تفسیر تربیتی

مقدمه

در تفسیر تربیتی، مفسر علاوه بر ایضاح و بیان نقطه‌های مشکل قرآن، در پی نشان دادن نتیجه آیات و پیام دعوت آنها است؛ زیرا قرآن کتاب هدایت است و باید مقصود آیات و جنبه هدایتگری آن روشن شود.

در این روش تفسیری، مفسر حتی در قصه‌های تاریخی و احکام عملی و مباحث اعتقادی، درپی نتیجه‌گیری و استخراج پیام قرآن است.

تفسیر تربیتی؛ مؤثر، سودمند، دلپذیر و از دیرباز میان مسلمانان مرسوم بوده است. امروز نیز براساس نیاز جامعه، شکل و جلوه دیگری به خود گرفته، متناسب با زبان و طبع مردم این عصر نگارش می‌یابد^[۱].^[۲]

تفاسیر تربیتی

تفسیرهایی که با اهتمام به جنبه تربیتی قرآن نگارش یافته‌اند تفاسیر تربیتی خوانده می‌شوند؛ مانند:

تفسیر احسن الحدیث تألیف سید علی اکبر قرشی، با بیانی ساده و روان، به زبان فارسی در دوازده جلد؛
اطیب البیان فی تفسیر القرآن سید عبدالحسین طیب. عبارات این تفسیر به زبان فارسی بسیار روان و به دور از اصطلاحات علمی است) این تفسیر در چهارده جلد موجود است؛
پرتوی از قرآن، تألیف سید محمود طالقانی که به زبان فارسی و در شش جلد چاپ شده است و از اول قرآن تا آیه ۲۸ سوره نساء را دارد؛
تفسیر نمونه تألیف آیت الله ناصر مکارم شیرازی و جمعی از فضلای حوزه علمیه قم در ۲۷ جلد؛
تفسیر القرآن الکریم (المنار فی تفسیر القرآن)، به زبان عربی، تألیف محمد عبده و محمد رشید رضا، در دوازده جلد تا آیه ۵۳ سوره یوسف. از آیه اول سوره حمد تا آیه ۱۲۶ سوره نساء از محمد عبده و به املای رشید رضا است؛ ولی از آیه ۱۲۶ سوره نساء به بعد رشید رضا به تنهایی روش عبده را ادامه داده است^[۳].^[۴]

جستارهای وابسته

منابع

فرهنگ‌نامه علوم قرآنی

پانویس

↑ خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی،جلد۱،صفحه (۶۴۶-۶۴۷)؛ ایازی، محمد علی، المفسرون حیاتهم ومنهجهم،صفحه ۴۹.
↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۱۷۷۸.
↑ خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی،جلد۱،صفحه (۶۴۶-۶۴۷)؛ ایازی، محمد علی، المفسرون حیاتهم ومنهجهم،صفحه ۸۸۱.
↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۱۶۹۲.

[1] خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی،جلد۱،صفحه (۶۴۶-۶۴۷)؛ ایازی، محمد علی، المفسرون حیاتهم ومنهجهم،صفحه ۴۹.

[2] فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۱۷۷۸.

[3] خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی،جلد۱،صفحه (۶۴۶-۶۴۷)؛ ایازی، محمد علی، المفسرون حیاتهم ومنهجهم،صفحه ۸۸۱.

[4] فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۱۶۹۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]