قادسیه: تفاوت میان نسخه‌ها
(←منابع) |
(←منابع) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
در همین محلّ میان [[سپاه اسلام]] و [[ایران]] در زمان [[خلیفۀ دوّم]] [[نبرد]] در گرفت و این منطقه به تصرّف [[مسلمین]] در آمد. و در همین مکان بود که حصین بن نمیر تمیمی ([[رئیس]] شرطه‌های آن منطقه) و نیرو‌های گشتی [[ابن زیاد]]، پیک [[حسین بن علی]] {{ع}} ([[قیس بن مسهر صیداوی]]) را دستگیر کردند و نزد [[ابن زیاد]] فرستادند. [[قیس]]، حامل نامه‌ای از [[امام]] به سوی [[مردم کوفه]] بود و همان‌جا [[نامه]] را با دندان‌هایش پاره کرد تا [[اسامی]] مخاطبان به [[دست]] نیرو‌های [[دشمن]] نیفتد<ref>الحسین فی طریقه الی الشهاده، ص۴۹.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۷۷.</ref>. | در همین محلّ میان [[سپاه اسلام]] و [[ایران]] در زمان [[خلیفۀ دوّم]] [[نبرد]] در گرفت و این منطقه به تصرّف [[مسلمین]] در آمد. و در همین مکان بود که حصین بن نمیر تمیمی ([[رئیس]] شرطه‌های آن منطقه) و نیرو‌های گشتی [[ابن زیاد]]، پیک [[حسین بن علی]] {{ع}} ([[قیس بن مسهر صیداوی]]) را دستگیر کردند و نزد [[ابن زیاد]] فرستادند. [[قیس]]، حامل نامه‌ای از [[امام]] به سوی [[مردم کوفه]] بود و همان‌جا [[نامه]] را با دندان‌هایش پاره کرد تا [[اسامی]] مخاطبان به [[دست]] نیرو‌های [[دشمن]] نیفتد<ref>الحسین فی طریقه الی الشهاده، ص۴۹.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۷۷.</ref>. | ||
==القادسیه== | |||
قادسیه موضعی است بین [[نجف]] و [[حیره]] در شمال [[غربی]] [[کوفه]] و در جنوب [[کربلا]]. بین این موضع تا کوفه ۱۵ فرسخ و تا [[عذیب]]، چهار میل راه است.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۹۱.</ref> در توجیه چگونگی نامگذاری این مکان به قادسیه، برخی سکونت قومی از قادس را در آن علت ذکر کردند<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۴۳.</ref>و برخی هم، علت این نامگذاری را ورود مردی از اهالی هرات به نام "قادس" بر کسری و سپس اقامت او در این مکان دانستند.<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۴۳. نیز ر. ک. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۹۱.</ref> ضمن این که [[دلایل]] دیگری هم برای این نامگذاری مطرح شده که در برخی منابع بدان پرداخته شده است.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۹۱.</ref> این مکان در [[سال ۱۶ هجری]] [[شاهد]] یکی از بزرگترین و مهمترین نبردهای [[مسلمانان]] با [[سپاهیان]] [[دولت]] [[ساسانی]] بود که در اثر آن [[شکست]] سنگینی بر دولت ساسانی وارد شد.<ref>قاع به معنای دشت و زمین هموار است.</ref>.<ref>[[عاتق بن غيث بلادی|بلادی، عاتق بن غيث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]] ص ۲۴۸.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۷
قادسیه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: قادسیه در حدیث - قادسیه در تاریخ اسلامی - قادسیه در معارف و سیره رضوی - پرسش‌های مرتبطقادسیه نام محلّی نرسیده به کوفه (در ۱۵ فرسخی کوفه و ۶۱ فرسخی بغداد).
مقدمه
در همین محلّ میان سپاه اسلام و ایران در زمان خلیفۀ دوّم نبرد در گرفت و این منطقه به تصرّف مسلمین در آمد. و در همین مکان بود که حصین بن نمیر تمیمی (رئیس شرطه‌های آن منطقه) و نیرو‌های گشتی ابن زیاد، پیک حسین بن علی (ع) (قیس بن مسهر صیداوی) را دستگیر کردند و نزد ابن زیاد فرستادند. قیس، حامل نامه‌ای از امام به سوی مردم کوفه بود و همان‌جا نامه را با دندان‌هایش پاره کرد تا اسامی مخاطبان به دست نیرو‌های دشمن نیفتد[۱][۲].
القادسیه
قادسیه موضعی است بین نجف و حیره در شمال غربی کوفه و در جنوب کربلا. بین این موضع تا کوفه ۱۵ فرسخ و تا عذیب، چهار میل راه است.[۳] در توجیه چگونگی نامگذاری این مکان به قادسیه، برخی سکونت قومی از قادس را در آن علت ذکر کردند[۴]و برخی هم، علت این نامگذاری را ورود مردی از اهالی هرات به نام "قادس" بر کسری و سپس اقامت او در این مکان دانستند.[۵] ضمن این که دلایل دیگری هم برای این نامگذاری مطرح شده که در برخی منابع بدان پرداخته شده است.[۶] این مکان در سال ۱۶ هجری شاهد یکی از بزرگترین و مهمترین نبردهای مسلمانان با سپاهیان دولت ساسانی بود که در اثر آن شکست سنگینی بر دولت ساسانی وارد شد.[۷].[۸]
منابع
پانویس
- ↑ الحسین فی طریقه الی الشهاده، ص۴۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۷۷.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۹۱.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۴۳.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۴۳. نیز ر. ک. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۹۱.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۹۱.
- ↑ قاع به معنای دشت و زمین هموار است.
- ↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص ۲۴۸.