بحث:سنت

ح نبوی ج۲

• الفصل الثاني السنة
• ۲ / ۱ الحث على التمسك بالسنة
• ۲ / ۲ تصنيف السنة
• ۲ / ۳ فضل الحديث والمحدث
• ۲ / ۴ ثواب من حفظ أربعين حديثا
• ۲ / ۵ دراية الحديث
• ۲ / ۶ حديث أهل البيت حديث رسول الله
• ۲ / ۷ التحذير من الكذب على الرسول
• ۲ / ۸ النهي عن تكذيب ما لا يعلم كذبه
• ۲ / ۹ صحة الحديث وموافقة القرآن
• ۲ / ۱۰ صحة الحديث وموافقة الفطرة
• ۲ / ۱۱ صحة الحديث وموافقة الحق
• ۲ / ۱۲ جواز نقل الحديث بالمعنى
• ۲ / ۱۳ ما ينبغي مراعاته في التحديث

الدليل التصنيفي

اجمالي

• ۲:۱۳ علوم الحديث
• ۱:۲:۱۳ فضل السنة ومكانتها
• ۲:۲:۱۳ رواية الحديث وكتابته
• ۳:۲:۱۳ علوم الرواة
• ۴:۲:۱۳ علوم المتن
• ۵:۲:۱۳ علوم السند
• ۶:۲:۱۳ اختلاف الروايات
• ۷:۲:۱۳ القبول والمردود من الحديث

تفصيلي

• ۲:۱۳ علوم الحديث
• ۱:۲:۱۳ فضل السنة ومكانتها
• ۱:۱:۲:۱۳ الاعتصام بالسنة واتباعها
• ۲:۱:۲:۱۳ فضل السنة
• ۳:۱:۲:۱۳ مكانة السنة من القرآن
• ۴:۱:۲:۱۳ التحذير من مخالفة السنة
• ۵:۱:۲:۱۳ فضل أصحاب الحديث
• ۲:۲:۱۳ رواية الحديث وكتابته
• ۱:۲:۲:۱۳ حفظ الصحابة للحديث ونقلهم له
• ۲:۲:۲:۱۳ كتابة السنة وتدوينها
• ۳:۲:۲:۱۳ آداب طالب الحديث
• ۴:۲:۲:۱۳ آداب المحدث
• ۵:۲:۲:۱۳ تحمل الحديث وأداؤه وضبطه
• ۱:۵:۲:۲:۱۳ أهلية تحمل الحديث
• ۲:۵:۲:۲:۱۳ طرق تحمل الحديث
• ۱:۲:۵:۲:۲:۱۳ السماع
• ۲:۲:۵:۲:۲:۱۳ العرض
• ۳:۲:۵:۲:۲:۱۳ الإجازة
• ۴:۲:۵:۲:۲:۱۳ المناولة
• ۲:۵:۲:۲:۱۳:۵ المكاتبة
• ۶:۲:۵:۲:۲:۱۳ الإعلام بالحديث  
• ۷:۲:۵:۲:۲:۱۳ الوصية بالحديث
• ۸:۲:۵:۲:۲:۱۳ الوجادة
• ۳:۵:۲:۲:۱۳ أداء الحديث
• ۱:۳:۵:۲:۲:۱۳ شرط الأداء
• ۲:۳:۵:۲:۲:۱۳ عبارات الأداء
• ۳:۳:۵:۲:۲:۱۳ الرواية بالمعني
• ۴:۳:۵:۲:۲:۱۳ اختصار الحديث
• ۴:۵:۲:۲:۱۳ ضبط الحديث
• ۱:۴:۵:۲:۲:۱۳ ضبط الصدر
• ۲:۴:۵:۲:۲:۱۳ ضبط الكتاب
• ۳:۲:۱۳ علوم الرواة
• ۱:۳:۲:۱۳ علم الجرح والتعديل
• ۱:۱:۳:۲:۱۳ من تقبل روايته
• ۱:۱:۱:۳:۲:۱۳ العدالة
• ۲:۱:۱:۳:۲:۱۳ الضبط
• ۲:۱:۳:۲:۱۳ قواعد الجرح والتعديل
• ۱:۲:۱:۳:۲:۱۳ مشروعية الجرح والتعديل
• ۲:۲:۱:۳:۲:۱۳ شروط الجارح والمعدل وآدابهما
• ۳:۲:۱:۳:۲:۱۳ شروط قبول الجرح والتعديل
• ۴:۲:۱:۳:۲:۱۳ تعارض الجرح والتعديل
• ۵:۲:۱:۳:۲:۱۳ ألفاظ الجرح والتعديل ومراتبهما
• ۳:۱:۳:۲:۱۳ أقسام الرواة جرحا وتعديلاً
• ۱:۳:۱:۳:۲:۱۳ ثقة
• ۲:۳:۱:۳:۲:۱۳ صدوق
• ۳:۳:۱:۳:۲:۱۳ ضعيف يتقوي
• ۴:۳:۱:۳:۲:۱۳ ضعيف لا يتقوي
• ۵:۳:۱:۳:۲:۱۳ متروك
• ۶:۳:۱:۳:۲:۱۳ كذاب
• ۲:۳:۲:۱۳ طبقات الرواة
• ۱:۲:۳:۲:۱۳ الصحابة
• ۱:۱:۲:۳:۲:۱۳ عدالة الصحابة (انظر التاريخ والسير والمناقب)
• ۲:۱:۲:۳:۲:۱۳ مناقب الصحابة (انظر التاريخ والسير والمناقب)
• ۳:۱:۲:۳:۲:۱۳ طبقات الصحابة
• ۲:۲:۳:۲:۱۳ التابعون
• ۱:۲:۲:۳:۲:۱۳ طبقات التابعين
• ۲:۲:۲:۳:۲:۱۳ فضل التابعين
• ۳:۳:۲:۱۳ أتباع التابعين
• ۳:۳:۲:۱۳ أسماء الرواة وكناهم وألقابهم وأنسابهم
• ۱:۳:۳:۲:۱۳ أسماء المحدثين
• ۱:۱:۳:۳:۲:۱۳ من ذكر باسماء متعددة
• ۲:۱:۳:۳:۲:۱۳ المتفق والمفترق
• ۳:۱:۳:۳:۲:۱۳ المؤتلف والمختلف
• ۴:۱:۳:۳:۲:۱۳ المتشابه من الاسماء
• ۵:۱:۳:۳:۲:۱۳ المتشابه المقلوب
• ۲:۳:۳:۲:۱۳ كني المحثين
• ۳:۳:۳:۲:۱۳ المنسوبون إلى غير آبائهم
• ۴:۳:۳:۲:۱۳ ألقاب المحدثين
• ۵:۳:۳:۲:۱۳ أنساب المحدثين
• ۶:۳:۳:۲:۱۳ الموالي
• ۷:۳:۳:۲:۱۳ المهمل
• ۴:۳:۲:۱۳ تواريخ الرواة ووفياتهم وأوطانهم
• ۱:۴:۳:۲:۱۳ أوطان الرواة وتواريخهم
• ۲:۴:۳:۲:۱۳ تواريخ الرواة
• ۱:۲:۴:۳:۲:۱۳ تواريخ ولادات الرواة
• ۲:۲:۴:۳:۲:۱۳ تواريخ وفيات الرواة
• ۴:۲:۱۳ علوم المتن
• ۱:۴:۲:۱۳ أنواع الحديث بحسب من يضاف إليه
• ۴:۲:۱۳:۱:۱ الحديث القدسي
• ۴:۲:۱۳:۲:۱ الحديث المرفوع
• ۴:۲:۱۳:۳:۱ الحديث الموقوف
• ۴:۲:۱۳:۴:۱ الحديث المقطوع
• ۴:۲:۱۳:۲ علوم متعلقة بالمتن
• ۱:۲:۴:۲:۱۳ غريب الحديث
• ۴:۲:۱۳:۲:۲ أسباب ورود الحديث
• ۳:۲:۴:۲:۱۳ ناسخ الحديث ومنسوخه
• ۴:۲:۱۳:۴:۲ مختلف الحديث
• ۵:۲:۴:۲:۱۳ محكم الحديث
• ۶:۲:۴:۲:۱۳ مدرج المتن
• ۴:۲:۱۳:۷:۲ علة المتن
• ۸:۲:۴:۲:۱۳ الشذوذ في المتن
• ۵:۲:۱۳ علوم السند
• ۱:۵:۲:۱۳ أهمية الإسناد
• ۲:۵:۲:۱۳ أوصاف السند من حيث الاتصال والانقطاع
• ۱:۲:۵:۲:۱۳ المسند
• ۲:۲:۵:۲:۱۳ المتصل
• ۳:۲:۵:۲:۱۳ المرسل
• ۴:۲:۵:۲:۱۳ مرسل الصحابي
• ۵:۲:۵:۲:۱۳  المرسل الخفي
• ۶:۲:۵:۲:۱۳  المعنعن والمؤنن
• ۷:۲:۵:۲:۱۳ المزيد في متصل الأسانيد
• ۸:۲:۵:۲:۱۳ المدلس
• ۹:۲:۵:۲:۱۳ المعلق
• ۱۰:۲:۵:۲:۱۳ المنقطع
• ۱۱:۲:۵:۲:۱۳ المعضل
• ۱۲:۲:۵:۲:۱۳ الإدراج في السند
• ۱۳:۲:۵:۲:۱۳ العلة في السند
• ۱۴:۲:۵:۲:۱۳ الشذوذ في السند
• ۳:۵:۲:۱۳ السند من حيث عدد الرواة
• ۱:۳:۵:۲:۱۳ المتواتر
• ۲:۳:۵:۲:۱۳ الآحاد
• ۱:۲:۳:۵:۲:۱۳ المشهور أو المستفيض
• ۳:۳:۵:۲:۱۳ العزيز
• ۴:۳:۵:۲:۱۳ الغريب (الفرد)
• ۴:۵:۲:۱۳ لطائف الإسناد
• ۱:۴:۵:۲:۱۳ المتابعات
• ۲:۴:۵:۲:۱۳ الشواهد
• ۳:۴:۵:۲:۱۳ المسلسل
• ۴:۴:۵:۲:۱۳ العالي
• ۵:۴:۵:۲:۱۳ النازل
• ۶:۴:۵:۲:۱۳ الأخوة والأخوات
• ۴:۵:۲:۱۳:۷ المديح ورواية الأقران
• ۸:۴:۵:۲:۱۳ رواية الأكابر عن الأصاغر
• ۹:۴:۵:۲:۱۳ السابق واللاحق
• ۱۰:۴:۵:۲:۱۳ رواية الآباء عن الأنباء
• ۶:۲:۱۳ اختلاف الروايات
• ۱:۶:۲:۱۳ زيادة الثقة
• ۲:۶:۲:۱۳ الشاذ
• ۳:۶:۲:۱۳ المحفوظ
• ۴:۶:۲:۱۳ المنكر
• ۵:۶:۲:۱۳ المعروف
• ۶:۶:۲:۱۳ المضطرب
• ۷:۶:۲:۱۳ المقلوب
• ۸:۶:۲:۱۳ المدرج
• ۹:۶:۲:۱۳ المصحف والمحرف
• ۱۰:۶:۲:۱۳ المعل
• ۷:۲:۱۳ المقبول والمردود من الحديث
• ۱:۷:۲:۱۳ الصحيح
• ۲:۷:۲:۱۳ الحسن
• ۱:۲:۷:۲:۱۳ الجيد
• ۲:۲:۷:۲:۱۳ القوي
• ۳:۲:۷:۲:۱۳ الصالح
• ۴:۲:۷:۲:۱۳ المعروف
• ۵:۲:۷:۲:۱۳ المحفوظ
• ۶:۲:۷:۲:۱۳ المجود
• ۷:۲:۷:۲:۱۳ الثابت
• ۸:۲:۷:۲:۱۳ المقبول
• ۳:۷:۲:۱۳ الضعيف
• ۴:۷:۲:۱۳ الموضوع

مطلب

به آنچه از سخنان یا رفتارهای پیامبر و ائمه(ع) نقل شده سنّت گویند. اغلب به معنای روایتِ نقل شده از معصومین به کار می‌رود. قرآن و سنّت، از منابع مهمّ شناخت دین و استنباط احکام شرعی‌اند. به اخلاق و سیره عملی معصومین هم سنّت گفته می‌شود. کاربرد دیگر آن به معنای رفتار و روش منطبق با سیره پیامبر و احکام دین است و در مقابل "بدعت" قرار می‌گیرد، یعنی آنچه جزو دین نیست و وارد دین می‌کنند. عمل بر طبق رهنمودهای دین را "اقامه سنّت" گویند. قیام بر ضدّ کسانی که سنّت را از بین می‌برند و بدعت را رواج می‌دهند، لازم است، آنگونه که امام حسین(ع) برای احیای سنّت پیامبر خدا قیام کرد.

واژه‌شناسی لغوی

• سنت از ماده سنن بوده که در برخی متون لغوی به‌معنای روش آمده است. به گفته ابن فارس در تمام موارد استعمال این ماده، دو عنصر اصلی وجود دارد: نخست، جریان و دوام عمل، و دیگری، انجام آسان و بدون مشقت آن. سنت نیز در لغت به معنای سیره آمده است.
• طبیعی است این کلمه را می‌توان به هر فرد و گروهی اضافه کرد؛ مانند سنت پیامبر(ص)، سنت امامان(ع)، سنت صحابه، سنت تابعان، سنت فقیهان، سنت حاکمان، سنت خلفا و....
• سنت در اصطلاح، گاه تنها به گفتار و رفتار - اعم از فعل و تقریر - نبی اطلاق می‌شود. اهل سنت، اغلب وقتی مفهوم سنت را به‌کار می‌برند، مقصودشان، سنت نبوی است هرچند برخی از ایشان، قول صحابی را نیز وارد در محدوده سنت می‌دانند.
• اما در دیدگاه امامیه، از آنجا که گفتار، رفتار و تقریر امام نیز همچون پیامبر، معصومانه است، در تعریف ایشان، سنت به‌معنای گفتار، رفتار و تقریر معصوم(ع) - اعم از نبی و امام - است

سنت به معنای خلاف بدعت

• از مسائل مورد بحث میان شیعه و اهل سنت و نسبت ناروای بدعت به برخی کارهای پیروان اهل بیت(ع) از سوی وهابیان، موضوع بدعت و سنت است.
• سنّت به معنای روش و سیره است. در اصطلاح فقهی، سنت عبارت است از قول، فعل و تقریر پیامبر یا امام. از آنجا که پیامبر و ائمه معصوم‌اند، سخن و رفتارشان برای مردم حجت است و سنت به شمار می‌رود و عمل به آن جایز است. البته سنت به مضای مستحب هم به کار می‌رود که خارج از این بحث است. بدعت به معنای نوآوری و احداث یک پدیدۀ بی‌سابقه است. در اصطلاح، هرکار و حرف و مرامی که در دین اسلام سابقه ندارد و انجام آن برخلاف شریعت و سنّت نبوی است، بدعت شمرده می‌شود. ازاین‌رو بدعت در مقابل شریعت و سنت است، یعنی چیزهای نوظهوری که ریشه در دین و شرع ندارد، چه به‌صورت افزودن در دین یا کاستن از آن بدون مستند شرعی.
• پیامبر خدا(ص) فرمود: "هر بدعت گمراهی است و هر گمراهی در آتش است"، حضرت امیر(ع) نیز تقابل سنت و بدعت را چنین فرموده است: "هیچ‌کس نیست که بدعتی می‌گذارد، مگر آنکه با آن بدعت، سنّتی را ترک می‌کند" تا اینجای مسأله، اتفاقی است و بدعت در میان همۀ فرق اسلامی نکوهیده است و بدعت‌گذار ملعون است و عالمان دین در مقابل بدعتگذار باید علم خود را آشکار کنند، و گرنه ملعونند و امام حسین(ع) به آن جهت قیام کرد که سنّت‌ها مرده و بدعت‌ها زنده شده بود. مهم آن است که کدام کار سنّت است و کدام کار بدعت؟ و آیا می‌توان هرکاری را به راحتی بدعت نامید و انجام‌دهنده را طرد کرد یا تفکیر و تفسیق نمود؟ وهابیون که خودشان ترک سنت می‌کنند و افکار بدعت‌آلود را منتشر می‌سازند، شیعه را به بدعت نسبت می‌دهند.
• کارهایی همچون: زیارت، توسل، تبرک، سجده بر تربت اولیاء، جشن گرفتن برای میلاد پیامبر و ائمه(ع)، برگزاری مراسم سوگواری و نوحه‌خوانی، ساختن قبّه و حرم بر قبور امامان و اولیا، تبرک جستن به کعبه و ضریح معصومین و مقام ابراهیم، بوسیدن حرم‌ها و ضریح‌ها و... بسیاری از این قبیل کارها را بدعت می‌پندارند و به شیعیان نسبت شرک می‌دهند، در حالی که در بسیاری از منابع خود اهل سنت، روایات فراوان و نیز عمل پیامبر و اصحاب نقل شده که زیارت و توسّل و تبرک می‌جستند و جشن می‌گرفتند و این سنّت‌ها ریشۀ قرآنی، حدیثی و سیره‌ای دارد و عالمان و محققان در این زمینه کتاب‌های بسیار نوشته‌اند و مشروعیت و سنّت بودن آنها را بر اساس منابع قطعی و فراوان اثبات کرده‌اند.
• از سوی دیگر، بزرگترین بدعت‌ها را پیشوایان اهل سنت بنیان نهاده‌اند. در مورد کارهای خلیفۀ دوم، بدعت‌هایی همچون: تحریم متعه و تمتّع در حج، سه طلاقه‌کردن زن در یک جلسه، به جماعت خواندن نمازهای مستحبی در شبهای رمضان (تراویح)، هشتاد ضربه شلاق برای شراب‌خوار، گفتن اَلصَّلاَةُ خَيْرٌ مِنَ اَلنَّوْمِ در اذان صبح(تثویب) و... یاد کردنی است. بدعت‌های معاویه نیز نباید مخفی بماند. اگر ملاک سنّت، عمل به سنن دینی و فرموده‌های رسول خدا(ص)ست و اگر بدعت، ترک سنّت و واردکردن غیر دین به دین است، معادله عوض می‌شود و متّهمین به بدعت از سوی وهابیون، عاملان به سنّت می‌شوند و مدعیان سنّت‌گرایی، مبتدعان سنّت‌گریز. با این حساب، آیا شیعه بیش از دیگر فرقه‌ها به سنت نبوی پایبند نیست؟ تشیّع علوی، سنّی‌ترین نهضت و فرقۀ اسلامی است، سنّی‌ترین یعنی وفادارترین فرقه‌ها نسبت به سنّت پیغمبر....
• شگفتا که شیعه به عنوان بدعت‌ستیزترین جناح اسلام ناب، که عاشورایی با انگیزۀ مبارزه با بدعت دارد، به بدعت متّهم گردد!.

سنت به معنای قانون الهی

• سنّت معنای دیگری نیز دارد، قوانین تخلف‌ناپذیر الهی در آفرینش و سرنوشت مردم و امّت‌ها که در آیات قرآن مکرّر یاد شده است..

سنت به معنای عرف اجتماعی

• معنای دیگر سنّت اعمال و رفتار پایه‌گذاری شده توسّط مردم است که دیگران به آن عمل می‌کنند، یا سنّت زشت، یا سنّت نیکو، که از سنّت‌های بد به عنوان بدعت هم یاد می‌شود. به فرمودۀ حضرت امیر(ع): "ستمگرترین مردم کسی است که سنّت‌های ظالمانه را پایه‌گذاری کند و سنّت‌های عدل را محو کند".