بنینضیر: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== جستارهای وابسته == * +== جستارهای وابسته == {{مدخلهای وابسته}} * )) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] ==منابع== +]] {{پایان مدخلهای وابسته}} ==منابع==)) |
||
خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
{{مدخلهای وابسته}} | {{مدخلهای وابسته}} | ||
* [[غزوه بنینضیر]] | * [[غزوه بنینضیر]] | ||
{{پایان مدخلهای وابسته}} | |||
==منابع== | ==منابع== |
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۳۹
مقدمه
بنینضیر، از یهودیان ساکن مدینه بوده و نام یکی از غزوات است.
در اینکه بنینضیر بنیاسرائیلی هستند یا از عربهای یهودی قبیله جذام میباشند، دیدگاهها متفاوت است، ولی میتوان خاستگاه آنان را شامات دانست. در برخی منابع اسلامی، علت مهاجرت آنها به یثرب، آگاهی ایشان از منطقه ظهور پیامبر آخر الزمان بیان شده است. از تاریخ سکونت آنان در یثرب اطلاع دقیقی در دست نیست. آنان اول در منطقه سافله مدینه ساکن شدند و بعد از یافتن مناطق مستعد شهر، به منطقه عالیه و نزدیکی نجد تغییر مکان دادند و در آنجا دژهای مستحکمی بنا کردند.
روابط بنینضیر با دیگر قبایل یهودی یثرب تبعیضآمیز بود و آنان با همپیمانی با بتپرستان در جنگهای جاهلی با قبایل یهودی جنگیدند. آنان با اوسیان همپیمان بودند اما در جریان پیمانشکنی آنان با پیامبر، اوسیان در مقابل بنینضیر قرار گرفتند و این مایه شگفتی آنان گردید.
اقتصاد بنینضیر بر باغداری و دامداری استوار بود. داشتن باغهای وسیع خرما و نیز انتقال به منطقه عالیه یثرب موجب رونق اقتصادی و ثروتمندشدن آنها گردید. بنینضیر از جایگاه دینی بهتری نسبت به قبایل یهودی دیگر برخوردار بودند به طوری که مردم برای گشایش کارها به آنان نذر میکردند و در مورد پیامبر آخرالزمان و نشانههایش از آنان سؤال میکردند.
با ورود پیامبر(ص) به مدینه ایشان با قبایل یهودی مخصوصا بنینضیر پیمان بستند. اما آنان به پیمان خود پایبند نبودند و بارها سعی در قتل پیامبر داشتند اما ایشان از طریق وحی پی به حیله آنان برده بود. این پیمانشکنیها و توطئهها مقدمات غزوه بنینضیر را فراهم کرد.
پیامبر(ص) با گماردن ابنام مکتوم بر مدینه به سوی بنینضیر حرکت کردند و فرماندهی جنگ را به امام علی(ع) سپردند. بعد از ۱۵ تا ۲۰ روز محاصره بنینضیر تسلیم پیامبر شده و مجبور به مهاجرت شدند.
از آنجا که جنگی در نگرفته بود اموال برجای مانده در حکم غنیمت نبود و تصرّف در آن به اختیار پیامبر بود. از این رو رسول خدا(ص) با توافق انصار آن را میان مهاجران تقسیم کرد تا وظیفه حمایت از مهاجران توسط انصار پایان پذیرد.
بعد از رحلت پیامبر زمینهایی که وقف پیامبر بود و به گواهی امام علی به وقف حضرت فاطمه درآمده بود، توسط ابوبکر و بعدها توسط خلفای دیگر مصادره شد.[۱]