جنایات سفیانی

مقدمه

در روایت آمده است: وقتی سفیانی خروج می‌کند، هر شخصی نام علی، فاطمه، حسن و یا حسین را دارد می‌کشد. پس از آن که عده‌ای کشته می‌شوند بقیه می‌گویند: پدران و مادران ما گناه کرده‌اند و این اسم‌ها را بر ما گذاشته‌اند، ما چه تقصیری داریم؟ در این جا سفیانی تفضل می‌کند (بر آنها منت می‌گذارد) و به افراد خود دستور می‌دهد از کشتن بعضی از نام‌ها خودداری کنند ولی صاحب بعضی نام‌ها را بکشند. سرانجام با ظهور آن حضرت، فرج برای عالم و به‌خصوص برای اهل ایمان حاصل می‌شود^[۱]»^[۲].
از بلایای بزرگی که در آستانه ظهور دامن گیر مسلمانان می‌شود، فتنه سفیانی و جنایات وسیع و بی‌رحمانه‌ای است که او در شهرهای مختلف بر مردم تحمیل می‌کند. وی به دنبال کسب پیروزی بر رقبای خود در شام، اقدام به لشکرکشی به سوی شهرهای عراق، مدینه و مکه می‌کند تا این مناطق را غارت کرده و به تصرف خود در آورد. در این میان، مهم‌ترین دغدغه او تصرف شهرهای عراق است؛ لذا سپاهی را تجهیز و به سوی عراق گسیل می‌دارد. امام باقر(ع) وقتی جریان خروج سفیانی را برای جابر جعفی توضیح می‌دهد، می‌فرماید: "سپس بعد از پیروزی بر رقبای خود تمام هم و تلاش او، این است که به سوی عراق حمله ور شود"^[۳]؛ پیامبر اکرم(ص) نیز در مورد بروز این فتنه ویران گر، هشدار داده، می‌فرماید: "در زمانی که مردم گرفتار انواع فتنه‌اند، عنصر پلیدی به نام سفیانی از وادی یابس (دره خشک) بر آنان خروج می‌کند و در دمشق فرود می‌آید. آن گاه دو سپاه، یکی به سوی مشرق و دیگری به سوی مدینه گسیل می‌دارد. سپاه او در سرزمین بابل و شهر بغداد -که نفرین شده است- فرود می‌آید و بیش از سه هزار نفر را می‌کشد و بیش از یک صد زن را هتک حرمت می‌کند و سیصد نفر از چهره‌ها و شخصیت‌های بنی عباس از بین می‌برد؛ سپس به کوفه سرازیر می‌گردد و خانه‌های اطراف آن را تخریب می‌کند، پس از آن به شام روی می‌آورد"^[۴]؛ جنایات هولناک سفیانی و قساوت و بی‌رحمی او تاجایی است که شکم زنان حامله را دریده و کودکان آنان را زنده زنده در دیگ می‌جوشانند: "هنگامی که سفیانی خروج نماید، کشتار به راه می‌اندازد؛ تا جایی که حتی شکم زنان حامله را پاره کرده و اطفال و کودکان آنها را در دیگ‌های بزرگ می‌جوشاند و می‌پزد"^[۵]؛ سفیانی پس از چیره شدن بر رقبای خود و تسلط بر شام، با هدف توسعه طلبی به مناطق عراق و شهرهای حجاز لشکرکشی می‌کند، بدین منظور سپاه عظیمی را سازماندهی می‌کند؛ بخشی را برای فتح عراق و بخشی دیگر را به سوی حجاز و مدینه گسیل می‌دارد. حرکت سفیانی، ابتدا از منطقه شام (دمشق) آغاز و به سرعت توسعه می‌یابد، سپس به سمت عراق و حجاز ادامه پیدا می‌کند. سفیانی بعد از تسلط بر شهر کوفه، به اسارت، شکنجه و کشتار شیعیان می‌پردازد، این اقدام جنایتکارانه سفیانی چنان با بی‌رحمی و قساوت همراه است که حتی کودکان و از کار افتادگان نیز در امان نمی‌مانند و هر که شیعه باشد از دم تیغ خواهد گذشت. سپاه متجاوز سفیانی، در منطقه‌ای در اطراف نجف که "روحاء" نام دارد پیاده می‌شود و ده‌ها هزار نفر از آنان برای اشغال نجف و کوفه حرکت می‌کنند؛ اما در ابتدا با مقاومت ستونی از مدافعانی که از بغداد می‌رسند، مواجه شده و با آنان در گیر می‌شوند و میانشان، جنگ سختی درمی گیرد که بالاخره سپاه سفیانی، پیروز می‌شود و کوفه را به اشغال خود درمی آورد و در آنجا به کشتار و غارت و اسارت مردم، می‌پردازد. گرچه در مقابل تجاوز سفیانی، برخی از مردم برای دفاع از کوفه و مردم بی‌دفاع قیام می‌کنند، اما قیام آنان سرکوب می‌گردد.
عراق و مخصوصاً شهر شیعهنشین کوفه در زمان تسلط سفیانی، به کلی تخریب می‌شود: مردی از تبار عنبسه بن ابی سفیان (سفیانی) کوفه (عراق) را خراب خواهد کرد^[۶]؛ تبعات خرابی و ویرانی ناشی از سلطه سفیانی، نظیر فقر، نفرت، اختلاف، ناامنی، فساد و تباهی، دامن گیر سراسر مردم این منطقه خواهد شد؛ مخصوصاً عراق که هیچ‌گاه روی آرامش و قرار را نخواهد دید. امام صادق(ع) در این باره می‌فرماید: "قبل از قیام حضرت قائم(ع) به واسطه پدیدار شدن آتشی در آسمان و بالا رفتن و بزرگ شدن سرخی شعله‌های جنگ در آسمان، مردم کیفر گناهان و معاصی خود را دیده و عذاب خواهند شد. هم چنین مردم به واسطه فرورفتن شهرهای بغداد و بصره در زمین، ریخته شدن خون‌ها، خراب شدن خانه‌ها، نابود شدن مردم، ظاهر شدن ترس و وحشت در میان مردم عراق که آرامش و قرار را از آن‌ها سلب خواهد کرد، عذاب می‌گردند"^[۷]»^[۸].

پرسش مستقیم

جنایات سفیانی چیست؟ (پرسش)

منابع

پانویس

↑ در محضر آیت الله بهجت، رخشاد، محمدحسین، ج۳، ص۸۵. قابل ذکر است در این کتاب که به همت مولف ارجمند در طی سالیان طولانی، گردآوری شده، مطالب متعدد از آیت الله بهجت به صورت پراکنده -به شکل نقل بیانات و عموما در کلاس درس خارج- جمع‌آوری شده است.
↑ بهجت، محمد تقی (به كوشش: شریفی‌دوست، حمزه)، عصر ظهور، ص۱۴.
↑ " ثُمَّ لَا يَكُونُ لَهُ هِمَّةٌ إِلَّا الْإِقْبَالَ نَحْوَ الْعِرَاقِ "؛ تفسیر عیاشی، ج۱، ص۲۴۵؛ الغیبة، نعمانی، ص۲۸۹؛ الإختصاص، ص۲۵۶.
↑ "َ يَخْرُجُ عَلَيْهِمُ السُّفْيَانِيُّ مِنَ الْوَادِي الْيَابِسِ فِي فَوْرِ ذَلِكَ حَتَّى يَنْزِلَ دِمَشْقَ فَيَبْعَثُ جَيْشَيْنِ جَيْشاً إِلَى الْمَشْرِقِ وَ آخَرَ إِلَى الْمَدِينَةِ حَتَّى يَنْزِلُوا بِأَرْضِ بَابِلَ مِنَ الْمَدِينَةِ الْمَلْعُونَةِ يَعْنِي بَغْدَادَ فَيَقْتُلُونَ أَكْثَرَ مِنْ ثَلَاثَةِ آلَافٍ وَ يَفْضَحُونَ أَكْثَرَ مِنْ مِائَةِ امْرَأَةٍ وَ يَقْتُلُونَ بِهَا ثَلَاثَمِائَةِ كَبْشٍ مِنْ بَنِي الْعَبَّاسِ ثُمَّ يَنْحَدِرُونَ إِلَى الْكُوفَةِ فَيُخَرِّبُونَ مَا حَوْلَهَا ثُمَّ يَخْرُجُونَ مُتَوَجِّهِينَ إِلَى الشَّامِ "؛ مجمع البیان، ج۸، ص۲۲۸؛ تفسیر الصافی، ج۴، ص۲۲۷.
↑ " يَخْرُجَ السُّفْيَانِيُّ فَيُقَاتِلُ حَتَّى يبقر بُطُونِ النِّسَاءِ وَ يَغْلِي الْأَطْفَالِ فِي المراجل‏ "؛ معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۱، ص۴۱۹.
↑ " وَ أَمَّا الكوفان فيخربها رَجُلُ مِنْ ال عنبسه بْنُ أَبِي سُفْيَانَ يَعْنِي السُّفْيَانِيُّ "؛ معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۱، ص۴۲۱.
↑ " يُزْجَرُ النَّاسُ قَبْلَ قِيَامِ الْقَائِمِ(ع) عَنْ مَعَاصِيهِمْ بِنَارٍ تَظْهَرُ فِي السَّمَاءِ وَ حُمْرَةٍ تُجَلِّلُ السَّمَاءَ وَ خَسْفٍ بِبَغْدَادَ وَ خَسْفٍ بِبَلَدِ الْبَصْرَةِ وَ دِمَاءٍ تُسْفَكُ بِهَا وَ خَرَابِ دُورِهَا وَ فَنَاءٍ يَقَعُ فِي أَهْلِهَا وَ شُمُولِ أَهْلِ الْعِرَاقِ خَوْفٌ لَا يَكُونُ لَهُمْ مَعَهُ قَرَارٌ."؛ الارشاد، ج۲، ص۳۷۸؛ المستجاد، ص۲۶۲؛ اعلام الوری، ج۲، ص۲۸۵؛ کشف الغمه، ج۳، ص ۲۶۱.
↑ صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۱۶۲ - ۱۶۹.

[1] در محضر آیت الله بهجت، رخشاد، محمدحسین، ج۳، ص۸۵. قابل ذکر است در این کتاب که به همت مولف ارجمند در طی سالیان طولانی، گردآوری شده، مطالب متعدد از آیت الله بهجت به صورت پراکنده -به شکل نقل بیانات و عموما در کلاس درس خارج- جمع‌آوری شده است.

[2] بهجت، محمد تقی (به كوشش: شریفی‌دوست، حمزه)، عصر ظهور، ص۱۴.

[3] " ثُمَّ لَا يَكُونُ لَهُ هِمَّةٌ إِلَّا الْإِقْبَالَ نَحْوَ الْعِرَاقِ "؛ تفسیر عیاشی، ج۱، ص۲۴۵؛ الغیبة، نعمانی، ص۲۸۹؛ الإختصاص، ص۲۵۶.

[4] "َ يَخْرُجُ عَلَيْهِمُ السُّفْيَانِيُّ مِنَ الْوَادِي الْيَابِسِ فِي فَوْرِ ذَلِكَ حَتَّى يَنْزِلَ دِمَشْقَ فَيَبْعَثُ جَيْشَيْنِ جَيْشاً إِلَى الْمَشْرِقِ وَ آخَرَ إِلَى الْمَدِينَةِ حَتَّى يَنْزِلُوا بِأَرْضِ بَابِلَ مِنَ الْمَدِينَةِ الْمَلْعُونَةِ يَعْنِي بَغْدَادَ فَيَقْتُلُونَ أَكْثَرَ مِنْ ثَلَاثَةِ آلَافٍ وَ يَفْضَحُونَ أَكْثَرَ مِنْ مِائَةِ امْرَأَةٍ وَ يَقْتُلُونَ بِهَا ثَلَاثَمِائَةِ كَبْشٍ مِنْ بَنِي الْعَبَّاسِ ثُمَّ يَنْحَدِرُونَ إِلَى الْكُوفَةِ فَيُخَرِّبُونَ مَا حَوْلَهَا ثُمَّ يَخْرُجُونَ مُتَوَجِّهِينَ إِلَى الشَّامِ "؛ مجمع البیان، ج۸، ص۲۲۸؛ تفسیر الصافی، ج۴، ص۲۲۷.

[5] " يَخْرُجَ السُّفْيَانِيُّ فَيُقَاتِلُ حَتَّى يبقر بُطُونِ النِّسَاءِ وَ يَغْلِي الْأَطْفَالِ فِي المراجل‏ "؛ معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۱، ص۴۱۹.

[6] " وَ أَمَّا الكوفان فيخربها رَجُلُ مِنْ ال عنبسه بْنُ أَبِي سُفْيَانَ يَعْنِي السُّفْيَانِيُّ "؛ معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۱، ص۴۲۱.

[7] " يُزْجَرُ النَّاسُ قَبْلَ قِيَامِ الْقَائِمِ(ع) عَنْ مَعَاصِيهِمْ بِنَارٍ تَظْهَرُ فِي السَّمَاءِ وَ حُمْرَةٍ تُجَلِّلُ السَّمَاءَ وَ خَسْفٍ بِبَغْدَادَ وَ خَسْفٍ بِبَلَدِ الْبَصْرَةِ وَ دِمَاءٍ تُسْفَكُ بِهَا وَ خَرَابِ دُورِهَا وَ فَنَاءٍ يَقَعُ فِي أَهْلِهَا وَ شُمُولِ أَهْلِ الْعِرَاقِ خَوْفٌ لَا يَكُونُ لَهُمْ مَعَهُ قَرَارٌ."؛ الارشاد، ج۲، ص۳۷۸؛ المستجاد، ص۲۶۲؛ اعلام الوری، ج۲، ص۲۸۵؛ کشف الغمه، ج۳، ص ۲۶۱.

[8] صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۱۶۲ - ۱۶۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]