(۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{سیره معصوم}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = اهل بیت پیامبر خاتم
| موضوع مرتبط = امام حسین
| عنوان مدخل = [[امام حسین]]
| عنوان مدخل = امام حسین
| مداخل مرتبط = [[امام حسین در قرآن]] - [[امام حسین در معارف دعا و زیارات]] - [[امام حسین در کلام اسلامی]] - [[امام حسین در تاریخ اسلامی]] - [[امام حسین در معارف و سیره فاطمی]] - [[امام حسین در معارف و سیره حسینی]] - [[امام حسین در معارف و سیره رضوی]] - [[امام حسین در معارف و سیره نبوی]]
| مداخل مرتبط = [[امام حسین در قرآن]] - [[امام حسین در حدیث]] - [[امام حسین در معارف دعا و زیارات]] - [[امام حسین در کلام اسلامی]] - [[امام حسین در تاریخ اسلامی]] - [[امام حسین در معارف و سیره نبوی]] - [[امام حسین در معارف و سیره فاطمی]] - [[امام حسین در معارف و سیره اهل بیت]]
| پرسش مرتبط =
| پرسش مرتبط =
}}
}}
'''[[امام حسین]]{{ع}}''' در سوم [[شعبان]] [[سال چهارم هجری]] در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد. آن حضرت با مادرش حدود شش سال [[زندگی]] کرد و منابع تاریخی و [[روایی]] از برخی رویدادهای [[زندگی حضرت فاطمه]]{{س}} که حسین{{ع}} در آنها حضور داشته است، خبر داده‌اند. ایشان بعد از [[شهادت]] پدر و [[برادر]] خود در سال پنجاه هجری، [[امامت]] [[شیعیان]] را به مدت ده سال بر عهده گرفت و بعد از فوت [[معاویه]] و در [[زمان]] [[یزید]] به دست او و سپاهیانش به شهادت رسید.
'''[[امام حسین]] {{ع}}''' در سوم [[شعبان]] [[سال چهارم هجری]] در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد. آن حضرت با مادرش حدود شش سال [[زندگی]] کرد و منابع تاریخی و [[روایی]] از برخی رویدادهای [[زندگی حضرت فاطمه]] {{س}} که حسین {{ع}} در آنها حضور داشته است، خبر داده‌اند. ایشان بعد از [[شهادت]] پدر و [[برادر]] خود در سال پنجاه هجری، [[امامت]] [[شیعیان]] را به مدت ده سال بر عهده گرفت و بعد از فوت [[معاویه]] و در [[زمان]] [[یزید]] به دست او و سپاهیانش به شهادت رسید.
== مقدمه ==
==مقدمه==
[[حسین بن علی]]{{ع}} در سوم [[شعبان]]<ref>طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ج۱، ص۴۲۰؛ ابن طاووس، اقبال الاعمال، ج۳، ص۳۰۳؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۰۱.</ref> و به روایتی در پنجم شعبان<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۵۱؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۲۷؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۲؛ ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۲۸۰؛ ابن صباغ مالکی، الفصول المهمة، ج۲، ص۷۵۳.</ref> [[سال چهارم هجری]] در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد. پس از [[تولد]]، [[رسول خدا]]{{صل}} در گوش راست او [[اذان]] و در گوش چپش اقامه گفت<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۱، ص۳۱۳؛ ج۳، ص۳۱؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۹؛ ابن طلحه شافعی، مطالب السؤول فی مناقب آل الرسول{{صل}}، ص۳۷۲.</ref>. طبق گزارش‌های بسیاری، [[پیامبر]]{{صل}} او را همنام شَبیر، فرزند دوم [[هارون]]، حسین نامید<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج۱، ص۹۸؛ طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۳، ص۹۶؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۸۴؛ فتال نیشابوری، محمد بن حسن، روضة الواعظین، ص۱۵۴؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۴، ص۱۱۸؛ طبری، احمد بن عبدالله، ذخائر العقبی، ص۱۲۰.</ref>.
حسین بن علی {{ع}} پس از جدّ بزرگوارش [[رسول خدا]] {{صل}} تحت [[مراقبت]] مادر گرانقدرش، [[صدیقه طاهره]] [[فاطمه زهرا]] {{س}}، بانوی [[بانوان]] [[جهان]] و حمایت پدر بزرگوارش، [[علی]] [[مرتضی]] {{ع}} [[سرور]] [[اوصیاء]] و [[پیشوای مسلمانان]]، قرار گرفت؛ [[پیشوایی]] که پس از [[رسول اکرم]] {{صل}} [[شاهد]] [[رنج]] و [[اندوه]] و [[انحراف]] [[رهبری]] [[مسلمانان]] بود و پیامدهای ناگوار رنج و [[مصیبت]] و کشاکش و [[ستیز]] با عناصری که این پیشوایی بزرگ را در کمال [[خودستایی]] و بی‌دلیل و [[برهان]] به یغما بردند، پدر و مادر بزرگوارش را احاطه کرده بود و... [[امام حسین]] {{ع}} در کنار برادرش [[حسن]] و پدر ارجمندش [[امیرمؤمنان]] {{عم}} و مادر گرامی‌اش [[فاطمه]]، شاهد این رنج و اندوه بوده و تلخی و مرارت‌های آن را فرو خورد. هرچند دوران کودکی‌اش را سپری می‌کرد ولی به خوبی از عمق ماجراهای دردناک و شدّت مصیبت [[آگاه]] بود<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]]، ص۲۲-۲۹.</ref>.
کنیه آن حضرت{{ع}} [[ابوعبدالله]]<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۲۷.</ref>و القابش، الطیب، الرشید، الوفی، السید و السبط بود<ref>طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۸۰-۱۸۱؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۲۳۲؛ اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة، ج۲، ص۲۱۳-۲۱۴؛ ابن صباغ مالکی، الفصول المهمة، ج۲، ص۷۵۵.</ref>.
== امام حسین {{ع}} و [[حضرت فاطمه]] {{س}} ==
حسین {{ع}} با مادرش حدود شش سال [[زندگی]] کرد. در بسیاری از گزارش‌هایی که درباره او و مادرش رسیده است، برادرش حسن {{ع}} نیز حضور دارد. بنا بر گزارش‌های متعدد، مدت بارداری [[فاطمه]] {{س}} به حسین {{ع}}، شش ماه بود<ref>طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۶۶۱؛ همو، تهذیب الاحکام، ج۱، ص۳۲۸؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۷۷؛ ابن حاتم عاملی، الدر النظیم، ص۵۲۵.</ref>. [[حضرت زهرا]] {{س}} از حالات خود در هنگام بارداری حسین {{ع}} سخنانی گفته که در برخی متون آمده است<ref>قطب راوندی، الخرائج و الجرائح، ج۲، ص۸۴۳-۸۴۴؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۲۷۲-۲۷۳.</ref>. بر اساس برخی [[روایات]]، فاطمه {{س}} در [[زمان]] بارداری، از [[شهادت حسین]] {{ع}} [[آگاه]] بود<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۶۴.</ref>. از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده است که [[رسول خدا]] {{صل}} شهادت حسین {{ع}} را به فاطمه {{س}} خبر داده بود<ref>ابن بابویه، علی بن حسین، الامامة و التبصرة، ص۵۰؛ صدوق، محمد بن علی، علل الشرایع، ج۱، ص۲۰۵.</ref>. [[امام حسین]] {{ع}} و [[حضرت زینب]] {{س}} از مادر خود روایتی نقل کرده‌اند که طبق آن، رسول خدا {{صل}} هنگام ولادت حسین {{ع}} به فاطمه {{س}} فرمود که او [[امام]] و فرزند امام و پدر نُه امام است که آخرینشان [[قائم]] {{ع}} است<ref>خزاز قمی، علی بن محمد، کفایة الأثر، ص۱۹۳-۱۹۴، ۱۹۷؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۳۶، ص۳۵۱-۳۵۲.</ref>. در منابع اهل سنت آمده که حسین {{ع}} روایتی را از [[پیامبر]] {{صل}} نقل کرده که در آن پیامبر {{صل}} به فاطمه {{س}} [[بشارت]] داده [[مهدی]] {{ع}} از نسل اوست<ref>سیوطی، جلال‌الدین، مسند فاطمة الزهراء {{س}}، ص۸۵؛ متقی هندی، کنز العمال، ج۱۴، ص۵۸۴.</ref>.
سخنانی که در خصوص [[امام حسین]]{{ع}} از رسول خدا{{صل}} نقل شده است در بسیاری از موارد، [[امام حسن]]{{ع}} را نیز شامل می‌شود. رسول خدا{{صل}} حسن و حسین{{عم}} را دو گل خوشبوی دنیا<ref>بخاری، محمد بن اسماعیل، صحیح البخاری، ج۴، ص۲۱۷؛ ج۷، ص۷۴؛ فتال نیشابوری، محمد بن حسن، روضة الواعظین، ص۱۵۷؛ اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة، ج۲، ص۲۷۲.</ref> و [[سرور]] [[جوانان بهشت]] خوانده<ref>ابن ماجه قزوینی، سنن ابن ماجه، ج۱، ص۴۴؛ نسائی، احمد بن شعیب، فضائل الصحابه، ص۵۸؛ طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۳، ص۳۶-۴۰؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۶۶-۱۶۷.</ref>، به [[دوست داشتن]] آنان توصیه نموده<ref>ابن ابی‌شیبه کوفی، المصنف فی الاحادیث والآثار، ج۷، ص۵۱۱؛ نسائی، احمد بن شعیب، فضائل الصحابه، ص۲۰؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۲۸؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۱۵۴-۱۵۶.</ref> و در مورد [[امام حسین]]{{ع}} فرموده است: «پروردگارا او را دوست دارم، تو نیز او را [[دوست]] بدار»<ref>خزاز قمی، علی بن محمد، کفایة الأثر، ص۸۲؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۸؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۴، ص۱۵۴.</ref>. همچنین از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نقل شده که حسین از من است و من از حسینم<ref>ترمذی، محمد بن عیسی، سنن الترمذی، ج۵، ص۳۲۴؛ طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۳، ص۱۳۳؛ ج۲۲، ص۲۷۴؛ مغربی، قاضی نعمان، شرح الاخبار، ج۳، ص۱۱۲؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۷؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۲۷؛ ابن طلحه شافعی، مطالب السؤول فی مناقب آل الرسول{{صل}}، ص۳۷۷.</ref>. در متون [[روایی]] [[اهل سنت]] نقل شده است که [[رسول خدا]]{{صل}} خبر [[شهادت امام حسین]]{{ع}} را در کنار شط [[فرات]]، از [[جبرئیل]] شنید<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۲۳، ص۲۸۹؛ هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۸۸-۱۸۹؛ مقریزی، احمد بن علی، امتاع الاسماع، ج۱۲، ص۲۳۹؛ ج۱۴، ص۱۴۶.</ref> و به علی{{ع}} نیز اطلاع داد<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۳، ص۱۰۷؛ هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۸۸.</ref>. بنا بر گزارش‌های [[منابع شیعه]]<ref>ر.ک: مغربی، قاضی نعمان، شرح الاخبار، ج۳، ص۷۹؛ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۵۱۳.</ref> و اهل سنت<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۴، ص۱۶۵؛ ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۲۸۴.</ref>، [[حسین بن علی]]{{ع}} در [[کودکی]] صدای جبرئیل را می‌شنیده است. او همراه [[پیامبر]]{{صل}} در [[مباهله]] با [[مسیحیان نجران]] حضور داشت<ref>ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۲۸۷.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۱۹۸.</ref>
پس از تولد حسین {{ع}}، فاطمه {{س}} به فرموده پیامبر {{صل}} برای او عقیقه کرد و موی سر او را تراشید و هم‌وزن مویش [[صدقه]] داد<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۶، ص۳۳؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۹؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۱۵، ص۱۵۸؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۲۵۷.</ref>. [[محمد بن حنفیه]] از برادرش، [[حسن بن علی]] {{ع}} روایت کرده است که برادرش حسین {{ع}} شبیه‌ترین [[مردم]] به [[حضرت فاطمه]] {{س}} بود<ref>ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۱۷۰؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۲۴، ص۳۱۶؛ حویزی، عبدعلی بن جمعه، تفسیر نورالثقلین، ج۵، ص۵۲۲.</ref>. از محتوای برخی [[روایات]] بر می‌آید که [[فاطمه]] {{س}} در هنگام [[نماز جماعت]]، به حسن و حسین {{عم}} [[لباس]] می‌پوشاند و آنان را همراه [[رسول خدا]] {{صل}} به [[نماز]] می‌فرستاد<ref>طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، ج۳، ص۲۸۶؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۵، ص۱۰۸.</ref>.
== امام حسین{{ع}} و [[حضرت فاطمه]]{{س}} ==
منابع تاریخی و [[روایی]] از برخی رویدادهای [[زندگی حضرت فاطمه]] {{س}} که حسین {{ع}} در آنها حضور داشته است، خبر داده‌اند. [[امام صادق]] {{ع}} از حضور [[حضرت زهرا]] {{س}} و [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} در کنار بستر [[بیماری]] [[رسول خدا]] {{صل}} خبر داده و گفت‌وگوهای آنان را نقل کرده است<ref>صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص۵۲۸؛ فتال نیشابوری، محمد بن حسن، روضة الواعظین، ص۱۵۸.</ref>. بنابر بعضی گزارش‌ها، حسین {{ع}} بر [[صداقت]] مادرش در [[ماجرای فدک]] و اینکه رسول خدا {{صل}} [[فدک]] را به مادرش بخشیده، [[شهادت]] داده است<ref>یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۶۹؛ ابن حسین، تثبیت الامامه، ص۳۶؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۲۹، ص۱۹۷؛ امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۳، ص۴۱۶.</ref>. [[اسماء بنت عمیس]] از چگونگی حضور حسین {{ع}} بر پیکر مادر و سخنان او با [[بدن]] بی‌روح مادر خبر داده است. از [[اسماء]] نقل شده است که حسین {{ع}} و برادرش، خبر شهادت مادر را به پدر دادند<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۸۶؛ محدث قمی، عباس، الانوار البهیة فی تواریخ الحجج الالهیه، ص۶۱.</ref>. از امام حسین {{ع}} [[روایت]] شده است که [[فاطمه]] {{س}} شبانه و مخفیانه [[دفن]] شد و وقتی علی {{ع}} [[قبر]] فاطمه {{س}} را با خاک پوشاند، رو به سوی قبر رسول خدا {{صل}} کرد و جملاتی گفت که امام حسین {{ع}} محتوای آنها را گزارش کرده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۵۸-۴۵۹؛ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۱۰۹-۱۱۰؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۳۷-۱۳۸؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۹۳-۱۹۴.</ref>.
حسین{{ع}} با مادرش حدود شش سال [[زندگی]] کرد. در بسیاری از گزارش‌هایی که درباره او و مادرش رسیده است، برادرش حسن{{ع}} نیز حضور دارد. بنا بر گزارش‌های متعدد، مدت بارداری [[فاطمه]]{{س}} به حسین{{ع}}، شش ماه بود<ref>طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۶۶۱؛ همو، تهذیب الاحکام، ج۱، ص۳۲۸؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۷۷؛ ابن حاتم عاملی، الدر النظیم، ص۵۲۵.</ref>. [[حضرت زهرا]]{{س}} از حالات خود در هنگام بارداری حسین{{ع}} سخنانی گفته که در برخی متون آمده است<ref>قطب راوندی، الخرائج و الجرائح، ج۲، ص۸۴۳-۸۴۴؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۲۷۲-۲۷۳.</ref>. بر اساس برخی [[روایات]]، فاطمه{{س}} در [[زمان]] بارداری، از [[شهادت حسین]]{{ع}} [[آگاه]] بود<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۶۴.</ref>. از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] شده است که [[رسول خدا]]{{صل}} شهادت حسین{{ع}} را به فاطمه{{س}} خبر داده بود<ref>ابن بابویه، علی بن حسین، الامامة و التبصرة، ص۵۰؛ صدوق، محمد بن علی، علل الشرایع، ج۱، ص۲۰۵.</ref>. [[امام حسین]]{{ع}} و [[حضرت زینب]]{{س}} از مادر خود روایتی نقل کرده‌اند که طبق آن، رسول خدا{{صل}} هنگام ولادت حسین{{ع}} به فاطمه{{س}} فرمود که او [[امام]] و فرزند امام و پدر نُه امام است که آخرینشان [[قائم]]{{ع}} است<ref>خزاز قمی، علی بن محمد، کفایة الأثر، ص۱۹۳-۱۹۴، ۱۹۷؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۳۶، ص۳۵۱-۳۵۲.</ref>. در [[منابع اهل سنت]] آمده که حسین{{ع}} روایتی را از [[پیامبر]]{{صل}} نقل کرده که در آن پیامبر{{صل}} به فاطمه{{س}} [[بشارت]] داده [[مهدی]]{{ع}} از [[نسل]] اوست<ref>سیوطی، جلال‌الدین، مسند فاطمة الزهراء{{س}}، ص۸۵؛ متقی هندی، کنز العمال، ج۱۴، ص۵۸۴.</ref>.
پس از تولد حسین{{ع}}، فاطمه{{س}} به فرموده پیامبر{{صل}} برای او [[عقیقه]] کرد و موی سر او را تراشید و هم‌وزن مویش [[صدقه]] داد<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۶، ص۳۳؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۹؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۱۵، ص۱۵۸؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۲۵۷.</ref>. [[محمد بن حنفیه]] از برادرش، [[حسن بن علی]]{{ع}} روایت کرده است که برادرش حسین{{ع}} شبیه‌ترین [[مردم]] به [[حضرت فاطمه]]{{س}} بود<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۱۷۰؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۲۴، ص۳۱۶؛ حویزی، عبدعلی بن جمعه، تفسیر نورالثقلین، ج۵، ص۵۲۲.</ref>. از محتوای برخی [[روایات]] بر می‌آید که [[فاطمه]]{{س}} در هنگام [[نماز جماعت]]، به حسن و حسین{{عم}} [[لباس]] می‌پوشاند و آنان را همراه [[رسول خدا]]{{صل}} به [[نماز]] می‌فرستاد<ref>طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، ج۳، ص۲۸۶؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۵، ص۱۰۸.</ref>.
[[حضرت زهرا]] {{س}} در [[قیامت]]، از [[خداوند]] تقاضای [[دادگری]] و [[انتقام]] گرفتن از [[قاتلان امام حسین]] {{ع}} را می‌کند و [[خدا]] [[حاجت]] او را برآورده می‌سازد<ref>ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۲۳۸.</ref>.
منابع تاریخی و [[روایی]] از برخی رویدادهای [[زندگی حضرت فاطمه]]{{س}} که حسین{{ع}} در آنها حضور داشته است، خبر داده‌اند. [[امام صادق]]{{ع}} از حضور [[حضرت زهرا]]{{س}} و [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} در کنار بستر [[بیماری]] [[رسول خدا]]{{صل}} خبر داده و گفت‌وگوهای آنان را نقل کرده است<ref>صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص۵۲۸؛ فتال نیشابوری، محمد بن حسن، روضة الواعظین، ص۱۵۸.</ref>. بنابر بعضی گزارش‌ها، حسین{{ع}} بر [[صداقت]] مادرش در [[ماجرای فدک]] و اینکه رسول خدا{{صل}} [[فدک]] را به مادرش بخشیده، [[شهادت]] داده است<ref>یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۶۹؛ ابن حسین، تثبیت الامامه، ص۳۶؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۲۹، ص۱۹۷؛ امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۳، ص۴۱۶.</ref>. [[اسماء بنت عمیس]] از چگونگی حضور حسین{{ع}} بر پیکر مادر و سخنان او با [[بدن]] بی‌روح مادر خبر داده است. از [[اسماء]] نقل شده است که حسین{{ع}} و برادرش، خبر شهادت مادر را به پدر دادند<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۸۶؛ محدث قمی، عباس، الانوار البهیة فی تواریخ الحجج الالهیه، ص۶۱.</ref>. از امام حسین{{ع}} [[روایت]] شده است که [[فاطمه]]{{س}} شبانه و مخفیانه [[دفن]] شد و وقتی علی{{ع}} [[قبر]] فاطمه{{س}} را با خاک پوشاند، رو به سوی قبر رسول خدا{{صل}} کرد و جملاتی گفت که امام حسین{{ع}} محتوای آنها را گزارش کرده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۵۸-۴۵۹؛ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۱۰۹-۱۱۰؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۳۷-۱۳۸؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۹۳-۱۹۴.</ref>.
[[محدثان شیعه]]<ref>طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۶۷، ۷۱، ۷۴-۷۵.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>ابن ماجه قزوینی، سنن ابن ماجه، ج۲، ص۱۰۹۶؛ طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۴۱۴- ۴۱۵؛ ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۲، ص۱۱۹.</ref> حسین {{ع}} را جزو [[راویان]] مادرش دانسته و از اهتمام آن حضرت {{ع}} به نقل [[روایات حضرت فاطمه]] {{س}} خبر داده‌اند. [[سیره عبادی]] حضرت زهرا {{س}} مورد توجه و اهتمام آن حضرت {{ع}} بوده است. [[امام حسین]] {{ع}} [[روایت]] معروفی را از [[امام حسن]] {{ع}} نقل کرده که در آن از [[عبادت]] مادرش [[فاطمه]] {{س}} سخن گفته و اینکه [[دعا کردن]] برای دیگران را بر [[دعا]] برای خویشتن مقدم می‌داشته است<ref>صدوق، محمد بن علی، علل الشرایع، ج۱، ص۱۸۲؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۵۲.</ref>.
[[حضرت زهرا]]{{س}} در [[قیامت]]، از [[خداوند]] تقاضای [[دادگری]] و [[انتقام]] گرفتن از [[قاتلان امام حسین]]{{ع}} را می‌کند و [[خدا]] [[حاجت]] او را برآورده می‌سازد<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۲۳۸.</ref>.
فاطمه، [[دختر امام حسین]] {{ع}}، از طریق پدرش از [[حضرت فاطمه]] {{س}} نقل کرده است که فرد اگر بخوابد و دستش بوی چربی بدهد، کسی جز خودش را ملامت نکند<ref>ابن ماجه قزوینی، سنن ابن ماجه، ج۲، ص۱۰۹۶؛ ابویعلی موصلی، مسند ابویعلی الموصلی، ج۱۲، ص۱۱۶.</ref>. این روایت کنایه از آن است که اگر کسی هنگام [[خواب]]، [[نظافت]] را رعایت نکند، درخور ملامت است.
[[محدثان شیعه]]<ref>طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۶۷، ۷۱، ۷۴-۷۵.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>ابن ماجه قزوینی، سنن ابن ماجه، ج۲، ص۱۰۹۶؛ طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۴۱۴- ۴۱۵؛ ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۲، ص۱۱۹.</ref> حسین{{ع}} را جزو [[راویان]] مادرش دانسته و از اهتمام آن حضرت{{ع}} به نقل [[روایات حضرت فاطمه]]{{س}} خبر داده‌اند. [[سیره عبادی]] حضرت زهرا{{س}} مورد توجه و اهتمام آن حضرت{{ع}} بوده است. [[امام حسین]]{{ع}} [[روایت]] معروفی را از [[امام حسن]]{{ع}} نقل کرده که در آن از [[عبادت]] مادرش [[فاطمه]]{{س}} سخن گفته و اینکه [[دعا کردن]] برای دیگران را بر [[دعا]] برای خویشتن مقدم می‌داشته است<ref>صدوق، محمد بن علی، علل الشرایع، ج۱، ص۱۸۲؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۵۲.</ref>.
در [[منابع اهل سنت]]، به نقل از امام حسین {{ع}}، آمده است که حضرت فاطمه {{س}} از [[رسول خدا]] {{صل}} درخواست خدمتکار کرد و [[پیامبر]] {{صل}}، به جای آن، ذکری به ایشان [[تعلیم]] داد که قبل از خواب آن را تکرار کنند و علی {{ع}} فرمود که پس از آن هرگز این ذکر را ترک نکردم، حتی در شب [[صفین]]<ref>سیوطی، جلال‌الدین، مسند فاطمة الزهراء {{س}}، ص۹۱-۹۳.</ref>.
فاطمه، [[دختر امام حسین]]{{ع}}، از طریق پدرش از [[حضرت فاطمه]]{{س}} نقل کرده است که فرد اگر بخوابد و دستش بوی چربی بدهد، کسی جز خودش را ملامت نکند<ref>ابن ماجه قزوینی، سنن ابن ماجه، ج۲، ص۱۰۹۶؛ ابویعلی موصلی، مسند ابویعلی الموصلی، ج۱۲، ص۱۱۶.</ref>. این روایت کنایه از آن است که اگر کسی هنگام [[خواب]]، [[نظافت]] را رعایت نکند، درخور ملامت است.
در منابع اهل سنت، به واسطه امام حسین {{ع}} از [[امام علی]] {{ع}}، روایت شده است که بنابر فرمایش [[رسول اکرم]] {{صل}}، خداوند با [[غضب فاطمه]] {{س}} [[غضبناک]] و با [[رضایت]] او [[راضی]] می‌شود<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۴۰۱؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۵۴؛ ابن اثیر جزری، اسدالغابه، ج۵، ص۵۲۲.</ref>. در منابع [[شیعی]]، از [[امام صادق]] {{ع}} به واسطه پدرش، از [[امام حسین]] {{ع}} همین [[روایت]] نقل شده است<ref>مغربی، قاضی نعمان، شرح الاخبار، ج۳، ص۵۲۲؛ صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص۴۶۷؛ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۴۲۷؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۴۶.</ref>.
در [[منابع اهل سنت]]، به نقل از امام حسین{{ع}}، آمده است که حضرت فاطمه{{س}} از [[رسول خدا]]{{صل}} درخواست خدمتکار کرد و [[پیامبر]]{{صل}}، به جای آن، ذکری به ایشان [[تعلیم]] داد که قبل از خواب آن را تکرار کنند و علی{{ع}} فرمود که پس از آن هرگز این ذکر را ترک نکردم، حتی در شب [[صفین]]<ref>سیوطی، جلال‌الدین، مسند فاطمة الزهراء{{س}}، ص۹۱-۹۳.</ref>.
بنابر روایتی از امام حسین {{ع}} که به واسطه پدرش از [[رسول خدا]] {{صل}} نقل کرده، وجه تسمیه [[فاطمه]] {{س}} آن است که آن حضرت {{س}} بین [[آتش جهنم]] و [[شیعیان]] و ذریه‌اش جدایی می‌اندازد و درباره چگونگی حضور [[حضرت زهرا]] {{س}} در [[محشر]] نیز از امام حسین {{ع}}، [[حدیثی]] نقل شده است<ref>طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۴۸، ۱۵۳.</ref>.
در منابع اهل سنت، به واسطه امام حسین{{ع}} از [[امام علی]]{{ع}}، روایت شده است که بنابر فرمایش [[رسول اکرم]]{{صل}}، خداوند با [[غضب فاطمه]]{{س}} [[غضبناک]] و با [[رضایت]] او [[راضی]] می‌شود<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۴۰۱؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۵۴؛ ابن اثیر جزری، اسدالغابه، ج۵، ص۵۲۲.</ref>. در منابع [[شیعی]]، از [[امام صادق]]{{ع}} به واسطه پدرش، از [[امام حسین]]{{ع}} همین [[روایت]] نقل شده است<ref>مغربی، قاضی نعمان، شرح الاخبار، ج۳، ص۵۲۲؛ صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص۴۶۷؛ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۴۲۷؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۴۶.</ref>.
بیان [[ارزش]] رابطه نسبی با [[حضرت فاطمه]] {{س}} مورد توجه امام حسین {{ع}} بوده است. به همین سبب از فاطمه {{س}} نقل کرده است که [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "هر [[پیامبری]] [[خاندان]] پدری‌ای دارد که نسبش بدو باز می‌گردد، مگر فاطمه که [[نسب]] فرزندانش به من باز می‌گردد"<ref>طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۷۶.</ref>. علاوه بر این، پاس‌داشتن جایگاه و [[فضایل]] فاطمه {{س}} از اموری بود که، طبق شواهد [[تاریخی]]، امام حسین {{ع}} بدان توجه داشت و به شکلی متذکر آن می‌شد، چنان که در یکی از خطبه‌هایش در [[نکوهش]] [[ابن زیاد]]، که امام حسین {{ع}} را به [[ذلت]] [[تسلیم]] و [[بیعت]] فراخوانده بود، با یادآوری ضمنی از مادرش، فاطمه {{س}} گفت: «دامن‌های [[پاکی]] که مرا پرورده‌اند، هرگز اجازه چنین ذلتی را به من نمی‌دهند»<ref>طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۲۴-۲۵؛ ابن نما حلی، مثیر الاحزان، ص۴۰؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۵، ص۹.</ref>.<ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی ج۱]]، ص ۱۹۹.</ref>
بنابر روایتی از امام حسین{{ع}} که به واسطه پدرش از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل کرده، وجه تسمیه [[فاطمه]]{{س}} آن است که آن حضرت{{س}} بین [[آتش جهنم]] و [[شیعیان]] و ذریه‌اش جدایی می‌اندازد و درباره چگونگی حضور [[حضرت زهرا]]{{س}} در [[محشر]] نیز از امام حسین{{ع}}، [[حدیثی]] نقل شده است<ref>طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۴۸، ۱۵۳.</ref>.
بیان [[ارزش]] رابطه نسبی با [[حضرت فاطمه]]{{س}} مورد توجه امام حسین{{ع}} بوده است. به همین سبب از فاطمه{{س}} نقل کرده است که [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: "هر [[پیامبری]] [[خاندان]] پدری‌ای دارد که نسبش بدو باز می‌گردد، مگر فاطمه که [[نسب]] فرزندانش به من باز می‌گردد"<ref>طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۷۶.</ref>. علاوه بر این، پاس‌داشتن جایگاه و [[فضایل]] فاطمه{{س}} از اموری بود که، طبق شواهد [[تاریخی]]، امام حسین{{ع}} بدان توجه داشت و به شکلی متذکر آن می‌شد، چنان که در یکی از خطبه‌هایش در [[نکوهش]] [[ابن زیاد]]، که امام حسین{{ع}} را به [[ذلت]] [[تسلیم]] و [[بیعت]] فراخوانده بود، با یادآوری ضمنی از مادرش، فاطمه{{س}} گفت: «دامن‌های [[پاکی]] که مرا پرورده‌اند، هرگز اجازه چنین ذلتی را به من نمی‌دهند»<ref>طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۲۴-۲۵؛ ابن نما حلی، مثیر الاحزان، ص۴۰؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۵، ص۹.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۱۹۹.</ref>
==امام حسین{{ع}} در دوران [[خلفا]]==
درباره آن حضرت{{ع}}، در دوره دو [[خلیفه اول]]، گزارش‌های اندکی وجود دارد. در برخی از منابع آمده است وقتی او [[ابوبکر]] را بر [[منبر رسول خدا]]{{صل}} دید، به [[اعتراض]]، از او خواست از [[منبر]] پدرش پایین بیاید<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۳۰، ص۳۰۷.</ref>. وقتی [[عمر]] را نیز در حال [[خطابه]] بر [[منبر رسول خدا]]{{صل}} دید، همین [[رفتار]] را کرد<ref>کوفی، محمد بن سلیمان، مناقب الإمام امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب{{ع}}، ج۲، ص۲۵۶؛ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۷۰۳؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۲۰۱؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۳، ص۳۰۷.</ref>.
در دوره [[خلافت عثمان]]، [[منابع تاریخی]] از مشایعت [[ابوذر]] به هنگام [[تبعید]] توسط جمعی شاخص حکایت دارد که [[امام حسین]]{{ع}} از آن جمله بوده و در [[تأیید]] او سخنانی گفته است<ref>ر.ک: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۸، ص۲۵۲-۳۵۴؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۲۲، ص۴۱۲.</ref>. بر اساس برخی گزارش‌ها، آن حضرت{{ع}} در بعضی از [[جنگ‌ها]] و [[فتوحات]] شرکت کرده<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ج۲، ص۴۱۱؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۳۲۳؛ ابن اثیر جزری، الکامل، ج۳، ص۱۰۹.</ref> و هنگام [[هجوم]] معترضان به [[خانه]] [[عثمان]]، امام حسین{{ع}} از مدافعان عثمان بوده است<ref>ابن قتیبه دینوری، الامامة و السیاسة، ج۱، ص۵۹؛ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۶، ص۱۸۴؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۳۹، ص۴۱۸.</ref>. در خصوص [[درستی]] این دو گزارش، تردیدهای جدی وجود دارد<ref>ر.ک: سید مرتضی، الشافی فی الامامه، ج۴، ص۲۴۲؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۸؛ عاملی، سیدجعفر مرتضی، الحیاة السیاسیة للامام الحسن{{ع}}، ص۱۳۵، ۱۶۳-۱۶۷.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۲۰۴.</ref>
==[[همسران]]==
در منابع، درباره نام سه تن از [[همسران امام حسین]]{{ع}} [[اتفاق نظر]] وجود دارد: [[رباب]]، دختر [[امرؤالقیس]]، مادر عبدالله و [[سکینه]]<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۶۲؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۳۵.</ref>؛ [[لیلی بنت ابی مرة ثقفی]]، مادر [[علی بن حسین]]{{ع}}<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۸۶؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۳۵.</ref> و [[ام اسحاق]]، دختر [[طلحة بن عبیدالله تیمی]]، مادر [[فاطمه]]<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۵، ص۳۱۹؛ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۶۲؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۳۵.</ref>. درباره نام [[مادر امام سجاد]]{{ع}} [[اختلاف]] نظر هست<ref>یوسفی غروی، محمدهادی، «حول سیدة شهربانو»، رسالة الحسین{{ع}} (ماهنامه)، ش۲، ص۲۸.</ref>. علمای [[شیعی]] او را جهان‌شاه، شاه [[زنان]] یا [[شهر]] بانویه، دختر [[یزدگرد]] ساسانی، معرفی کرده‌اند<ref>صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ص۳۵۵؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۶۷؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۳۵.</ref>. برخی علمای [[اهل سنت]] او را کنیزی به نام سلافه دانسته‌اند<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۶۲.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۲۰۴.</ref>
==[[فرزندان]]==
در کتاب‌های [[الارشاد]]<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۳۵.</ref> و [[اعلام الوری]]<ref>طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ج۱، ص۴۷۸.</ref> شش فرزند به نامهای علی‌اکبر، [[علی‌اصغر]]، جعفر، عبدالله، [[سکینه]] و [[فاطمه]]، برای حضرت{{ع}} ثبت شده است. علی‌اکبر و عبدالله در [[کربلا]] [[شهید]] شدند. جعفر نیز در [[زمان]] [[حیات]] [[امام حسین]]{{ع}}درگذشت<ref>طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ج۱، ص۴۷۸.</ref>. [[نسل امام حسین]]{{ع}} از طریق فرزندش، [[امام زین العابدین]]{{ع}} ادامه یافت. برخلاف این دو گزارش، در کتاب‌های [[انساب الاشراف]]<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۶۲.</ref>، [[مقاتل الطالبیین]]<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۸۶.</ref>؛ مطالب السؤول<ref>ابن طلحه شافعی، مطالب السؤول فی مناقب آل الرسول{{صل}}، ص۳۹۲.</ref> و الفصول المهمه<ref>ر.ک: ابن صباغ مالکی، الفصول المهمة، ج۲، ص۸۵۱.</ref>، [[امام زین‌العابدین]]{{ع}} فرزند دوم امام حسین{{ع}} است. [[ابن ادریس]] حلی این دو قول را نقل و سخن [[شیخ مفید]] در الارشاد را رد کرده است<ref>ابن ادریس حلی، السرائر، ج۱، ص۶۵۵.</ref>.
در مجموع، نُه تن از [[امامان]]{{عم}} و از آن جمله [[امام زمان]]{{ع}} از [[فرزندان امام حسین]]{{ع}} هستند. در [[روایات]]، به [[امامت]] این بزرگواران تصریح شده است<ref>صدوق، محمد بن علی، الخصال، ص۳۰۵، ۴۱۹؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۱، ص۲۵۴.</ref>. [[راوی]] برخی از این روایات، [[حضرت فاطمه]]{{س}} است<ref>خزاز قمی، علی بن محمد، کفایة الأثر، ص۱۸۹-۱۹۹؛ بحرانی، سیدهاشم حسینی، غایة المرام، ج۱، ص۳۲۶؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۳۶، ص۳۵۳.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۲۰۵.</ref>
==امام حسین{{ع}} و [[خلافت]] پدر و برادرش==
آن حضرت{{ع}} در زمان خلافت پدرش، در عرصه‌های سرنوشت‌ساز، نظیر [[جنگ‌های امام علی]]{{ع}} با مخالفانش، حضور داشت. حسین{{ع}} در [[جنگ جمل]] [[فرمانده]] [[جناح چپ]] [[سپاه]]<ref>ابن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، ص۱۳۸؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۴، ص۱۸۷؛ ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۳، ص۴۸۵.</ref> و در [[جنگ صفین]]، همراه حسن{{ع}}، [[فرمانده]] سواران بود<ref>ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۳، ص۲۴.</ref> در [[جنگ نهروان]] نیز حضور داشت<ref>طبری، احمد بن عبدالله، ذخائر العقبی، ص۲۲۷.</ref>. پس از [[شهادت]] پدر و دوران [[امامت]] برادرش، در کنار او بود و در جریان [[صلح]] برادرش با [[معاویه]]، با برادرش [[هم‌گرایی]] داشت<ref>ابن قتیبه دینوری، الامامة و السیاسة، ج۱، ص۱۸۷؛ ابن ابن داوود دینوری، احمد، الاخبار الطوال، ص۲۲۱.</ref>.
[[امام حسین]]{{ع}} در شیوایی گفتار، [[جود]]، [[کرم]] و [[شجاعت]] سرآمد بود<ref>ر.ک: ابن صباغ مالکی، الفصول المهمة، ج۲، ص۷۶۳-۷۷۰.</ref>. وی در بین [[صحابه پیامبر]]{{صل}} [[عزت]] و احترامی بی‌بدیل داشت. [[راوی]] می‌گوید در [[تشییع]] جنازه‌ای دیدم که [[ابوهریره]] با لباسش [[خاک]] را از روی پای [[حسین بن علی]]{{ع}} می‌زدود<ref>ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۲۸۷.</ref>. به گفته [[مصعب]] [[زبیری]]، امام حسین{{ع}} ۲۵ بار، پیاده به [[حج]] رفت<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۴، ص۱۸۰؛ ابن اثیر جزری، اسدالغابه، ج۲، ص۲۰: ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۲۸۷.</ref>. او از جدش [[رسول خدا]]{{صل}} و پدرش علی{{ع}} و مادرش [[فاطمه]]{{س}} [[روایت]] نقل کرده است؛ دسته‌ای از [[صحابه]] و [[تابعین]] نیز از او روایت نقل کرده‌اند، از جمله [[علی بن حسین]]{{ع}}، فاطمه و [[سکینه]]، [[دختران]] امام حسین{{ع}}، [[طلحة بن عبیدالله]]، [[بشر بن غالب]]، [[عبیدالله بن حارث]]، [[ابوسعید تیمی]]، [[سنان بن ابی سنان]] و [[ابوحازم اشجعی]]<ref>ر.ک: طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۳، ص۱۲۷-۱۳۶؛ ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۲۸۰.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۲۰۵.</ref>
==دوران امامت==
پس از [[شهادت امام حسن]]{{ع}} در سال پنجاه [[هجری]]، امام حسین{{ع}} امامت [[شیعیان]] را به مدت ده سال بر عهده گرفت. او در این دوره به مُفاد [[صلح‌نامه]] [[امام حسن]]{{ع}} با معاویه پای‌بند بود. آن حضرت{{ع}} با خواست معاویه مبنی بر [[جانشینی]] [[یزید]] به شدت [[مخالفت]] کرد<ref>ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۴، ص۳۳۶، ۳۳۹.</ref>. پس از [[مرگ معاویه]] در [[رجب]] [[سال شصت هجری]]، [[یزید بن معاویه]] که خود را [[خلیفه]] می‌خواند، در نامهای به [[والی مدینه]]، خواهان [[بیعت]] [[امام حسین]]{{ع}} گردید<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۳۲؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۶.</ref>. حضرت{{ع}} برای اجتناب از بیعت، دو [[روز]] مانده به پایان [[رجب]]، [[مدینه]] را به سوی [[مکه]] ترک کرد و [[جمعه]] سوم [[شعبان]] به مکه رسید<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۷۱؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۳۴-۳۵.</ref>. در مدت حضور امام حسین{{ع}} در مکه، بزرگان [[شیعه کوفه]] (مانند [[سلیمان بن صرد]]، [[مسیب بن نجبه]]، [[رفاعة بن شداد]]، و [[حبیب بن مظاهر]]) و [[اشراف کوفه]] (نظیر [[شبث بن ربعی]]، [[محمد بن عمیر]]، [[حجار بن ابجر]]، و [[عمرو بن حجاج]]) برای حضرت{{ع}} [[نامه]] نوشتند و خواستار حضور او در [[کوفه]] شدند تا با او به عنوان [[خلیفه]] بیعت کنند<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۶۹- ۳۷۰؛ ر.ک: مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۳۶-۳۸.</ref>. امام حسین{{ع}} نیز پسرعموی، خود [[مسلم بن عقیل]]، را برای [[بیعت گرفتن]] از [[مردم]] به کوفه فرستاد و خود نیز پس از چهار ماه اقامت در مکه، در روز سه‌شنبه هشتم [[ذی‌حجه]]<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۷۱؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۶.</ref> و بنا بر گزارشی در روز چهارشنبه مصادف با [[روز عرفه]]، از این [[شهر]] خارج شد<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۷۱.</ref> و دوم [[محرم]] [[سال ۶۱ هجری]] به [[کربلا]] رسید<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۸۵.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۲۰۶.</ref>
==[[شهادت امام حسین]]{{ع}}==
آن حضرت{{ع}} پس از [[رویارویی]] با [[سپاه]] [[عبیدالله بن زیاد]]، [[والی کوفه]]، در دهم محرم سال ۶۱ هجری، در مصافی نابرابر و پس از [[فداکاری]] بسیار، به همراه ۷۲ تن از یارانش<ref>ر.ک: بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۱؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۱۳.</ref> به [[شهادت]] رسید<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۷؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۳۳.</ref>. [[قاتل]] او [[سنان بن انس نخعی]]<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۸؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۷۹؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۳.</ref> و به [[اعتقاد]] برخی شمربن‌ذی‌الجوشن بود<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۸؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۱۲.</ref>.
به نقل [[ابن حنفیه]]، هفده تن از [[فرزندان فاطمه]]{{س}} با آن حضرت{{ع}} [[شهید]] شدند<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۳، ص۱۰۴، ۱۹۹؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۶؛ هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۹۸.</ref>. اما بنا بر آنچه [[مورخان]] ثبت کرده‌اند، تعداد فرزندان فاطمه{{س}} در [[کربلا]] کمتر از این تعداد بود و نظر دقیق‌تر آن است که هفده تن از [[اهل بیت امام حسین]]{{ع}} یا [[بنی‌هاشم]]، با آن حضرت{{ع}} به [[شهادت]] رسیدند<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۲۶.</ref>. از [[حسن بصری]] نیز نقل شده است که با [[حسین بن علی]]{{ع}}، شانزده تن از [[اهل]] بیتش شهید شدند که بر روی [[زمین]] همانندی برای آنان نبود<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۳، ص۱۱۸؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۶؛ هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۹۸.</ref>. برخی از مورخان، اسامی آنان را ثبت کرده<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۲۵-۱۲۶.</ref> و یادآور شده‌اند که حسین بن علی{{ع}} با [[لب تشنه]] به شهادت رسید. سر [[مبارک]] آن حضرت{{ع}}، به همراه [[اهل بیت]]{{عم}} که [[اسیر]] شده بودند، به [[کوفه]] و سپس به [[شام]] انتقال یافت<ref>ابن حبان بستی، تاریخ الصحابة، ص۶۷.</ref>.
درباره [[محل دفن]] سر مبارک [[امام حسین]]{{ع}}، برخی گفته‌اند که در [[دمشق]] به خاک سپرده شد<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۴۱۶- ۴۱۹؛ ابن کثیر، البدایة و النهایه، ج۸، ص۲۲۲.</ref> و برخی بر آن‌اند که به [[مدینه]] انتقال یافت و در [[بقیع]] [[دفن]] شد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۵، ص۲۳۸؛ ابن کثیر، البدایة و النهایه، ج۸، ص۲۲۲.</ref>. در قاهره نیز زیارت‌گاهی به نام [[رأس الحسین]]{{ع}} وجود دارد<ref>ابن کثیر، البدایة و النهایه، ج۸، ص۲۲۲.</ref>.
[[علمای شیعه]] بیشتر گزارش کرده‌اند که سر حضرت{{ع}}را در کربلا، کنار بدنش، به خاک سپردند<ref>صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص۲۳۲؛ سید مرتضی، رسائل الشریف المرتضی، ج۳، ص۱۳۰؛ فتال نیشابوری، محمد بن حسن، روضة الواعظین، ص۱۹۲؛ ابن طاووس، اللهوف، ص۱۱۴.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۲۰۷.</ref>
==مقتل نویسی درباره امام حسین {{ع}}==
[[مورخان]] از دیرباز به [[نوشتن]] درباره [[امام حسین]]{{ع}} توجه نشان داده‌اند که در قرون اولیه، بیشتر در قالب مقتل‌نگاری بوده است. [[ابن ندیم]] چهار کتاب [[مقتل]] را ثبت کرده که نوشته [[ابومخنف]]، [[نصر بن مزاحم]]، [[واقدی]] و [[محمد بن زکریای غلابی]] بوده است<ref>ر.ک: ابن ندیم، الفهرست، ص۱۰۵-۱۰۶، ۱۱۱، ۱۲۱.</ref>. [[نجاشی]]، رجالی [[قرن پنجم]]، از [[دوازده]] مقتل نام برده است که برخی از آنها عبارت‌انداز: مقتل [[جابر بن یزید جعفی]]<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۱۲۸- ۱۲۹.</ref>، [[عبدالعزیز بن یحیی جلودی]]<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۲۴۱ -۲۴۲.</ref>، [[ابراهیم بن سعید]] ثقفی [[کوفی]]<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۱۶-۱۸.</ref>، [[محمد بن زکریا بن دینار]]<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۳۴۷.</ref>، [[ابن اسحاق نهاوندی]]<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۱۹.</ref>، [[محمد بن احمد بن یحیی اشعری قمی]]<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۳۴۸-۳۴۹.</ref>، [[ابوجعفر محمد بن یحیی عطار قمی]]<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۳۵۳.</ref>، [[نصر بن مزاحم منقری]]<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۴۲۸.</ref> و [[هشام بن محمد بن سائب]]<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۴۳۴-۴۳۵.</ref>. [[شیخ طوسی]] نیز از دوازده مقتل نام برده است، از جمله از مقتل [[اصبغ بن نباته]]، [[ابومخنف لوط بن یحیی]]، [[شیخ صدوق]]، [[علی بن محمد مدائنی]] و [[ابن ابی دنیا]]<ref>ر.ک: طوسی، محمد بن حسن، الفهرست، الفهرست، ج۱۶، ص۸۵-۱۵۹، ۱۷۰، ۲۰۴، ۲۳۷.</ref>. جلودی درباره [[امام حسن]] و امام حسین{{عم}} کتابی نوشته است<ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۲۴۱-۲۴۲.</ref>.
در منابع کهن و عمومی نظیر [[الطبقات الکبری (کتاب)|الطبقات الکبری]]، [[ابن سعد]]؛ [[الامامة و السیاسیة (کتاب)|الامامة و السیاسیة]]، [[ابن قتیبه دینوری]]؛ [[تاریخ الامم و الملوک (کتاب)|تاریخ الامم و الملوک]]، [[طبری]]؛ [[انساب الاشراف (کتاب)|انساب الاشراف]]، [[بلاذری]] و الفتوح، [[ابن اعثم کوفی]]؛ بخش مهمی از وقایع [[عاشورا]] گزارش شده است. در [[اعلام الوری (کتاب)|اعلام الوری]]، [[طبرسی]]؛ [[مقتل الحسین (کتاب)|مقتل الحسین]]{{ع}}، [[خوارزمی]] [[تاریخ مدینه دمشق (کتاب)|تاریخ مدینه دمشق]]، [[ابن عساکر]]؛ [[کشف الغمه (کتاب)|کشف الغمه]]، [[اربلی]] و [[سیر اعلام النبلاء (کتاب)|سیر اعلام النبلاء]]، [[ذهبی]]؛ نیز گزارش‌های مفصلی درباره [[زندگی امام حسین]]{{ع}} آمده است. در دوره معاصر، تک‌نگاری‌های فراوانی درباره [[زندگی اجتماعی]] و [[سیاسی]] آن حضرت{{ع}} نوشته شده است. از مهم‌ترین تألیف‌های جدید، [[دانشنامه امام حسین]]{{ع}} است در چهارده مجلد، به [[زبان عربی]] و [[فارسی]] که در آن از منظر [[حدیثی]] و [[تاریخی]] به [[زندگی]] آن حضرت{{ع}} پرداخته شده است<ref>ر.ک: ری شهری، محمد، دانشنامه امام حسین{{ع}}.</ref><ref>[[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی]]، ج۱، ص ۱۹۹.</ref>
# [[پرونده:1379590.jpg|22px]] [[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه فاطمی ج۱''']]
# [[پرونده:1379590.jpg|22px]] [[سید علی رضا عالمی|عالمی، سید علی رضا]]، [[حسین بن علی (مقاله)| مقاله «حسین بن علی»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه فاطمی ج۱''']]
حسین (ع) با مادرش حدود شش سال زندگی کرد. در بسیاری از گزارش‌هایی که درباره او و مادرش رسیده است، برادرش حسن (ع) نیز حضور دارد. بنا بر گزارش‌های متعدد، مدت بارداری فاطمه (س) به حسین (ع)، شش ماه بود[۲]. حضرت زهرا (س) از حالات خود در هنگام بارداری حسین (ع) سخنانی گفته که در برخی متون آمده است[۳]. بر اساس برخی روایات، فاطمه (س) در زمان بارداری، از شهادت حسین (ع) آگاه بود[۴]. از امام صادق (ع) روایت شده است که رسول خدا (ص) شهادت حسین (ع) را به فاطمه (س) خبر داده بود[۵]. امام حسین (ع) و حضرت زینب (س) از مادر خود روایتی نقل کرده‌اند که طبق آن، رسول خدا (ص) هنگام ولادت حسین (ع) به فاطمه (س) فرمود که او امام و فرزند امام و پدر نُه امام است که آخرینشان قائم (ع) است[۶]. در منابع اهل سنت آمده که حسین (ع) روایتی را از پیامبر (ص) نقل کرده که در آن پیامبر (ص) به فاطمه (س) بشارت داده مهدی (ع) از نسل اوست[۷].
پس از تولد حسین (ع)، فاطمه (س) به فرموده پیامبر (ص) برای او عقیقه کرد و موی سر او را تراشید و هم‌وزن مویش صدقه داد[۸]. محمد بن حنفیه از برادرش، حسن بن علی (ع) روایت کرده است که برادرش حسین (ع) شبیه‌ترین مردم به حضرت فاطمه (س) بود[۹]. از محتوای برخی روایات بر می‌آید که فاطمه (س) در هنگام نماز جماعت، به حسن و حسین (ع) لباس می‌پوشاند و آنان را همراه رسول خدا (ص) به نماز می‌فرستاد[۱۰].
منابع تاریخی و روایی از برخی رویدادهای زندگی حضرت فاطمه (س) که حسین (ع) در آنها حضور داشته است، خبر داده‌اند. امام صادق (ع) از حضور حضرت زهرا (س) و امام حسن و امام حسین (ع) در کنار بستر بیماریرسول خدا (ص) خبر داده و گفت‌وگوهای آنان را نقل کرده است[۱۱]. بنابر بعضی گزارش‌ها، حسین (ع) بر صداقت مادرش در ماجرای فدک و اینکه رسول خدا (ص) فدک را به مادرش بخشیده، شهادت داده است[۱۲]. اسماء بنت عمیس از چگونگی حضور حسین (ع) بر پیکر مادر و سخنان او با بدن بی‌روح مادر خبر داده است. از اسماء نقل شده است که حسین (ع) و برادرش، خبر شهادت مادر را به پدر دادند[۱۳]. از امام حسین (ع) روایت شده است که فاطمه (س) شبانه و مخفیانه دفن شد و وقتی علی (ع) قبر فاطمه (س) را با خاک پوشاند، رو به سوی قبر رسول خدا (ص) کرد و جملاتی گفت که امام حسین (ع) محتوای آنها را گزارش کرده است[۱۴].
فاطمه، دختر امام حسین (ع)، از طریق پدرش از حضرت فاطمه (س) نقل کرده است که فرد اگر بخوابد و دستش بوی چربی بدهد، کسی جز خودش را ملامت نکند[۱۹]. این روایت کنایه از آن است که اگر کسی هنگام خواب، نظافت را رعایت نکند، درخور ملامت است.
در منابع اهل سنت، به نقل از امام حسین (ع)، آمده است که حضرت فاطمه (س) از رسول خدا (ص) درخواست خدمتکار کرد و پیامبر (ص)، به جای آن، ذکری به ایشان تعلیم داد که قبل از خواب آن را تکرار کنند و علی (ع) فرمود که پس از آن هرگز این ذکر را ترک نکردم، حتی در شب صفین[۲۰].
بنابر روایتی از امام حسین (ع) که به واسطه پدرش از رسول خدا (ص) نقل کرده، وجه تسمیه فاطمه (س) آن است که آن حضرت (س) بین آتش جهنم و شیعیان و ذریه‌اش جدایی می‌اندازد و درباره چگونگی حضور حضرت زهرا (س) در محشر نیز از امام حسین (ع)، حدیثی نقل شده است[۲۳].
بیان ارزش رابطه نسبی با حضرت فاطمه (س) مورد توجه امام حسین (ع) بوده است. به همین سبب از فاطمه (س) نقل کرده است که پیامبر (ص) فرمود: "هر پیامبریخاندان پدری‌ای دارد که نسبش بدو باز می‌گردد، مگر فاطمه که نسب فرزندانش به من باز می‌گردد"[۲۴]. علاوه بر این، پاس‌داشتن جایگاه و فضایل فاطمه (س) از اموری بود که، طبق شواهد تاریخی، امام حسین (ع) بدان توجه داشت و به شکلی متذکر آن می‌شد، چنان که در یکی از خطبه‌هایش در نکوهشابن زیاد، که امام حسین (ع) را به ذلتتسلیم و بیعت فراخوانده بود، با یادآوری ضمنی از مادرش، فاطمه (س) گفت: «دامن‌های پاکی که مرا پرورده‌اند، هرگز اجازه چنین ذلتی را به من نمی‌دهند»[۲۵].[۲۶]
↑کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۶، ص۳۳؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۹؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۱۵، ص۱۵۸؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۲۵۷.
↑ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۱۷۰؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۲۴، ص۳۱۶؛ حویزی، عبدعلی بن جمعه، تفسیر نورالثقلین، ج۵، ص۵۲۲.
↑طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، ج۳، ص۲۸۶؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۵، ص۱۰۸.
↑صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص۵۲۸؛ فتال نیشابوری، محمد بن حسن، روضة الواعظین، ص۱۵۸.
↑یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۶۹؛ ابن حسین، تثبیت الامامه، ص۳۶؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۲۹، ص۱۹۷؛ امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۳، ص۴۱۶.
↑کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۵۸-۴۵۹؛ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۱۰۹-۱۱۰؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۳۷-۱۳۸؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۹۳-۱۹۴.
↑طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۴۰۱؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۵۴؛ ابن اثیر جزری، اسدالغابه، ج۵، ص۵۲۲.
↑مغربی، قاضی نعمان، شرح الاخبار، ج۳، ص۵۲۲؛ صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص۴۶۷؛ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۴۲۷؛ طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۴۶.
↑طبری امامی، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۱۴۸، ۱۵۳.
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام حسین است. امام حسین از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام حسین در قرآن - امام حسین در حدیث - امام حسین در معارف دعا و زیارات - امام حسین در کلام اسلامی - امام حسین در تاریخ اسلامی - امام حسین در معارف و سیره نبوی - امام حسین در معارف و سیره فاطمی - امام حسین در معارف و سیره اهل بیت - پرسش مرتبط ندارد
