عمرو بن حمق خزاعی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عمرو بن حمق خزاعی در رجال و تراجم]] | [[عمرو بن حمق خزاعی در تاریخ اسلامی]]</div> | : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عمرو بن حمق خزاعی در رجال و تراجم]] | [[عمرو بن حمق خزاعی در تاریخ اسلامی]]</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
وی نیز از [[یاران]] ثابت‌قدم [[امام علی]]{{ع}} از قبیلۀ [[خزاعه]] و ساکن [[کوفه]] بود. در [[جنگ صفین]]، در [[دفاع]] از [[امام علی|علی]]{{ع}} [[حماسه‌ها]] آفرید و پس از [[شهادت]] [[امام]]، در [[کوفه]] از سران [[شیعه]] به شمار می‌آمد. چون تحت تعقیب [[والی کوفه]] بود متواری شد. [[معاویه]] [[زن]] او را دستگیر و زندانی کرد. [[عمرو بن حمق]] را یافتند و به [[شهادت]] رسانده و سرش را نزد [[همسر]] زندانی او فرستادند.<ref>موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۱۲ ص ۲۴۲</ref> نسبت به [[شهادت]] او نیز، [[امام حسین|حسین بن علی]]{{ع}} در نامۀ اعتراض‌آمیزش به [[معاویه]] اشاره کرده است.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۷۵.</ref>. | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۲۱ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۲۰
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
وی نیز از یاران ثابت‌قدم امام علی(ع) از قبیلۀ خزاعه و ساکن کوفه بود. در جنگ صفین، در دفاع از علی(ع) حماسه‌ها آفرید و پس از شهادت امام، در کوفه از سران شیعه به شمار می‌آمد. چون تحت تعقیب والی کوفه بود متواری شد. معاویه زن او را دستگیر و زندانی کرد. عمرو بن حمق را یافتند و به شهادت رسانده و سرش را نزد همسر زندانی او فرستادند.[۱] نسبت به شهادت او نیز، حسین بن علی(ع) در نامۀ اعتراض‌آمیزش به معاویه اشاره کرده است.[۲].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۱۲ ص ۲۴۲
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۷۵.