رجب در معارف مهدویت

مقدمه

رجب هفتمین ماه از ماه‌های سال قمری و از ماه‌های حرام در اسلام است.

ماه رجب و مهدویت

در ماه‌های پایانی آخرین سال غیبت حوادث عجیبی پی‌درپی واقع می‌‌شود، یکی از آنها در ماه رجب خواهد بود. صداهای آسمانی و رجعت مردگان برخی از این وقایع شگفت هستند. امام رضا (ع) در حدیثی فرمود: "در ماه رجب سه ندا از آسمان شنیده می‌‌شود. در ندای اول آن صدا می‌‌گوید: "هان! خداوند بر ظالمین لعنت فرستاده است" و در صدای دوم شنیده می‌‌شود: "ای گروه مؤمنین! قیام نزدیک شده است" و در سومین صدا یک بدن یا دست در وسط خورشید نمایان می‌‌شود و می‌‌گوید: "آگاه باشید که خداوند فلان شخص (یعنی حضرت مهدی (ع)) را برانگیخته تا ستمکاران را نابود کند". در آن هنگام فرج مؤمنین و گشایش امور آنها می‌‌آید، هم او که سینه‌های آنان را از غصه‌ها شفا بخشیده و خشمِ دل آنان را فرو می‌‌نشاند"^[۱].

رسول خدا (ص) فرمود: چه حادثه بزرگ و شگفت‌انگیزی بین ماه جمادی و رجب اتفاق خواهد افتاد! و در روایت دیگری امیرالمؤمنین (ع) فرمود: "چه حادثه عجیبی بین ماه جمادی و رجب روی می‌‌دهد! صعصعه پرسید: این چه حادثه بزرگ و غریبی است که شما پیاپی از آن یاد می‌‌نمایید؟ حضرت فرمود: چگونه این حادثه عجیب نباشد در حالی که گروهی از مردگان دوباره زنده می‌‌شوند و به دنیا برگشته و با مردم زنده‌ای که دشمنان خدا هستند می‌‌جنگند؛ گویا آنان را می‌‌بینم که چگونه شمشیر از نیام کشیده و بر شانه‌هایشان گذاشته‌اند و کافران و کسانی که برتری ما اهل بیت را قبول ندارند، به قتل می‌‌رسانند"^[۲].

امام صادق (ع) فرمود: "زمانی که حضرت قائم (ع) قیام نماید در جمادی الثانی و ده روز از ماه رجب چنان باران ببارد که مردم تا آن روز چنین بارانی را ندیده باشند. خداوند با آن باران بدن مؤمنین را در گورهایشان می‌‌رویاند. گویا می‌‌بینم آنان را که از قبرهای خود برخاسته‌اند و خاک را از سر و روی خود می‌‌زدایند"^[۳].

امام صادق (ع) فرمود: "بدون شک سفیانی خروج می‌‌کند و خروج او قطعاً در ماه رجب واقع خواهد شد"... و در روایتی دیگر فرمودند: "خراسانی و سفیانی و یمانی دقیقاً در یک سال و یک ماه و یک روز قیام می‌‌کنند. بنابراین در آخرین ماه رجب دوران غیبت سه قیام رخ خواهد داد"^[۴]. در روایتی خبر از سرخی‌ای در آسمان می‌‌دهد که در ماه رجب واقع می‌‌شود و ستاره‌ای دنباله‌دار که در افق‌ها تغییر مکان می‌‌دهد^[۵].^[۶]

در سالی که حضرت مهدی (ع) ظهور می‌کند، بیست و چهار باران رحمت می‌بارد که به وسیله آن‌ها زمین مرده را زنده می‌سازد، یکی از آن‌ها در ماه جمادی الثانیه می‌بارد و دیگری در ماه رجب که ده روز تمام طول می‌کشد و اثر آن در همه‌جا دیده می‌شود و برکت آن در همه‌جا ظاهر می‌گردد^[۷].

همچنین آمده است: سالی که صیحه آسمانی در آن شنیده می‌شود، نشانه‌ای پیش از آن، در ماه رجب دیده می‌شود. گفته شد: آن نشانه چیست‌؟ امام صادق (ع) فرمود: سیمایی در قرص ماه دیده می‌شود..."^[۸].^[۹]

پرسش مستقیم

چه ارتباطی میان ماه رجب و نشانه‌های آخرالزمان وجود دارد؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

نشانه‌های آخرالزمان

زندگی در آخرالزمان

سیمای زندگی در آخرالزمان چگونه است؟ (پرسش)

آخرالزمان در قرآن

آخرالزمان در احادیث

آخرالزمان در احادیث به چه معناست؟ (پرسش)

ویژگی مردم در آخرالزمان

فساد در آخرالزمان

آخرالزمان و ظهور منجی

چه ارتباطی میان آخرالزمان و ظهور منجی وجود دارد؟ (پرسش)

آخرالزمان و برپایی قیامت

آخرالزمان در آیین‌های دیگر

آخرالزمان در رسانه‌ها

آخرالزمان و پایان تاریخ

منابع

پانویس

↑ «يُنَادَوْنَ فِي رَجَبٍ ثَلَاثَةَ أَصْوَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ صَوْتاً مِنْهَا أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ وَ الصَّوْتَ الثَّانِيَ أَزِفَتِ الْآزِفَةُ يَا مَعْشَرَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الصَّوْتَ الثَّالِثَ يَرَوْنَ بَدَناً بَارِزاً نَحْوَ عَيْنِ الشَّمْسِ هَذَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ قَدْ كَرَّ فِي هَلَاكِ الظَّالِمِين»؛ غیبة طوسی، ص ۲۶۸؛ ‏بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۹.
↑ «يَا عَجَباً كُلَّ الْعَجَبِ بَيْنَ جُمَادَى وَ رَجَبٍ فَقَالَ رَجُلٌ مِنْ شُرْطَةِ الْخَمِيسِ مَا هَذَا الْعَجَبُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ وَ مَا لِيَ لَا أَعْجَبُ وَ سَبَقَ الْقَضَاءُ فِيكُمْ وَ مَا تَفْقَهُونَ الْحَدِيثَ إِلَّا صَوْتَاتٍ بَيْنَهُنَّ مَوْتَاتٌ حَصْدُ نَبَاتٍ وَ نَشْرُ أَمْوَاتٍ وَا عَجَبَا كُلَّ الْعَجَبِ بَيْنَ جُمَادَى وَ رَجَبٍ قَالَ أَيْضاً رَجُلٌ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ مَا هَذَا الْعَجَبُ الَّذِي لَا تَزَالُ تَعْجَبُ مِنْهُ قَالَ ثَكِلَتِ الْآخَرَ أُمُّهُ وَ أَيُّ عَجَبٍ يَكُونُ أَعْجَبَ مِنْهُ أَمْوَاتٌ يَضْرِبُونَ هَامَ «1» الْأَحْيَاءِ قَالَ أَنَّى يَكُونُ ذَلِكَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ وَ الَّذِي فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ كَأَنِّي أَنْظُرُ قَدْ تَخَلَّلُوا سِكَكَ الْكُوفَةِ وَ قَدْ شَهَرُوا سُيُوفَهُمْ عَلَى مَنَاكِبِهِمْ يَضْرِبُونَ كُلَّ عَدُوٍّ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِين...»؛ ‏بحار الأنوار، ج ۵۳، ص ۸۱ و نوائب الدهور، ج ۳، ص ۲۷۳ و ج ۲، ص ۳۲۴.
↑ «إِذَا آنَ قِيَامُهُ مُطِرَ النَّاسُ جُمَادَى الْآخِرَةَ وَ عَشَرَةَ أَيَّامٍ مِنْ رَجَبٍ مَطَراً لَمْ يَرَ الْخَلَائِقُ مِثْلَهُ فَيُنْبِتُ اللَّهُ بِهِ لُحُومَ الْمُؤْمِنِينَ وَ أَبْدَانَهُمْ فِي قُبُورِهِمْ فَكَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَيْهِمْ مُقْبِلِينَ مِنْ قِبَلِ جُهَيْنَةَ يَنْفُضُونَ شُعُورَهُمْ مِنَ التُّرَابِ»؛ ارشاد مفید، ج2، 381.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۰ و ۲۴۹.
↑ ملاحم، ص ۴۶.
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۲۸۴؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۴۹.
↑ الزام الناصب، ص ۱۸۵؛ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۸۲۸.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۳۳؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۷.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۴۹.

[1] «يُنَادَوْنَ فِي رَجَبٍ ثَلَاثَةَ أَصْوَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ صَوْتاً مِنْهَا أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ وَ الصَّوْتَ الثَّانِيَ أَزِفَتِ الْآزِفَةُ يَا مَعْشَرَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الصَّوْتَ الثَّالِثَ يَرَوْنَ بَدَناً بَارِزاً نَحْوَ عَيْنِ الشَّمْسِ هَذَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ قَدْ كَرَّ فِي هَلَاكِ الظَّالِمِين»؛ غیبة طوسی، ص ۲۶۸؛ ‏بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۹.

[2] «يَا عَجَباً كُلَّ الْعَجَبِ بَيْنَ جُمَادَى وَ رَجَبٍ فَقَالَ رَجُلٌ مِنْ شُرْطَةِ الْخَمِيسِ مَا هَذَا الْعَجَبُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ وَ مَا لِيَ لَا أَعْجَبُ وَ سَبَقَ الْقَضَاءُ فِيكُمْ وَ مَا تَفْقَهُونَ الْحَدِيثَ إِلَّا صَوْتَاتٍ بَيْنَهُنَّ مَوْتَاتٌ حَصْدُ نَبَاتٍ وَ نَشْرُ أَمْوَاتٍ وَا عَجَبَا كُلَّ الْعَجَبِ بَيْنَ جُمَادَى وَ رَجَبٍ قَالَ أَيْضاً رَجُلٌ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ مَا هَذَا الْعَجَبُ الَّذِي لَا تَزَالُ تَعْجَبُ مِنْهُ قَالَ ثَكِلَتِ الْآخَرَ أُمُّهُ وَ أَيُّ عَجَبٍ يَكُونُ أَعْجَبَ مِنْهُ أَمْوَاتٌ يَضْرِبُونَ هَامَ «1» الْأَحْيَاءِ قَالَ أَنَّى يَكُونُ ذَلِكَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ وَ الَّذِي فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ كَأَنِّي أَنْظُرُ قَدْ تَخَلَّلُوا سِكَكَ الْكُوفَةِ وَ قَدْ شَهَرُوا سُيُوفَهُمْ عَلَى مَنَاكِبِهِمْ يَضْرِبُونَ كُلَّ عَدُوٍّ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِين...»؛ ‏بحار الأنوار، ج ۵۳، ص ۸۱ و نوائب الدهور، ج ۳، ص ۲۷۳ و ج ۲، ص ۳۲۴.

[3] «إِذَا آنَ قِيَامُهُ مُطِرَ النَّاسُ جُمَادَى الْآخِرَةَ وَ عَشَرَةَ أَيَّامٍ مِنْ رَجَبٍ مَطَراً لَمْ يَرَ الْخَلَائِقُ مِثْلَهُ فَيُنْبِتُ اللَّهُ بِهِ لُحُومَ الْمُؤْمِنِينَ وَ أَبْدَانَهُمْ فِي قُبُورِهِمْ فَكَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَيْهِمْ مُقْبِلِينَ مِنْ قِبَلِ جُهَيْنَةَ يَنْفُضُونَ شُعُورَهُمْ مِنَ التُّرَابِ»؛ ارشاد مفید، ج2، 381.

[4] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۰ و ۲۴۹.

[5] ملاحم، ص ۴۶.

[6] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۲۸۴؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۴۹.

[7] الزام الناصب، ص ۱۸۵؛ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۸۲۸.

[8] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۳۳؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۷.

[9] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۴۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]