اهل کتاب: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۴ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۴۰

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

اهل کتاب در قرآن | اهل کتاب در حدیث | اهل کتاب در نهج البلاغه | اهل کتاب در کلام اسلامی | اهل کتاب در معارف مهدوی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اهل کتاب (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

از روایات فهمیده می‌شود که ستیز و رویارویی حضرت مهدی (ع) با اهل کتاب، همیشه یکسان نبوده، بلکه در مواردی با دریافت جزیه، به آنان اجازه می‌دهد به دین خودشان برجای بمانند و با گروهی به بحث و مناظره می‌پردازد و آنان را با این روش، به اسلام دعوت می‌کند و ممکن است بگوییم در آغاز قیام، با آنان به بحث می‌پردازد، و با کسانی که حق را پنهان سازند، می‌جنگد^[۱].
شهر بن حوشب می‌گوید: حجاج به من گفت: در قرآن آیه‌ای است که مرا خسته کرده است و معنای آن را نمی‌فهمم. گفتم: کدام آیه‌؟ گفت: آن‌جا که خداوند می‌فرماید: ﴿وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلاَّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ﴾^[۲]؛ و مکرّر اتفاق افتاده است که فردی نصرانی یا یهودی را پیش من می‌آورند و گردنش را می‌زنم و آن‌گاه به لب‌هایش خیره می‌شوم، ولی حرکتی نمی‌کند تا این‌که نفس او قطع می‌شود. شهر بن حوشب می‌گوید: به او گفتم: معنای آیه، این نیست که تو پنداشتی؛ بلکه مراد این است که وقتی پیش از قیامت، عیسی بن مریم از آسمان فرود آید و به حضرت قائم (ع) اقتدا کند، در آن هنگام هیچ یهودی و نصرانی نمی‌ماند، مگر آن‌که پیش از مرگ به او ایمان می‌آورد. حجاج پرسید: این تفسیر را از کجا فراگرفته‌ای و چه کسی آن را به تو آموخته است‌؟ گفتم: این تفسیر را امام باقر (ع) فرمود. حجاج گفت: از چشمه‌ای زلال به دست آورده‌ای^[۳].
عبدالله بن بکیر از امام کاظم (ع) درباره تفسیر آیه ﴿وَلَهُ أَسْلَمَ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا﴾^[۴] سؤال کرد. امام فرمود: "این آیه درباره قائم (ع) فرود آمده است. هنگامی که علیه یهود، نصارا، صائبیان، مادی‌گرایان و برگشتگان از اسلام و کافران در شرق و غرب کره زمین قیام می‌کند و اسلام را به آنان پیشنهاد می‌نماید. هرکس پذیرفت، دستور می‌دهد که نماز بخواند و زکات بدهد و برطبق آن‌چه فرد مسلمان، مأمور به انجام آن است، رفتار نماید و هرکس مسلمان نشود گردنش را می‌زند تا آن‌که در شرق و غرب جهان، یک کافر بر جای نمی‌ماند." عبدالله پرسید: قربانت گردم، در روی زمین مردم بسیاری هستند؛ چگونه حضرت می‌تواند همه آنان را مسلمان کند یا گردن بزند؟ امام کاظم (ع) فرمود: "وقتی خداوند چیزی را اراده کند، چیز اندک را بسیار و بسیار را اندک می‌گرداند"^[۵]^[۶].

پرسش مستقیم

امام مهدی چگونه با اهل کتاب برخورد می‌کنند؟ (پرسش)

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ طبسی، نجم الدین، چشم‌اندازی به حکومت مهدی، ص ۱۴۳.
↑ هیچ‌یک از اهل کتاب نیست مگر آن‌که قبل از مرگش ایمان می‌آورد؛ذ سوره نساء، ۱۵۹.
↑ بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۴۹؛ تفسیر قمی، ص ۱۴۶؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۳۲.
↑ سوره آل عمران، ۸۴.
↑ نور الثقلین، ج ۱، ص ۳۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۰؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۴۹.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۴۵.

[1] طبسی، نجم الدین، چشم‌اندازی به حکومت مهدی، ص ۱۴۳.

[2] هیچ‌یک از اهل کتاب نیست مگر آن‌که قبل از مرگش ایمان می‌آورد؛ذ سوره نساء، ۱۵۹.

[3] بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۴۹؛ تفسیر قمی، ص ۱۴۶؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۳۲.

[4] سوره آل عمران، ۸۴.

[5] نور الثقلین، ج ۱، ص ۳۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۰؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۴۹.

[6] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۴۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

@@ خط ۱۱: / خط ۱۱: @@
 ==مقدمه==
 *از [[روایات]] فهمیده می‌شود که [[ستیز]] و رویارویی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} با اهل کتاب، همیشه یکسان نبوده، بلکه در مواردی با دریافت [[جزیه]]، به آنان اجازه می‌دهد به [[دین]] خودشان برجای بمانند و با گروهی به بحث و [[مناظره]] می‌پردازد و آنان را با این روش، به [[اسلام]] [[دعوت]] می‌کند و ممکن است بگوییم در آغاز [[قیام]]، با آنان به بحث می‌پردازد، و با کسانی که [[حق]] را [[پنهان]] سازند، می‌جنگد<ref>[[نجم الدین طبسی|طبسی، نجم الدین]]، [[چشم‌اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم‌اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۱۴۳.</ref>.
-*[[شهر بن حوشب]] می‌گوید: [[حجاج]] به من گفت: در [[قرآن]] آیه‌ای است که مرا خسته کرده است و معنای آن را نمی‌فهمم. گفتم: کدام آیه‌؟ گفت: آن‌جا که [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلاَّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ}}<ref>هیچ‌یک از [[اهل کتاب]] نیست مگر آن‌که قبل از مرگش [[ایمان]] می‌آورد؛ذ سوره نساء، ۱۵۹.</ref>؛ و مکرّر اتفاق افتاده است که فردی [[نصرانی]] یا [[یهودی]] را پیش من می‌آورند و گردنش را می‌زنم و آن‌گاه به لب‌هایش خیره می‌شوم، ولی حرکتی نمی‌کند تا این‌که [[نفس]] او قطع می‌شود. [[شهر]] بن حوشب می‌گوید: به او گفتم: معنای [[آیه]]، این نیست که تو پنداشتی؛ بلکه مراد این است که وقتی پیش از [[قیامت]]، [[عیسی بن مریم]] از [[آسمان]] فرود آید و به [[حضرت قائم]] {{ع}} [[اقتدا]] کند، در آن هنگام هیچ [[یهودی]] و [[نصرانی]] نمی‌ماند، مگر آن‌که پیش از [[مرگ]] به او [[ایمان]] می‌آورد. [[حجاج]] پرسید: این [[تفسیر]] را از کجا فراگرفته‌ای و چه کسی آن را به تو آموخته است‌؟ گفتم: این [[تفسیر]] را [[امام باقر]] {{ع}} فرمود. [[حجاج]] گفت: از چشمه‌ای زلال به دست آورده‌ای<ref>بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۴۹؛ تفسیر قمی، ص ۱۴۶؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۳۲.</ref>.
+*[[شهر بن حوشب]] می‌گوید: [[حجاج]] به من گفت: در [[قرآن]] آیه‌ای است که مرا خسته کرده است و معنای آن را نمی‌فهمم. گفتم: کدام آیه‌؟ گفت: آن‌جا که [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلاَّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ}}<ref>هیچ‌یک از [[اهل کتاب]] نیست مگر آن‌که قبل از مرگش [[ایمان]] می‌آورد؛ذ سوره نساء، ۱۵۹.</ref>؛ و مکرّر اتفاق افتاده است که فردی [[نصرانی]] یا [[یهودی]] را پیش من می‌آورند و گردنش را می‌زنم و آن‌گاه به لب‌هایش خیره می‌شوم، ولی حرکتی نمی‌کند تا این‌که [[نفس]] او قطع می‌شود. [[شهر بن حوشب]] می‌گوید: به او گفتم: معنای [[آیه]]، این نیست که تو پنداشتی؛ بلکه مراد این است که وقتی پیش از [[قیامت]]، [[عیسی بن مریم]] از [[آسمان]] فرود آید و به [[حضرت قائم]] {{ع}} [[اقتدا]] کند، در آن هنگام هیچ [[یهودی]] و [[نصرانی]] نمی‌ماند، مگر آن‌که پیش از [[مرگ]] به او [[ایمان]] می‌آورد. [[حجاج]] پرسید: این [[تفسیر]] را از کجا فراگرفته‌ای و چه کسی آن را به تو آموخته است‌؟ گفتم: این [[تفسیر]] را [[امام باقر]] {{ع}} فرمود. [[حجاج]] گفت: از چشمه‌ای زلال به دست آورده‌ای<ref>بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۴۹؛ تفسیر قمی، ص ۱۴۶؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۳۲.</ref>.
 *[[عبدالله بن بکیر]] از [[امام کاظم]] {{ع}} درباره [[تفسیر]] [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَهُ أَسْلَمَ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا}}<ref>سوره آل عمران، ۸۴.</ref> سؤال کرد. [[امام]] فرمود: "این [[آیه]] درباره [[قائم]] {{ع}} فرود آمده است. هنگامی که علیه [[یهود]]، [[نصارا]]، صائبیان، مادی‌گرایان و برگشتگان از [[اسلام]] و [[کافران]] در [[شرق]] و [[غرب]] کره [[زمین]] [[قیام]] می‌کند و [[اسلام]] را به آنان پیشنهاد می‌نماید. هرکس پذیرفت، [[دستور]] می‌دهد که [[نماز]] بخواند و [[زکات]] بدهد و برطبق آن‌چه فرد [[مسلمان]]، [[مأمور]] به انجام آن است، [[رفتار]] نماید و هرکس [[مسلمان]] نشود گردنش را می‌زند تا آن‌که در [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]]، یک [[کافر]] بر جای نمی‌ماند." [[عبدالله]] پرسید: قربانت گردم، در روی [[زمین]] [[مردم]] بسیاری هستند؛ چگونه [[حضرت]] می‌تواند همه آنان را [[مسلمان]] کند یا گردن بزند؟ [[امام کاظم]] {{ع}} فرمود: "وقتی [[خداوند]] چیزی را [[اراده]] کند، چیز اندک را بسیار و بسیار را اندک می‌گرداند"<ref>نور الثقلین، ج ۱، ص ۳۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۰؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۴۹.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۴۵.</ref>.