بحث:کوفه

شهر کوفه در سال ۱۷ ق به دستور عمر بن خطاب و به دست سعد بن ابی وقاص فرمانده سپاه مسلمانان در جنگ با ایرانیان پی‏‌ریزی شد. هدف از تأسیس این شهر، بنیان‏گذاری یک پادگان نظامی در نزدیکی ایران، به منظور پشتیبانی نیروهای عمل ‏کننده در داخل ایران بوده است^[۱]. عمر دستور داده بود گنجایش مسجد این شهر، به گونه‌‏ای باشد که تمام جمعیت نظامی را در خود جای دهد و مسجدی که طبق این دستور ساخته شد، می‏‌توانست چهل هزار تن را در خود پذیرا باشد^[۲].
بنابراین شهر کوفه، در آغاز تأسیس، حدود چهل هزار جمعیت نظامی داشته است. با توجه به این‏که بسیاری از این جمعیت، زن و فرزند خود را نیز همراه داشته‏‌اند، با احتساب حداقل یک زن و یک فرزند برای هر سرباز، به جمعیتی معادل ۱۲۰ هزار تن برای این شهر هنگام تأسیس دست می‌‏یابیم.
حضرت علی(ع) در سال ۳۶ ق این شهر را مرکز خلافت خود برگزید. از آن پس، این شهر در تاریخ پر فراز و نشیب خود، حوادث فراوانی را پشت سر گذاشته است.
مردم این شهر در طول تاریخ با وجود دارا بودن صفات برجسته و پسندیده، دارای صفات ناشایست و نکوهیده‏‌ای نیز بوده‌‏اند که در سخنان حضرت علی(ع) و امام حسین(ع) به خوبی منعکس شده است.
از روایات استفاده می‏‌شود که کوفه، پس از ظهور و قیام حضرت مهدی(ع)‏ پایتخت حکومتی و مرکز خلافت و مقر دولت آن بزرگوار خواهد بود. مفضل از امام صادق(ع) پرسید: سرور من! خانه حضرت مهدی(ع) و محل اجتماع مؤمنان کجا خواهد بود؟ آن حضرت فرمود: مقر حکومتش، کوفه و مجلس حکم‌‏فرمایی‏‌اش مسجد جامع آن و بیت المال و محل تقسیم غنایم مسلمانان، مسجد سهله خواهد بود و خلوتگاه او موضعی است که ریگ‌‏های سفید سرزمین نجف است^[۳].
روزی امام صادق(ع) در نقطه‌‏ای پشت کوفه دو رکعت نماز گزارد و به یار باوفایش ابان بن تغلب فرمود: "اینجا محل خانه قائم(ع) است"^[۴].
از امام باقر(ع) پرسیدند: "پس از مکه و مدینه، کدامین بقعه از بقاع پروردگار افضل است؟ فرمود:

کوفه^[۵]. سپس ضمن شمارش ویژگی‌‏های کوفه فرمود: عدالت خداوند سبحانه و تعالی آن‏جا ظاهر می‌‏شود، و قائم(ع) و دیگر قائمان- قیام‌‏کنندگان به قسط که پس از او می‌‏آیند- آن‏جا ساکن می‏‌شوند^[۶].

منابع

سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت.

پانویس

↑ محمد بن جریر طبری، تاریخ طبری، ج ۳، ص ۱۴۵.
↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج ۴، ص ۴۹۱
↑ " دَارُ مُلْكِهِ‏ الْكُوفَةُ وَ مَجْلِسُ‏ حُكْمِهِ‏ جَامِعُهَا وَ بَيْتُ‏ مَالِهِ‏ وَ مَقْسَمُ غَنَائِمِ الْمُسْلِمِينَ مَسْجِدُ السَّهْلَةِ وَ مَوْضِعُ خَلَوَاتِهِ الذَّكَوَاتُ الْبِيضُ مِنَ الْغَرِيَّيْن‏"، محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۱
↑ " وَ مَوْضِعُ‏ مَنْزِلِ‏ الْقَائِم‏‏"‏، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۴، ص ۵۷۱، ح ۲
↑ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج ۶، ص ۳۱، ح ۱
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۳۶۱ - ۳۶۲.

[1] محمد بن جریر طبری، تاریخ طبری، ج ۳، ص ۱۴۵.

[2] یاقوت حموی، معجم البلدان، ج ۴، ص ۴۹۱

[3] " دَارُ مُلْكِهِ‏ الْكُوفَةُ وَ مَجْلِسُ‏ حُكْمِهِ‏ جَامِعُهَا وَ بَيْتُ‏ مَالِهِ‏ وَ مَقْسَمُ غَنَائِمِ الْمُسْلِمِينَ مَسْجِدُ السَّهْلَةِ وَ مَوْضِعُ خَلَوَاتِهِ الذَّكَوَاتُ الْبِيضُ مِنَ الْغَرِيَّيْن‏"، محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۱

[4] " وَ مَوْضِعُ‏ مَنْزِلِ‏ الْقَائِم‏‏"‏، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۴، ص ۵۷۱، ح ۲

[5] شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج ۶، ص ۳۱، ح ۱

[6] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۳۶۱ - ۳۶۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]