً درصدد جمع‌آوری روایات نبوده است، بلکه سعی کرده روایاتی را بیاورد که در اخذ معارف و احکام دین قابل اعتماد باشد. خود در مقدمه کتاب خطاب به کسی که تألیف چنین کتابی را از او خواسته، چنین میگوید: {{متن حدیث|وَ قُلْتَ: إِنَّكَ تُحِبُّ أَنْ يَكُونَ عِندَكَ كِتَابٌ كَافٍ يُجْمَعُ فِيهِ مِنْ جَمِيعِ فُنُونِ عِلْمِ الدِّينِ، مَايَكْتَفِي بِهِ الْمُتَعَلِّمُ، وَ يَرْجِعُ إِلَيْهِ الْمُسْتَرْشِدُ، وَ يَأْخُذُ مِنْهُ مَنْ يُرِيدُ عِلْمَ الدِّينِ وَ الْعَمَلَ بِهِ بِالْآثارِ الصَّحِيحَةِ عَنِ الصَّادِقِينَ{{عم}}... وَ قَدْ يَسَّرَ اللَّهُ- وَ لَه الْحَمْدُ- تَأْلِيفَ مَا سَأَلْتَ، وَ أَرْجُو أَنْ يَكُونَ بِحَيْثُ تَوَخَّيْتَ}}؛ (کلینی، اصول الکافی، ج۱، ص۵۵-۵۶).</ref> و [[خصال]] و نقل قسمت‌هایی از آن در کتاب‌های معتبر نزد [[اهل تسنن]]<ref>مانند تاریخ مدینة دمشق، نوشته ابن عساکر.</ref>، به صدور آن [[اطمینان]] حاصل شود و در هرصورت، در حصول [[تواتر معنوی]] [[روایات]] و یا دست‌کم در [[تأیید]] مدّعا مؤثر است.
| |
| | |
| [[ابن عساکر]] - دانشمند معروف و مورد [[اعتماد]] [[اهل تسنن]]<ref>علی بن حسن شافعی (متوفای ۵۷۱) از دانشمندان بزرگ اهل تسنن است؛ سیوطی درباره‌اش گفته است: {{عربی|الامام الکبیر حافظ الشام بل حافظ الدنیا الثقة الثبت الحجة... سمع منه الکبار و کان من کبار الحفاظ المتقنین و من اهل الدین و الخیر، غزیر العلم، کثیر الفضل، جمع بین معرفة المتن و الاسناد}}؛ (سیوطی، طبقات الحفاظ، ص۴۷۵ و ۴۷۶).</ref> - از [[حضرت علی بن ابی طالب]]{{ع}} [[روایت]] کرده است: {{متن حدیث|كُنْتُ أَدْخُلُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} لَيْلًا وَ نَهَاراً وَ كُنْتُ إِذَا سَأَلْتُهُ أَجَابَنِي وَ إِنْ سَكَتُّ ابْتَدَأَنِي، وَ مَا نَزَلَتْ عَلَيْهِ آيَةٌ إِلَّا قَرَأْتُهَا وَ عَلِمْتُ تَفْسِيرَهَا وَ تَأْوِيلَهَا، وَ دَعَا اللَّهَ لِي أَنْ لَا أَنْسَى شَيْئاً عَلَّمَنِي إِيَّاهُ، فَمَا نَسِيتُ مِنْ حَرَامٍ وَ لَا حَلَالٍ وَ أَمْرٍ وَ نَهْيٍ وَ طَاعَةٍ وَ مَعْصِيَةٍ، وَ لَقَدْ وَضَعَ يَدَهُ عَلَى صَدْرِي وَ قَالَ: اللَّهُمَّ امْلَأْ قَلْبَهُ عِلْماً وَ فَهْماً وَ حُكْماً وَ نُوراً. ثُمَّ قَالَ لِي: أَخْبَرَنِي رَبِّي عَزَّ وَ جَلَّ أَنَّهُ قَدِ اسْتَجَابَ لِي فِيكَ}}<ref>ابن منظور، مختصر تاریخ دمشق لابن عساکر، ج۱۸، ص۱۸؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۳۸۶، ح۸۹۹۳.</ref>؛ [[شب]] و [[روز]] بر [[رسول خدا]]{{صل}} وارد می‌شدم و هرگاه از او سؤال می‌کردم، به من پاسخ می‌داد و اگر [[سکوت]] می‌کردم، با من سخن آغاز میکرد و هیچ آیه‌ای بر او نازل نشد مگر آن را قرائت کردم و [[تفسیر]] و [[تأویل]] آن را دانستم و برای من [[دعا]] کرد و از [[خدا]] خواست چیزی را که به من [[تعلیم]] داده، فراموش نکنم؛ پس هیچ [[حرام]] و [[حلال]]، [[امر و نهی]]، [[اطاعت]] و معصیتی را فراموش نکردم و دستش را بر سینه‌ام نهاد و گفت: خدایا، دلش را از [[علم]] و [[فهم]] و [[حکمت]] و [[نور]] پر کن. سپس به من فرمود: [[پروردگار]] عز و جل به من خبر داده که [این دعای] مرا دربارۀ تو [[اجابت]] کرده است».
| |
| | |
| [[حاکم حسکانی]] - دانشمند دیگر [[اهل تسنن]] - <ref>ذهبی - رجال‌شناس معروف اهل تسنن - درباره‌اش گفته است: {{عربی|الحسکانی القاضی المحدّث ابو القاسم عبید الله بن عبد الله بن احمد بن محمد بن حسکان القرشی العاملی النیسابوری الحنفی الحاکم و یعرف بابن الحذاء الحافظ، شیخ متقن ذو عنایة تامة بعلم الحدیث... کان معمرا عالی الاسناد صنف [فی الابواب] و جمع}}؛ (تذکرة الحفاظ، ج۳، ص۲۵۸، رقم ۱۰۳۲).</ref> نیز با سند متصل از [[حضرت علی]]{{ع}} [[روایت]] کرده است: {{متن حدیث|مَا فِي الْقُرْآنِ آيَةٌ إِلَّا وَ قَدْ قَرَأْتُهَا عَلَى رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} وَ عَلَّمَنِي مَعْنَاهَا}}<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۱، ص۴۳، ح۳۳.</ref>؛ هیچ آیه‌ای در [[قرآن]] نیست مگر اینکه آن را بر [[رسول خدا]]{{صل}} قرائت کردم و معنای آن را به من آموخت».
| |
| | |
| در [[حدیث]] دیگری نیز از آن [[حضرت]] چنین روایت کرده است: {{متن حدیث|مَا نَزَلَتْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} آيَةٌ مِنَ الْقُرْآنِ إِلَّا أَقْرَأَنِيهَا- أَوْ أَمْلَاهَا- عَلَيَّ فَأَكْتُبُهَا بِخَطِّي- وَ عَلَّمَنِي تَأْوِيلَهَا وَ تَفْسِيرَهَا وَ نَاسِخَهَا وَ مَنْسُوخَهَا- وَ مُحْكَمَهَا وَ مُتَشَابِهَهَا- وَ دَعَا اللَّهَ لِي أَنْ يُعَلِّمَنِي فَهْمَهَا وَ حِفْظَهَا، فَلَمْ أَنْسَ مِنْهُ حَرْفاً وَاحِداً}}<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۱، ص۴۸، ح۴۱.</ref>؛ هر [[آیه]] که بر رسول خدا{{صل}} نازل شد، قرائت آن را به من آموخت و آن را بر من [[املا]] کرد و من آن را با خط خود نوشتم و [[تأویل]] و [[تفسیر]] و [[ناسخ و منسوخ]] و [[محکم و متشابه]] آن را به من [[تعلیم]] داد و از [[خدا]] خواست [[فهم]] و حفظ آن را به من یاد دهد و در اثر آن حتی یک حرف آن را هم فراموش نکردم».
| |
| | |
| [[ابوجعفر اسکافی]] - از [[دانشمندان]] [[معتزله]] - نیز مضمون روایت [[کلینی]] را با اندکی تفاوت لفظی در ضمن پاسخ‌های [[حضرت علی]]{{ع}} به پرسش‌های [[ابن الکوّا]] آورده است<ref>ر.ک: اسکافی، المعیار و الموازنة، ص۳۰۰.</ref>.
| |
| | |
| [[محمد بن حسن صفار]] در [[بصائر الدرجات]] فقط در ضمن دو باب درباره اینکه رسول خدا{{صل}} همۀ علمش را به [[امیر المؤمنین]]{{ع}} آموخته و آن حضرت در [[علم]] [[رسول خدا]]{{صل}} مشارکت داشته و در [[نبوّت]] مشارکت نداشته، ۲۳ [[حدیث]] نقل کرده است<ref>ر.ک: صفّار، بصائر الدرجات، ص۲۹۰-۲۹۴، جزء ۴، باب ۱۰ و ۱۱.</ref> که همۀ آنها بر مدّعای ما دلالت دارد و در باب دیگری نیز روایاتی که با [[صراحت]] این مدعا را ثابت میکند، آورده است<ref>ر.ک: صفّار، بصائر الدرجات، ص۱۹۷ و ۱۹۸، جزء ۴، باب ۸، ح۱ و ۳.</ref>. [[علامه مجلسی]] بخشی از این [[روایات]] را در [[بحار الانوار]] آورده است<ref>ر.ک: مجلسی، بحار الانوار، ج۴۰، ص۲۰۸-۲۱۲.</ref>.
| |
| | |
| بنابراین، [[روایات شیعه]] و [[سنی]] دلالت دارد که [[رسول خدا]]{{صل}} همۀ معانی و [[معارف قرآن]] را به [[حضرت علی]]{{ع}} آموخته است و آن [[حضرت]] نیز بدون کم‌ترین [[خطا]] و اشتباهی همۀ آن معانی و [[معارف]] را دریافت کرده و حتی یک حرف از آن را فراموش نکرده است. روایاتی از قبیل {{متن حدیث|عَلِيٌّ خَازِنُ عِلْمِي}}<ref>ر.ک: مجلسی، بحار الانوار، ج۳۸، ص۳۱۴، حدیث ۱۸، ج۴۰، ص۲۰۴، حدیث ۱۱؛ ج۴۴، ص۲۳۸، حدیث ۲۹؛ امینی، الغدیر، ج۳، ص۹۵.</ref>، {{متن حدیث|عَلِيٌّ عَيْبَةُ عِلْمِي}}<ref>ر.ک: مجلسی، بحار الانوار، ج۱۵، ص۲۹۷، ح۳۶؛ ج۱۸، ص۳۹۲، ح۹۸؛ ج۴۰، ص۷۰، ح۱۰۴ و ص۱۴۹، ح۵۴ و ص۲۰۴، ح۱۱؛ ج۲۵، ص۳۷، ح۴ و ص۴۳، ح۱۷؛ ج۳۲، ص۳۴۸، ح۳۳۰؛ ج۳۶، ص۲۰۲، ح۶؛ ج۳۷، ص۲۵۷، ح۱۴ و ص۳۱۴، ح۴۹؛ ج۳۸، ص۹۷، ح۱۵ و ص۳۴۱، ح۱۷؛ ج۳۹، ص۲۰۱، ح۳۲ و ص۲۶۷، ح۴۳؛ ج۴۰، ص۱۴، ح۲۹؛ ج۴۱، ص۱۸۲، ح۱۸؛ ج۴۶، ص۲۳۲، ح۹؛ امینی، الغدیر، ج۳، ص۹۵.</ref>، {{متن حدیث|أَنَا مَدِينَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِيٌّ بَابُهَا}}<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج۴۰، ص۷۰، ح۱۰۴ و ص۸۷، ح۱۱۴ و ص۲۰۱، ح۴ و ص۲۰۲، ح۶ و ۷ و ص۲۰۳، ح۸ و ص۲۰۴، ح۱۱ و ص۲۰۵، ح۱۲ و ص۲۰۶، ح۱۳-۱۶ و ص۲۸۶؛ ج۴۱ و ص۳۰۱، ح۳۲ و ص۳۲۷؛ ج۱۰، ص۱۲۰، ۱۴۵ و ۴۴۵؛ ج۲۴، ص۱۰۷، ۲۰۳؛ ج۳۳، ص۵۳؛ ج۲۸، ص۱۹۹؛ ج۳۹، ص۴۷، ۲۱۰؛ ج۳۸، ص۱۸۹؛ امینی، الغدیر، ج۵، ص۴۶۸-۵۰۱.</ref>، {{متن حدیث|أَنَا مَدِينَةُ الْحِكْمَةِ وَ عَلِيٌّ بَابُهَا}}<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج۲۵، ص۲۳۴؛ ج۲۶، ص۱۱۱؛ ج۶۹، ص۸۱؛ ج۹۳، ص۵۷؛ ج۴۰، ص۲۰۱، ح۳ و ص۲۰۳، ح۸، ۹، ۱۰ و ص۲۰۷؛ امینی، الغدیر، ج۵، ص۵۰۲.</ref> که در کتاب‌های [[فریقین]] با سندهای متعدد از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل شده نیز [[مؤیّد]] بلکه مؤکّد این مدّعا است؛ زیرا از این‌گونه [[روایات]] به خوبی استفاده میشود که [[امام علی]]{{ع}} تمام [[علم]] و [[حکمت]] [[پیامبر]]{{صل}} را بدون کم و کاست دریافت کرده است، و تردیدی نیست که [[دانش]] [[تفسیر قرآن]] جزء عمده و قدر متیقّن علم و حکمت رسول خدا بوده و بنابراین، [[قطعی]] است که امام علی{{ع}} [[برترین]] دانش آموخته [[عصر رسالت]] بوده و تمام معانی و [[معارف قرآن]] و [[تفسیر]] و [[تأویل]] آن را از رسول خدا{{صل}} فراگرفته و به آن عالم و [[آگاه]] گردیده است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۳۳-۴۰.</ref>
| |
| | |
| == [[تفسیر]] همه [[قرآن]] در [[عصر رسالت]] ==
| |
| این سؤال که در عصر رسالت چه مقدار از قرآن تفسیر شده است، بستگی دارد به اینکه [[رسول خدا]]{{صل}} چه مقدار از قرآن را تفسیر کرده باشد؛ زیرا اولاً: [[ثابت]] نیست که در عصر رسالت غیر از رسول خدا{{صل}} [[مفسر]] دیگری برای قرآن بوده باشد و ثانیاً: اگر مفسر دیگری هم بوده، بی‌تردید به مقدار رسول خدا{{صل}} قرآن را تفسیر نکرده است.
| |
| | |
| در اینکه رسول خدا{{صل}} چه مقدار از قرآن را تفسیر کرده است، اتفاق‌نظر وجود ندارد.
| |
| [[ذهبی]] از افرادی که در رأس آنها [[ابن تیمیه]] است، نقل کرده که گفته‌اند: «همۀ [[معانی قرآن]] را بیان کرده است» و به عده‌ای که در رأس آنها [[سید ابوالقاسم خویی]] و [[سیوطی]] قرار دارند، نسبت داده که «جز اندکی از معانی قرآن را برای اصحابش بیان نکرده است» خود نیز پس از مناقشه در [[دلایل]] هر یک از این دو گروه و اغراق‌آمیز دانستن این دو قول، رأیی [[میانه]] [[اختیار]] کرده و گفته است:
| |
| | |
| «[[پیامبر]] بسیاری از معانی قرآن را بیان کرده و کتب [[صحاح]] بر آن [[گواه]] است و همۀ معانی قرآن را بیان نکرده است» و به وجوهی بر مدعای خود استناد کرده<ref>ر.ک: ذهبی، محمد حسین، التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۴۹-۵۴.</ref> که چون در کتاب دیگر، آن وجوه را ذکر و بررسی کرده‌ام<ref>ر.ک: بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۳۶-۳۸.</ref>، از تکرار آن در اینجا صرف‌نظر میشود.
| |
| | |
| آقای [[معرفت]] نیز پس از [[نقد]] دیدگاه ذهبی گفته است: «براساس [[رأی]] صحیح، آن [[حضرت]] همۀ معانی و مقاصد [[قرآن کریم]] را برای [[امت]] و اصحابش با [[نصّ]] و یا با تبیین اصول و [[فروع]] [[شریعت]] بیان کرده است، به‌خصوص اگر [[روایات]] [[ائمه]]{{عم}} را در [[تبیین شریعت]] و معانی قرآن به آن ضمیمه کنیم»<ref>معرفت، التفسیر و المفسرون فی ثوبه القشیب، ج۱، ص۱۷۴-۱۷۹.</ref>.
| |
| | |
| [[استدلال]] ایشان نیز [[ضعیف]] است و همان‌گونه که در [[مکاتب تفسیری]] بیان شده، دلیل وی وافی به [[اثبات]] مدعایش نیست<ref>ر.ک: بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۳۹.</ref>.
| |
| | |
| [[حق]] این است که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} همۀ [[قرآن]] را [[تفسیر]] کرده، ولی نه برای همۀ [[امت]] و اصحابش؛ زیرا همۀ آنان [[استعداد]]، اهتمام، [[فراغت]] و امکانات [[یادگیری]] همۀ معانی و [[معارف قرآن]] را نداشته‌اند. هریک از [[صحابه]] به مقدار استعداد، علاقه و امکاناتش از [[دانش]] [[تفسیری]] آن [[حضرت]] بهره برده است، ولی تنها کسی که براساس [[روایات]]، استعداد و امکان فراگیری همۀ معانی و معارف قرآن را داشته و [[رسول خدا]]{{صل}} تفسیر و [[تأویل]] و معانی ظاهر و [[باطن]] همۀ قرآن را برای او بیان کرده، [[برترین]] دانش‌آموخته آن عصر - [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} - می‌باشد، و عمده مستند در این مدعا همان روایاتی است که بخشی از آن در عنوان پیشین بیان شد.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۰-۴۱.</ref>
| |
| | |
| == [[کتابت]] [[تفسیر]] [[عصر رسالت]] ==
| |
| [[ذهبی]] برای تفسیر سه مرحله ذکر کرده است؛ مرحله اول را تفسیر در [[زمان پیامبر]]{{صل}} و [[اصحاب]] آن [[حضرت]]، مرحلۀ دوم را تفسیر در [[زمان]] [[تابعین]] دانسته، و مرحلۀ سوم را تفسیر در زمان‌های تدوین نامیده است، و آغاز این مرحله را آغاز [[ظهور]] تدوین در اواخر زمان [[بنی‌امیه]]<ref>گفته‌اند: مروان ۲۷ ذی حجه سال ۱۳۲ ه.ق کشته شد و دولت بنی امیه منقرض گردید (قمی، عباس، تتمة المنتهی، ص۱۴۶).</ref> و آغاز عصر [[عباسی‌ها]] می‌داند.
| |
| | |
| وی در یک تقسیم دیگر برای تفسیر دو گام ذکر کرده است؛ گام اول آن را تفسیر در زمان پیامبر{{صل}}، [[صحابه]] و تابعین و گام دوم آن را تفسیر بعد از عصر صحابه و تابعین - هنگامی که [[تدوین حدیث]] [[رسول خدا]]{{صل}} آغاز شد - قرار داده است و در بیان گام اول آورده است: تفسیر پیش از مرحلۀ سوم به صورت [[روایت]] برای یکدیگر نقل می‌شده است. صحابه از رسول خدا{{صل}} بعضی از صحابه برای بعضی دیگر، و تابعین از صحابه و بعضی از تابعین برای بعضی دیگر روایت می‌کرده‌اند و این گام اول تفسیر بوده است<ref>ر.ک: ذهبی، التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۳۲، ۹۹ و ۱۴۰.</ref>.
| |
| | |
| از این بیان ذهبی معلوم میشود که از نظر وی، تفسیر در عصر رسالت، صحابه و تابعین کتابت نمی‌شده و صرفا به صورت روایت برای یکدیگر نقل شده است. این نظر هرچند نسبت به عصر صحابه و قسمتی از عصر تابعین که [[حاکمان]] آن زمان [[کتابت حدیث]] را منع کرده بودند، وجهی دارد، ولی نسبت به عصر رسالت که کتابت حدیث ممنوع نبوده، وجهی ندارد، بلکه از برخی [[روایات]] استفاده میشود [[برترین]] دانشجوی عصر رسالت - [[امام علی]]{{ع}} - [[تفسیری]] را که از [[پیامبر]]{{صل}} فرا می‌گرفته، می‌نوشته است. در ضمن روایتی که پیش از این از اصول الکافی نقل شد، چنین آمده است: {{متن حدیث|فَمَا نَزَلَتْ عَلى رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} آيَةٌ مِنَ الْقُرْآنِ إِلَّا أَقْرَأَنِيهَا، وَ أَمْلَاهَا عَلَيَّ، فَكَتَبْتُهَا بِخَطِّي، وَ عَلَّمَنِي تَأْوِيلَهَا وَ تَفْسِيرَهَا، وَ نَاسِخَهَا وَ مَنْسُوخَهَا، وَ مُحْكَمَهَا وَ مُتَشَابِهَهَا، وَ خَاصَّهَا وَ عَامَّهَا، وَ دَعَا اللَّهَ أَنْ يُعْطِيَنِي فَهْمَهَا وَ حِفْظَهَا، فَمَا نَسِيتُ آيَةً مِنْ كِتَابِ اللَّهِ وَ لا عِلْماً أَمْلَاهُ عَلَيَّ وَ كَتَبْتُهُ مُنْذُ دَعَا اللَّهَ لِي بِمَا دَعَا...}}<ref>کلینی، اصول الکافی، ج۱، ص۱۱۶، «کتاب العلم باب اختلاف الحدیث»، قسمتی از ح۱.</ref>؛ هیچ آیه‌ای از [[قرآن]] بر [[رسول خدا]]{{صل}} نازل نشد مگر اینکه قرائت آن را به من آموخت و آن را بر من [[املا]] کرد و آن را با خط خود نوشتم و [[تأویل]] و [[تفسیر]]، [[ناسخ و منسوخ]]، [[محکم و متشابه]] و خاص و عام آن را به من [[تعلیم]] داد و از [[خدا]] خواست که توان [[فهم]] و حفظ آن را به من عطا فرماید و از زمانی که آن [[دعا]] را دربارۀ من فرمود، هیچ آیه‌ای از [[کتاب خدا]] و هیچ [[علمی]] را که بر من املا کرده و نوشتم، فراموش نکردم».
| |
| | |
| در صدر این قسمت از [[حدیث]] که نقل شد، [[کتابت]] خود [[آیات قرآن]] به خط [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} بیان شده و به کتابت [[تفسیر قرآن]] اشاره‌ای نشده است، ولی در جملۀ بعد تعلیم تأویل و [[تفسیر آیات]] به [[امام علی]]{{ع}} ذکر و در جملۀ آخر به کتابت علمی که رسول خدا{{صل}} بر آن [[حضرت]] املا کرده، تصریح شده است؛ بنابراین، با توجه به این دو جمله، در دلالت این حدیث بر کتابت تفسیر تردیدی نمی‌ماند.
| |
| | |
| از [[امام باقر]]{{ع}} نقل شده که رسول خدا{{صل}} به [[امیر المؤمنین]]{{ع}} فرمود: آنچه بر تو املا می‌کنم، بنویس. علی{{ع}} عرض کرد: ای [[پیامبر خدا]]، از فراموش شدن می‌ترسی؟! فرمود: از فراموش کردن تو نمی‌ترسم؛ زیرا از خدا خواسته‌ام تو را حفظ کند و از [[فراموشی]] نگهدارد، ولی برای [رسیدن آن به] شریک‌هایت بنویس علی{{ع}} گوید: گفتم: شریک‌های من کیانند؟ فرمود: [[امامان]] از [[فرزندان]] تو که [[امت]] من به خاطر آنان از [[باران]] [[سیراب]] میشوند و دعایشان [[مستجاب]] می‌گردد و [[بلا]] از آنان برطرف و [[رحمت]] از [[آسمان]] نازل میشود، و به [[امام حسن]]{{ع}} اشاره کرد و فرمود: این نخستین آنان است و به [[امام حسین]]{{ع}} اشاره کرد و فرمود: [[امامان]] از [[فرزندان]] او هستند»<ref>صفّار، بصائر الدرجات، ص۱۸۷؛ صدوق، علل الشرایع، ج۱، ص۲۰۸؛ طوسی، الأمالی، ص۴۴۱، ح۹۸۹ (مجلس ۱۵، ح۴۶).</ref>.
| |
| | |
| در ضمن روایتی دیگر از [[حضرت علی]]{{ع}} خطاب به [[طلحه]] چنین آمده است: {{متن حدیث|وَ تَأْوِيلُ كُلِّ آيَةٍ أَنْزَلَهَا اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ{{صل}} وَ كُلُّ حَلَالِ أَوْ حَرَامٍ أَوْ حَدٍّ أَوْ حُكْمٍ أَوْ أَيُّ شَيْءٍ تَحْتَاجُ إِلَيْهِ الْأُمَّةُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ عِنْدِي مَكْتُوبٌ بِإِمْلَاءِ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} وَ خَطِّ يَدِي حَتَّى أَرْشُ الْخَدْشِ}}<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج۹۲، ص۴۱.</ref>؛ «و [[تأویل]] هر آیه‌ای که [[خدا]] بر محمد{{صل}} نازل کرده و هر [[حلال و حرام]] یا حدّ یا [[حکم]] و یا چیزی‌که تا [[روز قیامت]]، [[امت]] به آن نیاز پیدا میکند، حتی دیۀ خراش، به املای [[رسول خدا]] و دست‌خط من [[کتابت]] شده است».
| |
| | |
| این [[روایت]] با [[صراحت]] بیشتر بیان می‌فرماید که تأویل تمام [[آیات قرآن]] در [[عصر رسالت]] به دست [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} کتابت شده است؛ البته در [[حدیث]] به عصر رسالت تصریح نشده است، ولی به املای رسول خدا بودن دلالت آشکار دارد که این کتابت در عصر رسالت بوده است.
| |
| | |
| در ضمن روایتی از [[امام صادق]]{{ع}} نیز آمده است: {{متن حدیث|يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ عِنْدَنَا الْجَامِعَةَ وَ مَا يُدْرِيهِمْ مَا الْجَامِعَةُ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ مَا الْجَامِعَةُ قَالَ صَحِيفَةٌ طُولُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعاً بِذِرَاعِ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} إِمْلَاءٌ مِنْ فَلْقِ فِيهِ وَ خَطَّهُ عَلِيٌّ{{ع}} بِيَمِينِهِ فِيهَا كُلُّ حَلَالٍ وَ حَرَامٍ وَ كُلُّ شَيْءٍ يَحْتَاجُ إِلَيْهِ النَّاسُ حَتَّى الْأَرْشُ فِي الْخَدْشِ}}<ref>کلینی، اصول الکافی، ج۱، ص۲۹۷، «کتاب الحجة، باب فیه ذکر الصحیفة و الجفر و الجامعة و مصحف فاطمة علیها السّلام»، ح۱.</ref>؛ ای [[ابو محمد]]، به [[راستی]] [[جامعه]] در نزد ما است؛ اما چه می‌دانند که جامعه چیست؟ [[ابو بصیر]] [[راوی حدیث]] گوید: عرض کردم: فدایت شوم! [[جامعه]] چیست؟ فرمود: صحیفه‌ای است به طول هفتاد ذراع [[رسول خدا]]{{صل}} به املای آن [[حضرت]] از شکاف دهانش و دست‌خط علی{{ع}}، در آن هر [[حلال و حرام]] و هرچیزی که [[مردم]] به آن نیاز پیدا میکنند، حتی دیۀ خراش مکتوب است».
| |
| | |
| از این [[حدیث]] به دست می‌آید که در [[عصر رسالت]] صحیفه‌ای به طول هفتاد ذراع به املای رسول خدا{{صل}} و به دست‌خط [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} نوشته شده است. در این حدیث به [[کتابت]] [[تفسیر]] تصریح نشده، ولی فرموده است هرچیزی که مردم به آن نیاز پیدا میکنند، در آن هست و تردیدی نیست که یکی از نیازهای [[علمی]] آنان [[تفسیر آیات قرآن]] است.
| |
| | |
| با توجه به این [[روایات]] که نظیر آنها در ابواب [[علم ائمه]]{{عم}} فراوان است، معلوم میشود که تفسیر در عصر رسالت نیز تدوین شده است و تقسیم تفسیر به مرحلۀ قبل از تدوین و بعد از تدوین صحیح نیست.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۱-۴۴.</ref>
| |
| | |
| == [[آثار تفسیری]] [[عصر رسالت]] ==
| |
| گرچه از [[روایات]] استفاده میشود تفسیرهایی که [[پیامبر]]{{صل}} در عصر رسالت بیان می‌کرده‌اند، [[امام علی]]{{ع}} می‌نوشته‌اند ولی نوشته‌های آن [[حضرت]] به دست ما نرسیده است و از روایات استفاده میشود که آن نوشته‌ها در ضمن [[صحیفه]] یا [[مصحف امام علی]]{{ع}} در نزد [[امامان معصوم]] محفوظ مانده و اکنون در نزد [[امام]] [[زمان حضرت مهدی]]{{ع}} است؛ بنابراین، کتابی [[تفسیری]] از عصر رسالت در دسترس ما نیست و آنچه هست، روایاتی است که در لابه‌لای [[کتاب‌های تفسیری]] و [[روایی]] [[شیعه]] و [[سنّی]] از [[پیامبر خدا]]{{صل}} نقل شده که البته صدور همۀ آنها از آن حضرت نیز معلوم نیست. [[سیوطی]] بخشی از [[روایات تفسیری]] منسوب به آن حضرت را که به آن دست یافته، در آخر کتاب [[اتقان]] آورده است<ref>ر.ک: سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۲۳۷-۱۲۸۸.</ref>. مجموع آن روایات ۲۱۱ [[روایت]] در [[تفسیر]] ۷۶ [[سوره]] [[قرآن]] است. برای ۳۶ سوره قرآن هیچ [[روایت تفسیری]] نقل نکرده و از آن ۷۶ سوره، برای برخی [[سوره‌ها]] مانند [[سوره بقره]] که ۲۸۶ [[آیه]] دارد، ۲۴ روایت تفسیری آورده است و برای [[سوره حمد]] ۲ روایت و برای بسیاری از سوره‌ها مانند [[سوره نحل]]، [[سوره انبیا]]، [[سوره توبه]]، [[سوره فرقان]]، [[سوره قصص]]، [[سوره عنکبوت]]، [[سوره لقمان]]، [[سوره غافر]]، [[سوره فصلت]]، [[سوره شوری]]، [[سوره احقاف]]، [[سوره فتح]]، [[سوره حجرات]]، [[سوره ق]]، [[سوره ذاریات]]، [[سوره طور]]، [[سوره ممتحنه]]، [[سوره طلاق]]، [[سوره معارج]]، [[سوره مزمل]]، [[سوره نبأ]]، [[سوره بلد]]، [[سوره شمس]]، [[سوره انشراح]]، [[سوره زلزال]]، [[سوره عادیات]]، [[سوره همزه]]، [[سوره ماعون]]، [[سوره کوثر]]، [[سوره نصر]]، [[سوره اخلاص]] و [[سوره ناس]] تنها یک روایت آورده است.
| |
| | |
| ولی باید توجه داشت که نسبت این روایات با روایات تفسیری عصر رسالت، ممکن است عموم من وجه باشد؛ نه این روایات تمام روایات تفسیری عصر رسالت است و نه قاطعانه میتوان گفت همۀ این روایات، روایات تفسیری عصر رسالت می‌باشد و ازاین‌رو، برای دست یافتن به روایات تفسیری عصر رسالت، هم تتبّع در کتب تفسیری و روایی لازم است تا روایاتی که از سیوطی فوت شده است، به‌دست آید، به‌خصوص که [[سیوطی]] تنها روایاتی را که در کتب [[اهل تسنن]] بوده، جمع‌آوری و به [[روایات شیعه]] توجهی نکرده است، و هم باید سند [[روایات]] و [[مخالفت]] نداشتن معنا و مفاد آنها با [[قرآن کریم]] و [[سنت]] [[قطعی]] [[پیامبر]]{{صل}} بررسی شود تا روایات [[واقعی]] [[عصر رسالت]] از [[روایات تفسیری]] ساختگی آشکار شود.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۴-۴۵.</ref>
| |
| | |
| == ویژگی [[تفسیر]] در عصر رسالت ==
| |
| یکی از ویژگی‌های عصر رسالت که در [[تفسیر قرآن]] مؤثر بوده است، حضور [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در بین [[امت]] و امکان [[پرسش]] معنای [[آیات قرآن]] از آن [[حضرت]] است. این ویژگی موجب شده که در عصر رسالت، [[اجتهاد]] در تفسیر یا نباشد و یا بسیار کمرنگ باشد؛ زیرا از آنجا که [[آگاه]] شدن به‌معنای [[آیات]] از راه پرسش از [[پیامبر]]{{صل}} یا از کسانی که آن را از آن حضرت شنیده‌اند، آسان‌تر و اطمینان‌بخش‌تر می‌باشد، رویکرد [[مردم]] به اجتهاد در معنای آیات کم بوده یا اصلا نبوده است؛ ازاین‌رو، در [[آثار تفسیری]] عصر رسالت [[تفسیر اجتهادی]] بسیار اندک دیده میشود و بیشتر آثار تفسیری آن عصر به صورت [[نقل روایت]] از پیامبر{{صل}} یا [[اصحاب]] آن حضرت است. از ویژگی‌های دیگر تفسیر در آن عصر که از آثار تفسیری آن عصر نمایان می‌باشد، این است که غالباً در [[تفسیر آیات]] به توضیح معنای لغوی کلمات و بیان اجمالی معنای آیات اکتفا می‌شده و بیشتر تفسیرهای آن عصر به شکل [[حدیث]] است و [[اختلاف]] در تفسیر آیات و [[تأیید]] [[مذاهب]] به وسیلۀ آیات، در آن عصر وجود نداشته که میتوان همۀ این ویژگی‌ها را از آثار حضور پیامبر اکرم{{صل}} در میان امت دانست.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۶.</ref>
| |
|
| |
|
| == منابع == | | == منابع == |
| {{منابع}} | | {{منابع}} |
| # [[پرونده:IM009972.jpg|22px]] [[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|'''تاریخ تفسیر قرآن''']] | | # [[پرونده:000059.jpg|22px]] [[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر پیامبر (مقاله)|مقاله «تفسیر پیامبر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۸''']] |
| {{پایان منابع}} | | {{پایان منابع}} |
|
| |
|
| خط ۲۰۸: |
خط ۵۲: |
| {{پانویس}} | | {{پانویس}} |
|
| |
|
| {{تفسیر}}
| |
|
| |
| [[رده:تفسیر عصر رسالت]]
| |
| [[رده:تفسیر]] | | [[رده:تفسیر]] |
| [[رده:مدخل]]
| |
مقدمه
رسول الله (ص) پیام وحی را دریافت و ابلاغ کرد و به تبیین و تفسیر و بر نمودن آموزه‌های آن همت گماشت. قرآن کریم در آیاتی چند جایگاه آن حضرت را در برابر آیات الهی رقم زده است؛ گاه از آن حضرت در جایگاه فراگیرنده وحی قرآنی سخن گفته است: ﴿وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ﴾[۱] و دیگر گاه از جایگاه رسانندگی آیات الهی به انسان‌ها سخن به میان آورده است: ﴿فَاعْلَمُوا أَنَّمَا عَلَى رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ﴾[۲] و سرانجام از جایگاه تبیین و تفسیر و تعلیم آیات الهی برای رسول اکرم (ص) سخن به میان آورده است: ﴿وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ﴾[۳] این آیه به روشنی نشان آن است که پیامبر (ص) همانند داشتن مسئولیت ابلاغ پیام الهی و رسالت فرو خواندن آیات قرآن بر مردم، مسئولیت تبیین و تفسیر کلام الهی را نیز برعهده داشت. [۴] شیخ الطائفه مسئولیت پیامبر را تفسیر و تبیین احکام الهی و ادله و براهین توحید خداوند دانسته است. [۵] روشن است که وی این دو را چونان مصداق یک کلی بیان کرده و بر این باور است که خداوند، تبیین احکام و تفسیر شرایع و توجیه ادلّه توحید و تشریح حقایق نهفته در آیات قرآن را بر عهده پیامبر (ص) نهاده است.
امین الاسلام طبرسی عبارت شیخ را آورده، جز آنکه کلمه شرایع را بدان افزوده است: "لتبين ما نُزّل إليهم فيه من الأحكام والشرائع والدلائل على توحيد الله[۶] قرطبی نیز با بهره‌مندی از آیه ﴿بِالْبَيِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ﴾[۷] این جایگاه را برای رسول الله (ص) آورده است:... تا اینکه هرآنچه را که در این کتاب است از احکام، وَعْد، وعید و... تبیین و تفسیر کنی. بدین ترتیب رسول الله (ص) مبیّن و شارح مراد الهی است از آنچه مانند احکام نماز و زکات در قرآن به اجمال آمده است. [۸] میبدی در تبیین جایگاه رسول خدا نوشته است: قرآن را فرستادیم تا معانی و مقاصدش را برای مردم بازگویی [۹] و سرانجام، علامه طباطبایی بر این باور است که این آیه دلیلی است بر حجیت سخن رسول خدا (ص) در تبیین و تفسیر همه آیات الهی و آنچه را برخی از مفسران گفته‌اند که متعلق ﴿لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ ﴾ آیات متشابه یا آیات مشتمل بر اسرار الهی است، وجهی ندارد. [۱۰] آیة الله محمد هادی معرفت با استناد به همین آیه معتقد است رسول اکرم (ص) مرجع نخست برای فهم دشواری‌های آیات و گشودن مشکلات آن بوده است. جایگاه پیامبر (ص) در تفسیر آیات الهی جایگاه معلم، مرشد و یاور مؤمنان برای فهم آیات بود. آن حضرت به تبیین آیات مجمل همت می‌‌گماشت و از مبهمات پرده برمی گرفت و با سخنان و سیرت ارجمندش، سنن، احکام و آداب را بر پایه آیات الهی بیان میکرد. بدین‌سان سنت آن حضرت (قول، فعل و تقریر) یکسر بیان و تفسیر مجملات آیات الهی و گشودن مبهمات قرآن در تشریع و تقنین و... است. [۱۱] نکته تأمل برانگیز در کلام آیة الله معرفت، گستره دامنه تبیین و تفسیر سیره درباره آیات قرآن کریم است؛ برپایه آنچه وی آورده است سنتْ مفسّر کتاب الهی است و لزومی ندارد به مَثَل روایتی را تفسیر آیه ای تلقی کرد که در آن از آیه یا بخشی از آن سخن به میان آمده باشد و بدان اشارتی رفته باشد. تلقی محمد بن ادریس شافعی در جایگاه تفسیری سنت درباره آیات الهی نیز چنین است. [۱۲]
مفسّران و عالمان افزون بر آیه یاد شده، در تبیین و تشیید جایگاه مفسّر بودن رسول خدا (ص) و حجیت کلام آن حضرت در تفسیر قرآن، مقصود از تعلیم کتاب در ﴿وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ﴾[۱۳] را تبیین و تفسیر آیات الهی دانسته‌اند؛ یعنی «تعلیم کتاب»، بیان الفاظ و پرده برگیری از محکمات آن است، در مقابل «تعلیم حکمت» که بیان معارف حقیقی قرآن است. [۱۴] باید به آنچه گفته شد آیه ﴿مَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَى فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْأَغْنِيَاءِ مِنْكُمْ وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ﴾[۱۵] را نیز افزود. بی‌تردید از مصادیق روشن «آنچه پیامبر (ص) آورده است»: ﴿مَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ﴾ تفسیر قرآن است؛ یعنی این جمله برای مؤمنان به رسالت رسول الله (ص) قاعده‌ای عمومی و بنیادی رقم می‌‌زند و آن اینکه، آنچه را آن حضرت در پی ریزی سلوک فردی و اجتماعی و مواضع فرهنگی و فکری در پیش دید مؤمنان می‌‌نهد اصل و قاعده و میزانی است که هرچیز دیگر با آن سنجیده و آن گاه پذیرفته یا طرد میشود. [۱۶] گزارش‌ها و نقل‌هایی به روشنی نشان میدهند که رسول الله (ص) برای صحابیان به تفسیر قرآن می‌‌پرداخته است. [۱۷] پیامبر (ص)، گاه در تفسیر آیات، خود آغاز به سخن میکرد و دیگرگاه در پی پرسش برخی صحابیان آیه یا آیاتی را تفسیر میکرد. [۱۸] بر پایه نقلی از ابوعبدالرحمن سلمی صحابیان گزارش کرده‌اند که به محضر رسول الله (ص) بار مییافتند و آموزه‌های ۱۰ آیه را فرا می‌‌گرفتند و بدان عمل میکردند و آن گاه به فراگیری ۱۰ آیه دیگر می‌‌پرداختند. [۱۹] رسول الله (ص) افزون بر تفسیر مستقیم که شخصاً بدان می‌‌پرداختند، صحابیان و مسلمانان را نیز به تعلیم و تعلم قرآن و آموزه‌های آن ترغیب میکردند و بدین‌سان به گونه غیر مستقیم نیز تفسیر آیات الهی را می‌‌گستراندند[۲۰].[۲۱]
مقدار تفسیر پیامبر (ص) از قرآن
به باور برخی، قرآن کریم از آن‌رو که به زبان عربی به گونه‌ای روشن نازل شده، مفردات، ترکیب‌ها و شیوه بیانش برای عربی زبانان کاملا روشن بوده است؛[۲۲] ولی روشن است که اولاً همه صحابه در درک و فهم زبان یکسان نبوده‌اند. [۲۳] ثانیاً به گواهی نصوص تاریخی، برخی از صحابه در فهم واژه‌ها و مقاصد برخی آیات در می‌‌مانده‌اند. [۲۴] ثالثاً با توجه به شیوه بیانی ویژه قرآن، تعیین مصادیق برخی آیات برای صحابیان دشوار بود و نیازمند توضیح پیامبر (ص) بودند. [۲۵]
به طور کلی فهم تفصیلی و روشن همه آیات برای صحابیان میسر نبوده است و به ناچار باید به پیامبر (ص) مراجعه میکردند. به علاوه امکان شناخت بسیاری از آیات مجمل و کلّی قرآن کریم به ویژه در حوزه احکام، بدون تفسیر و تبیین پیامبر (ص) برای صحابه میسر نبوده است، چنان که چگونگی انجام نماز، حج، روزه و مقدار زکات را از پیامبر (ص) دریافت میکردند،[۲۶] با این حال مفسران درباره مقدار آیاتی که پیامبر (ص) آنها را تفسیر کرده بر یک نظر نیستند؛ برخی رسالت تبیین و توضیح پیامبر درباره آیات قرآن را به آیات مجمل و متشابه منحصر دانسته‌اند؛[۲۷] امّا این نظر از سوی برخی مفسران نادرست معرفی شده است. [۲۸] دیدگاه دیگر از آن ابن تیمیه است. او بر این باور است که پیامبر (ص) همه آیات الهی را تفسیر کرده است. وی در این باره به آیه ﴿بِالْبَيِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ﴾[۲۹] و نیز کوشش صحابه در فهم قرآن و مراجعه مکرر به پیامبر (ص) در کنار آیاتی که نشانه لزوم تدبّر در قرآن است استناد میکند؛ چراکه تعقّل در مضامین قرآن جز با فهم آن میسّر نیست. [۳۰] ذهبی با نقد دیدگاه ابن تیمیه معتقد است که مستندات وی نمی‌تواند مدعایش را ثابت کند؛ زیرا این ادله بیش از اینکه نشان دهند که پیامبر مشکلات و دشواری‌ها را بیان میکرده است دلالتی ندارد. [۳۱] در مقابل این دیدگاه کسانی همچون ابوالعباس احمد بن خلیل خویی بر این باور بوده‌اند که رسول خدا (ص) جز اندکی از آیات را تفسیر نکرده است. [۳۲] به هر حال همه روایات تفسیری منقول از پیامبر را که سیوطی در الاتقان نقل کرده کمتر از ۲۵۰ روایت است که به تصریح وی بسیاری از آنها نیز ضعیف یا منکر و نامقبول است؛[۳۳] امّا روشن است که احادیث پیامبر در تفسیر محدود به روایاتی که سیوطی گزارش کرده، نیست، افزون بر اینکه احتمالا سخن سیوطی و ابوالعباس شمس الدین خویی ناظر به روایاتی است که صریحاً به تفسیر آیه‌ای از آیات قرآن می‌‌پردازند؛ امّا اگر روایاتی را که در تفسیر آیات به کار می‌‌آیند و به گونه ای ابهام آیات را برطرف میکنند و به ویژه آنچه از طریق اهل بیت (ع) از پیامبر نقل شده ملحوظ داریم، این روایات بسیار فراوان‌تر خواهند بود. بر این نکته نیز باید تأکید کرد که سنت پیامبر (ص)، اعم از قول و فعل می‌‌تواند در تفسیر قرآن به کار آید.
سخن شافعی نیز که گفته است تمام آنچه پیامبر (ص) بدان امر کرده، چیزهایی‌اند که از قرآن دریافته است و نیز تأکید سیوطی بر اینکه تفصیل شریعت در سنت، تفسیری است بر معانی و اهداف و مقاصد قرآن،[۳۴] در همین راستا قابل توجه و توجیه است.
در این میان شهید محمد باقر صدر با تأکید بر اینکه از یک سو فهم اجمالی قرآن در بر آوردن هدف این کتاب الهی بسنده نبوده و از سوی دیگر فهم صحابه از قرآن گسترده نبوده، معتقد است که نقش هدایتگری قرآن جز با تبیین و فهم معانی و مقاصد قرآن به طور گسترده، ایفا نمی‌گردد، بر این اساس وی با استناد به برخی روایات معتقد است پیامبر قرآن را در دو سطح تفسیر کرده است: یکی در سطح عموم و بر اساس نیازها و درخواست‌های عمومی جامعه، و دیگری تفسیری شامل و کامل در جهت تربیت کسانی که باید مرجعیت فکری و دینی جامعه را بر عهده می‌‌گرفتند. [۳۵]شاهد این دوگانگی تفسیر به ویژه قسم دوم آن اخباری‌اند که بیان میکنند پیامبر (ص)، تنزیل و تأویل و محکم و متشابه قرآن را به علی (ع) عرضه کرده است. [۳۶] وی همچنین برای اثبات این دو سطحی بودن بر تفسیرهای دقیق و گسترده ای که اهل بیت (ع) از پیامبر نقل کرده‌اند تأکید میورزد. در این باره روایتی که میگوید: در دست سلمان، مقداد، ابوذر و برخی دیگر تفسیرهایی از آیات الهی بوده که در اختیار دیگران نبوده قابل توجه است. در این روایت امام علی (ع) در پاسخ راوی بیان میکند که صحابیان در اندیشه و پرسش از حقایق یکسان نبوده‌اند[۳۷].[۳۸]
گونه‌های تفسیر پیامبر
با توجه به اختصاص بخشی از آیات قرآن کریم به احکام، و اجمال این گروه از آیات، بخشی از رسالت تفسیری پیامبر (ص) به تفصیل و بیان چگونگی این آیات بوده است، چنان که در روایتی از امام صادق (ع) آمده است: «دستور نماز خواندن بر رسول خدا نازل شد و سخنی از سه رکعت و ۴ رکعت در میان نبود. رسول خدا (ص) بود که رکعات نماز را تفسیر کرد. دستور پرداخت زکات نازل شد و نگفت که از ۴۰ درهم یک درهم. رسول خدا (ص) بود که نصاب زکات را تفسیر کرد. دستورحج نازل شد و نگفت ۷ دور طواف کنید. رسول الله (ص) بود که مناسک طواف را تفسیر کرد و....» [۳۹] محورهای تفسیر رسول خدا (ص) را میتوان در امور زیر خلاصه کرد [۴۰]:
تبیین مجمل
مقصود از آیات مجمل آن دسته از آیات است که به تشریع کلّی احکام اعم از عبادات و معاملات پرداخته و بیان جزئیات و کیفیت اجرای آن احکام را به تبیین رسول خدا (ص) وا نهاده است. چنان که در عبادات کیفیت نماز، شمار رکعات آن و... و در معاملات انواع معاملات حلال و حرام و احکام ربا را سنت بیان کرده است. [۴۱] در این باب حتی مفسرانی چون علامه طباطبایی که تفسیر روایی را ناکافی دانسته‌اند [۴۲] تبیین اجمال آیات الاحکام را از شئون اختصاصی پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) دانسته‌اند[۴۳].[۴۴]
تخصیص عام
در قرآن کریم احکامی عام وجود دارد که تخصیص آن در سنّت بیان شده است،[۴۵] چنان که ﴿يَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ ثَلَاثَةَ قُرُوءٍ﴾[۴۶] که حکمی است فراگیر و شامل همه زنان مطلّقه میشود به سنّت تخصیص خورده و نشان داده شده که این حکم ویژه بانوانی است که همسرانشان با آنان همبستر شده‌اند[۴۷].[۴۸]
تقیید اطلاق
بخشی دیگر از بیانات پیامبر (ص) ناظر به تقیید اطلاق برخی آیات است، چنان که در آیه ﴿الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ﴾[۴۹]، ایمنی و هدایت را ویژه کسانی دانسته است که ایمان خود را به ستمی نیالوده باشند. پیامبر (ص) «ظلم» در این آیه را با استناد به آیه ﴿إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ﴾[۵۰] به شرک تفسیر و تقیید کرده‌اند[۵۱].[۵۲]
توضیح مفاهیم شرعی
بخشی دیگر از تفسیر پیامبر (ص) به توضیح مفاهیم شرعی اختصاص دارد؛ همچون توضیح مفاهیم شرعی صلات، جهاد و زکات[۵۳].[۵۴]
بیان ناسخ و منسوخ ـ با همه اختلافی که درباره وجود آن در قرآن و شمار آیات منسوخ هست [۵۵] نیز به سنت اختصاص دارد. در این مورد گرچه سخن صریحی از رسول خدا (ص) درباره آیات و احکام منسوخ در دست نداریم، امّا آنچه از امام علی (ع) و دیگر صحابه درباره نسخ برخی احکام و آیات رسیده احتمالا از رسول خدا (ص) دریافت شده است[۵۶].[۵۷]
تاکید بر بیان قرآن
در سنت احادیث فراوانی یافت میشوند که همسو با منطوق آیات قرآنی و در جهت تأکید معانی آیات‌اند؛ مانند سخن پیامبر (ص) که در پاسخ به ابن مسعود، برترین عمل را نماز در وقت خودش: "الصلاة على وقتها" معرفی کردند [۵۸] تأکیدی بر آیه شریفه ﴿وَالَّذِينَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ﴾[۵۹]، ﴿أُولَئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُكْرَمُونَ﴾[۶۰] و این سخن پیامبر (ص) که فرمود « لَا يَحِلُّ مَالُ امْرِئٍ مُسْلِمٍ إِلَّا عَنْ طِيبِ نَفْسٍ مِنْهُ» [۶۱] تأکید بر آیه شریفه ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَأْكُلُوا أَمْوَالَكُمْ بَيْنَكُمْ بِالْبَاطِلِ﴾[۶۲]است؛ همچنین بیان رسول خدا (ص) که فرمود: « أَدِّ اَلْأَمَانَةَ إِلَى مَنِ اِئْتَمَنَكَ وَ لاَ تَخُنْ مَنْ خَانَكَ»[۶۳] تأکید بر آیه ﴿فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُمْ بَعْضًا فَلْيُؤَدِّ الَّذِي اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ﴾[۶۴] و نیز آیه ﴿إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ سَمِيعًا بَصِيرًا﴾[۶۵] است.[۶۶]
شرح واژگان
مطابق روایات موجود، بخشی از تفسیر رسول خدا (ص) به شرح واژگانی اختصاص یافته که گرچه صحابیان معنای آنها را می‌‌دانسته‌اند، مقصود از آنها برایشان روشن نبوده است. در این باره گاه صحابیان خود میپرسیدند، چنان که از ﴿السَّائِحُونَ﴾ در آیه ﴿التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ﴾[۶۷] و استطاعت در آیه ﴿فِيهِ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَقَامُ إِبْرَاهِيمَ وَمَنْ دَخَلَهُ كَانَ آمِنًا وَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ﴾[۶۸] از رسول خدا (ص) پرسیدند و رسول خدا (ص) آن دو را به صائمون (روزه‌داران) [۶۹] و زاد و راحله [۷۰] تفسیر کردند؛ یا هنگامی که مردی از قبیله هُذَیْل با اشاره به آیه ﴿وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ﴾[۷۱] پرسید: آیا کسی که ترک حج کند کافر گشته است؟ رسول خدا (ص) فرمود: هرکس حج را ترک کند و از کیفرش نهراسد و در ادایش امید ثواب نبرد کافر است؛[۷۲] همچنین ابن عباس میگوید: مردی از پیامبر (ص) پرسید مقصود از پاره پاره قرار دادن قرآن ﴿عِضِينَ﴾ که در آیه شریفه ﴿الَّذِينَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِينَ﴾[۷۳] طعن و طرد شده چیست؟ آن حضرت پاسخ دادند: ایمان به برخی آیات و کفر ورزیدن به بعضی دیگر. [۷۴] گاهی نیز پیامبر (ص) خود رأساً مقصود آیه را بیان میکردند، چنان که ﴿قُوَّةٍ﴾ در آیه ﴿وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ﴾[۷۵] را به تیراندازی تفسیر کردند [۷۶].[۷۷]
بیان مصداق
زمانی نیز رسول خدا (ص) مصداق آیه را بیان میکردند؛ به عنوان مثال امّ هانی از منکَری پرسید که قوم لوط در مجالس خود انجام می‌‌دادند: ﴿وَتَأْتُونَ فِي نَادِيكُمُ الْمُنْكَرَ﴾[۷۸] پیامبر (ص) چنین تفسیر کردند که آنان بر گذرندگان ریگ می‌‌افکندند و آنان را مسخره میکردند.[۷۹]
نمونه دیگر، تفسیر و تعیین مصداق ﴿أَهْلَ الْبَيْتِ﴾ در آیه تطهیر: ﴿ُ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا﴾[۸۰] است که رسول خدا (ص) پس از نزول آیه به مدت ۶ ماه به هنگام نماز به درِ خانه حضرت زهرا (س) میآمد و با تعبیر اهل البیت و قرائت آیه آنان را به نماز فرا میخواند. [۸۱] مطابق روایاتی دیگر پیامبر (ص)، ﴿الشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ﴾ در آیه ﴿وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا﴾[۸۲] را به بنی امیه [۸۳] و بنی مروان و تسلط آنان بر حکومت اسلامی در آینده [۸۴] تفسیر کردند؛ نیز تفسیر پیامبر (ص) از آیه اکمال: ﴿الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا﴾[۸۵] نمونه‌ای دیگر از تفسیر به مصداق است که رسول خدا (ص) پس از قرائت آن در غدیر خم آن را بر ولایت امام علی (ع) تطبیق داد و فرمود: الله اکبر بر کامل گردانیدن دین و به فرجام رساندن نعمت و خشنودی خداوند به رسالت من و ولایت علی پس از من [۸۶]. بخشی از روایات تفسیری منقول از پیامبر نیز از طریق اهل بیت (ع) به ما رسیده است، چنان که از امام صادق (ع) نقل شده که رسول خدا (ص) در تفسیر آیه ﴿وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا﴾[۸۷] و در توضیح و تبیین ﴿مَحْسُورًا﴾ فرموده‌اند: « الْإِحْسَارُ الْإِقْتَارُ»[۸۸].[۸۹]
منابع
پانویس
- ↑ «و بی‌گمان قرآن را از نزد فرزانه‌ای دانا به تو می‌آموزند» سوره نمل، آیه ۶.
- ↑ «بدانید که تنها پیام‌رسانی روشن بر عهده فرستاده ماست» سوره مائده، آیه ۹۲.
- ↑ «(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.
- ↑ التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص۳۸؛ من وحی القرآن، ج ۱۳، ص۲۸۵؛ المنیر، ج ۱۴، ص۱۴۳.
- ↑ التبیان، ج ۶، ص۳۸۵.
- ↑ مجمع البیان، ج ۶، ص۵۵۸.
- ↑ «(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.
- ↑ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص۷۲.
- ↑ کشف الاسرار، ج ۵، ص۳۸۹.
- ↑ ر. ک: التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص۲۱۲؛ روح المعانی، ج ۷، ص۳۸۹؛ المیزان، ج ۱۲، ص۲۶۰ - ۲۶۱.
- ↑ التفسیر و المفسرون، معرفت، ج ۱، ص۱۷۳ - ۱۷۴.
- ↑ الرساله، ص۷۹.
- ↑ «به آنان کتاب (آسمانی) و فرزانگی می‌آموزد» سوره بقره، آیه ۱۲۹.
- ↑ المیزان، ج ۱۹، ص۲۶۵.
- ↑ «آنچه خداوند از (دارایی‌های) اهل این شهرها بر پیامبرش (به غنیمت) بازگرداند از آن خداوند و پیامبر و خویشاوند و یتیمان و مستمندان و در راه مانده است تا میان توانگران شما دست به دست نگردد و آنچه پیامبر به شما می‌دهد بگیرید و از آنچه شما را از آن باز می‌دارد دست بکشید و از خداوند پروا کنید که خداوند، سخت کیفر است» سوره حشر، آیه ۷.
- ↑ من وحی القرآن، ج ۲۲، ص۱۲۵ - ۱۲۷؛ نمونه، ج ۲۳، ص۵۰۷ - ۵۰۸.
- ↑ ر. ک: مقدمة فی اصول التفسیر، ص۳۵ - ۳۸.
- ↑ ر. ک: المستدرک، ج ۲، ص۴۷۶؛ روح المعانی، ج ۲۷، ص۲۱۳ - ۲۱۴؛ الدرالمنثور، ج ۸، ص۱۲.
- ↑ جامع البیان، ج ۱، ص۳۶؛ تفسیر قرطبی، ج ۱، ص۳۹.
- ↑ مجمع الزوائد، ج ۷، ص۱۶۵ - ۱۶۶؛ نیز ر. ک: المستدرک، ج ۱، ص۷۴۳؛ الدرالمنثور، ج ۲، ص۶۸.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ مقدمه ابن خلدون، ج ۳، ص۱۰۳۰.
- ↑ المسائل والاجوبة فی الحدیث والتفسیر، ص۴۸؛ آفاق تفسیر، ص۶۲.
- ↑ جامع البیان، ج ۲، ص۱۷۲؛ ج ۹، ص۲؛ ج ۱۶، ص۵۳؛ ج ۳۰، ص۵۹؛ الدرالمنثور، ج ۴، ص۱۱۹، ج ۶، ص۵۲۲.
- ↑ المستدرک، ج ۲، ص۴۹۷ - ۴۹۸؛ الدر المنثور، ج ۴، ص۱۹۱؛ ج ۶، ص۶۷؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۳، ص۵۲.
- ↑ المستدرک، ج ۱، ص۱۹۲؛ الموافقات، ج ۴، ص۲۶؛ جامع بیان العلم و فضله، ج ۲، ص۱۸۸.
- ↑ التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص۳۸؛ روح المعانی، ج ۱۴، ص۲۲۲.
- ↑ المیزان، ج ۱۲، ص۲۶۱.
- ↑ «(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.
- ↑ مقدمة فی اصول التفسیر، ص۳۵ - ۳۸.
- ↑ التفسیر والمفسرون، ذهبی، ج ۱، ص۵۱ - ۵۲.
- ↑ الاتقان، ج ۴، ص۱۹۷.
- ↑ الاتقان، ج ۴، ص۲۵۴ به بعد؛ نک: قرآن در اسلام، ص۵۴.
- ↑ الاتقان، ج ۴، ص۲۰۰، بحوث فی اصول التفسیر، ص۱۵؛ تطوّر تفسیر القرآن، ص۱۶.
- ↑ المدرسة القرآنیه، ص۳۲۳ - ۳۲۶؛ علوم القرآن، ص۲۶۲ - ۲۶۳.
- ↑ شواهد التنزیل، ج ۱، ص۴۱.
- ↑ الکافی، ج ۱، ص۶۲؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۱۰؛ المدرسة القرآنیه، ص۳۲۳ - ۳۲۶.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ الکافی، ج ۱، ص۲۸۶؛ تفسیر فرات الکوفی، ص۱۱۰.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ الکافی، ج ۱، ص۲۸۷؛ بحارالانوار، ج ۳۵، ص۲۱۱.
- ↑ ر. ک: المیزان، ج ۱، ص۵ - ۶؛ قرآن در اسلام، ص۶۱ - ۶۲.
- ↑ المیزان، ج ۲، ص۲۴۶، ج ۱۱، ص۵۸؛ منزلة السنة من الکتاب، ص۳۶۱.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ الاحکام، ج ۲، ص۱۴۹؛ مسالک الافهام، ج ۴، ص۴۸.
- ↑ «باید تا سه پاکی (از حیض) خویشتن، انتظار کشند» سوره بقره، آیه ۲۲۸.
- ↑ مسالک الافهام، ج ۴، ص۴۸؛ احکام القرآن، ج ۱، ص۱۸۴ - ۱۸۵.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ «آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۲.
- ↑ «شرک، ستمی سترگ است» سوره لقمان، آیه ۱۳.
- ↑ جامع البیان، ج ۷، ص۲۵۶.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ نک: التطور الدلالی بین لغة الشعر الجاهلی و لغة القرآن الکریم.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ نک: لانسخ فی القرآن؛ تنزیه التنزیل؛ التمهید، ج ۲، ص۲۷۳ - ۴۰۰.
- ↑ برای نمونه نک: مجمع البیان، ج ۳، ص۱۹؛ الدر المنثور، ج ۱، ص۳۰۹؛ کنزالدقائق، ج ۱، ص۵۷۳.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ صحیح مسلم، ج ۱، ص۸۹.
- ↑ «و آنان که بر نماز خویش نگهداشت دارند» سوره معارج، آیه ۳۴.
- ↑ «آنان در بوستان‌هایی، ارجمند داشته میشوند» سوره معارج، آیه ۳۵.
- ↑ السنن الکبری، ج ۶، ص۱۰۰؛ مجمع الزوائد، ج ۴، ص۱۷۲، کنزالعمال، ج ۱، ص۹۲.
- ↑ «ای مؤمنان! دارایی‌های یکدیگر را میان خود به نادرستی نخورید» سوره نساء، آیه ۲۹.
- ↑ سنن الترمذی، ج ۳، ص۵۶۴؛ سنن ابی داوود، ج ۲، ص۳۱۳.
- ↑ «اگر (بدون گرو) یکی از شما دیگری را (بر دارایی خود) امین دانست، آنکه امین دانسته شده است، باید امانت وی را بازگرداند و از خداوند- پروردگار خویش- پروا کند» سوره بقره، آیه ۲۸۳.
- ↑ «خداوند به شما فرمان می‌دهد که امانت‌ها را به صاحب آنها باز گردانید و چون میان مردم داوری می‌کنید با دادگری داوری کنید؛ بی‌گمان خداوند به کاری نیک اندرزتان می‌دهد؛ به راستی خداوند شنوایی بیناست» سوره نساء، آیه ۵۸.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ «آنان توبه‌کنندگان، پرستشگران، ستایشگران، رهپویان، نمازگزاران، سجده‌کنندگان، فرمان دهندگان به کار شایسته و بازدارندگان از کار ناشایست و پاسداران حدود خداوندند و به (چنین) مؤمنان نوید ده» سوره توبه، آیه ۱۱۲.
- ↑ «در آن نشانه‌هایی روشن (چون) مقام ابراهیم وجود دارد و هر که در آن در آید در امان است و حجّ این خانه برای خداوند بر عهده مردمی است که بدان راهی توانند جست؛ و هر که انکار کند (بداند که) بی‌گمان خداوند از جهانیان بی‌نیاز است» سوره آل عمران، آیه ۹۷.
- ↑ المستدرک، ج ۲، ص۳۶۵؛ الدر المنثور، ج ۳، ص۲۸۱؛ نورالثقلین، ج ۲، ص۲۷۱.
- ↑ جامع البیان، ج ۴، ص۱۶؛ الدر المنثور، ج ۲، ص۵۶؛ نور الثقلین، ج ۱، ص۳۷۲.
- ↑ «هر که انکار کند (بداند که) بی‌گمان خداوند از جهانیان بی‌نیاز است» سوره آل عمران، آیه ۹۷.
- ↑ جامع البیان، ج ۴، ص۲۰؛ الدر المنثور، ج ۲، ص۵۷.
- ↑ «آنان که قرآن را چند پاره کردند» سوره حجر، آیه ۹۱.
- ↑ الاتقان، ج ۴، ص۲۶۸.
- ↑ «و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده در برابر آنان فراهم سازید» سوره انفال، آیه ۶۰.
- ↑ صحیح مسلم، ج ۳، ص۱۵۲۲؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۲، ص۳۳۴؛ الدرالمنثور، ج ۳، ص۱۹۲.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
- ↑ «در بزم خویش کار زشت می‌کنید؟» سوره عنکبوت، آیه ۲۹.
- ↑ المستدرک، ج ۲، ص۴۴۴؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۳، ص۴۲۲؛ الدر المنثور، ج ۵، ص۱۴۴.
- ↑ «جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.
- ↑ جامع البیان، ج ۲۲، ص۵؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۳، ص۴۸۳؛ الصواعق المحرقه، ص۱۴۳.
- ↑ «و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.
- ↑ تاریخ طبری، ج ۱۰، ص۵۸؛ روح المعانی، ج ۱۵، ص۱۵۳؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص۱۸۵.
- ↑ تاریخ طبری، ج ۱۰، ص۵۸؛ الغدیر، ج ۸، ص۲۴۸.
- ↑ «امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.
- ↑ النورالمشتعل، ص۵۶؛ شواهد التنزیل، ج ۱، ص۲۰۱.
- ↑ «و (هنگام بخشش) نه دست خود را فرو بند و نه یکسره بگشای که نکوهیده دریغ خورده فرو مانی» سوره اسراء، آیه ۲۹.
- ↑ تفسیر عیاشی، ج ۲، ص۲۸۹؛ نور الثقلین، ج ۳، ص۱۵۸.
- ↑ مهدوی راد، محمد علی، مقاله «تفسیر پیامبر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸.
این مدخل زیرشاخهٔ بحث تفسیر عصر رسالت است. تفسیر عصر رسالت از چند منظر متفاوت، بررسی میشود: تفسیر عصر رسالت در علوم قرآنی - تفسیر عصر رسالت در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط ندارد