عشق و محبت دو سویه درباره ما و امامان چگونه است؟ (پرسش)

عشق و محبت دو سویه درباره ما و امامان چگونه است؟
عشق و محبت دو سویه درباره ما و امامان چگونه است؟
موضوع اصلی	بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاتر	مهدویت / غیبت امام مهدی / عصر غیبت کبری / ارتباط و ملاقات با امام مهدی
تعداد پاسخ	۱ پاسخ
	v; t; e;

عشق و محبت دو سویه درباره ما و امامان (ع) چگونه است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

پاسخ نخست

نویسندگان کتاب «آفتاب مهر» در این‌باره گفته‌اند:

«روابط انسان‌ها، انواع مختلف دارد. برخی از رابطه‌ها، اعتباری و قراردادی است و برخی، رابطه‌ها، واقعی و تکوینی است و قرار داد دو طرف، هیچ تأثیری در آن ندارد. رابطه میان انسان و خالق هستی، از نوع رابطه‌های اصیل و استوار است و در اعماق جان و فطرت، ریشه دارد.

در حدیث قدسی آمده است: "اگر کسانی که به من پشت کرده اند می‌دانستند چقدر مشتاق آنان هستم... از شدت شوق، جان می‌سپردند"^[۱]
در فرهنگ شیعه، رابطه امام (ع) و شیعیان، ازلی است. در حدیثی از حضرت صادق (ع)، می‌خوانیم: "خداوند، شیعیان ما را مورد رحمت خویش قرار دهد! آنان، از زیادی سرشت ما خلق شده و با آب ولایت ما عجین گشته‌اند. در شادی ما، شاد و در اندوه ما، غمناکند"^[۲]
یکی از شیعیان حضرت علی (ع) به نام "رمیله" چنین می‌گوید: "من، دچار تبی شدید شدم. هنگامی‌ که از شدت آن کاسته شد، غسل کردم و برای رسیدن به ثواب نماز جمعه و درک فضیلت نماز با مولایم علی (ع) به مسجد آمدم. زمانی که حضرت به منبر شتافت و مشغول سخنرانی شد، دوباره تبم شدت یافت. بعد از نماز، به دیدار علی (ع) رفتم. حضرت، علت بیماری و ناراحتی‌ام را پرسید و من توضیح دادم. حضرت فرمود: ای رمیله! هر مؤمنی که بیمار می‌شود، ما نیز بیمار می‌شویم و حزن و اندوه او، ما را محزون و غمناک می‌سازد و هر دعایی که می‌کند، ما به دنبال آن "آمین" می‌گوییم و اگر دعا نکند، ما برایش دعا می‌کنیم.^[۳]
این ارتباط مقدس و عمیق، ارواح اولیای الهی و شیعیانشان را به منزله روح واحد قرار می‌دهد و چنان آنان را به هم می‌پیوندد که ابو بصیر، از یاران حضرت صادق (ع) می‌گوید: "در مجلسی از حضرت پرسیدم: گاهی بدون علت خاص، دچار غم و غصه یا سرور و خوشحالی می‌شوم؛ علت چیست؟ حضرت در پاسخ فرمود: این حزن و شادی که گاه سراغ شما می‌آید، اثر آن غم و سروری است که در ما ایجاد می‌شود؛ و چون ما و شما، هر دو از نور خداوند متعال خلق شده‌ایم، این حالات ما، در شما نیز اثر می‌گذارد.^[۴]
بنابراین، می‌توان گفت هنگامی‌ که ما به یاد اولیای الهی و عظمت و بزرگواری آنان می‌افتیم یا مصیبت‌ها و غم‌های آنان را به یاد می‌آوریم و قلبمان متوجه آنان می‌شود، در اثر همان پیوند شدید روحی میان ما و آنان است. در واقع، عنایت و مهر آنان را به ما نشان می‌دهد. البته باید زمینه این لطف و عنایت را خود فراهم سازیم و با شخم زدن زمین سخت دل، موقعیتی مناسب برای رشد بذر محبت آنان پدید آوریم. آنچه لطیف تر است، این که یاد شدن ما توسط حضرت، فقط مربوط به زمانی نیست که ما به یاد آن بزرگوار هستیم؛ بلکه حتّی زمانی که از آن حضرت غافل‌ایم، باز آن عزیز، به یاد ما است و آنچه به خیر و صلاح است، در حق ما انجام می‌دهد؛ همان گونه که در نامه‌ای فرمود: "ما، رعایت امور شما را مهمل نگذاشته‌ایم و یاد شما را فراموش نکرده‌ایم"^[۵]»^[۶].

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

↑ " لو یعلم المدبرون عنی کیف انتظاری لهم... لماتوا شوقاً‏‏"؛ میزان الحکمه، ج۴، ص۲۷۹۷؛ جامع السعادت، ج۳، ص۱۰۳.
↑ " رحم الله شیعتنا! خلقوا من فاضل طینتنا و عجنوا بماء ولایتنا، یحزنون لحزننا و یفرحون لفرحنا‏‏"؛ شجره طوبی، ج ۲، ص ۶.
↑ بحارالأنوار، ج۲۶، ص۱۴۰؛ منتهی الآمال، ج ۲، ص ۸۶۹.
↑ " انّ ذلک لحزن و فرح یصل الیکم منّا إذا دخل علینا حزن او سرور کان ذلک داخلاً علیکم لانّا و انتم من نور الله عزّوجلّ"؛ میزان الحکمه، ج ۲، ص۴۰۰.
↑ " إِنَّا غَيْرُ مُهْمِلِينَ‏ لِمُرَاعَاتِكُمْ‏ وَ لَا نَاسِينَ‏ لِذِكْرِكُمْ‏ "؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص ۱۷۴.
↑ آفتاب مهر، ج۱، ص ۱۵۵-۱۵۷.

[1] " لو یعلم المدبرون عنی کیف انتظاری لهم... لماتوا شوقاً‏‏"؛ میزان الحکمه، ج۴، ص۲۷۹۷؛ جامع السعادت، ج۳، ص۱۰۳.

[2] " رحم الله شیعتنا! خلقوا من فاضل طینتنا و عجنوا بماء ولایتنا، یحزنون لحزننا و یفرحون لفرحنا‏‏"؛ شجره طوبی، ج ۲، ص ۶.

[3] بحارالأنوار، ج۲۶، ص۱۴۰؛ منتهی الآمال، ج ۲، ص ۸۶۹.

[4] " انّ ذلک لحزن و فرح یصل الیکم منّا إذا دخل علینا حزن او سرور کان ذلک داخلاً علیکم لانّا و انتم من نور الله عزّوجلّ"؛ میزان الحکمه، ج ۲، ص۴۰۰.

[5] " إِنَّا غَيْرُ مُهْمِلِينَ‏ لِمُرَاعَاتِكُمْ‏ وَ لَا نَاسِينَ‏ لِذِكْرِكُمْ‏ "؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص ۱۷۴.

[6] آفتاب مهر، ج۱، ص ۱۵۵-۱۵۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]