وحدت شخصیت

مدخل‌های وابسته به این بحث:

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل وحدت شخصیت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

انتظار از لحاظ فردی، موجب تمرکز افکار و نیروهای آدمی می‌‌شود؛ زیرا ناظر به یک هدف و آرمان، یعنی انتظار ظهور است که هیچ هدف دیگری در معنویت و قداست به پایۀ آن نمی‌رسد؛ چراکه این یک انتظار معمولی نیست، بلکه طولانی‌ترین انتظار برای ظهور کامل‌ترین انسان برای برقراری عدل است و تلاش و کوشش برای دست یافتن به مقاصد و رسیدن به هدف‌های آینده، به کل شخصیت آدمی، یگانگی و یک‌پارچگی می‌بخشد و موجب وحدت شخصیت فرد می‌‌شود^[۱].
وحدت شخصیت بر این معنا تاکید دارد که هر کسی منحصر به فرد و تقسیم نشدنی است. افکار، احساسات و اعمال فرد همگی به سمت هدف خاصی هدایت شده‌اند و در خدمت مقصود خاصی هستند. رفتار گسیخته وجود ندارد. چنانچه همۀ اعمال فرد در رابطه با هدف نهایی برتری یا موفقیت در نظر گرفته شود، می‌‌توان دریافت که آنها منسجم و معنی دار هستند و انسجام و وحدت فرد منتظر نسبت به بقیۀ افراد ملموس‌تر است زیرا به سمت هدف غایی یعنی ظهور موعود مصلح متوجه است^[۲].
انسان نیازمند برنامه‌ریزی و طراحی عملیاتی است تا بتواند با بهره‌گیری از تمامی سرمایه‌های وجودی خویش و استفاده بهینه از امکانات، گام به گام به مقصود نزدیک شود. در حقیقت، امید به ظهور مهدی(ع) و آینده‌ای مطلوب، تمامی افکار و برنامه‌های آدمی را در یک جهت قرار می‌‌دهد و همین امر موجب وحدت شخصیت او می‌‌گردد. وحدت شخصیت، از هرز رفتن توانایی‌ها و قابلیت‌ها جلوگیری می‌‌کند و زمینۀ رشد و ظهور قدرتی شگرف و فوق‌العاده را فراهم می‌‌کند؛ زیرا چنین وحدتی در درون آدمی، تضادهای درونی را از میان برمی‌دارد؛ همان تضادها که برخی انسان‌ها را پیوسته رنج می‌‌دهد و توانشان را به شدت می‌‌کاهد^[۳].
باور و ایمان به انتظار که حاوی ارزش‌های جهان شمول و اهداف والای جهانی و معطوف به همه بشریت است، اهداف فرد را ارتقا بخشیده و موجب تعالی انگیزش او می‌گردد و در نتیجه به شخصیت فرد انسجام و یک‌پارچگی می‌بخشد. انسجام و یک‌پارچگی شخصیت نسبت مستقیم با سلامت روانی فرد دارد، به این معنا که هر چه وحدت و انسجام شخصیت بیشتر باشد، سلامت روانی فرد بالاتر خواهد بود^[۴].
بدیهی است در مکتب انتظار، از یک طرف امکان درک و شناخت "انسان کامل" به عنوان تنها الگوی بی نقص، برای فرد فراهم می‌شود و از طرف دیگر تمام توان و استعدادهای جسمی، روانی و معنوی او در جهت بسط و گسترش معارف مکتب رشد (اسلام ناب) در گسترۀ جهان و تلاش برای تحقّق عملیِ هدایت و رشد، برای همۀ بشریت به کار گرفته می‌شود که این خود انسجام و ارتقای سلامت روانی فرد را در پی خواهد داشت^[۵].