افترا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[تهمت]] به معنی [[گمان]] بد و [[سوءظن]] داشتن به کسی و [[اتهام]] زدن و نسبت ناروا دادن به اوست<ref>فرهنگ معاصر عربی به فارسی.</ref>. از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] شده است: «هرگاه [[مؤمن]] به [[برادر]] خود تهمت زند [[ایمان]] در [[قلب]] او آب می‌شود همچنان که نمک در آب حل می‌شود»<ref>کافی، ج۲، ص۳۶۱.</ref>. | [[تهمت]] به معنی [[گمان]] بد و [[سوءظن]] داشتن به کسی و [[اتهام]] زدن و نسبت ناروا دادن به اوست<ref>فرهنگ معاصر عربی به فارسی.</ref>. از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] شده است: «هرگاه [[مؤمن]] به [[برادر]] خود تهمت زند [[ایمان]] در [[قلب]] او آب می‌شود همچنان که نمک در آب حل می‌شود»<ref>کافی، ج۲، ص۳۶۱.</ref>. | ||
[[امام]] در [[دعا]] برای [[پدر]] و مادرش آن دو را از تهمت کوتاهی در [[حق]] خودش مبرّا می‌داند: | [[امام سجاد]]{{ع}} [[خداوند متعال]] را از هر تهمت و نسبت ناروایی منزه می‌داند: «بار خدایا... تو به هر کار که کنی داناتری و در [[آفرینش]] و [[اراده]] خود متهم نیستی»<ref>نیایش چهل و هشتم.</ref>. | ||
[[امام]] در [[دعا]] برای [[پدر]] و مادرش آن دو را از تهمت کوتاهی در [[حق]] خودش مبرّا می‌داند: «خداوندا... مرا به آن دو ادعایی نیست و نمی‌گویم که در [[نیکی]] و [[مهربانی]] با من دستخوش [[مسامحه]] گشته‌اند»<ref>{{متن حدیث|... فَإِنِّي لَا أَتَّهِمُهُمَا عَلَى نَفْسِي}}دعای ۲۴.</ref>. | |||
هم‌چنین در توصیف نسبت [[تابعان]] با [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} و [[حسن ظن]] آنها نسبت به [[اصحاب]] می‌فرماید: «[[آیین]] ایشان را [[پیروی]] کنند و به فروغ هدایت‌شان [[راه]] جویند... و آن‌چه از ایشان بشنوند به [[دروغ]] نسبت نکنند (متهمشان نسازند)»<ref>نیایش چهارم.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ فرهنگ معاصر عربی به فارسی، آذرتاش آذرنوش، نشر نی، تهران، ۱۳۷۹، چاپ اول؛ الکافی، محمد بن یعقوب، کلینی، تصحیح: علی اکبر غفاری و محمد آخوندی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۴۰۷، چاپ چهارم.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «تهمت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۶۸.</ref> | هم‌چنین در توصیف نسبت [[تابعان]] با [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} و [[حسن ظن]] آنها نسبت به [[اصحاب]] می‌فرماید: «[[آیین]] ایشان را [[پیروی]] کنند و به فروغ هدایت‌شان [[راه]] جویند... و آن‌چه از ایشان بشنوند به [[دروغ]] نسبت نکنند (متهمشان نسازند)»<ref>نیایش چهارم.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ فرهنگ معاصر عربی به فارسی، آذرتاش آذرنوش، نشر نی، تهران، ۱۳۷۹، چاپ اول؛ الکافی، محمد بن یعقوب، کلینی، تصحیح: علی اکبر غفاری و محمد آخوندی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۴۰۷، چاپ چهارم.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «تهمت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۶۸.</ref> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۳۷
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
تهمت به معنی گمان بد و سوءظن داشتن به کسی و اتهام زدن و نسبت ناروا دادن به اوست[۱]. از امام صادق(ع) روایت شده است: «هرگاه مؤمن به برادر خود تهمت زند ایمان در قلب او آب می‌شود همچنان که نمک در آب حل می‌شود»[۲].
امام سجاد(ع) خداوند متعال را از هر تهمت و نسبت ناروایی منزه می‌داند: «بار خدایا... تو به هر کار که کنی داناتری و در آفرینش و اراده خود متهم نیستی»[۳].
امام در دعا برای پدر و مادرش آن دو را از تهمت کوتاهی در حق خودش مبرّا می‌داند: «خداوندا... مرا به آن دو ادعایی نیست و نمی‌گویم که در نیکی و مهربانی با من دستخوش مسامحه گشته‌اند»[۴].
هم‌چنین در توصیف نسبت تابعان با اصحاب پیامبر(ص) و حسن ظن آنها نسبت به اصحاب می‌فرماید: «آیین ایشان را پیروی کنند و به فروغ هدایت‌شان راه جویند... و آن‌چه از ایشان بشنوند به دروغ نسبت نکنند (متهمشان نسازند)»[۵].[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ فرهنگ معاصر عربی به فارسی.
- ↑ کافی، ج۲، ص۳۶۱.
- ↑ نیایش چهل و هشتم.
- ↑ «... فَإِنِّي لَا أَتَّهِمُهُمَا عَلَى نَفْسِي»دعای ۲۴.
- ↑ نیایش چهارم.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ فرهنگ معاصر عربی به فارسی، آذرتاش آذرنوش، نشر نی، تهران، ۱۳۷۹، چاپ اول؛ الکافی، محمد بن یعقوب، کلینی، تصحیح: علی اکبر غفاری و محمد آخوندی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۴۰۷، چاپ چهارم.
- ↑ خالقیان، فضل‌الله، مقاله «تهمت»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۶۸.