توابین

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

توابین در حدیث - توابین در نهج البلاغه - توابین در تاریخ اسلامی - توابین در معارف و سیره حسینی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل توابین (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• در تاریخ به گروهی از شیعیان کوفه گفته می‌شود که پس از واقعه کربلا و کشته شدن امام حسین(ع) در عاشورا، از کوتاهی خویش در یاری کردن امام، پشیمان شده، توبه کردند و توبه خود را به صورت تشکیل یک گروه چند هزار نفری مسلّح و قیام بر ضدّ امویان و انتقام گرفتن از قاتلان امام حسین(ع) به ظهور رساندند.
• رهبر این گروه، "سلیمان بن صرد خزاعی" بود که از اصحاب پیامبر به شمار می‌‌رفت و ۹۳ سال داشت. آنان در سال ۶۱ هجری هم پیمان و هم قسم شدند و چهار سال بعد در کوفه قیام کردند و با سپاه بنی‌امیّه که از شام آمده بودند درگیر شدند. سلیمان، رهبر گروه و جمعی دیگر از فرماندهان و انقلابیون به شهادت رسیدند و بقیّه نیز صحنه را ترک کردند.
• شعار قیام‌کنندگان «يَا لَثَارَاتِ الْحُسَيْنِ» بود که مفهوم آن دعوت به قیام برای خونخواهی امام حسین(ع) است.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی

پانویس