نظر ادیان سه‌گانه آسمانی درباره رهبر موعود الهی چیست؟ (پرسش)

نظر ادیان سه‌گانه آسمانی درباره رهبر موعود الهی چیست؟
نظر ادیان سه‌گانه آسمانی درباره رهبر موعود الهی چیست؟
موضوع اصلی	بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاتر	مهدویت / آشنایی با معارف مهدویت / مهدویت در ادیان و مکاتب / اندیشه منجی در ادیان
تعداد پاسخ	۱ پاسخ
	v; t; e;

نظر ادیان سه‌گانه آسمانی درباره رهبر موعود الهی چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

پاسخ نخست

حجت الاسلام و المسلمین سید سامی البدری، در مقاله «مهدی منتظر و سیر تاریخی و نشانه‌های ظهور» در این‌باره گفته است:

«در هویت شخصی که خدای متعال به دست وی، رخداد بزرگی را که انتظار می‌رود، به اجرا می‌گذارد، اختلاف نظر است.مسلمانان و یهود و مسیحیان، نظر گوناگونی در امتی که رهبر بزرگ الهی، از آن است و شریعت الهی که بدان عمل می‌کند، دارند. همگی مسلمانان معتقدند وی از ذریه اسماعیل و از فرزندان محمد (ص) خاتم انبیا و از نوادگان فاطمه، دخت پیامبر است و امت این رهبر موعود، امت محمد است و آیینش، شریعت محمد می‌باشد. ابی داود و ابن ماجه و ابن حنبل و طبرانی و حاکم در مستدرک و دیگران از قول پیامبر روایت کرده‌اند: اگر از دهر (دنیا) جز یک روز باقی نمانده باشد، خداوند مردی از اهل بیتم را برمی‌انگیزاند که زمین را چنان که پر از ستم شده است، پر از عدل و داد خواهد کرد. نیز فرمود: "مهدی از عترت من، از فرزندان فاطمه است". اما یهود و مسیحیان معتقدند که وی از ذریه اسحاق، از فرزندان یعقوب و از نوادگان داود است. مسیحیان می‌گویند: این رهبر موعود اسراییلی، مسیح عیسی بن مریم است که به دست یهود کشته شد. خدای متعال، وی را زنده کرد و از میان مردگان برانگیزاند و به آسمانش برد و در آخر دنیا، وی را می‌فرستد تا توسط وی، وعده‌اش را تحقق بخشد. یهودیان می‌گویند: وی رهبر موعود هنوز زاده نشده است. آیه ۲۰ اصحاح سوره ۱۷ سفر تکوین پیدایش به وعده خدای متعال به اسماعیل اشاره دارد: "ای اسماعیل! سخنت را درباره وی رهبر موعود شنیدم. منم آن که مبارکش می‌گردانم و رشدش می‌دهم و توانش را بسیار بسیار می‌کنم و دوازده رهبر می‌زاید و امت عظیمی قرارش می‌دهم". در سفر اشعیا ۱۱۱ آمده است: از تنه "یسی" شکوفه می‌روید و از ریشه اش، شاخه سبز می‌شود. روح پروردگار، روح حکمت و هوشمندی، روح مشورت و توان، روح معرفت و ترس از پروردگار، بر "یسی" مستقر می‌شود و شادی‌اش در تقوای پروردگار خواهد بود. به آن چه چشمانش می‌بیند، قضاوت نخواهد کرد و به آن چه گوش‌هایش می‌شنود، حکم نخواهد نمود. برای مسکینان، به عدل قضاوت می‌کند و برای بینوایان زمین، به انصاف حکم می‌نماید. با دهان و زبانش، زمین را مجازات خواهد کرد و به نفسی که از میان لبانش بیرون می‌شود، منافق را می‌میراند. او لباس نیکی می‌پوشد و کمربند امانت داری می‌بندد. در نتیجه [و در پرتو حکومت عادلانه‌اش] گرگ با میش خواهد زیست و پلنگ در کنار بره خواهد نشست و گوساله و شیر درنده همدم خواهند شد و همه حیوانات با هم چرا خواهند کرد و بچه خردسالی، همگی را خواهد راند. گاو و خرس با هم به مرتع خواهند رفت و کره‌های‌شان کنار هم خواهند بود. شیر درنده مثل گاو، علف خواهد خورد و کودک شیرخواره، در امنیت، کنار لانه مار، بازی خواهد کرد و بچه خردسال، دستش را داخل لانه افعی می‌کند و بدو آسیبی نمی‌رسد. در هر کوه قدسی، آدمیان اذیت نمی‌شوند و بدی نخواهند کرد؛ زیرا زمین، از معرفت پروردگار پر خواهد شد، چنان که دریا از آب پر است. در آن روز، اصل و نسب "یسی" پرچم‌دار هدایت امت خواهد بود و همگی مردم، (Gentiles) زیر پرچم وی خواهند آمد و بدو نظر خواهند داشت و جایگاه "یسی" رفیع خواهد شد.

علمای مسلمان و بسیاری از علمای یهودی و مسیحی، درباره "رهبر موعود از نسل کیست" و "پیامبر آخرالزمان کیست" بحث کرده و پیروی خود از پیامبر و اهل بیتش را اعلام نموده‌اند^[۱]»^[۲].

پرسش‌های وابسته

منجی در اندیشه یهودیان

پانویس

↑ ابن تیمیه (۶۶۱- ۷۲۹ﻫ) می‌گوید: بسیاری از یهودیانی که به دین اسلام تشرف پیدا کرده‌اند، اشتباه نموده و پنداشته‌اند امامان، دوازده رهبری هستند که فرقه رافضه بدان می‌خوانند و از اینان پیروی کرده‌اند. ر.ک: البدایة النهایة، ابن کثیر، ج ۶، ص ۲۵۰، چاپ نخست.
↑ البدری، سید سامی، مهدی منتظر و سیر تاریخی و نشانه‌های ظهور، ص 173-175.

[1] ابن تیمیه (۶۶۱- ۷۲۹ﻫ) می‌گوید: بسیاری از یهودیانی که به دین اسلام تشرف پیدا کرده‌اند، اشتباه نموده و پنداشته‌اند امامان، دوازده رهبری هستند که فرقه رافضه بدان می‌خوانند و از اینان پیروی کرده‌اند. ر.ک: البدایة النهایة، ابن کثیر، ج ۶، ص ۲۵۰، چاپ نخست.

[2] البدری، سید سامی، مهدی منتظر و سیر تاریخی و نشانه‌های ظهور، ص 173-175.

[۱]

[۲]