لعن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
*این [[برائت]] و [[بیزاری]] که در قالب لعن بروز می‌کند، با این [[زشتی‌ها]]، [[فسادها]]، [[تحریف‌ها]]، [[ستم‌ها]]، گردنکشی‌ها، [[صف‌آرایی]] در مقابل جناح [[حق]]، نپذیرفتن [[طاعت]] [[ائمه]]{{ع}} و [[مخالفت]] با این [[رهبران الهی]] آمیخته است. لعن آنان، طرد [[نمایندگان]] این خطّ در همیشه و همه جای [[تاریخ]] است. آنکه آنان را به این خاطر لعن می‌کند، طبعاً باید [[فکر]] و عمل خود، از این‌گونه کجی‌ها و [[فسادها]] [[پاک]] باشد. [[نفی]] موضع [[امویان]] و [[عباسیان]] در [[دشمنی]] با [[ائمه]]{{ع}} و راه درست آنان، رفض موضع عملی و [[فکری]] [[پیروان]] آنان در طول [[تاریخ]] است. می‌بینیم که حتی [[لعن بر دشمنان]] [[ائمه]]{{ع}} و [[مخالفان]] [[راه خدا]] و [[سنت]] [[رسول]] هم، برای [[پیروان]] [[راستین]] [[حق]] و طرفداران [[اهل بیت]] [[عصمت]]{{عم}} سازنده و خط دهنده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۲۸۹-۲۹۳.</ref>. | *این [[برائت]] و [[بیزاری]] که در قالب لعن بروز می‌کند، با این [[زشتی‌ها]]، [[فسادها]]، [[تحریف‌ها]]، [[ستم‌ها]]، گردنکشی‌ها، [[صف‌آرایی]] در مقابل جناح [[حق]]، نپذیرفتن [[طاعت]] [[ائمه]]{{ع}} و [[مخالفت]] با این [[رهبران الهی]] آمیخته است. لعن آنان، طرد [[نمایندگان]] این خطّ در همیشه و همه جای [[تاریخ]] است. آنکه آنان را به این خاطر لعن می‌کند، طبعاً باید [[فکر]] و عمل خود، از این‌گونه کجی‌ها و [[فسادها]] [[پاک]] باشد. [[نفی]] موضع [[امویان]] و [[عباسیان]] در [[دشمنی]] با [[ائمه]]{{ع}} و راه درست آنان، رفض موضع عملی و [[فکری]] [[پیروان]] آنان در طول [[تاریخ]] است. می‌بینیم که حتی [[لعن بر دشمنان]] [[ائمه]]{{ع}} و [[مخالفان]] [[راه خدا]] و [[سنت]] [[رسول]] هم، برای [[پیروان]] [[راستین]] [[حق]] و طرفداران [[اهل بیت]] [[عصمت]]{{عم}} سازنده و خط دهنده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۲۸۹-۲۹۳.</ref>. | ||
==[[لعن بر دشمنان]]== | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۲۳ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۲۵
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل لعن (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
لعن در زیارتنامهها
- در همین زیارتنامهها که درود به پاکان و رسولان و امامان و اهل کمال و معنویت فرستاده می‌شود، ننگ و نفرت و نفرین و لعنت هم بر دشمنان آنان، که دشمنان حق و عدل و نیکی و پاکی هستند، فرستاده می‌شود. در کنار هم بودن سلام‌ها، لعن‌ها می‌رساند که آن ولایت و این برائت در کنار هم‌اند و مکمل یکدیگر[۱].
- مخاطبان لعنت در زیارتنامهها کیستند و چه کسانی ملعونند؟ خدا و رسول، در قرآن و سنت، چه کسانی را لعنت کرده‌اند؟ و چه کسانی مستحقّ لعن‌اند؟... بحثی است مفصل که در اینجا مجال بیانش نیست، کافی است به آیات قرآن و احادیث پیامبر(ص) و ائمه(ع): مراجعه کنید. ولی لعنتی که در زیارتنامهها آمده است، نوعی نفرین و طرد است. معنی لعن، طرد کردن و راندن و دور کردن از رحمت است[۲] عرب‌ها، هنگام راندن کسی از جمع خویش، تعبیر لعن به کار می‌برده‌اند[۳] لعنت خدا نسبت به مردم، در آخرت به معنی عقوبت است و در دنیا به معنای بریدگی یک انسان از پذیرش رحمت و توفیق الهی. و لعنت انسان نسبت به دیگری، به مفهوم نفرین و دعا به زیان اوست[۴]این راندن به خشم و درخواستِ دورباش از رحمت خدا در دنیا و آخرت، این نفرت و نفرین مقدّس که در زیارتنامهها از زبان زائر بیان می‌شود، اعلام برائت و بیزاری و بیان موضع مخالف با ناپاکان و تبرّی نسبت به اهل ستم و فساد و طغیان است. لعنت، نشان اوج انزجار و تنافر است، که در مرحله عملی‌اش به پیکار و مبارزه می‌انجامد[۵].
- گرچه لعن، در زیارتنامهها هرگز به اندازه سلام نمی‌رسد، لکن در حدّ خودش فراوان به کار رفته است. از انبوه فقرات زیارتنامهها، به چند نمونه که مخاطبانِ لعنت و متعلقان آن را بیان می‌کند، اشاره می‌کنیم. در زیارتی که امام صادق(ع) به "یونس بن ظبیان" و... آموخته است، خطاب به سیدالشهدا(ع) می‌خوانیم: "... لعنت باد بر امتی که شما را کشتند، و با شما به مخالفت برخاستند و ولایت شما را انکار کرده، بر شما تاختند، و امتی که (در صحنه حق و یاری شما) شاهد بودند ولی به شهادت نرسیدند..."[۶] در زیارت دیگری که امام صادق(ع) به "حسن بن عطیه" آموخته است، می‌خوانیم: "... خدایا! لعنت کن کسانی را که فرستادگانت را تکذیب کردند، کعبه را ویران ساختند، کتابت را سوزاندند، خون‌های دودمان پیامبرت را ریختند، در سرزمین‌هایت فساد کردند و بندگانت را به ذلت نشاندند..."[۷] نمونه ای دیگر، از زیارت امیرالمؤمنین که امام صادق(ع) به یونس بن ظبیان تعلیم کرد: "... خدا لعنت کند آن کس را که تو را کشت، و آنکه را در پی کشتن تو بود و آنکه با تو مخالفت کرد، و آنکه بر تو دروغ بست و بر تو ستم نمود. لعنت خدا برآن که حق تو را غصب کرد و بر آنکه این خبر به او رسید و به آن رضا داد... من از آنان به سوی خدا بیزاری می‌جویم. خدا لعنت کند امتی را که با تو مخالفت نمود و ولایت تو را انکار کرد و بر ضدّ تو بسیج شد و تو را کشت و خوار نمود و دشمنی کرد... خدایا! با همه لعنت‌های خویش، کشندگان پیامبرانت و اوصیای آنان را لعنت کن و سوزش آتش خود را به آنان بچشان، خدایا جِبت‌ها (قدرت‌های ضد الهی)، طاغوت‌ها، فرعونها، لات و عُزّی و هر قدرتی را که در مقابل تو به آن دعوت می‌شود، و هر نوآور بدعتگذار و مفتری را لعنت کن. خدایا، آنان و پیروان و هواداران و علاقمندان و هبستگان و یاران آنان را فراوان لعنت کن..."[۸] [۹].
- این برائت و بیزاری که در قالب لعن بروز می‌کند، با این زشتی‌ها، فسادها، تحریف‌ها، ستم‌ها، گردنکشی‌ها، صف‌آرایی در مقابل جناح حق، نپذیرفتن طاعت ائمه(ع) و مخالفت با این رهبران الهی آمیخته است. لعن آنان، طرد نمایندگان این خطّ در همیشه و همه جای تاریخ است. آنکه آنان را به این خاطر لعن می‌کند، طبعاً باید فکر و عمل خود، از این‌گونه کجی‌ها و فسادها پاک باشد. نفی موضع امویان و عباسیان در دشمنی با ائمه(ع) و راه درست آنان، رفض موضع عملی و فکری پیروان آنان در طول تاریخ است. می‌بینیم که حتی لعن بر دشمنان ائمه(ع) و مخالفان راه خدا و سنت رسول هم، برای پیروان راستین حق و طرفداران اهل بیت عصمت(ع) سازنده و خط دهنده است[۱۰].
لعن بر دشمنان
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص۲۸۹-۲۹۳.
- ↑ مجمع البحرین، طریحی، ماده لعن.
- ↑ مجمع البحرین، ماده لعن.
- ↑ المفردات، راغب اصفهانی، ماده لعن.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص۲۸۹-۲۹۳.
- ↑ مفاتیح الجنان، زیارت اول از زیارت‌های مطلقه امام حسین(ع).
- ↑ بحار الانوار، جلد ۹۸، ص ۱۵۰.
- ↑ بحارالأنوار چاپ بیروت، جلد ۹۷، ص ۲۷۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص۲۸۹-۲۹۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص۲۸۹-۲۹۳.
