ویژگی علم اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = علم معصوم

}}

'''ویژگی‌هایی برای [[علم اهل بیت]]{{ع}}''' بیان شده است که برخی از آنها عبارت است از: [[گنجوران دانش خداوند]]؛ [[ظرف دانش خداوند]]؛ [[وارثان دانش پیامبران]]؛ آگاه‌ترین مردم و [[راسخان در دانش]]. همچنین از برخی روایات استفاده می‌شود علم ایشان ذاتی است، بخشی از علم [[ائمه]] اکتسابی و بخشی دیگر موهبتی است و ... .

== ویژگی‌های علم اهل بیت{{ع}} در روایات ==

{{اصلی|ویژگی علم اهل بیت در حدیث}}

برخی از ویژگی‌های [[علم اهل بیت]]{{ع}} در [[روایات]] عبارت‌اند از:

# '''[[گنجوران دانش خداوند]]:''' [[امام باقر]]{{ع}} فرمودند: به [[خدا]] [[سوگند]]، ما گنجوران خدا در [[آسمان]] و [[زمین]] هستیم، نه بر زر و سیم که گنجوران علم اوییم<ref>الإمام الباقر{{ع}}: {{متن حدیث|وَ اللَّهِ إِنَّا لَخُزَّانُ اللَّهِ‏ فِي‏ سَمَائِهِ‏ وَ أَرْضِهِ‏ لَا عَلَى‏ ذَهَبٍ‏ وَ لَا عَلَى‏ فِضَّةٍ إِلَّا عَلَى‏ عِلْمِهِ‏‏‏}}؛ الکافی: ج ۱ ص۱۹۲، ح۲، بصائرالدرجات: ص۱۰۴، ح ۱، إعلام الوری: ج ۱، ص۵۰۹، کلّها عن سورة بن کلیب، بحار الأنوار: ج ۲۶، ص۱۰۵، ح ۱.</ref>.

# '''[[ظرف دانش خداوند]]:''' امام صادق{{ع}} فرمودند: [[خداوند]] ـ تبارک و تعالی ـ ما را برای خود برگزید و سپس ما را برگزیده [[مردمان]] و معتمدان بر وحی و گنجوران [[زمین]] و جایگاه راز و ظرف [[علم]] خود قرار داد<ref>«عن الإمام الصادق{{ع}}: {{متن حدیث|إِنَ‏ اللَّهَ‏ تَبَارَكَ‏ وَ تَعَالَى‏ انْتَجَبَنَا لِنَفْسِهِ‏ فَجَعَلَنَا صَفْوَتَهُ‏ مِنْ خَلْقِهِ وَ أُمَنَاءَهُ عَلَى وَحْيِهِ وَ خُزَّانَهُ فِي أَرْضِهِ وَ مَوْضِعَ سِرِّهِ وَ عَيْبَةَ عِلْمِهِ‏}}؛ بصائر الدرجات: ص۶۲ ح ۷ عن عبّاد بن سلیمان عن أبیه، بحار الأنوار: ج ۲۶ ص۲۴۷ ح ۱۶.</ref>.

# '''[[وارثان دانش پیامبران]]:''' [[امام علی]]{{ع}} فرمودند: ای [[مردم]]! به [[اطاعت]] و [[شناخت]] کسانی رو آورید که [[عذر]]"بی‌اطّلاعی از آنان"، پذیرفته نیست. [[آگاه]] باشید [[علمی]] که [[آدم]]، آن را فرود آورد و هر آنچه [[پیامبران]] تا خاتم الأنبیا، بدان [[فضیلت]] داده شده‌اند، در [[خاندان]] [[محمّد]]{{صل}}است. پس به کدام کژ راهه می‌روید؟ بلکه به کدام سو روانید؟<ref>الإمام علیّ{{ع}}: {{متن حدیث|أَيُّهَا النَّاسُ‏ عَلَيْكُمْ‏ بِالطَّاعَةِ وَ الْمَعْرِفَةِ بِمَنْ‏ لَا تُعْذَرُونَ بِجَهَالَتِهِ فَإِنَّ الْعِلْمَ الَّذِي هَبَطَ بِهِ آدَمُ وَ جَمِيعَ مَا فُضِّلَتْ بِهِ النَّبِيُّونَ إِلَى خَاتَمِ النَّبِيِّينَ فِي عِتْرَةِ مُحَمَّدٍ صفَأَيْنَ يُتَاهُ بِكُمْ بَلْ أَيْنَ تَذْهَبُون‏‏‏}}؛ الإرشاد: ج ۱ ص۲۳۲ عن إسماعیل بن زیاد، کشف الیقین: ص۸۹ ح ۸۷، الغیبة للنعمانی: ص۴۴ نحوه، تفسیر العیّاشی: ج ۱ ص۱۰۲ ح ۳۰۰ عن مسعدة بن صدقة عن الإمام الصادق عن آبائه{{عم}}، تفسیر القمّی: ج ۱ ص۳۶۷ عن ابن اُذینة عن الإمام الصادق{{ع}} نحوه، بحار الأنوار: ج ۲ ص۱۰۰ ح ۵۹.</ref>.

# '''آگاه‌ترین مردم:''' [[پیامبر خدا]]{{صل}}: [[آگاه]] باشید که [[نیکان]] [[خاندان]] من و پاک‌ترین‌های تبار من، در خردسالی، خردمندترین مردم و در بزرگ‌سالی، داناترین ایشان‌اند. پس به آنها نیاموزید که داناتر از شمایند. آنها شما را از درِ [[هدایت]] بیرون نمی‌برند و به درِ [[گمراهی]] واردتان نمی‌سازند<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّه‏{{صل}}: أَلَا إِنَ‏ أَبْرَارَ عِتْرَتِي‏ وَ أَطَائِبَ‏ أَرُومَتِي‏ أَحْلَمُ‏ النَّاسِ‏ صِغَاراً وَ أَعْلَمُ‏ النَّاسِ‏ كِبَاراً فَلَا تُعَلِّمُوهُمْ فَإِنَّهُمْ أَعْلَمُ مِنْكُمْ لَا يُخْرِجُونَكُمْ مِنْ بَابِ هُدًى وَ لَا يُدْخِلُونَكُمْ فِي بَابِ ضَلَالَةٍ}}؛ عیون أخبار الرضا{{ع}}: ج ۱ ص۲۰۴ ح ۱، الاحتجاج: ج ۲ ص۴۳۶ ح ۳۰۸، کلاهما عن علیّ بن محمّد بن الجهم عن الإمام الرضا{{ع}}.</ref>.

# '''[[راسخان در دانش]]:''' [[امام علی]]{{ع}}: کجایند کسانی که [[گمان]] کرده‌اند که راسخان در دانش، آنهایند، نه ما؟ آنان [[دروغ]] می‌گویند و به [[حق]] ما [[تجاوز]] می‌کنند. خداوند، ما را بالا برده و آنها را [[پست]] کرده است و به ما بخشیده و آنها را [[محروم]] ساخته است و ما را داخل کرده و آنها را بیرون برده است. در پرتو وجود ماست که [[هدایت]]، اعطا می‌شود و پرده از نابینایی برگرفته می‌شود<ref>{{متن حدیث|أَيْنَ‏ الَّذِينَ‏ زَعَمُوا أَنَّهُمُ‏ الرَّاسِخُونَ‏ فِي‏ الْعِلْمِ‏ دُونَنَا كَذِباً وَ بَغْياً عَلَيْنَا أَنْ‏ رَفَعَنَا اللَّهُ‏ وَ وَضَعَهُمْ‏ وَ أَعْطَانَا وَ حَرَمَهُمْ‏ وَ أَدْخَلَنَا وَ أَخْرَجَهُمْ‏ بِنَا يُسْتَعْطَى الْهُدَى وَ يُسْتَجْلَى الْعَمَى‏‏‏‏}}؛ نهج البلاغة: الخطبة ۱۴۴، غرر الحکم: ج ۲ ص۳۶۵ ح ۲۸۲۶، عیون الحکم والمواعظ: ص۱۳۰ ح ۲۹۴۸، المناقب لابن شهرآشوب: ج ۱ ص۲۸۵؛ بحار الأنوار: ج ۲۳ ص۲۰۵ ح ۵۳.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۰ (کتاب)|دانشنامه قرآن و حدیث، ج۱۰]]، ص۷-۳۹.</ref>

== ویژگی‌های علم اهل بیت {{ع}} ==

{{اصلی|ویژگی علم اهل بیت در کلام اسلامی}}

=== ذاتی یا الهی بودن ===

منظور از ذاتی بودن [[علوم ائمه]] {{عم}} در برابر [[الهی]] دانستن، این پندار است که آنان دانش‌های خود را صرف نظر از عطای الهی، در ذات خود دارند. چنین دیدگاهی نادرست است. [[امامان معصوم]] {{عم}} [[حجت‌های خداوند]] و [[جانشینان]] [[رسول]] خدایند. در میان [[روایات]] جایی برای [[علم ذاتی]] [[ائمه]] {{عم}} نمی‌توان یافت؛ بلکه روایات به خوبی بیانگر آن هستند که ایشان [[علوم]] خود را به شیوه‌های مختلفی که [[خداوند]] برای آنان مقدر کرده است، به دست می‌آوردند. [[علوم اهل بیت]] {{عم}} از طریق فراگیری از [[پیامبر]] و [[امامان]] پیشین {{عم}}، بهره‌مندی از کتاب‌های الهی و ویژه، [[الهام]]، [[تحدیث فرشتگان]] و... به دست می‌آید. بیان این شیوه‌ها، خود [[نفی]] کننده علم ذاتی برای ائمه {{عم}} است؛ زیرا در صورتی که [[علم]] آنان ذاتی باشد، نیازی به کسب آن به شیوه‌های یاد شده نبود. امور ذاتی نیازی به کسب ندارند و از ذات جدا نمی‌شوند.

در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}}، این نکته به [[زیبایی]] و روشنی بیان شده است: {{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ لَا يَكِلُنَا إِلَى أَنْفُسِنَا وَ لَوْ وَكَلَنَا إِلَى أَنْفُسِنَا لَكُنَّا كَعَرْضِ النَّاسِ وَ نَحْنُ الَّذِينَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ}}<ref>«مرا بخوانید تا پاسختان دهم» سوره غافر، آیه ۶۰.</ref>}}<ref>محمد بن حسن صفار، بصائرالدرجات، ص۴۶۶. سند این روایت، صحیح است. همچنین ر.ک: علی استرآبادی، تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، ص۵۱۹. در این منبع به جای {{متن حدیث|كَعَرْضِ النَّاسِ}}، {{متن حدیث|كَبَعْضِ النَّاسِ‌}} آمده که تعبیر دقیق‌تری است.</ref>؛ «خداوند ما را به خودمان وانمی‌گذارد؛ که اگر ما را به خودمان واگذارد، مانند سایر [[مردم]] خواهیم بود؛ و ما کسانی هستیم که خداوند می‌فرماید: مرا بخوانید تا [[اجابت]] کنم شما را». از این [[روایت]] به خوبی رابطه بین ائمه {{عم}} و خداوند روشن می‌شود. آنان از خود چیزی ندارند؛ اما [[بندگان]] [[برگزیده]] خداوندند که تحت عنایات ویژه اویند و هرگاه چیزی را از او بخواهند، به آنان عطا می‌کند<ref>[[سید علی هاشمی (زاده ۱۳۵۲)|هاشمی، سید علی]]، [[ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی (کتاب)|ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی]]، ص ۳۱۳.</ref>.

=== اکتسابی یا موهبتی بودن ===

این عنوان به دنبال یافتن پاسخ این [[پرسش]] است که آیا شیوه‌های معرفی شده برای [[علوم ائمه]] {{عم}} عمومی‌اند، که دیگر افراد [[بشر]] نیز اگر بخواهند، می‌توانند به آنها دست یابند؛ یا موهبتی ویژه ائمه‌اند و افراد دیگر حتی با تلاش بسیار نیز به آنها نمی‌رسند.

مصادیقی از علوم ائمه {{عم}}، با بقیه [[مردم]] مشترک است. این مصادیق از علوم ائمه اکتسابی است و دیگران نیز می‌توانند آن را به دست آورند. برای نمونه فرض کنید [[پیامبر]] {{صل}} در حضور اصحابش مطلبی را بیان کرده‌اند و [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} نیز آن را شنیده و فراگرفته است. دیگران نیز مانند امیرالمؤمنین {{ع}} آن روایت نبوی را شنیده و نقل کرده‌اند. این مرتبه از [[دانش]]، بین [[امامان]] و مردم عادی مشترک است؛ البته ممکن است در مراتبی از این دانش، مانند [[میزان]] عمق این دانش، بین آنان و امیرالمؤمنین {{ع}} تفاوت باشد؛ اما حد ظاهر آن را بقیه مردم نیز کسب کرده‌اند.

در مقابل این طیف مشترک، قلمرو علوم موهبتی [[ائمه]] {{عم}} قرار دارد که به عنایت ویژه [[خداوند]] بستگی دارد. این علوم، ابزارها و استعدادهای ویژه‌ای می‌طلبند که در [[اختیار]] دیگران نیست. مثلاً پیامبر {{صل}} علوم و اسرار الهی را به کسی غیر امیرالمؤمنین {{ع}} بیان نکردند. این دانش، یکی از مصادیق علوم موهبتی است. کتاب‌های [[پیامبران]] گذشته و دیگر کتاب‌های ویژه ائمه {{عم}} در اختیار دیگران نیست. علوم [[استنباط]] شده از این کتاب‌ها، موهبتی و ویژه‌اند. [[عرضه اعمال]]، [[تحدیث]] و الهام‌های ویژه، از دیگر علوم موهبتی به شمار می‌آیند<ref>[[سید علی هاشمی (زاده ۱۳۵۲)|هاشمی، سید علی]]، [[ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی (کتاب)|ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی]]، ص ۳۱۵.</ref>.

=== شأنی یا فعلی بودن ===

تعبیر شأنی یا فعلی بودن اصطلاحی نیست که در [[روایات]] به آن اشاره شده باشد. اشاراتی به این اصطلاح را می‌توان در برخی کتاب‌های [[علما]] یافت<ref>ر.ک: سیدعبدالحسین لاری، معارف السلمانی بمراتب الخلفاء الرحمانی، ص۲۰؛ محمدصالح مازندرانی، شرح الکافی - الأصول و الروضة، ج۵، ص۳۸۷.</ref>. مراد از بررسی شأنی یا فعلی بودن [[علوم ائمه]] {{عم}} پاسخ به این [[پرسش]] است که آیا [[ائمه]] {{عم}} توان و شأنیت [[آگاهی]] به [[علوم ویژه]] و گسترده‌ای را داشتند، یا آنکه بالفعل این [[علوم]] نزد آنان بوده است؟ آیا [[علم]] آنان در قلمروهای مختلف علومشان، مانند علم به حلال و حرام، [[تفسیر قرآن]]، حوادث پنهان گذشته، حال و [[آینده]] و [[اسرار]] [[جهان]]، بالفعل بوده است، یا منظور از علم آنان به علوم این است که ایشان توان آن را دارند که با شیوه‌های مختلف یاد شده، این علوم را کسب کنند؟ چنان که گفته شد، تفاوت [[امام]] در این فرض با دیگر افرادی که [[توانایی]] فراگیری آن علوم را دارند، این است که توانایی امام به فعلیت بسیار نزدیک‌تر از یافتن یا [[استنباط]] [[حکم]] یک مسئله توسط یک [[فقیه]] یا متخصص دیگر است؛ زیرا ائمه {{عم}} از تأییدات ویژه [[الهی]] برخوردارند و به شیوه‌هایی چون، [[الهام]]، دریافت از [[روح القدس]] و [[تحدیث]] مسلح‌اند. از این رو، توانایی آنان در کسب [[دانش]]، بسیار نزدیک به فعلیت است. چنان که در برخی روایات، از این توانایی این گونه تعبیر شده است که هرگاه [[اراده]] کنند، علم می‌یابند: {{متن حدیث|إِذَا أَرَادَ أَنْ يَعْلَمَ الشَّيْ‌ءَ أَعْلَمَهُ اللَّهُ ذَلِكَ}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۶۴۰. سند این روایت، موثق است. همچنین ر.ک: همان، ص۶۴۱.</ref>.<ref>[[سید علی هاشمی (زاده ۱۳۵۲)|هاشمی، سید علی]]، [[ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی (کتاب)|ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی]]، ص ۳۳۷.</ref>

=== اجمالی یا تفصیلی بودن ===

مراد از این عنوان، بررسی این [[پرسش]] است که آیا [[علوم ائمه]] {{عم}} یا مراتبی از [[علوم]] آنان، کلی و اجمالی بوده است یا آنکه آنان به تمام علوم خود، به طور جزئی و تفصیلی [[علم]] داشته‌اند. [[علوم کلی]] و اجمالی علومی‌اند که برای استفاده از آنها، به تطبیق قواعد کلی بر جزئیات، یا [[علمی]] جدید به جزئیات نیاز است.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

=== [[قطعی]] یا تغییرپذیر بودن ===

 

 

 

 

 

 

 

 

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}

 

{{پانویس}}

[[رده:علم معصوم]]