وضعیت شیعه در عصر امام مهدی چگونه است؟ (پرسش)

وضعیت شیعه در عصر امام مهدی چگونه است؟
وضعیت شیعه در عصر امام مهدی چگونه است؟
موضوع اصلی	بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاتر	مهدویت / عصر ظهور امام مهدی / کلیات عصر ظهور
تعداد پاسخ	۱ پاسخ
	v; t; e;

وضعیت شیعه در عصر امام مهدی چگونه است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

پاسخ نخست

آیت‌الله سید محمد کاظم قزوینی، در کتاب «امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور» در این‌باره گفته است:

«شیعه بزودی به اوج عظمت و قله قدرت و توانایی می‌رسد و آن جا دیگر، حکومت منحرفی نیست تا از آن بترسند و قدرت ستمگری نیست که از آن دوری کنند؛ شکی نیست که شیعه به بالاترین درجه از امکانات، توان و پذیرش حکم در کره زمین خواهد رسید. به خصوص هنگامی که عنایت خاص امام زمان (ع)، شامل حال آنها شود و این وضع بزودی تبدیل به زیباترین صورت خواهد شد. در این جا بعضی از احادیثی که به این مطلب اشاره دارد را بیان می‌کنیم: امام صادق (ع) فرمود: "شیعیان ما در حکومت قائم (ع)، بزرگان زمین و حاکمان آن هستند و به هر مردی از آنها، نیروی چهل مرد عطا می‌شود"^[۱]؛ امام باقر (ع) فرمود: "هنگامی که امر ما واقع شود و مهدی ما (ع) قیام کند هر یک از شیعیان ما با جرأت‌تر از شیر و برنده‌تر از شمشیر هستند که دشمنانش را زیر دو پایش، پایمال می‌کند و با دو دستش می‌کشد"^[۲]؛ امام صادق (ع) فرمود: "خداوند، ترس را از دل شیعیان ما می‌گیرد و آن را در دل‌های دشمنان ما قرار می‌دهد؛ پس هر یک از آنها از شمشیر، برنده‌تر و از شیر، شجاع‌تر هستند؛ او دشمنش را با نیزه‌‌اش ناکار کرده، با شمشیرش می‌زند و با دو پایش، لگدکوب می‌کند"^[۳].

مذهب شیعه در اصول، مبادی و تعالیمش، مذهب استقلال، تلاش، کوشش، جهاد، شهادت و نشاط در عمل است. هنگامی که ارزش ثروت علمی و فکری- که شیعه دارای آن است- دانسته شود، نتیجه‌‌اش در بالاترین سطح و به صورت باور نکردنی، جلوه گر می‌شود. متأسفم که می‌گویم، مواهب و شایستگی‌هایی که شیعه به وسیله آن در خلال این قرون بهره‌مند بوده، کنار گذاشته شده، پایمال گشته است و هنگام ظهور امام زمان (ع)، آن مواهب آشکار می‌شود و صلاحیت‌ها رشد کرده، ابتکارات به وجود می‌آید؛ پس تعجبی ندارد که شجاعت به شیعه برگردد و تحت رهبری امام آنها- که فردی انقلابی و دلیر است و می‌خواهد ریشه هر ظلم و فسادی را قطع کند- عدل، فضیلت و سعادت در تمام نقاط دنیا منتشر شود. در آن هنگام، جرئت و شجاعت یک شیعه از شیر بیشتر است و نیروی روحش در عضلاتش تأثیر می‌گذارد و می‌تواند دشمنش را با مشت بکشد، همان طور که خدای متعال می‌فرماید: ﴿فَوَكَزَهُ مُوسَى فَقَضَى عَلَيْهِ﴾^[۴]. شیعیان ضعیف، ضعفشان به قوت، بی‌باکی، دلیری و اقتدار تبدیل می‌شود و تمامی بیماری‌ها از شیعه برطرف می‌شود و به صحت و سلامتی در بدن‌هایشان بهره‌مند می‌گردند. اما درباره اینکه امام زمان (ع)، دستش را بر سر بندگان می‌گذارد، دو احتمال وجود دارد:

حقیقتش این باشد که امام (ع)، دستش را بر سر هر کس از بندگان خدا که بخواهد، بگذارد تا از طریق معجزه، عقلش کامل شده، فکرش به بلوغ برسد و به درجات بالای کمال برسد.
رمزی برای دخل و تصرف امام (ع) در افکار مردم باشد، مثل اینکه شستشوی مغزی انجام دهد که از طریق اشاعه نصایح حکیمانه و مواعظ رسا، محقق می‌شود. در هر صورت، جامعه شیعی از جهت فکری، اعتقادی و فرهنگی، متبلور خواهد شد. امام صادق (ع) فرمود: "هنگامی که قائم ما (ع) قیام کند، خداوند برای شیعیان ما در گوش‌ها و چشمانشان گستردگی قرار می‌دهد تا اینکه بین آنها و بین قائم (ع)، واسطه‌ای نماند؛ با آنها سخن می‌گوید، آنها می‌شنوند و به او نگاه می‌کنند در حالی که او در مکان خود است"^[۵]؛ امام صادق (ع) فرمود: "در زمان قائم (ع)، کسی که در مشرق است، برادرش را- که در مغرب است- می‌بیند همچنین آنکه در مغرب است، برادرش را- که در مشرق است- می‌بیند"^[۶]. این دو حدیث در عصر ما، ظاهراً بر تلویزیون انطباق دارند؛ پس امام زمان (ع) بر صفحه تلویزیون ظاهر می‌شود تا ارشادهای تربیتی و تعالیم اسلامی را به تمام اهل عالم انتقال دهد؛ اهل مشرق و مغرب او را می‌بینند، سخنش را می‌شنوند و حال آنکه او (ع) در جایگاه خودش است، همان طور که الان هم، همین طور است. امام باقر (ع) فرمود: "مردم، مالیات‌هایشان را روی دوششان گذاشته، به سوی مهدی (ع) می‌برند و خداوند بر شیعه ما وسعت می‌دهد که اگر سعادت را درک نمی‌کردند، سرکشی می‌نمودند"^[۷]. این حدیث، نشان دهنده بهره‌مند شدن شیعیان از تکامل عقول، باوقار بودن و درک وقایع است؛ طبیعت انسان، این است که در هنگام قدرت و بی نیازی طغیان کند. برای مثال هنگامی که وسایل معیشت فراوان شود، ممکن است کارگر، کار را و کشاورز، زراعت را رها کند و معنای آن، این است که نظام اجتماعی مختل می‌شود؛ زیرا صاحبان حرفه‌ها و شغل‌ها، کارهایشان را به سبب فراوانی مال رها می‌کنند؛ ولی امام باقر (ع)، این مشکل را حل می‌کند و می‌فرماید: "اگر به آنها سعادت نرسد، طغیان می‌کنند". شاید معنا این باشد که آنها با وجود فراوانی مال از نظام اجتماعی محافظت می‌کنند و برای آراسته شدن به اخلاق عالی و عدم طغیان بر اعمالشان مداومت می‌کنند، همان طور که اگر محتاج به مال بودند، مداومت می‌کردند»^[۸].

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

↑ " يَكُونُ‏ شِيعَتُنَا فِي‏ دَوْلَةِ الْقَائِمِ‏ عَلَيْهِ السَّلَامُ سَنَامَ الْأَرْضِ وَ حُكَّامَهَا يُعْطَى كُلُّ رَجُلٍ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا "؛ بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲، ص ۳۷۲.
↑ " فَإِذَا وَقَعَ أَمْرُنَا وَ خَرَجَ مَهْدِيُّنَا كَانَ أَحَدُهُمْ أَجْرَى مِنَ‏ اللَّيْثِ‏ وَ أَمْضَى‏ مِنَ‏ السِّنَانِ‏ يَطَأُ عَدُوَّنَا بِقَدَمَيْهِ وَ يَقْتُلُهُ بِكَفَّيْهِ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲، ص ۳۷۲.
↑ " إِنَ‏ اللَّهَ‏ نَزَعَ‏ الْخَوْفَ‏ مِنْ‏ قُلُوبِ‏ شِيعَتِنَا وَ أَسْكَنَهُ‏ قُلُوبَ‏ أَعْدَائِنَا فَوَاحِدُهُمْ أَمْضَى مِنْ سِنَانٍ وَ أَجْرَى مِنْ لَيْثٍ يَطْعَنُ عَدُوَّهُ بِرُمْحِهِ وَ يَضْرِبُهُ بِسَيْفِهِ وَ يَدُوسُهُ بِقَدَمِهِ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲ ص ۳۳۶.
↑ موسی (ع) به او مشت زد، پس او مرد؛ سوره قصص، آیه ۱۵.
↑ " إِنَ‏ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ‏ مَدَّ اللَّهُ‏ لِشِيعَتِنَا فِي‏ أَسْمَاعِهِمْ‏ وَ أَبْصَارِهِمْ‏، حَتَّى لَا يَكُونَ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ الْقَائِمِ (ع) بَرِيدٌ، يُكَلِّمُهُمْ وَ يَسْمَعُونَ، وَ يَنْظُرُونَ إِلَيْهِ وَ هُوَ فِي مَكَانِه‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ کافی؛ ج ۸، ص ۲۴۰.
↑ " إِنَ‏ الْمُؤْمِنَ‏ فِي‏ زَمَانِ‏ الْقَائِمِ‏ وَ هُوَ بِالْمَشْرِقِ‏ لَيَرَى‏ أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ وَ كَذَا الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ يَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَشْرِقِ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ حق الیقین؛ ج ۱، ص ۲۲۹.
↑ " وَ يُخْرِجُ‏ النَّاسُ‏ خَرَاجَهُمْ‏ عَلَى‏ رِقَابِهِمْ‏ إِلَى‏ الْمَهْدِيِ‏ وَ يُوَسِّعُ‏ اللَّهُ‏ عَلَى‏ شِيعَتِنَا وَ لَوْ لَا مَا يُدْرِكُهُمْ مِنَ السَّعَادَةِ لَبَغَوْا‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲، ص ۳۴۵.
↑ قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور، ص۴۶۳-۴۶۷.

[1] " يَكُونُ‏ شِيعَتُنَا فِي‏ دَوْلَةِ الْقَائِمِ‏ عَلَيْهِ السَّلَامُ سَنَامَ الْأَرْضِ وَ حُكَّامَهَا يُعْطَى كُلُّ رَجُلٍ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا "؛ بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲، ص ۳۷۲.

[2] " فَإِذَا وَقَعَ أَمْرُنَا وَ خَرَجَ مَهْدِيُّنَا كَانَ أَحَدُهُمْ أَجْرَى مِنَ‏ اللَّيْثِ‏ وَ أَمْضَى‏ مِنَ‏ السِّنَانِ‏ يَطَأُ عَدُوَّنَا بِقَدَمَيْهِ وَ يَقْتُلُهُ بِكَفَّيْهِ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲، ص ۳۷۲.

[3] " إِنَ‏ اللَّهَ‏ نَزَعَ‏ الْخَوْفَ‏ مِنْ‏ قُلُوبِ‏ شِيعَتِنَا وَ أَسْكَنَهُ‏ قُلُوبَ‏ أَعْدَائِنَا فَوَاحِدُهُمْ أَمْضَى مِنْ سِنَانٍ وَ أَجْرَى مِنْ لَيْثٍ يَطْعَنُ عَدُوَّهُ بِرُمْحِهِ وَ يَضْرِبُهُ بِسَيْفِهِ وَ يَدُوسُهُ بِقَدَمِهِ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲ ص ۳۳۶.

[4] موسی (ع) به او مشت زد، پس او مرد؛ سوره قصص، آیه ۱۵.

[5] " إِنَ‏ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ‏ مَدَّ اللَّهُ‏ لِشِيعَتِنَا فِي‏ أَسْمَاعِهِمْ‏ وَ أَبْصَارِهِمْ‏، حَتَّى لَا يَكُونَ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ الْقَائِمِ (ع) بَرِيدٌ، يُكَلِّمُهُمْ وَ يَسْمَعُونَ، وَ يَنْظُرُونَ إِلَيْهِ وَ هُوَ فِي مَكَانِه‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ کافی؛ ج ۸، ص ۲۴۰.

[6] " إِنَ‏ الْمُؤْمِنَ‏ فِي‏ زَمَانِ‏ الْقَائِمِ‏ وَ هُوَ بِالْمَشْرِقِ‏ لَيَرَى‏ أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ وَ كَذَا الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ يَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَشْرِقِ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ حق الیقین؛ ج ۱، ص ۲۲۹.

[7] " وَ يُخْرِجُ‏ النَّاسُ‏ خَرَاجَهُمْ‏ عَلَى‏ رِقَابِهِمْ‏ إِلَى‏ الْمَهْدِيِ‏ وَ يُوَسِّعُ‏ اللَّهُ‏ عَلَى‏ شِيعَتِنَا وَ لَوْ لَا مَا يُدْرِكُهُمْ مِنَ السَّعَادَةِ لَبَغَوْا‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲، ص ۳۴۵.

[8] قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور، ص۴۶۳-۴۶۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]