روش حکومت امام مهدی چگونه است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '<ref>مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص' به '<ref>تونه‌ای، مجتبی، [[موعودنامه (کتا...) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
:::::*کوتاه سخن اینکه [[سیره]] و روش آن [[حضرت]] در جهت اجرای تمام [[احکام]] و [[حدود الهی]] است که با توجّه به شرایط خاصّ آن [[حضرت]]، تمام آن ها تحقق خواهد یافت.<ref> ر. ک: تهذیب الاحکام، ج ۶، ص ۳۵۱، ح ۱۱۴.</ref>. | :::::*کوتاه سخن اینکه [[سیره]] و روش آن [[حضرت]] در جهت اجرای تمام [[احکام]] و [[حدود الهی]] است که با توجّه به شرایط خاصّ آن [[حضرت]]، تمام آن ها تحقق خواهد یافت.<ref> ر. ک: تهذیب الاحکام، ج ۶، ص ۳۵۱، ح ۱۱۴.</ref>. | ||
:::::*صرف نظر از صحیح بودن و یا صحیح نبودن اسناد [[روایات]] دسته دوم، وجه جمع بین این دو دسته [[روایت]]، اینگونه قابل ذکر است که بر فرض اگر روش آن [[حضرت]] با [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}} تفاوت کند، تنها به خاطر شرایطی است که در آن [[حکومت جهانی]] فراهم می‌آید. و این شرایط به دلیل‌هایی برای دیگر [[امامان]] فراهم نشده بود. فراموش نشود آنچه از آن به عنوان سختگیری‌های [[حضرت]] یاد شده فقط در مرحله آغازین [[ظهور]] و پس از [[اتمام حجّت]] بر تمام انسانها و برای نابودی [[ستمگران]] است وگرنه [[روایات]] فراوانی در دست است که مراحل بعدی [[حکومت]] را، سرشار از [[صلح]] و [[صفا]] و [[صمیمیت]] دانسته، سخن از [[رضایت]] همگانی از آن [[حاکمیت جهانی]] به میان آمده است. | :::::*صرف نظر از صحیح بودن و یا صحیح نبودن اسناد [[روایات]] دسته دوم، وجه جمع بین این دو دسته [[روایت]]، اینگونه قابل ذکر است که بر فرض اگر روش آن [[حضرت]] با [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}} تفاوت کند، تنها به خاطر شرایطی است که در آن [[حکومت جهانی]] فراهم می‌آید. و این شرایط به دلیل‌هایی برای دیگر [[امامان]] فراهم نشده بود. فراموش نشود آنچه از آن به عنوان سختگیری‌های [[حضرت]] یاد شده فقط در مرحله آغازین [[ظهور]] و پس از [[اتمام حجّت]] بر تمام انسانها و برای نابودی [[ستمگران]] است وگرنه [[روایات]] فراوانی در دست است که مراحل بعدی [[حکومت]] را، سرشار از [[صلح]] و [[صفا]] و [[صمیمیت]] دانسته، سخن از [[رضایت]] همگانی از آن [[حاکمیت جهانی]] به میان آمده است. | ||
:::::*[[رسول گرامی اسلام]]{{صل}} در این باره فرمود: "[[بشارت]] باد بر شما به [[مهدی]]! در هنگام [[اختلاف]] مردمان و [[زلزله‌ها]]، در [[امت]] من برانگیخته می‌شود. [[زمین]] را آکنده از [[عدل و قسط]] می‌کند آنگونه که پر از [[ظلم]] وجور شده باشد. از او ساکنان [[آسمان]] و [[زمین]] [[راضی]] خواهند شد". <ref>{{عربی|" أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِ يُبْعَثُ فِي أُمَّتِي عَلَى اخْتِلَافٍ مِنَ النَّاسِ وَ زِلْزَالٍ يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ"}}؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۷۸.</ref> چه اینکه ساکن [[آسمان]] را [[فرشتگان الهی]] بدانیم و یا اینکه آنها را انسان‌هایی بدانیم که بر اثر [[پیشرفت]] خارق العاده [[علم]] و [[دانش در عصر ظهور]] در کرات آسمانی ساکن شده‌اند، که هردو، حکایت از [[گزینش]] [[بهترین]] روش در [[حاکمیت]] توسط آن [[حضرت]] است. اما اینکه [[فرشتگان]] و ساکنان آسمان‌ها و مردگان از [[ظهور]] [[امام]]{{ع}} خوشحال می‌شوند به خاطر این است که [[کفر]] و [[ستم]] و [[بیداد]] و [[گناه]] از ابتدای [[آفرینش]] آنها را [[آزار]] داده و اندوهگین نموده است و وقتی می‌بینند که [[ظهور]] [[امام]]{{ع}} با [[مرگ]] [[باطل]] و زنده شدن [[حق]] و خاموش شدن [[آتش]] [[کفر]] و [[شرک]] و گسترش [[ایمان]] و [[توحید]] همراه است خوشحال می‌شوند، و بلکه می‌توان گفت به این خاطر، همه چیز در [[آسمان]] و [[زمین]] از [[ظهور]] آن [[حضرت]] مسرور می‌شوند. افزون بر این مطالب، چون [[امام]] واسطه [[نزول]] [[فیض]] [[پروردگار]] بر تمام موجودات [[عالم هستی]] است و | :::::*[[رسول گرامی اسلام]]{{صل}} در این باره فرمود: "[[بشارت]] باد بر شما به [[مهدی]]! در هنگام [[اختلاف]] مردمان و [[زلزله‌ها]]، در [[امت]] من برانگیخته می‌شود. [[زمین]] را آکنده از [[عدل و قسط]] می‌کند آنگونه که پر از [[ظلم]] وجور شده باشد. از او ساکنان [[آسمان]] و [[زمین]] [[راضی]] خواهند شد". <ref>{{عربی|" أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِ يُبْعَثُ فِي أُمَّتِي عَلَى اخْتِلَافٍ مِنَ النَّاسِ وَ زِلْزَالٍ يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ"}}؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۷۸.</ref> چه اینکه ساکن [[آسمان]] را [[فرشتگان الهی]] بدانیم و یا اینکه آنها را انسان‌هایی بدانیم که بر اثر [[پیشرفت]] خارق العاده [[علم]] و [[دانش در عصر ظهور]] در کرات آسمانی ساکن شده‌اند، که هردو، حکایت از [[گزینش]] [[بهترین]] روش در [[حاکمیت]] توسط آن [[حضرت]] است. اما اینکه [[فرشتگان]] و ساکنان آسمان‌ها و مردگان از [[ظهور]] [[امام]]{{ع}} خوشحال می‌شوند به خاطر این است که [[کفر]] و [[ستم]] و [[بیداد]] و [[گناه]] از ابتدای [[آفرینش]] آنها را [[آزار]] داده و اندوهگین نموده است و وقتی می‌بینند که [[ظهور]] [[امام]]{{ع}} با [[مرگ]] [[باطل]] و زنده شدن [[حق]] و خاموش شدن [[آتش]] [[کفر]] و [[شرک]] و گسترش [[ایمان]] و [[توحید]] همراه است خوشحال می‌شوند، و بلکه می‌توان گفت به این خاطر، همه چیز در [[آسمان]] و [[زمین]] از [[ظهور]] آن [[حضرت]] مسرور می‌شوند. افزون بر این مطالب، چون [[امام]] واسطه [[نزول]] [[فیض]] [[پروردگار]] بر تمام موجودات [[عالم هستی]] است و [[اراده]] [[پروردگار]] در اصل وجود اشیاء و کمّ و کیف و دیگر وجوه عنایات الهی، به موجودات، از راه [[امام]] محقق می‌شود، بنابراین بین [[امام]]{{ع}} و دیگر موجودات رابطه‌ای معنوی برقرار است که وقتی [[امام]] به [[مصیبت]] و اندوهی مبتلا شود آنها اندوهگین و هرگاه مسرور باشد آنها مسرور می‌شوند<ref> علی سعادت پرور، ظهور نور، ص ۲۰۹.</ref> و شکی نیست که آن [[حضرت]] نیز همچون دیگر موجودات از [[ظهور]] [[اراده الهی]] در تحقق [[عدل]] و [[عدالت]] در نهایت خوشحالی خواهد بود»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص: ۲۷۷- ۲۸۱.</ref>. | ||
{{پایان جمع شدن}} | {{پایان جمع شدن}} | ||
نسخهٔ ۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۰:۴۳
| روش حکومت امام مهدی چگونه است؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / غیبت امام مهدی / عصر غیبت کبری |
| مدخل اصلی | آثار انتظار |
| مدخل وابسته | ؟ |
روش حکومت امام مهدی چگونه است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- آیت الله شهید سید محمد صدر در کتاب «تاریخ پس از ظهور» در این‌باره گفته است:
- «می‌توان دو توجیه را برای این امر بیان کرد:
- از جمله اصول کلی در نزد پیشوایان دین، مجاز بودن کشتن مجروحان دشمن در جبهه جنگ، تعقیب شخصی فراری از میدان نبرد و کشتن اسیر و ... می‌باشد؛ جز آن که پیشوایان نخستین به دلیل شرایط عصر خویش به آن عمل نمی‌کردند. امام علی (ع) در این باره می‌فرماید: "وَ لَكِنْ تَرَكْتُ ذَلِكَ لِلْعَاقِبَةِ مِنْ أَصْحَابِي إِنْ جُرِحُوا لَمْ يُقْتَلُوا..."؛ ولی این کار را به منظور رعایت حال یارانم ترک کردم تا اگر آنها نیز زخمی شدند، کشته نشوند ... . مسلما این مصلحت‌اندیشی در زمان حضرت ولی عصر (ع) وجود نخواهد داشت.
- اصل کلی برای پیشوایان دین، نکشتن مجروح و تعقیب نکردن دشمن فراری و ... می‌باشد و آن بزرگواران به دلیل مجاز نبودن این اعمال، آنها را به کار نبسته‌اند اما همین اقدامات برای حضرت در زمان فتح جهان، جایز می‌گردد "و او بر اساس کتابی که نزد اوست، مأمور اجرای این کار است" و این تنها یک استثناست و پس از پیروزی جهانی، دیگر مجاز نخواهد بود. در آن مرحله است که "نه خونی می‌ریزد و نه خفته‌ای را بیدار می‌سازد". سر این تفاوت (با هر کدام از دو توجیه بالا) در اختلاف سطح بسیار زیاد جامعه صدر اسلام با جامعه مهدوی است.
- مهم‌ترین ویژگی جامعه مسلمانان در صدر اسلام آن است که ایمان و کفر در آن دوره، ایمان و کفر پیش از امتحانات الهی است؛ آن اجتماع هم چون جامعه پیش از ظهور نیست که از کوره آزمایش‌های طاقت فرسا گذشته باشد. ایمان و کفر در جامعه مهدوی، ایمان و کفر پس از امتحان و ابتلائات عظیم الهی است. عبور آن مردم از این دوره، چیز ساده و ناچیزی نیست بلکه کافی است بیندیشیم که در صدر اسلام امتحانات الهی شامل مؤمن قاتل و کافر مقتول نمی‌شده است و از این رو درک آنها از اهمیت آن پیکار و نتایجش، نسبت به زمانی که آنها نیز از گذرگاه ابتلائات عظیم الهی گذشته باشند، بسیار اندک بوده است؛ زیرا اگر چنین بود، اهمیت ایمان در دل مؤمن و جایگاه کفر در دل کافر یا شخص منحرف، عمق و ژرفای بیشتری می‌یافت و افق اندیشه و بینش آنها تا میزان بسیار زیادی گسترش پیدا می‌کرد.
- کافری که در مرحله پیش از ابتلائات الهی قرار دارد، به دلیل سادگی و عدم پیچیدگی‌اش و نیز سطح نازل شخصیتی، شایسته چنین رفتار قاطع نظامی نیست اما کافر پس از دوره آزمایش‌های الهی، آن قدر کفر پیچیده‌ای دارد که کمترین مجازاتش، جنگ با اوست؛ زیرا او همواره در دوران امتحانات الهی با کمال هوشیاری و آگاهی به ستیز کینه‌توزانه با حق و عدل پرداخته است. از این رو رواست که پاسخی مناسب و همسان با رفتار خشن و لجاجت‌آمیز خود دریافت دارد: "لاَ يَكُفُّونَ سُيُوفَهُمْ حَتَّى يَرْضَى اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ"»[۱].
پاسخ‌های دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:
| ۱. حجت الاسلام و المسلمین سلیمیان؛ |
|---|
|
| ۲. آقای تونه‌ای (پزوهشگر معارف مهدویت)؛ |
|---|
 پرسش‌های وابستهمنبعشناسی جامع مهدویتپانویس
|