طلاق در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

طلاق [[قضایی]]: امام خمینی قائل است اگر زن [[وکالت]] در طلاق نداشته باشد، در مواقع [[عسر و حرج]]، [[حاکم]] می‌تواند زن را طلاق دهد.<ref>[[اکبر زراعتیان|زراعتیان، اکبر]]، [[طلاق - زراعتیان (مقاله)| مقاله «طلاق»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]] ج۷، ص۱۳۰ – ۱۳۶.</ref>

طلاق به معنای رها کردن و آزاد ساختن<ref>ابن‌فارس، مقاییس اللغه، ۳/۴۲۰.</ref> و «طلاق زن» به معنای «جدایی زن از شوهر»<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۰/۲۲۶.</ref> آمده‌ است. در اصطلاح [[فقهی]] نیز به معنای زایل‌ کردن [[عقد]] [[ازدواج]] به وسیله صیغه مخصوص ذکر شده<ref>ابن‌فهد حلی، المهذب البارع، ۳/۴۴۰؛ شهید ثانی، الروضة البهیه، ۶/۱۱؛ شهید ثانی، مسالک الافهام، ۹/۹.</ref> و در واقع همان معنای لغوی است که [[شارع]] شرایطی برای آن تعیین کرده‌است.<ref>نجفی، جواهر، ۳۲/۲–۳.</ref> [[امام خمینی]] با اشاره به معنای [[طلاق]]، آن را حقیقتی شناخته‌ شده نزد عقلا می‌داند که از سوی شارع وضع نشده، بلکه شارع ضمن پذیرش آن، تنها در دایره اسباب طلاق و [[احکام]] آن تغییراتی ایجاد کرده‌است.<ref>امام خمینی، انوار الهدایه، ۲/۳۲۰.</ref> به نظر می‌رسد همین امر سبب شده‌ است ایشان، همانند بسیاری از [[فقها]]،<ref>صدوق، المقنع، ۳۴۰؛ مفید، المقنعه، ۵۲۵؛ حلی، علامه، ارشاد الاذهان، ۲/۴۲.</ref> از ذکر تعریف اصطلاحی برای طلاق صرف نظر و بحث طلاق را با ذکر شرایط آن آغاز کند.<ref>امام خمینی، تحریر الوسیله، ۲/۳۰۹.</ref>.<ref>[[اکبر زراعتیان|زراعتیان، اکبر]]، [[طلاق - زراعتیان (مقاله)| مقاله «طلاق»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]] ج۷، ص۱۳۰ – ۱۳۶.</ref>