امام جواد

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

این مدخل از زیرشاخه‌های بحث اهل بیت پیامبر خاتم است. "امام جواد" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام جواد در حدیث | امام جواد در کلام اسلامی | امام جواد در تاریخ اسلام

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام جواد (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

امام جواد: نهمین امام و پیشوای شیعه، فرزند امام رضا(ع) که نامش محمد و لقبش جواد و تقی بود. وی در سال ۱۹۵ هجری در مدینه متولد شد. هشت ساله بود که پدرش شهید شد و او در سال ۲۰۳ هجری به امامت رسد. مأمون، خلیفه عباسی چون از نفوذ باطنی و معنوی او در میان مردم بیمناک بود، آن حضرت را تحت مراقبت خویش گرفت و از همین رو دخترش را به ازدواج حضرت جواد(ع) درآورد، تا یک مراقب دائمی و خانگی نسبت به او داشته باشد. علم و فضیلت جوادالائمه(ع) نیز همچون پدرش، فراوان بود و در مجالس بحثی که خلیفه ترتیب می‌‌داد تا از موقعیت اجتماعی او بکاهد، حضرت جواد(ع) با آنکه کم سن و سال و جوان بود، ولی همه را مغلوب می‌‌کرد و در همه علوم و فنون، سرآمد بود. مدت امامتش ۱۷ سال بود و در همین مدت، شاگردان برجسته‌ای تربیت کرد، همچون: محمد بن سنان، فضل بن شاذان، ابن ابی عمیر، علی بن مهزیار، ابو تمام طایی. پس از مأمون، معتصم خلیفه شد و همسر امام را تحریک کرد تا حضرت جواد(ع) را مسموم کند. همسر امام، ام الفضل، به وسوسه او شوهر جوانش را با انگور مسموم به شهادت رساند. حضرت جواد(ع) جوان‌ترین امام شیعه بود و هنگام شهادت ۲۵ سال داشت. روز آخر ذی قعده سال ۲۲۰ هجری، روز شهادت اوست. قبر مطهرش در کاظمین، از شهرهای عراق، زیارتگاه شیعیان است.

مقدمه

• نام مبارکش علی و یازدهمین تن از چهارده معصوم (ع) است. به سال ۱۹۵ ه. در مدینه زاده شد و در بیست و پنج سالگی به شهادت رسید. پدر ارجمندش امام رضا (ع) هشتمین امام معصوم و مادرش خیزران (سَبیکه) است. از لقب‌های مشهور او است: جواد و تقی و کنیه گرامی‌اش ابو جعفر ثانی است.

فضائل و مناقب

• امام محمد تقی همانند دیگر امامان معصوم (ع) در خصال نیک و اخلاق پسندیده همچون جد خویش، پیامبر اسلام (ص) بود. در عبادت و طاعت شهرتی تمام داشت و بیش‌تر روزها در روزه بود و شب‌ها به عبادت و راز و نیاز. پیوسته این حدیث پیامبر (ص) را بر زبان داشت که "هر کس نماز شب بگزارد، چهره‌اش در روز زیبا و نورانی گردد". فروتنی امام محمد تقی (ع) از صفات برجسته او است.
• در برخورد با مردم بسیار متواضع و مهربان بود و می‌فرمود: "فروتنی، زینت و شرافت حسب و نسب است". جود و بخشش او زبانزد همه بود و امروزه نیز آن امام (ع) را بدین صفت می‌شناسند و بدین روی از القاب مشهورش "جواد الائمه" است. هر کس نیازی بدو می‌آورد، حاجت روا بازمی‌گشت. آنچه از موقوفات بنی‌هاشم و پدران معصومش به دست می‌آورد، میان نیازمندان تقسیم می‌کرد.

امامت

• شیخ مفید نوشته است که حضرت رضا (ع) از دنیا رفت و سراغ نداریم فرزندی از او مانده باشد جز پسر ارجمندش، ابوجعفر محمد (ع) که پس از او امامت را به دست گرفت. همچنین، از امام رضا (ع) نقل کرده‌اند که به صراحت فرزند گرامی خویش حضرت محمد تقی (ع) را به وصایت و امامت خوانده است. افزون بر این، برتری آشکار امام محمد تقی (ع) بر مردم روزگار خویش دلیلی دیگر بر امامت او است.

روزگار امامت

• امام محمد تقی (ع) از سال ۲۰۳ تا ۲۲۰ ه. امامت کرد. خلفای معاصر آن امام همام (ع) عبارت‌اند از: مأمون و معتصم.
• مهم‌ترین برنامه امامت امام محمد تقی (ع) ادامه راه پدر و پی جستن برنامه‌های ایشان برای گسترش مذهب تشیع و هدایت امت بود. نخستین گام امام (ع) در این راه آن بود که پایتخت عباسیان را ترک جست و به مدینه رفت. این کار به معنای رد مشروعیت حکومت عباسی و گونه‌ای مقابله با آن تلقی می‌گشت. با حضور امام (ع) در مدینه، فقیهان و عالمان بسیاری پیرامونش گرد آمدند و از محضرش کسب فیض کردند. امام (ع) برای پیگیری برنامه‌های خود، دانشمندانی را به بلاد اسلامی گسیل کرد که با عنوان "ثقات" مشهورند. آنان وظیفه داشتند مردم را از علوم آل محمد (ع) بهره‌مند سازند و تعالیم اصیل دینی را بگسترانند.
• امام (ع) خود در مدینه و مدتی نیز در بغداد به ارشاد مردم پرداخت و به امور آنان رسیدگی کرد. گاه در جلسه‌های علمی با مخالفان مباحثه می‌کرد و به شبهه‌های آنان پاسخ می‌گفت و از حقانیت شیعه پرده بر می‌داشت. امام محمد تقی (ع) پیوسته بر افشای ستمکاری‌ها و جفاکاری‌های حکومت عباسی پای می‌فشرد و پیروان خویش را تشویق می‌کرد که در برابر بدعت‌ها و کژ روی‌های عباسیان به مقابله برخیزند.

شبهه خردسالی امام

• امام جواد(ع) نخستین تن از دوازده امام شیعه بود که در خردسالی به امامت رسید. پس از ایشان، امام هادی (ع) و امام مهدی (ع) نیز در خردسالی به امامت رسیدند. برخی این موضوع را به عنوان شبهه مطرح ساخته و کوشیده‌اند مسئله امامت ایشان را به ابهام کشانند. هر چند در تاریخ بشر، کسانی را می‌توان یافت که در کودکی از نبوغ ذاتی فوق العاده‌ای بهره‌مند بوده‌اند و بدین روی، نمی‌توان خردسالی امام (ع) را دلیلی بر رد امامت ایشان به شمار آورد، اما شیعیان دلایلی دیگر نیز بر این افزوده‌اند:

1. ایمان به خدا مستلزم آن است که آدمی به این نیز ایمان آوَرَد که همه افعال خداوند از روی مصلحت است و باید بی چون و چرا به آن تن در داد. خداوند، قادر و حکیم است و بنابر مصلحت، بنده برگزیده خویش را در خردسالی به امامت رسانده است و این هیچ تناقضی در پی ندارد و امر محالی با خود نمی‌آورد.
2. بنابر نص قرآن، حضرت عیسی (ع) و یحیی (ع) در خردسالی به نبوت رسیده‌اند.
3. در تاریخ اسلام، نمونه‌هایی در دست است که مسئولیت‌هایی بزرگ و کارهایی سترگ به خردسالان سپرده شده است؛ مانند بیعت امام علی (ع) با پیامبر اسلام (ص) در کودکی، نقش داشتن امام حسن (ع) و امام حسین (ع) در ماجرای مباهله و نیز گواهی آنان در ماجرای فدک نزد خلیفه اول.
4. امامت حضرت جواد (ع) در خردسالی، ذهن مسلمانان را برای پذیرفتن امامت حضرت مهدی (ع) و غیبت ایشان در خردسالی آماده ساخت.
5. چنان که‌ از تاریخ نیز بر می‌آید، امامت حضرت جواد (ع) در خردسالی آزمایشی سخت برای شیعیان بود تا مؤمنان راستین خویش را نشان دهند و به مقامی والاتر رسند. در این ماجرا، برخی کسان- که سست ایمان و مردد بودند- از راه به در رفتند و بازشناخته گشتند.

شهادت

• امام محمد تقی (ع) در جوانی به شهادت رسید. چون معتصم عباسی، فعالیت‌های امام (ع) را برای حکومت خویش خطرساز یافت، به سال ۲۲۰ ه. طرح قتل امام (ع) را عملی ساخت و با زهری کشنده ایشان را به شهادت رساند و امام (ع) در این هنگام بیست و پنج سال بیش نداشت. مرقد مقدس امام محمد تقی، کنار جد گرامی‌اش حضرت موسی بن جعفر (ع) در کاظمین عراق جای دارد.

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

• فرهنگ شیعه
• محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: