عمل در قرآن

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث عمل است. "عمل" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

عمل در قرآن - عمل در حدیث - عمل در نهج البلاغه - عمل در اخلاق اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل عمل (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

درباره حقیقت کار و عمل‌گرایی بحث‌های بسیاری مطرح است، مانند پیوند ایمان با عمل صالح، معیار بودن نتیجه در آرمان‌ها و بازخورد عمل در ادعاها و ارزشمند بودن برخی اعمال نسبت به اعمال دیگر و یا سبک و سنگین بودن عملی مانند رفتار زنان پیامبر نسبت به دیگران که توقع بیشتری از آنان می‌رود، یا مسئولیت هر شخص درباره اعمال خود و یا تعیین کارهای بسیار ناپسند و خسران‌آور و مسائل دیگر در حوزه شخصیت و موضع‌گیری‌های کارکردگرایانه پیامبر.

پیامبر تنها مسئول اعمال خویش

1. ﴿مَا عَلَيْكَ مِنْ حِسَابِهِمْ مِنْ شَيْءٍ وَمَا مِنْ حِسَابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْءٍ فَتَطْرُدَهُمْ فَتَكُونَ مِنَ الظَّالِمِينَ﴾.
2. ﴿وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا أَشْرَكُوا وَمَا جَعَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيلٍ﴾.
3. ﴿قُلْ يَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَى مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَكُونُ لَهُ عَاقِبَةُ الدَّارِ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ﴾.
4. ﴿وَإِنْ كَذَّبُوكَ فَقُلْ لِي عَمَلِي وَلَكُمْ عَمَلُكُمْ أَنْتُمْ بَرِيئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَأَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ﴾.
5. ﴿قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَيْهِ مَا حُمِّلَ وَعَلَيْكُمْ مَا حُمِّلْتُمْ وَإِنْ تُطِيعُوهُ تَهْتَدُوا وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ﴾.
6. ﴿فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ﴾.
7. ﴿فَإِنْ أَعْرَضُوا فَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا إِنْ عَلَيْكَ إِلَّا الْبَلَاغُ وَإِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ فَإِنَّ الْإِنْسَانَ كَفُورٌ﴾.
8. ﴿قُلْ يَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَى مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ﴾.

در آیات فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

1. در مقابل پیشنهاد اشراف قریش برای کنار زدن اطرافیان مستضعف پیامبر به عنوان شرط حضور آنان، خداوند به رسول گرامی‌اش می‌گوید نباید آنها را طرد کنی، تو درباره منزلت ایمانی و رسیدگی به حساب آنان مسئولیتی نداری و پیامبر مسئول عمل خویش است: ﴿وَمَا مِنْ حِسَابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْءٍ﴾؛
2. خداوند به پیامبر دستور می‌دهد بگو مسئولیت اعمال مشرکان با خودشان است و اعلام تبرّی و بیزاری پیامبر از اعمال مشرکان و اینکه پیامبر مسئولیتی در قبال کارهای آنان ندارد: ﴿وَأَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ﴾؛
3. خداوند به پیامبر می‌گوید: به آنها بگو: از خدا و پیامبرش اطاعت کنید: ﴿قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ﴾، پس اگر سر پیچی کنید و روی‌گردان شوید ﴿فَإِنْ تَوَلَّوْا﴾ پیامبر مسئول اعمال خویش است ﴿فَإِنَّمَا عَلَيْهِ مَا حُمِّلَ﴾ و شما هم مسئول اعمال خود هستید ﴿وَعَلَيْكُمْ مَا حُمِّلْتُمْ﴾؛
4. مشرکان در قبال اعمال و کردار پیامبر مسئولیتی ندارند و بیزاری جستن مشرکان از اعمال و کردار ایشان: ﴿أَنْتُمْ بَرِيئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ﴾، ﴿فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ﴾؛
5. مسئولیت نداشتن پیامبر برای اجبار مردم به اعمال صالح: ﴿وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا أَشْرَكُوا وَمَا جَعَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيلٍ﴾، ﴿قُلْ يَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَى مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَكُونُ لَهُ عَاقِبَةُ الدَّارِ﴾، ﴿فَإِنْ أَعْرَضُوا فَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا إِنْ عَلَيْكَ إِلَّا الْبَلَاغُ﴾.

عمل زنان پیامبر در معرض توجه بیشتر

﴿يَا نِسَاءَ النَّبِيِّ مَنْ يَأْتِ مِنْكُنَّ بِفَاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ يُضَاعَفْ لَهَا الْعَذَابُ ضِعْفَيْنِ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا * وَمَنْ يَقْنُتْ مِنْكُنَّ لِلَّهِ وَرَسُولِهِ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُؤْتِهَا أَجْرَهَا مَرَّتَيْنِ وَأَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا كَرِيمًا﴾. خداوند خطاب به همسران پیامبر می‌گوید: ای همسران پیامبر ﴿يَا نِسَاءَ النَّبِيِّ﴾ هر کدام از شما گناه آشکار و فاحشی مرتکب شود عذاب او دو چندان خواهد بود: ﴿مَنْ يَأْتِ مِنْكُنَّ بِفَاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ يُضَاعَفْ لَهَا الْعَذَابُ ضِعْفَيْنِ﴾ و این برای خدا آسان است ﴿وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا﴾. شما در خانه وحی و مرکز نبوت زندگی می‌کنید، دیگران به شما نگاه می‌کنند و اعمالتان سرمشقی است برای آنها، بنابراین گناهتان در پیشگاه خدا عظیم‌تر است و هر کس از شما در برابر خدا و پیامبر خضوع و اطاعت کند و عمل صالحی به جا آورد پاداش او را دو چندان خواهیم داد و روزیِ پرارزشی را برای او فراهم ساخته‌ایم: ﴿وَمَنْ يَقْنُتْ مِنْكُنَّ لِلَّهِ وَرَسُولِهِ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُؤْتِهَا أَجْرَهَا مَرَّتَيْنِ وَأَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا كَرِيمًا﴾ و مداومت بر عمل صالح از سوی همسران پیامبر مایه بهره‌مندی آنان از پاداش مضاعف از جانب خداوند است.

نکته‌ای که از آیه استفاده می‌شود این است، عمل زنان پیامبر از این جهت مورد توجه بیشتر خداوند است که دارای دو حیثیت است، یک نفس عمل و جزایی که بر آن مترتب است، دو پاسداری از حریم رسول الله و تأثیر اسوه‌ای آنان بر مردم در اعمال نیک و تأثیر تخریبی بر شخصیت پیامبر و تأثیر منفی رفتاری بر مسلمانان چرا که هم ثواب و هم عذاب بر طبق معرفت و میزان آگاهی، و همچنین تأثیر آن در محیط داده می‌شود.

اعمال به نیت خوب آنان

1. ﴿وَلَا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ مَا عَلَيْكَ مِنْ حِسَابِهِمْ مِنْ شَيْءٍ وَمَا مِنْ حِسَابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْءٍ فَتَطْرُدَهُمْ فَتَكُونَ مِنَ الظَّالِمِينَ﴾.
2. ﴿يَعْتَذِرُونَ إِلَيْكُمْ إِذَا رَجَعْتُمْ إِلَيْهِمْ قُلْ لَا تَعْتَذِرُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَكُمْ قَدْ نَبَّأَنَا اللَّهُ مِنْ أَخْبَارِكُمْ وَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ﴾.
3. ﴿قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا * الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا﴾.

در آیات فوق این نکته مطرح گردیده است:

1. نقش اساسی در عمل را نیت افراد تشکیل می‌دهد و این مسئله مهم است که انگیزه عمل برای نزدیکی به خداوند ـ قربة الی الله ـ است یا انگیزه‌های منعفت‌طلبانه و یا روحیه اشرافی‌گری وجود دارد که خداوند در مقابل درخواست سران اشرافی شرک که خواهان دور کردن فقرای مؤمن از اطراف پیامبر بودند و آنرا شرط نزدیکی خود به پیامبر قرار دادند به پیامبر می‌گوید کسانی را که صبح و شام پروردگار خود را می‌خوانند و جز ذات پاک او ـ نیت ـ انگیزه‌ای ندارند، هرگز از خود دور مکن و ﴿وَلَا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ﴾ دلیلی ندارد این‌گونه اشخاص با ایمان را از خود دور سازی، برای اینکه نه حساب آنها بر توست و نه حساب تو بر آنها: ﴿مَا عَلَيْكَ مِنْ حِسَابِهِمْ مِنْ شَيْءٍ وَمَا مِنْ حِسَابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْءٍ﴾، با این حال اگر آنها را از خود برانی از ستمگران خواهی بود: ﴿فَتَطْرُدَهُمْ فَتَكُونَ مِنَ الظَّالِمِينَ﴾؛
2. خداوند خطاب به پیامبر و مردم می‌گوید: هنگامی که شما از جنگ تبوک به مدینه باز می‌گردید، منافقان به سراغ شما می‌آیند و عذرخواهی می‌کنند: ﴿يَعْتَذِرُونَ إِلَيْكُمْ إِذَا رَجَعْتُمْ إِلَيْهِمْ﴾ و به پیامبر می‌فرماید: به منافقان بگو: عذرخواهی مکنید، ما هرگز به سخنان شما ایمان نخواهیم آورد: ﴿قُلْ لَا تَعْتَذِرُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَكُمْ﴾ چرا که خداوند ما را از اخبار شما ـ نیت ـ و انگیزه شما آگاه ساخته بنابراین ما از نقشه‌های شیطانی شما به خوبی باخبریم: ﴿قَدْ نَبَّأَنَا اللَّهُ مِنْ أَخْبَارِكُمْ﴾ و به زودی خداوند و پیامبرش اعمال شما را می‌بینند: ﴿وَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ﴾. بعد می‌فرماید: همه اعمال و نیات شما امروز ثبت و بایگانی می‌شود، سپس به سوی کسی که اسرار پنهان و آشکار را می‌داند باز می‌گردید و او شما را به اعمالتان آگاه می‌کند: ﴿ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ﴾؛
3. مأموریت پیامبر، برای توجه مردم به موجبات خسران، در اعمال بر اساس ـ نیت ـ و انگیزه‌های منفعت‌طلبانه غیر الهی و پرهیز از توهم و خیال انجام عمل صالح با ارتکاب اعمال ناپسند: ﴿قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا * الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا﴾.

بازخورد عمل در ادعاها

در برخی از آیات عمل مبنای داوری در ادعاها قرار گرفته است و یا عمل، امتحانی برای تشخیص ادعای پیروی از پیامبر است: ﴿لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ﴾، یا نشان داده می‌شود که عمل تا چه اندازه صادقانه است و یا از روی تظاهر و ریا. در آیات بسیاری معیار نیکی عمل تعیین شده است و آن اخلاص و برای خدا انجام دادن است، یا نشان می‌دهد بسیاری در هنگام فشار و سختی به دعا و کرنش و عمل عبادی روی می‌آورند، اما در حالت رفاه و آسایش خدا را فراموش می‌کنند، این جاست که نقش عمل واقعی از عمل ظاهری و صورت‌سازی جدا می‌شود.

برخی از این آیات عبارت‌اند از:

1. ﴿قُلْ أَتُحَاجُّونَنَا فِي اللَّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّكُمْ وَلَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ﴾. نکته: از آنجا که یهود و غیر آنها گاه با مسلمانان به محاجه و گفتگو بر می‌خاستند و می‌گفتند: تمام پیامبران از میان جمعیت ما برخاسته و دین ما قدیمی‌ترین ادیان و کتاب ما کهن‌ترین کتب آسمانی است، اگر محمد(ص) نیز پیامبر بود باید از میان ما مبعوث شده باشد! قرآن خط بطلان به روی همه این پندارها کشیده، نخست به پیامبر می‌گوید: “به آنها بگو: آیا درباره خداوند با ما گفتگو می‌کنید؟ در حالی که او پروردگار ما و پروردگار شما است: ﴿قُلْ أَتُحَاجُّونَنَا فِي اللَّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّكُمْ﴾، این را نیز بدانید که ما در گرو اعمال خویشیم و شما هم در گرو اعمال خود و هیچ امتیازی برای هیچ کس جز در پرتو اعمالش نیست: ﴿وَلَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ﴾ با این تفاوت که ما با اخلاص او را پرستش می‌کنیم و موحد خالصیم اما بسیاری از شما توحید را به شرک در عمل آلوده کرده‌اند: ﴿وَنَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ﴾ و باید ادعای توحید بازتاب در عمل خالص بدون شائبه شرک داشته باشد.
2. ﴿وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنْتَ عَلَيْهَا إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ وَإِنْ كَانَتْ لَكَبِيرَةً إِلَّا عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِيعَ إِيمَانَكُمْ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ﴾. خداوند خطاب به پیامبر(ص) می‌فرماید: ما آن قبله‌ای را که قبلاً بر آن بودی ـ بیت المقدس ـ تنها برای این قرار دادیم، افرادی که از رسول خدا(ص) پیروی می‌کنند از آنها که به جاهلیت باز می‌گردند باز شناخته شوند و آزمایش شوند: ﴿وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنْتَ عَلَيْهَا إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ﴾ و بازخورد عمل در ادعای آنان دیده شود، اگر چه موفقیت در این آزمایش جز برای کسانی که خداوند هدایتشان کرده دشوار است: ﴿وَإِنْ كَانَتْ لَكَبِيرَةً إِلَّا عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ﴾. مرحوم طالقانی می‌نویسد: ﴿وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا﴾ نخست خطاب به سوی رسول برگشت سپس در این آیه به سوی مسلمانان و کذلک، عطف و بیان ﴿يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ﴾ و سرّ دیگری از تحول قبله و مشعر بر توسعه آن است، همچنان که با تحول قبله خداوند مردمی را مطابق مشیت خود از انحراف و جمود می‌رهاند و به صراط مستقیم هدایت می‌نماید، با این هدایت و این تحول و نسخ و این‌گونه احکام و این برگرداندن به سوی کعبه است که شما امت اسلام را از انحراف می‌رهاند و سطح عقول شما را بالا می‌برد تا از آن محیط بلند، گواه دیگران باشید و این میانه روی و برتری پیوسته راه و روش و خوی شما گردد: ﴿لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ﴾. رسول و راه و روش او هم همواره میزان و گواه شما باشد: ﴿وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا﴾. در حقیقت تغییر قبله به سوی کعبه، برگرداندن توجه است به سوی ملت ابراهیم که مبدأ آیین و روح اسلام است تا پیوسته در شبانه روز دورنمای ملت ابراهیم و راه و روش او در برابر چشم مسلمانان نمایان گردد و از جمود و انحراف‌هایی که یهودیان و مسیحیان و عرب که همه خود را منتسب به او می‌دانند برهند. این وسعت نظر چون در مسلمانان تکوین یافت: ﴿لِتَكُونُوا﴾ شهداء پیروان دیگر ادیان خواهند شد. دیگر از اسرار تغییر قبله این است که خوی فرمان‌بری و پیروی از رسول پیشرو در مسلمانان ثابت و نمایان گردد: ﴿وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنْتَ عَلَيْهَا إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ﴾ و این گروه از مسلمانان از آنها که به عقب برمی‌گردند (مرتجعند) ممتاز و جدا شوند: ﴿مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ﴾ و برای آنکه هسته و نطفه ایمان در قلوب آنها ضایع نشود و محکم بسته شود و رشد نماید: ﴿وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِيعَ إِيمَانَكُمْ﴾ در پایان همه این قوانین و احکام و تغییرات از مبدأ رؤوف و رحیم است: ﴿إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ﴾.
3. ﴿وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ﴾.
4. ﴿وَمَا كَانَ لَهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِي شَكٍّ وَرَبُّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ﴾.
5. ﴿قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّينَ﴾.
6. ﴿قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصًا لَهُ دِينِي﴾.
7. ﴿فَإِذَا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ يُشْرِكُونَ﴾.
8. ﴿وَإِذَا غَشِيَهُمْ مَوْجٌ كَالظُّلَلِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَمَا يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلَّا كُلُّ خَتَّارٍ كَفُورٍ﴾.
9. ﴿وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ﴾. امر به عبادت خداوند، هم از جانب او و هم به وسیله پیامبران و روشن‌بینان و هم مقتضای عقل فطری بشر است. لام ﴿لِيَعْبُدُوا﴾، برای ارائه غایت و نهایت است، یعنی امرها و احکام الهی برای این بوده که خلق از عبادت و فرمانبری غیر خدا آزاد شوند و فقط او را بپرستند. اخلاص، پاک و خالص نمودن نیت و عمل از هر انگیزه‌ای جز مقصود و هدف است. جمله ﴿مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ﴾ حال برای فاعل ﴿لِيَعْبُدُوا﴾ و حنفاء صفت یا حال پس از حال است. ﴿لَهُ﴾ دلالت به اختصاص یا غایت دارد. این حالات و اوصاف برای ارائه کمال عبادت است؛ زیرا چه بسا پیروان ادیان الهی، دچار تجزیه روحی و دورویی می‌شوند چنان که شده‌اند و یک روی به سوی خدا و عبادت او دارند و روی دیگر به قوانین و روابط زندگی، گرچه این قوانین از جانب خدا و برای او نباشد. با آنکه از نظر ادیان اصول احکام باید از جانب خدا و در طریق عبادت او باشد و دین که همان احکام و شرایع است چه بسا خود هدف مستقل می‌گردد با آنکه طریق به سوی خدا و مقدمه برای کمال انسانی است.

حنیف بودن، یعنی اعراض از هر باطل و استقامت به حق، آخرین مرتبه دین و کمال انسانی است و بیان تکمیلی اهداف و غایات ادیان الهی است. یعنی بیش از عبادت خدا و اخلاص دین برای او و استقامت، باید همگی در یک صف اجتماعی و هماهنگ نماز درآیند و خود را به پا دارند و در راه تولید سرمایه‌های زمین و توزیع عادلانه آن بکوشند. ذلک و تقدیم آن، تعظیم و حصر را می‌رساند، این همان دین به پا دارنده و نگهبان و مستقیم است.

﴿وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ﴾، دین به معنای نظامات و قوانین و روابط بشری هر چه مترقی باشد، اگر اهداف و اغراض نهایی آن مجهول یا محدود به حدود نخستین روابط اجتماعی و اقتصادی باشد، نمی‌تواند برای همیشه همه قوا و استعدادهای فردی و اجتماعی را به پا و مستقیم بدارد، زیرا چشم‌اندازها و هدف‌های محدود، تا حدی انسان‌ها را به پا می‌دارد و پیش می‌برد ولی نهایت این مسیر سستی و پستی و ناپایداری و توقف است. آن اصول و نظاماتی می‌تواند انسان متکامل و نامتناهی در استعدادها را پیوسته به پا دارد و پیش برد که هدف‌های مشخص و برتر از حدود زندگی دنیا و طریق وصول به آنها را بنمایاند: ﴿وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ﴾ و اگر آیینی با نشان دادن اهداف برتر که همان گرایش به خدا و پرستش اوست: ﴿وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ﴾ از زندگی کنار ماند، تا حدی می‌تواند اندیشه‌های روحانی افرادی را پرورش دهد و پیش ببرد ولی قوای دیگری که باید در محیط اجتماع رشد یابد راکد و ضایع و در نتیجه، پرورش روحی نیز دچار اختلال و اوهام می‌شود و از استقامت باز می‌ماند. از این‌گونه انحراف دینی، گروهی مأیوس و افسرده و عرفان‌پیشه و اتکالی و مذهب‌تراش و منحرف در غرائز، به نام راهب و درویش و مقدس مآب پدید می‌آیند که انعکاس راه و روش آنها منشأ ناتوانی و رکود استعدادهای دیگران و گمراهی از هدایت پیامبران و مصیبت و وبال ملت‌های زیردست است و اکنون این گروه‌ها، دانسته یا ندانسته و مستقیم و غیر مستقیم مورد تأیید دشمنان دین قیّم و طراحان پس پرده و بهره‌گیران از ملل ضعیف هستند.

در آیات فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

1. خداوند خطاب به پیامبر می‌گوید: بگو: عمل کنید: ﴿وَقُلِ اعْمَلُوا﴾ پس به زودی خدا و فرستاده‌اش و مؤمنان، کردار شما را می‌بینند: ﴿فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ﴾ و به زودی، به سوی دانای نهان و آشکار، بازگردانده می‌شوید: ﴿وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ﴾ و او شما را از آنچه همواره انجام می‌دادید، با خبر می‌سازد: ﴿فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ﴾. آگاهی انسان از اینکه کسانی اعمال او را تحت نظر دارند، کارها از میان نمی‌روند وبازخورد دنیایی، آخرتی دارند و اثر عمیقی در پاک‌سازی اعمال و نیت‌های انسان دارد که سبب می‌شود انسان مواظب رفتار خود باشد، به‌ویژه اگر بداند خدا، پیامبر و مؤمنان برجسته اعمالش را می‌بینند؛
2. درباره وسوسه‌های ابلیس و کسانی که در حوزه نفوذ او قرار می‌گیرند قرآن این نکته را مطرح می‌کند که شیطان سلطه‌ای بر آنها نداشت و کسی را به پیروی خود نمی‌تواند مجبور کند: ﴿وَمَا كَانَ لَهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سُلْطَانٍ﴾، ولی پیداست بعد از اجابت دعوت او از ناحیه افراد بی‌ایمان و هوی‌پرست او آرام نمی‌نشیند و پایه‌های سلطه خود را بر وجود آنان مستحکم می‌کند. لذا در دنباله آیه می‌افزاید: هدف از آزادی ابلیس در وسوسه‌هایش این بود که مؤمنان به آخرت از افراد بی‌ایمان و کسانی که در شکّند شناخته شوند: ﴿إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِي شَكٍّ﴾ و پروردگار تو حافظ همه چیز و نگاهبان آن است: ﴿وَرَبُّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ﴾ تا پیروان شیطان تصور نکنند چیزی از اعمال و گفتار آنها در این جهان از بین می‌رود یا خداوند آنرا فراموش می‌کند؛
3. عبادت مخلصانه به دور از شائبه شرک در عمل دستور خداوند به پیامبر: ﴿قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّينَ * قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصًا لَهُ دِينِي﴾؛
4. خداوند درباره بعضی از مشرکان و مدعیان توحید می‌فرماید: زمانی که سوار کشتی می‌شوند: ﴿فَإِذَا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ﴾ و یا گرفتار امواج طوفانی دریا می‎شوند: ﴿وَإِذَا غَشِيَهُمْ مَوْجٌ كَالظُّلَلِ﴾ با رجوع به فطرت، خدا را خالصانه می‌خوانند: ﴿دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ﴾ و خواهان نجات از آن وضعیت هستند اما زمانی که خدا آنها را نجات می‌دهد: ﴿فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ﴾ بعضی از آنها در عمل پای‌بند به تعهد فطرت خویش می‌مانند و به راه اعتدال می‌روند: ﴿فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ﴾ و برخی از آنها به شرک باز می‌گردند: ﴿إِذَا هُمْ يُشْرِكُونَ﴾.

نقش پیامبر در ترویج به عمل

جایگاه پیامبر در دین و ترویج به عمل به آن چیست‌؟ در این باره اوصافی ذکر شده و مبین آن است که او شاهد و ناظر و حداکثر مروج و مشوق به عمل است و نه مجبور کننده. از سوی دیگر در مقام عمل، او اسوه و الگوی کیفیت و کمیت و شیوه عمل است، تا کم و زیاد، زیبایی و زشتی عمل را مشخص کند و کسی در مقام عمل زیاده‌روی و تندروی و یا سهل انگاری نکند. نقش الگو برای این است که اولاً، دعوت به خوبی اجرا پذیر است و ذهنی نیست. ثانیاً، وقتی به کاری مانند تواضع ترویج می‌شود، مرز آن با خواری و سبکی و حفظ شخصیت چیست‌؟ در اینجا داشتن الگو کمک می‌کند حدود آن معین شود.

1. ﴿فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَجِئْنَا بِكَ عَلَى هَؤُلَاءِ شَهِيدًا﴾.
2. ﴿وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ﴾.
3. ﴿لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا﴾
4. ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا﴾.
5. ﴿إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا﴾.
6. ﴿إِنَّا أَرْسَلْنَا إِلَيْكُمْ رَسُولًا شَاهِدًا عَلَيْكُمْ كَمَا أَرْسَلْنَا إِلَى فِرْعَوْنَ رَسُولًا﴾.

در آیات فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

1. پیامبر شاهد و ناظر بر اعمال امت خویش: ﴿وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا﴾، ﴿وَجِئْنَا بِكَ عَلَى هَؤُلَاءِ شَهِيدًا﴾، ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا﴾؛
2. پیامبر اسوه مردم است تا عمل خود را بر پیامبر منطبق کنند: ﴿لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ﴾، چنان‌که اسوه بودن در چند جای دیگر به جز پیامبر اسلام مطرح شده، مانند حضرت ابراهیم: ﴿قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ﴾. این معنا در دو آیه بعد هم مطرح می‌شود که قطعاً برای شما در [[[پیروی]] از] آنان سرمشقی نیکوست [یعنی] برای کسی که به خدا و روز بازپسین امید می‌بندد و هر کس روی برتابد [بداند که] خدا همان بی‌نیاز ستوده [صفات] است: ﴿لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِيهِمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَمَنْ يَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ﴾.

جستارهای وابسته

منابع

1. سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: