سیره امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

"[[سیره]]" به معنای شیوه و چگونگی [[رفتار]] [[انسان]] در [[زندگی]] است<ref>مجموعه آثار شهید مطهری‌، ج ۱۶ ص ۵۰. </ref>.<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۲۸۷.</ref> [[حضرت مهدی]] {{ع}}، [[آخرین امام]] از سلالۀ [[پاک]] [[پیامبر]] و تشکیل دهندۀ [[حکومت عدل]] [[اسلامی]] است. سیرۀ او همانند سیرۀ [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و برنامۀ دولتش اجرای نقشه‌های جدش و تجدید [[عظمت]] [[قرآن]] و احیای [[تعالیم]] [[عالی]] [[اسلام]] است<ref>ر.ک: [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۱۹.</ref>.

 

[[روایات]] [[ائمه]] {{ع}} سیرۀ [[امام زمان]]{{ع}} را در ابعاد مختلف فردی و [[اجتماعی]] نمودار ساخته‌اند از جمله:

#'''[[زندگی شخصی]]''': [[زندگی شخصی]] [[امام]]، بسیار ساده و دور از تجمل و اشرافی‌گری، همانند [[زندگی]] پایین‌ترین [[طبقات جامعه]] است. در [[روایات]] آمده است: «آن حضرت [[لباس]] کم‌بها می‌پوشد و همانند [[مستمندان]] [[غذا]] می‌خورد»<ref>{{متن حدیث|مَا لِبَاسُ الْقَائِمِ{{ع}}إِلَّا الْغَلِیظُ وَ مَا طَعَامُهُ إِلَّا الْجَشِب}}؛‏ بحارالانوار، ج ۵۲ ص ۳۵۴، ۳۵۹ و ۳۵۸.</ref>. این شیوۀ همۀ [[رهبران]] و انسان‌های [[الهی]] است که [[زندگی]] خویش را با [[نیازمندان]] و [[مستمندان]] همسان می‌کنند تا [[فقر]] و [[تنگدستی]] بر آنان گران نیاید و [[محرومیت]] از [[مواهب مادی]] آنان را نیازارد<ref>نهج البلاغه‌، خ ۲۰۹.</ref>.

#'''سیرۀ [[سیاسی]] ـ [[اجتماعی]]''': گسترش [[عدل و داد]] از آرمان‌های بنیادین [[امام زمان]]{{ع}} است که در [[عصر ظهور]] [[تربیت دینی]] و [[اخلاقی]] [[مردم]]، زمینه‌های برپایی [[عدالت]] را در ابعاد فردی و [[اجتماعی]] فراهم می‌سازد و [[عدالت]] با آن حضرت به کمال می‌رسد. در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: «[[مهدی]] [[عدالت]] را به هر خانه‌ای راه می‌نماید؛ همان سان که سرما و [[گرما]] به هر خانه‌ای راه می‌یابد و [[دادگری]] او همه جا را در بر می‌گیرد»<ref>{{متن حدیث|أَمَا وَ اللَّهِ لَیَدْخُلَنَّ عَلَیْهِمْ عَدْلُهُ جَوْفَ بُیُوتِهِمْ کَمَا یَدْخُلُ الْحَرُّ وَ الْقُر}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۲.</ref>. [[کارگزاران]] آن [[حضرت]] نمونه‌های [[راستی]]، [[دادگری]] و درستی‌اند<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۲۸۹-۲۹۰.</ref>.

#'''سیرۀ قضائی''': شیوۀ [[قضاوت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} با آنچه در نظام‌های قضائی بشری مرسوم است، تفاوت بنیادی دارد. آن حضرت با شواهد و [[دلایل]] ظاهری [[قضاوت]] نمی‌کند؛ بلکه به جهت بهره‌مندی از [[دانش الهی]] براساس [[علم باطنی]] به [[حق و باطل]] [[قضاوت]] می‌کند. [[امام صادق]]{{ع}} فرموده‌اند: «[[قائم]] به [[حکم]] [[داوود]] و آل‌داوود و [[سلیمان]] [[داوری]] می‌کند و [[بینه]] طلب نمی‌کند»<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ{{ع}}حَکَمَ بَیْنَ النَّاسِ بِحُکْمِ دَاوُدَ لَا یَحْتَاجُ إِلَی بَیِّنَة}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۹.</ref>.<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۲۹۰.</ref>