تفسیر عصر پیامبر خاتم: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:


==مقدمه==
==مقدمه==
نخستین مرحله از مراحل تلقی [[تفسیر]]، تفسیر [[عصر پیامبر]]{{صل}} است. این مرحله و سه مرحله پس از آن (تفسیر [[عصر ائمه]]{{ع}}، تفسیر عصر [[صحابه]] و تفسیر عصر [[تابعین]]) بر عصر تدوین تفسیر تقدم دارد. در این مرحله، [[اصحاب]] [[رسول]] گرامی{{صل}} هم‌زمان با [[نزول آیات]] [[قرآن‌کریم]] یا پس از آن، مطالب مشکل را از آن [[حضرت]]{{صل}} می‌پرسیدند، و آن حضرت به آنها پاسخ می‌دادند. این پاسخ‌ها بعداً به شکل [[روایات تفسیری]] در [[منابع تفسیری]] راه یافت.
نخستین مرحله از مراحل تلقی [[تفسیر]]، [[تفسیر عصر پیامبر]]{{صل}} است. این مرحله و سه مرحله پس از آن ([[تفسیر عصر ائمه]]{{ع}}، [[تفسیر عصر صحابه]] و [[تفسیر عصر تابعین]]) بر عصر تدوین تفسیر تقدم دارد. در این مرحله، [[اصحاب رسول گرامی]]{{صل}} هم‌زمان با [[نزول آیات]] [[قرآن‌کریم]] یا پس از آن، مطالب مشکل را از آن [[حضرت]]{{صل}} می‌پرسیدند، و آن حضرت به آنها پاسخ می‌دادند. این پاسخ‌ها بعداً به شکل [[روایات تفسیری]] در [[منابع تفسیری]] راه یافت.


ویژگی‌های [[تفسیری]] [[عصر رسالت]]:
ویژگی‌های [[تفسیری]] [[عصر رسالت]]:

نسخهٔ ‏۵ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۳۱

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

نخستین مرحله از مراحل تلقی تفسیر، تفسیر عصر پیامبر(ص) است. این مرحله و سه مرحله پس از آن (تفسیر عصر ائمه(ع)، تفسیر عصر صحابه و تفسیر عصر تابعین) بر عصر تدوین تفسیر تقدم دارد. در این مرحله، اصحاب رسول گرامی(ص) هم‌زمان با نزول آیات قرآن‌کریم یا پس از آن، مطالب مشکل را از آن حضرت(ص) می‌پرسیدند، و آن حضرت به آنها پاسخ می‌دادند. این پاسخ‌ها بعداً به شکل روایات تفسیری در منابع تفسیری راه یافت.

ویژگی‌های تفسیری عصر رسالت:

  1. در این دوره، سرچشمه تفسیر وحی بود؛
  2. تفسیر تدوین نشده بود؛
  3. تفسیر، مرجع و منبع حل اختلافات بود[۱].[۲]

جستارهای وابسته


منابع

پانویس

  1. طباطبایی، محمد حسین، قرآن دراسلام،صفحه ۸۲و۷۳؛ عک، خالد عبد الرحمان،الفرقان والقرآن،صفحه ۳۳۰؛ ذهبی، محمد حسین، التفسیر والمفسرون، جلد۱، صفحه ۴۹؛ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، جلد۴، صفحه ۲۴۵؛ کمالی دزفولی، علی، تاریخ تفسیر،صفحه (۹-۲۰).
  2. فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۱۸۰۹.