نیت

نیت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: نیت در نهج البلاغه - نیت در معارف دعا و زیارات - نیت در معارف و سیره سجادی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

نیت، اراده، قصد، تصمیم. یکی از واجبات شرعی در عبادت‌هایی همچون وضو، غسل، نماز، روزه، حج. نیت در هرعبادت به معنای قصد و اراده انجام آن کار به خاطر فرمان خداست، مثلاً اگر کسی صورت و دست‌هایش را بشوید و سر و پاها را مسح بکشد، اما نیت وضو نکرده باشد، او وضو نگرفته است. آوردن نیت به زبان لازم نیست، مهم حالت توجه درونی و قصد است که بداند و متوجه باشد چه کار می‌‌کند و قصدش امتثال فرمان خدا باشد. حدیث معروف «إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ» یعنی کارها و ارزش اعمال بستگی به نیت‌ها دارد، اشاره به اهمیت نیت خالص در کارهای نیک است. به این نیت الهی و خدایی و خالص "قصد قربت" هم گفته می‌شود. در روایت اسلامی است که خداوند، از اعمال و نیت‌های بندگانش خبر دارد و اگر کسی نیت و تصمیم کار نیک داشته باشد، هر چند موفق به عمل نشود، به همان نیت خیر هم ثواب می‌دهد. توصیه شده که انسان همیشه نیت خیر کند و از تصمیم بد درباره دیگران بپرهیزد.

معناشناسی

نیت به معنای عزم، قصد، آهنگ، اراده، اندیشه، آنچه از قصد که به دل گیرند، هدف، گرایش و تمایل است. نیت در اصطلاح، هدفی است که شخص از فعل خود در نظر گرفته است. نیت در مفهومی دیگر یعنی توجه و خطور ذهنی. این معنا اغلب هنگام انجام عبادات مطرح می‌شود. منظور از نیت در این معنا در نظر داشتن خصوصیات فعل و قصد نهایی از انجام عمل، یعنی قرب الهی است. در حقیقت نیت واسطه میان علم و عمل است، زیرا تا علم به چیزی حاصل نشود، نیت و قصد انجام ممکن نیست و تا نیت حاصل نشود، عمل انجام نخواهد شد. امام سجاد (ع) در نیایش‌های خود پس از درخواست ایمان کامل در طلب نیت پاک و عمل صالح و هم‌بستگی آن دو نسبت به هم می‌فرماید: نیت مرا به نیکوترین نیت‌ها و کردارم را به بهترین کردارها [عمل خالص از خودنمایی] برسان.

نیت در آیات و روایات

در تعالیم دینی، نیت انسان‌ها بر عمل آنها مقدم و ملاک ارزش‌گذاری عمل است. پیامبر اکرم (ص) در سخنی نیت مؤمن را برتر و بالاتر از عمل وی برمی‌شمرد، زیرا نیت مرز و میان ریا و اخلاص در عمل یا به عبارتی پذیرش و عدم پذیرش اعمال آدمی است. قرآن کریم در عمل منافقانه، نیت را یکی از مصادیق اصلی نفاق برمی‌شمرد. نیز در مورد عمل خالصانه حتی اگر به اصل عمل نینجامد، قبول عمل را تصور کرده است. امام (ع) نیز در فرازی می‌فرماید: آن‌که حق خدای خود و پیامبرش و خاندان پیامبرش را شناخته باشد، شهید مرده است و پاداش آن با خداست و ثواب کارهای نیکی را که در نیت داشته به او خواهد داد. نیت وی چون کشیدن شمشیری است بران. هر چیز را مدت و پایانی است.

امام علی (ع) در فرازهایی چند، رابطه عمل و نیت را گوشزد کرده‌اند: پاکی و خلوص نیت منتها درجه کمال؛ نیت به منزله عمل خیر؛ سفارش به عمل با قید نیت پاک؛ کسب رضایت الهی در نیت پاک مردمان در عمل به فرایض و روابط بین افراد؛ عامل پذیرش اعمال، زیرا نیت خالص، ریب و ریا را از آدمی دور می‌کند؛ عامل نزدیکی به خداوند؛ نیت نشانه قلب و باطن آدمی؛ نیت خالص، عامل حصول فضیلت دانش برای شخص دانشمند؛ نیت خالص، باعث عمل به علم است؛ نیت به‌منزله قلب دانش است؛ نیت در اطاعت از پروردگار، عامل نیک‌بختی است؛ نیک پاک، عامل پاکیزگی اعمال؛ نیت، عامل توفیق الهی؛ نیت، عامل پذیرش و عدم پذیرش اعمال؛ نیت، عامل سعادت یا شقاوت اخروی؛ نیت، عامل کمال ایمان.

امام (ع) درباره گواهی خود بر توحید بر صدق نیت خویش تأکید می‌کند و آن را دستاویزی در هنگامه معاد برمی‌شمرد: شهادت می‌دهم، شهادتی که خلوص از بوته آزمایش نیکو برآمده باشد و اعتقاد به آن با صفای نیت همراه بود. بدان چنگ درمی‌زنم، همواره تا آن‌گاه که ما را زنده می‌دارد و می‌اندوزیم آن را برای روزهای هولناکی که در پیش داریم. چنین شهادتی نشان عزم جزم ما در ایمان است و سرلوحه نیکوکاری و خشنودی خداوند و سبب دور ساختن شیطان.

آثار نیت داشتن برای اعمال

اثربخشی نیت در سعادت و شقاوت دنیوی و اخروی، موضوعی است که در سخنان امام مورد توجه قرار گرفته است. امام (ع) به برخی اثرهای اخروی پرداخته است: خلوص نیت، عامل آمرزش گناهان و عامل پاداش اعمال نیت فاسد، عامل نزول بلا؛ نیت، معیار سنجش عمل؛ نیت، عامل استجابت دعا؛ نیت خیر، عامل رهایی آدمی از قید و بندها؛ هم‌بستگی نیت با عطای الهی. امام (ع) در نهج البلاغه می‌فرماید: خداوند به سبب صدق نیت و باطل پاک، هرکس را که خواهد به بهشت می‌برد.

هم‌چنین در فرازهایی به آثار دنیوی نیت اشاره شده است: خلوص نیت، عامل اثرپذیری کلام آدمی در میان هم‌نوعان؛ حسن نیت، موجب سهولت کارها و عامل رسیدن به آرزوها؛ نیت پاک، عامل افزایش روزی؛ بدی نیت، از بین برنده برکت در زندگی آدمی؛ نیت خوب، باعث تکامل عمل صالح. امام (ع) در نهج البلاغه می‌فرماید: اگر مردم هنگامی که محنت و بلایی بر آنها فرود می‌آید نعمت‌هایشان زوال می‌یابد، از روی صدق و صفای نیت و شیفتگی دل به درگاه خداوندی زاری کنند، خداوند نعمت رمیده را به آنان بازمی‌گرداند و کارهای تباهشان را به صلاح می‌آورد.

خلوص نیت و سوء نیت

در منظر امام (ع) خلوص نیت گرچه در عبادات امری نیکو و عامل پذیرش اعمال است، اما در عین حال، سایر اعمال آدمی را رنگ و بوی خدایی می‌بخشد و آن را عامل آسایش فرد و اگر فرد در مقام مسئول باشد، آن را مایه آسایش مردم برمی‌شمرد: بهترین وقت‌ها و بیشترین ساعات عمرت را برای آنچه میان تو و خداست، قرار ده، اگر چه در همه وقت‌ها، کار تو برای خداست، هرگاه نیتت صادق باشد و رعیت را در آن آسایش رسد.

در منظر امام (ع) سوءنیت نه تنها زندگی فردی که در زندگی اجتماعی نیز تأثیرگذار است. امام بخشی از اختلافات اجتماعی را حاصل این امر می‌داند و می‌فرماید: شمایان در دین برادرید و جدایی میانتان جز از پلیدیِ نیت و بدیِ اخلاق و زشتیِ باطن نیست.

نیت

نیت، روح عمل است و عمل بدون روح، خاصیتی ندارد. در حج، آن چه انجام می‌شود، باید با نیت باشد. نیت در حج، یعنی همواره خود آگاه بودن، و حج معانی نمودن، نه حج مناسک و صورت؛ زیرا حج، همه نیت است، اگر چه پاره‌ای از اعمال بدون نیت، هم تأثیری دارد، مثلاً در روزه، اگر نیت نباشد، به هر حال آثاری از آن دیده می‌شود، یا در زکوة، اگر نیت نباشد، به هر حال فقیری را بی‌نیاز کرده است، اما اگر در حج، نیت نباشد هیچ نیست، چون که این مناسک همه اشاره است. می‌گویند: کسی که نداند سجود چیست، فقط پیشانی به خاک مالیده است، کسی که نداند مفهوم مناسک حج چیست، فقط شهر مکه، و خانه کعبه را تماشا کرده است، و به عبارت دیگر، فقط سوغات آورده است.... پس لازم است که تمام اعمال حج را با نیت انجام دهد، و به معانی آن نیت‌ها، آگاه و آشنا باشد. چون عمره و حج و اجزاء آنها از عبادات است، باید قصد داشته باشد آن چه را که واجب است بر او، قربة الی الله و برای اطاعت خداوند تعالی انجام دهد، یعنی انجام عملش، کاملاً باید برای تحصیل رضای خدای تعالی باشد، به نحوی که هیچ غرضی از اغراض دنیوی با او همراه نباشد. این نوع نیت، در تمام اعمال عبادی لازم است. نیت باید مقارن با عمل باشد، در جایی که باید احرام بپوشد، همین که شروع به احرام پوشیدن کرد نیت کند، پس نیت در اثناء کافی نخواهد بود و هر گاه در حین شروع، نیت نکرده است، باید تجدید کند.

نیت را به زبان یا حضور قلبی می‌آورد. مثلاً اگر عمره تمتع است، باید چنین بگوید: احرام می‌بندم برای توجه به مکه معظمه، و عمره تمتع از حجة الاسلام، به جهت فرمانبرداری امر خدای تعالی قربة الی الله. در صحت نیت اعمال حج، تلفظ و خطور قلبی معتبر نیست، بلکه هرگاه توجه داشته باشد که چه عملی می‌خواهد به جا آورد کافی است، ولی تلفظ به نیت در اعمال عمره و حج استحباب دارد. در صحت احرام لازم نیست که قصد کند ترک محرماتی را که بر محرم پس از احرام می‌شود، بلکه کسی که به قصد عمره تمتع، یا حج تمتع لبیک‌های واجب را گفت محرم می‌شود، چه قصد بکند احرام را یا نکند، و چه قصد بکند ترک محرمات را یا نکند، ولی احتیاط آن است که قصد کند ترک محرمات را. باید دانست که افراد مستعد و با کمال، در این جا باید نیت‌های بسیاری بنمایند؛ زیرا هر عملی نیت و توجه مخصوصی به خود دارد، نیت در این جا، به همه چیز پشت کردن و به خدا رو آوردن است. نیت این است، که هر کس، زین پس بزند سنگ، به مینای هوس اکنون که آماده نیت کردن شده‌ای، به خود آی که تاکنون چه کرده‌ام، و از این پس دیگر گرد ناپسندی‌ها، زشتی‌ها، کینه‌ها، لاابالی‌ها و نزدیک چیزی که باعث کدورت دل شود، نگردم. آن‌گاه که نیت کنی که: (احرام می‌بندم برای عمره تمتع از حجة الاسلام واجب، قربة الی الله) یعنی که احرام کوی کعبه می‌بندم تا با لباس انضباط، و با اراده و خودداری از طوفان‌های تمایلات نفسانی که ۲۴ چیز است، خویشتن‌داری نموده، و تعهد می‌کنم که از این میقاتگاه، با انضباط به سوی این عمل مقدس بروم، و با این احرام که به سوی حرم امن الهی می‌روم، احترام حریم آن را داشته و در حال غفلت نباشم..

منابع

1. دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲
2. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی
3. تونه‌ای، مجتبی، محمدنامه