ویژگی‌های عصر ظهور

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۴:۰۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.


اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث عصر ظهور است. "ویژگی‌های عصر ظهور" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ویژگی‌های عصر ظهور (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.


مقدمه

ویژگی‎های حکومت جهانی حضرت مهدی(ع)

  1. عدالت همه‌جانبه: حاکم نیشابوری در مستدرک، از ابوسعید خدری از پیامبر اکرم(ص) نقل می‌کند که فرمودند: "در آخر زمان، بلای شدیدی بر امت من از سوی سلطان آنها وارد می‌شود، بلایی که شدیدتر از آن شنیده نشده است، تا آنجا که زمینِ گسترده بر آنها تنگ می‌شود و تا آنجا که زمین پر از جور و ظلم می‌گردد و مؤمن پناهگاهی برای پناه جستن به آن از ظلم نمی‌یابد. در این هنگام، خداوند متعال مردی از عترتم را مبعوث می‌کند که زمین را پر از عدل و داد کند، آن‌گونه که از ظلم و ستم پر شده بود. ساکنان آسمان (فرشتگان) از او خشنود می‌شوند، و همچنین ساکنان زمین، زمین همه بذرهای خود را بیرون می‌فرستد و بارور می‌شود، در آسمان همه دانه‌های باران را بر آنها فرو می‌بارد (و همه جا را سیراب و پر برکت می‌کند)"[۲].
  2. دین و دینداری: امام باقر(ع) می‌فرماید: "وقتی قائم(ع) قیام کند دولت باطل از میان می‌رود"[۳]. و در جایی دیگر می‌فرماید: "خداوند او (امام زمان) را بر همه ادیان غالب می‌گرداند، هر چند مشرکین نخواهند، فرمود: هیچ کس نمی‌ماند جز اینکه اقرار به خاتمیت محمّد می‌کند"[۴]. امام صادق(ع) می‌فرماید: "هنگامی‌ که قائم ما قیام کرد، جایی در روی زمین باقی نمی‌ماند، مگر اینکه در آنجا صدای اشهد ان لا اله الا الله و أشهد أن محمدا رسول الله بلند می‌شود[۵].
  3. برکات زمینی و آسمانی: از پیامبر اکرم(ص) روایت شده که فرمود: "آب‌ها در دولت او فراوان می‌شود و زمین، برکات خویش را چند برابر می‌کند"[۶]. نیز پیامبر اکرم(ص) فرمود: "در روزگار حکومت مهدی(ع)آسمان، بارانش را، درخت میوه‌اش را، و زمین گیاهش را نثار می‌کند، و برای اهل زمین خود را می‌آراید"[۷].
  4. فرهنگ و درک اجتماعی: امام باقر(ع) نیز، رشد عقلیِ بندگان خدا را - که با تصرّفِ تکوینی، در عصر ظهور به وقوع می‌پیوندد - نشان داده و می‌فرماید: "چون قائم ما قیام کند، خداوند دست رحمتش را بر سر بندگان گذارد. پس عقولشان را جمع کند و (تا پیروی هوس نکنند و با یک‌دیگر اختلاف نورزند) و در نتیجه، خِرَدشان کامل شود"[۸].
  5. ثروت: امام صادق(ع) در توصیف جامعه پس از ظهور حضرت حجت(ع) می‌فرماید: "هنگامی‌ که قائم(ع) ما ظهور فرماید زمین از نور پروردگارش منور گردد، چنانچه مردم از روشنی خورشید بی‌نیاز گردند و تاریکی نابود شود و در سلطنت آن حضرت مردی آن‌قدر عمر کند که هزار فرزند پسر پی‌درپی از او پدید آید که در میان فرزندانش دختری متولد نشده باشد و گنج‌های نهانی زمین آشکار گردند و مردم آنها را به چشم خود بینند و در آن روزگار به‌قدری مردم بی‌نیاز شوند که اگر کسی بگردد تا شخصی را به دست آورد که به او کمک نماید یا زکات بدهد به مقصود نمی‌رسد و مردم بر اثر نعمتی که خدا به آنها ارزانی داشته از همه چیز بی‌نیازند"[۹].
  6. عمران و آبادی: امام باقر(ع) فرمود: "خداوند قائم(ع) را با رعب، نصرت داده و با نصرت، تأیید کرده است.زمین زیر پای او نور دیده می‌شود، و گنج‌ها (و معادن) خود را برای او آشکار می‌سازد. سلطنتش شرف و غرب عالم را فرا می‌گیرد و خداوند به وسیله او، دین خود را بر همه ی مسلک‌ها و ادیان باطل غالب گرداند، هر چند مشرکان نخواهند ویرانه‌ای در روی زمین نمی‌ماند، مگر اینکه آن را آباد می‌سازد. عیسی روح الله(ع) نازل می‌شود و پشت سر او نماز می‌گزارد[۱۰].
  7. سلامتی: امام سجاد(ع) می‌فرماید: "هنگامی‌ که قائم ما قیام کند، خدای عزوجل از شیعه ما آفت را می‌زداید و دل‌هایشان را همچون پاره‌های آهن کند و نیروی هر یک مرد از آنان را به اندازه نیروی چهل مرد قرار دهد و فرمانروایان و بزرگان روی زمین خواهند بود[۱۱][۱۲].

پرسش مستقیم

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی، ص:۲۳۶.
  2. « يَنْزِلُ بِأُمَّتِي فِي آخِرِ الزَّمَانِ بَلَاءٌ شَدِيدٌ مِنْ سُلْطَانِهِمْ لَمْ يَسْمَعِ النَّاسُ بِبَلَاءٍ أَشَدَّ مِنْهُ حَتَّى تَضِيقَ عَلَيْهِمُ الرَّحْبَةَ وَ حَتَّى تَمْلَأَ الْأَرْضَ جَوْراً وَ ظُلْماً ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ رَجُلًا يَمْلَأُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ لَا تَدَّخِرُ الْأَرْضُ مِنْ بَذْرِهَا شَيْئاً إِلَّا أَخْرَجَتْهُ وَ السَّمَاءُ مِنْ قَطْرِهَا شَيْئاً إِلَّا صَبَّهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِمْ مِدْرَارا»؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۲۳۳.
  3. «إِذَا قَامَ الْقَائِمُ(ع) ذَهَبَتْ دَوْلَةُ الْبَاطِلِ‌»؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۱۳.
  4. «فِي قَوْلِ اللَّهِ ﴿لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ يَكُونُ أَنْ لَا يَبْقَى أَحَدٌ إِلَّا أَقَرَّ بِمُحَمَّدٍ»بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۶.
  5. «﴿وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا قَالَ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ لَا يَبْقَى أَرْضٌ إِلَّا نُودِيَ فِيهَا شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ»؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۰.
  6. «تزيد المياه في دولته و تمدّ الأنهار و تضاعف الأرض أكلها»؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۴۶۰.
  7. «تُعْطِي السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ الشَّجَرُ ثَمَرَهَا وَ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا وَ تَتَزَيَّنُ لِأَهْلِهَا»؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۸۵.
  8. «قَالَ إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ كَمَلَتْ بِهَا أَحْلَامَهُمْ‌»؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۲۸.
  9. «إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ اسْتَغْنَى الْعِبَادُ عَنْ ضَوْءِ الشَّمْسِ وَ ذَهَبَتِ الظُّلْمَةُ وَ يُعَمَّرُ الرَّجُلُ فِي مُلْكِهِ حَتَّى يُولَدَ لَهُ أَلْفُ ذَكَرٍ لَا يُولَدُ فِيهِمْ أُنْثَى وَ تُظْهِرُ الْأَرْضُ كُنُوزَهَا حَتَّى يَرَاهَا النَّاسُ عَلَى وَجْهِهَا وَ يَطْلُبُ الرَّجُلُ مِنْكُمْ مَنْ يَصِلُهُ بِمَالِهِ وَ يَأْخُذُ مِنْهُ زَكَاتَهُ فَلَا يَجِدُ أَحَداً يَقْبَلُ مِنْهُ ذَلِكَ اسْتَغْنَى النَّاسُ بِمَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ»؛ الارشاد، ج۲، ص۳۸۱.
  10. «الْقَائِمُ مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ مُؤَيَّدٌ بِالنَّصْرِ تُطْوَى لَهُ الْأَرْضُ وَ تَظْهَرُ لَهُ الْكُنُوزُ وَ يَبْلُغُ سُلْطَانُهُ الْمَشْرِقَ وَ الْمَغْرِبَ وَ يُظْهِرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ دِينَهُ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ خَرَابٌ إِلَّا عُمِرَ وَ يَنْزِلُ رُوحُ اللَّهِ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ(ع) فَيُصَلِّي خَلْفَهُ»؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۱۹۱.
  11. «إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ شِيعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ قُلُوبَهُمْ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ وَ جَعَلَ قُوَّةَ الرَّجُلِ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَ يَكُونُونَ حُكَّامَ الْأَرْضِ وَ سَنَامَهَا»؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۱۷.
  12. مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی، ص:۲۳۶-۲۴۰.