فضائل مشترک امام حسین
در آیاتی مانند آیه مودت و آیه اطعام و روایات، فضائل مشترکی میان امام حسین(ع) و اهل بیت(ع) بیان شده است. در روایات فریقین، به طور صریح بر محبت اهل بیت(ع) و از جمله امام حسین(ع) تأکید شده است مانند روایاتی که اشاره میکنند به وادار نمودن بر دوستی اهل بیت(ع) و اینکه دوستی اهل بیت(ع) دوستی رسول خداست؛ حب اهل بیت(ع) اساس ایمان است و ... .
فضائل مشترک با اهل بیت(ع)
در قرآن
برخی تا حدود ۱۲۰ آیه از قرآن کریم را با ملاحظه روایات تفسیری درباره اهل بیت(ع) و امام حسین (ع) استخراج کردهاند. بخش عمدهای از این آیات در فضائل مشترک و بخش دیگر در فضائل مختص امام حسین (ع) است[۱].
آیه مودت
یکی از آیاتی که دلالت بر مقام و منزلت عظیم اهل بیت(ع) از جمله امام حسین(ع) دارد، آیه مودت است. خداوند متعال میفرماید: ﴿قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى﴾[۲]. شکی نیست که پیامبر در طول ۲۳ سال در نشر و گسترش توحید، زحمات فراوانی را متحمل شد که اجر بسیاری را میطلبد؛ ولی حضرت تنها توقعی که از امت خود در مقابل این همه زحمات دارد، این است که نزدیکان او را دوست بداریم[۳].
آیه اطعام
یکی دیگر از این آیات، آیه اطعام است که مربوط است به ماجرای غذا دادن به فقیر و مسکین و یتیم از طرف امیرالمؤمنین (ع) و فاطمه زهراء (س) و امام حسن (ع) و امام حسین (ع): قرآن کریم در آیات ۵ تا ۱۱ سوره انسان (هل اتی) به این ماجرا نظر دارد تا آنجا که میفرماید: ﴿وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا﴾[۴]، ﴿إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا﴾[۵] و غذای خود را با اینکه به آن علاقه و نیاز دارند به مسکین و یتیم و اسیر میدهند و میگویند: ما شما را برای خدا اطعام میکنیم و هیچ پاداش و تشکری از شما نمیخواهیم. کتاب الغدیر از ۳۴ نفر از علمای معروف اهل سنت نام میبرد که این حدیث را در کتابهای خود آوردهاند لذا روایت فوق از روایاتی است که میان اهل سنت مشهور بلکه متواتر است[۶].[۷]
در روایات
در روایات فریقین، همانند قرآن کریم به طور صریح بر محبت اهل بیت(ع) و از آن جمله امام حسین(ع) تأکید شده است که به برخی از آنها اشاره میکنیم:
وادار نمودن بر دوستی اهل بیت(ع)
رسول خدا(ص) میفرماید: اولاد خود را بر سه خصلت تربیت کنید: دوستی پیامبرتان، دوستی اهل بیتش و قرائت قرآن[۸].
امیرالمؤمنین(ع) فرمود: بهترین نیکیها، حب ما و بدترین بدیها، بغض ما اهل بیت(ع) است[۹].[۱۰]
دوستی اهل بیت(ع) دوستی رسول خداست
رسول خدا(ص) فرمود: خدا را دوست بدارید به جهت آنکه از نعمتهایش به شما روزی میدهد و مرا نیز به جهت دوستی خدا دوست بدارید و اهل بیتم را به جهت دوستی من، دوست بدارید[۱۱].
زید بن ارقم میگوید: خدمت رسول خدا(ص) بودم که دیدم فاطمه زهرا(س) در حالی که بر دوشش گلیمی بود، از آنجا گذر کرد و او از خانهاش خارج شده و داخل حجره پیامبر(ص) شده بود و با او دو فرزندش حسن و حسین(ع) بودند و علی(ع) نیز پشت سر آنان وارد شد، پیامبر(ص) به آنان نظر کرد و فرمود: «هرکس اینان را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هرکس اینان را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است»[۱۲].
امام صادق(ع) فرمود: هر کس حق ما را شناخته و ما را دوست بدارد، در حقیقت خداوند تبارک و تعالی را دوست داشته است[۱۳].[۱۴]
حب اهل بیت(ع) اساس ایمان است
رسول خدا(ص) فرمود: اساس اسلام، دوستی من و دوستی اهل بیت من است[۱۵].
و نیز فرمود: برای هر چیزی اساسی است و پایه اسلام، حب ما اهل بیت است[۱۶].[۱۷]
حب اهل بیت(ع) عبادت است
رسول خدا(ص) فرمود: «حُبُّ آلِ مُحَمَّدٍ يَوْماً خَيْرٌ مِنْ عِبَادَةِ سَنَةٍ وَ مَنْ مَاتَ عَلَيْهِ دَخَلَ الْجَنَّةَ»[۱۸].
یک روز دوستی آل محمد، بهتر از یک سال عبادت است و کسی که بر آن دوستی بمیرد، داخل بهشت میشود[۱۹].
دوستی اهل بیت(ع) نشانه ایمان است
رسول خدا(ص) فرمود: هیچ بندهای ایمان کامل پیدا نمیکند؛ مگر در صورتی که من دوست داشتنیتر نزد او از خودش باشم و نیز اهل بیتم از اهلش محبوبتر و عترتم از عترتش دوست داشتنیتر و ذاتم از ذاتش محبوبتر باشد[۲۰].[۲۱]
دوستی اهل بیت(ع) نشانه پاکی ولادت
پیامبر(ص) در روز خیبر به علی(ع) اشاره کرد و فرمود: ای مردم! اولاد خود را به دوستی علی امتحان نمایید؛ زیرا او شما را گمراه نمیکند و از هدایت دور نمیسازد. پس هر یک از اولاد شما که علی را دوست بدارد، از شماست و هر کدام که او را دشمن بدارد، از شما نیست[۲۲].
امیرالمؤمنین(ع) نقل کرده که پیامبر(ص) به ابوذر فرمود: ای اباذر! هرکس ما اهل بیت را دوست دارد، باید بر اولین نعمت، خداوند را ستایش نماید. اباذر عرض کرد: ای رسول خدا! اولین نعمت چیست؟ فرمود: نیکی ولادت؛ زیرا دوست ندارد ما اهل بیت را مگر کسی که ولادتش پاک است[۲۳].[۲۴]
سؤال از دوستی اهل بیت(ع) در روز قیامت
رسول خدا(ص) فرمود: اولین چیزی که در روز قیامت از بنده سؤال میشود، دوستی ما اهل بیت است[۲۵].
همچنین فرمود: روز قیامت بنده قدم از قدم برنمیدارد تا آنکه از چهار چیز سؤال شود: از عمرش که در چه راهی صرف کرده و از بدنش که در چه راهی به کار گرفت و از مالش که در چه راهی خرج کرده و از کجا به دست آورده است و از دوستی ما اهل بیت[۲۶].[۲۷]
جهنمی بودن دشمنان اهل بیت(ع)
ابوسعید خدری از پیامبر(ص) نقل کرده که فرمود: قسم به کسی که جانم به دست اوست، دشمن ندارد ما اهل بیت را کسی جز آنکه خداوند او را به دوزخ افکند[۲۸].
حسن بن علی سقاف شافعی در «صحیح شرح العقیدة الطحاویة» این حدیث را آورده و ادعای صحت آن را نموده است[۲۹].[۳۰]
فضایل مشترک با اصحاب کساء
فضایلی در روایات برای امام حسین(ع) ذکر شده که با دیگر اصحاب کساء مشارکت دارد، از قبیل:
حدیث جنگ و صلح
پیامبر اکرم(ص) خطاب به حضرت علی و فاطمه و حسن و حسین(ع) فرمود: من در حال جنگم با کسی که با شما بجنگد و در حال صلحم با کسی که با شما صلح کند[۳۱].[۳۲]
امر به محبت اصحاب کساء
حضرت علی(ع) نقل میکند: پیامبر خدا(ص) دست حسن و حسین(ع) را گرفت و فرمود: «هرکس من و این دو و پدر و مادر آنها را دوست بدارد، همراه من در درجه من در روز قیامت خواهد بود»[۳۳].[۳۴]
فضایل مشترک بین امام حسن و امام حسین(ع)
برخی از فضایل در روایات به صورت مشترک بین این دو امام آمده است، از قبیل:
رضایت پیامبر(ص) از آن دو
طبرانی به سندش از ربعی بن حراش و او از امام علی(ع) نقل کرده که: حضرت بر پیامبر(ص) وارد شد در حالی که پارچهای را پهن نموده و آن حضرت و فاطمه و علی و حسن و حسین(ع) بر روی آن نشسته بودند، پیامبر(ص) اطراف آن را گرفت و به دور آنان بست، سپس فرمود: «بار خدایا! از آنان راضی باش، همانگونه که من از آنان راضی هستم»[۳۵].[۳۶]
دو ریحانه پیامبر(ص)
عبدالله بن عمر از پیامبر(ص) نقل کرده که درباره امام حسن و امام حسین(ع) فرمود: این دو دسته گلهای من از دنیا هستند[۳۷]. ترمذی بعد از نقل این حدیث، آن را صحیح دانسته است[۳۸]
محبت پیامبر(ص) به آن دو
احمد بن حنبل به سندش از عطاء نقل میکند: مردی او را خبر داد: او پیامبر(ص) را دید که حسن و حسین(ع) را در بر گرفته و عرضه میدارد: «بار خدایا! من آن دو را دوست میدارم، تو نیز آنان را دوست بدار»[۳۹].
هیثمی بعد از نقل این حدیث میگوید: احمد آن را روایت کرده و رجال (راویان) آن رجال صحیح است[۴۰].[۴۱]
دستور پیامبر(ص) به محبت آن دو
عبدالله بن مسعود میگوید: پیامبر(ص) نماز به جای میآورد، در حالی که حسن و حسین(ع) بر پشت او سوار میشدند و مردم آن دو را از حضرت دور میکردند. پیامبر(ص) فرمود: «آن دو را رها کنید، پدر و مادرم فدای آن دو باد، هرکس مرا دوست میدارد، باید آن دو را دوست بدارد»[۴۲].
ناصرالدین البانی در کتاب صحیح موارد الظمآن این حدیث را حسن دانسته است[۴۳].[۴۴]
محبت آن دو، محبت رسول خدا(ص) است
ابوهریره میگوید: رسول خدا(ص) بر ما وارد شد در حالی که با او حسن و حسین بودند؛ یکی بر این دوشش و دیگری بر آن دوش، گاهی این را میبوسید و گاهی هم دیگری را تا این که به ما رسید. مردی به او گفت: ای فرستاده خدا! شما آن دو را دوست دارید؟ حضرت فرمود: «آری، هرکس آن دو را دوست بدارد، به طور حتم مرا دوست داشته و هرکس آن دو را دشمن بدارد، به طور حتم مرا دشمن داشته است»[۴۵].[۴۶]
فرزندان رسول خدا(ص)
ترمذی به سندش از اسامة بن زید نقل کرده که گفت: شبی به جهت کاری که داشتم، درب خانه رسول خدا(ص) را زدم و حضرت در حالی که چیزی به دور خود پیچیده بود که نمیدانم چه بود، از منزل خارج شد. چون از حاجتم فارغ شدم، عرض کردم: این چه بود که شما به دور خود گرفتهاید؟ حضرت آن را از خود کنار زد دیدم که حسن و حسین(ع) بر روی پاهای رسول خدا(ص) نشستهاند. حضرت فرمود: «این دو فرزندان من و فرزندان دخترم میباشند، بار خدایا! من آن دو را دوست میدارم و تو هم آنان را دوست بدار و هرکس که آن دو را دوست دارد را نیز دوست بدار»[۴۷].
ترمذی بعد از نقل این حدیث آن را حسن دانسته و ابن حجر عسقلانی نیز در ترجمه حسن بن اسامه بعد از نقل کلام ترمذی میگوید: و ابن حبان و حاکم آن را تصحیح کردهاند[۴۸].
و نیز هیثمی از ابوهریره نقل کرده که گفت: گواهی میدهم که ما با رسول خدا(ص) بیرون آمدیم در بین راه صدای گریه حسن و حسین به گوش رسول خدا(ص) رسید، در حالی که آن دو با مادرشان بودند، حضرت با سرعت آمد تا به آن دو رسید و من شنیدم که میفرمود: «چه شده دو فرزندم را؟»...[۴۹].
و آیه مباهله نیز شاهد صدقی بر این مدعاست؛ زیرا در آن آمده که ما فرزندان خود را بخوانیم و میدانیم که پیامبر(ص) برای مباهله، امام حسن و امام حسین(ع) را آورد. از پیامبر(ص) نقل شده که فرمود: برای هر کدام از فرزندان مادر، قومی (قیمی) است که به آن منتسب میشوند، مگر فرزندان فاطمه که من ولی و قوم (قیم) آن دو هستم[۵۰].
این مضمون را نیز طبرانی در «المعجم الکبیر»[۵۱] و سیوطی در «جامع الأحادیث»[۵۲] و ابویعلی در مسندش[۵۳] نقل کردهاند[۵۴].
حرمت دشمنی با آن دو
حاکم نیشابوری به سندش از سلمان نقل کرده که از رسول خدا(ص) شنیدم که میفرمود: حسن و حسین(ع) دو فرزندان من هستند، هرکس آن دو را دوست بدارد مرا دوست داشته و هرکس مرا دوست بدارد خدا او را دوست میدارد و هرکس خدا او را دوست بدارد، او را داخل بهشت خواهد کرد و هرکس این دو را دشمن بدارد مرا دشمن داشته و هرکس مرا دشمن بدارد خدا او را دشمن داشته و هر کس خدا او را دشمن بدارد خداوند او را داخل در جهنم خواهد نمود[۵۵].[۵۶]
محبوبترین افراد نزد پیامبر(ص)
ترمذی به سندش از یوسف بن ابراهیم نقل کرده: از انس بن مالک شنیدم که میگوید: از رسول خدا(ص) سؤال شد: کدام یک از اهل بیت شما نزدتان محبوبتر است؟ حضرت فرمود: «حسن و حسین» و همیشه به فاطمه(س) میفرمود: «دو فرزندم را نزد من آور». آنگاه آن دو را میبویید و به سینه میچسبانید[۵۷].[۵۸]
دو سرور جوانان بهشت
یکی از فضایل امام حسن و امام حسین(ع) که از سوی پیامبر اکرم(ص) ابلاغ شده این است که این دو بزرگوار، سرور جوانان بهشتاند. فضیلتی که برای هیچ کس به جز این دو نرسیده است. شهرت این حدیث به اندازهای است که به تواتر رسیده است. اینک به برخی از آنها اشاره میکنیم:
- خطیب بغدادی نیز به سندش از امیرالمؤمنین(ع) نقل کرده که رسول خدا(ص) فرمود: حسن و حسین(ع) دو آقای اهل بهشتند و پدرشان از آن دو بهتر است[۵۹].
- حاکم نیشابوری به سندش از ابن عمر نقل کرده که رسول خدا(ص) فرمود: حسن و حسین دو آقای اهل بهشتند و پدرشان از آن دو بهتر است[۶۰].
- ابن عساکر به سندش از ابن عباس نقل کرده که رسول خدا(ص) فرمود: حسن و حسین دو آقای جوانان اهل بهشتاند، هر کس آن دو را دوست بدارد به طور حتم مرا دوست داشته و هرکس آن دو را دشمن بدارد به طور حتم مرا دشمن داشته است[۶۱].
- بزار به سندش از حضرت علی(ع) نقل کرده که رسول خدا(ص) خطاب به فاطمه(س) فرمود: آیا راضی نمیشوی که تو سرآمد زنان اهل بهشت باشی و دو فرزندت سرآمد جوانان اهل بهشت باشند؟![۶۲].[۶۳]
منابع
پانویس
- ↑ شواهد التنزیل حاکم حسکانی و فرائد السمطین و بحار، ج ۴۴، ص ۲۱۷ و الحسین فی القرآن سید محمد واحدی.
- ↑ «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمیخواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۵۹.
- ↑ «و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر میدهند» سوره انسان، آیه ۸.
- ↑ «(با خود میگویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک میدهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه ۹.
- ↑ ر.ک: الغدیر: ج ۳، ص ۱۰۷ و احقاق الحق، ج ۳، ص ۱۵۷ و تفسیر نمونه، ج ۲۵، ص ۳۴۲.
- ↑ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، جلد ۲ ص ۲۹.
- ↑ «أَدِّبُوا أَوْلَادَكُمْ عَلَى ثَلَاثِ خِصَالٍ حُبُّ نَبِيِّكُمْ وَ حُبِّ أَهْلَ بَيْتِهِ، وَقِرَاءَة الْقُرْآنِ»؛ محمد عبدالرؤوف بن تاج العارفین مناوی، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج۱، ص۲۲۵، حدیث ۳۱۱.
- ↑ «أَحْسَنُ الْحَسَنَاتِ حُبُّنَا وَ أَسْوَءُ السَّيِّئَاتِ بُغْضُنَا»؛ عبدالواحد بن محمد آمدی، غرر الحکم و درر الکلام، ص۲۱۷، حدیث ۵۳۸.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۹۵.
- ↑ «أَحِبُّوا اللهَ لِمَا يَغْذُوكُمْ مِنْ نِعَمِهِ، وَأَحِبُّونِي بِحُبِّ اللَّهِ، وَأَحِبُّوا أهل بيتي بِحُبِّي»؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۶۶۴، حدیث ۳۷۸۹.
- ↑ «كُنْتُ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ(ص) جَالِساً فَمَرَّتْ فَاطِمَةُ(س) فمرت فاطمة عليها كليم وهي خارجة من بيتها إلى حجرة نبي الله(ص) و معها ابناها الحسن والحسين وعلي في أثارهم فنظر إليهم النبي(ص) فقال من أحب هؤلاء فقد أحبني ومن أبغضهم فقد أبغضني»؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۴، ص۱۵۴.
- ↑ «مَنْ عَرَفَ حَقَّنَا وَ أَحَبَّنَا فَقَدْ أَحَبَ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى»؛ کلینی، الکافی، ج۸، ص۱۲۹، حدیث ۹۸.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۹۵.
- ↑ «و أساس الإسلام حبی و حب أهل بیتی»؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۳، ص۲۴۱.
- ↑ «وَ لِكُلِّ شَيْءٍ أَسَاسٌ وَ أَسَاسُ الْإِسْلَامِ حُبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ»؛ کلینی، الکافی، ج۲، ص۴۶، حدیث ۲.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۹۷.
- ↑ علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، ج۱، ص۵۳؛ مؤمن شبلنجی، نور الأبصار فی مناقب آل بیت النبی المختار(ص)، ص۲۳۱.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۹۷.
- ↑ «لَا يُؤْمِنُ عَبْدٌ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ وَ أَهْلِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ عِتْرَتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ ذَاتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذَاتِهِ»؛ ابن بابویه، الأمالی، ص۴۱۴، حدیث ۵۴۲؛ طبرانی، المعجم الأوسط، ج۶، ص۵۹، حدیث ۵۷۹۰.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۹۷.
- ↑ «يا أيّها الناس: امتحنوا أولادكم بحبّه، فإنّ عليّا لا يدعو إلى ضلالة، و لا يبعّد عن هدى، فمن أحبّه فهو منكم، و من أبغضه فليس منكم»؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۲۸۸.
- ↑ «يَا بَا ذَرٍّ مَنْ أَحَبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَلْيَحْمَدِ اللَّهَ عَلَى أَوَّلِ النِّعَمِ قَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا أَوَّلُ النِّعَمِ قَالَ طِيبُ الْوِلَادَةِ إِنَّهُ لَا يُحِبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ إِلَّا مَنْ طَابَ مَوْلِدُهُ»؛ طوسی، الأمالی، ص۴۵۵ - ۴۵۶، حدیث ۱۰۱۸.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۹۸.
- ↑ «عَنْهُ الْعَبْدُ حُبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ»؛ محمد بن علی ابن بابویه، عیون أخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۶۲، حدیث ۲۵۸.
- ↑ «لَا تَزُولَ قَدَمَا عَبْدٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حَتَّى يُسْأَلَ عَنْ أَرْبَعٍ: عَنْ عُمُرِهِ فِيمَا أَفْنَاهُ وَ عَنْ جَسَدِهِ فِيمَ أَبْلَاهُ وَ عَنْ مَالِهِ فِيمَ أَنْفَقَهُ وَ مِنْ أَيْنَ اكْتَسَبَهُ وَ عَنْ حُبْنَا أَهْلَ الْبَيْتِ»؛ طبرانی، المعجم الکبیر، ج۱۱، ص۱۰۲، حدیث ۱۱۱۷۷.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۹۸.
- ↑ «وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَا يُبْغِضُنَا أَهْلَ الْبَيْتِ أَحَدٌ إِلَّا أَدْخَلَهُ اللَّهُ النَّارَ»؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۶۲، حدیث ۴۷۱۷.
- ↑ حسن بن علی سقاف، صحیح شرح العقیدة الطحاویة، ص۶۵۹.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۱۱.
- ↑ «أَنَا حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ وَ سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ»؛ ابن حنبل، مسند الإمام احمد بن حنبل، ج۱۵، ص۴۳۶، حدیث ۹۶۹۸؛ طبرانی، المعجم الکبیر، ج۳، ص۴۰، حدیث ۲۶۲۱.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۱۳.
- ↑ «أَنَّ رَسُولُ اللهِ(ص) أَخَذَ بِيَدِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ فَقَالَ: مَنْ أَحَبَّنِي وَ أَحَبَّ هَذَيْنِ وَ أَبَاهُمَا وَ أُمَّهُمَا كَانَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ»؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۶۴۱-۶۴۲، حدیث ۳۷۳۳؛ ابن حنبل، مسند الإمام احمد بن حنبل، ج۲، ص۱۸، حدیث ۵۷۶.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۱۳.
- ↑ أنه دخل على النبي(ص) و قد بسط شملة فجلس عليها هو و علي و فاطمة و الحسن و الحسين(ع)، ثم أخذ النبي(ص) بمجامعه فعقد عليهم ثم قال: اللهم ارض عنهم كما أنا عنهم راض؛ طبرانی، المعجم الأوسط، ج۵، ص۳۴۸، حدیث ۵۵۱۴.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۱۵.
- ↑ «هُمَا رَيْحَانَتَايَ مِنَ الدُّنْيَا»؛ بخاری، صحیح البخاری، ج۵، ص۳۷، حدیث ۳۷۵۳؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۶۵۷، حدیث ۳۷۷۰.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۱۵.
- ↑ «أَنَّ رَجُلًا أَخْبَرَهُ أَنَّهُ رَأَى النَّبِيَّ(ص) يَضُمُّ إِلَيْهِ حَسَنًا وَحُسَيْنًا وَيَقُولُ: اللَّهمّ إِنِّي أُحِبُّهُمَا فَأَحِبَّهُمَا»؛ ابن حنبل، مسند الإمام احمد بن حنبل، ج۳۸، ص۲۱۱، حدیث ۲۳۱۳۳.
- ↑ رواه أحمد، و رجاله رجال الصحیح؛ هیثمی، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، ج۹، ص۱۷۹، حدیث ۱۵۰۶۴.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۱۶.
- ↑ «كَانَ النَّبِيُّ(ص) يُصَلِّي وَالْحَسَنُ وَالْحُسَيْنُ يَثِبَانِ عَلَى ظَهْرِهِ، فَيُبَاعِدُهُمَا النَّاسُ، فَقَالَ ((ص): دَعُوهُمَا، بِأَبِي هُمَا وَأُمِّي مَنْ أَحَبَّنِي فَلْيُحِبَّ هَذَيْنِ»؛ محمد بن حبان بن احمد ابن حبان، صحیح ابن حبان، ج۱۵، ص۴۲۷، حدیث ۶۹۷۰.
- ↑ محمد ناصرالدین البانی، صحیح موارد الظمآن إلی زوائد ابن حبان، ج۲، ص۳۶۷، حدیث ۱۸۸۱.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۱۶.
- ↑ «خَرَجَ عَلَيْنَا رَسُولُ اللَّهِ(ص) وَ مَعَهُ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ هَذَا عَلَى عَاتِقِهِ وَ هَذَا عَلَى عَاتِقِهِ وَ هُوَ يَلْثِمُ هَذَا مَرَّةً وَ هَذَا مَرَّةً حَتَّى انْتَهَى إِلَيْنَا فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّكَ لَتُحِبُّهُمَا فَقَالَ مَنْ أَحَبَّهُمَا فَقَدْ أَحَبَّنِي وَ مَنْ أَبْغَضَهُمَا فَقَدْ أَبْغَضَنِي»؛ ابن حنبل، مسند الإمام احمد بن حنبل، ج۱۵، ص۴۲۰، حدیث ۹۶۷۳؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۲، حدیث ۴۷۷۷.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۱۷.
- ↑ «طَرَقْتُ عَلَى النَّبِيِّ ذَاتَ لَيْلَةٍ فِي بَعْضِ الْحَاجَةِ فَخَرَجَ النَّبِيُّ وَ هُوَ مُشْتَمِلٌ عَلَى شَيْءٍ لَا أَدْرِي مَا هُوَ فَلَمَّا فَرَغْتُ مِنْ حَاجَتِي فَقُلْتُ مَا هَذَا الَّذِي أَنْتَ مُشْتَمِلٌ عَلَيْهِ فَكَشَفَهُ فَإِذَا الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ عَلَى وَرِكَيْهِ فَقَالَ هَذَانِ ابْنَايَ وَ ابْنَا ابْنَتِي اللَّهُمَّ إِنِّي أُحِبُّهُمَا فَأَحِبَّهُمَا وَ أَحِبَّ مَنْ يُحِبُّهُمَا»؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۶۵۶، حدیث ۳۷۶۹.
- ↑ و صححه ابن حبان و الحاکم؛ احمد بن علی ابن حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ج۲، ص۲۵۵.
- ↑ «أَشْهَدُ لَخَرَجْنَا مَعَ رَسُول اللَّهِ(ص) حَتَّى إِذَا كُنَّا بِبَعْضِ الطَّرِيقِ سمع رَسُولُ اللهِ(ص) الْحَسَنَ والْحُسَيْنَ وهُمَا يَبْكِيَانِ وهُمَا مَعَ أُمِّهِمَا، فَأَسْرَعَ السَّيُرَ حَتَّى أَتَاهُمَا، فَسَمِعْتُهُ يَقُولُ: مَا شَأْنُ ابْنَيَّ؟...»؛ هیثمی، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، ج۹، ص۱۸۰، حدیث ۱۵۰۷۱.
- ↑ «لِكُلِّ بَنِي أُمَ عَصَبَةٌ يَنْتَمُونَ إِلَيْهِمْ إِلاَّ ابْنَيْ فَاطِمَةَ فَأَنَا وَلِيُّهُمَا وَعَصَبَتُهُمَا»؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۹، حدیث ۴۷۷۰.
- ↑ طبرانی، المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۴۲۳، حدیث ۱۰۴۲.
- ↑ سیوطی، جامع الأحادیث، ج۵، ص۷۳، حدیث ۱۷۲۷۳.
- ↑ احمد بن علی ابویعلی موصلی، مسند أبی یعلی، ج۱۲، ص۱۰۹، حدیث ۶۷۴۱.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۱۷.
- ↑ «الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ ابْنَايَ مَنْ أَحَبَّهُمَا أَحَبَّنِي وَ مَنْ أَحَبَّنِي أَحَبَّهُ اللَّهُ وَ مَنْ أَحَبَّهُ اللَّهُ أَدْخَلَهُ الْجَنَّةَ وَ مَنْ أَبْغَضَهُمَا أَبْغَضَنِي وَ مَنْ أَبْغَضَنِي أَبْغَضَهُ اللَّهُ وَ مَنْ أَبْغَضَهُ اللَّهُ أَدْخَلَهُ النَّارَ»؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۱، حدیث ۴۷۷۶.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۲۰.
- ↑ «سُئِلَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) أَيُّ أَهْلِ بَيْتِكَ أَحَبُ إِلَيْكَ؟ قَالَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ كَانَ يَقُولُ لِفَاطِمَةَ(س): ادْعِي إِلَيَّ ابْنِي فَيَشَمَّهُمَا وَ يَضُمَّهُمَا إِلَيْهِ»؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۶۵۷-۴۵۸، حدیث ۳۷۷۲.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۲۰.
- ↑ «الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَبُوهُمَا خَيْرٌ مِنْهُمَا»؛ احمد بن علی خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱، ص۱۵۰.
- ↑ «الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَبُوهُمَا خَيْرٌ مِنْهُمَا»؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۲، حدیث ۴۷۸۰.
- ↑ «الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ مَنْ أَحَبَّهُمَا فَقَدْ أَحَبَّنِي وَ مَنْ أَبْغَضَهُمَا فَقَدْ أَبْغَضَنِي»؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۴، ص۱۳۲.
- ↑ «أَلَا تَرْضِينَ أَنْ تَكُونِي سَيِّدَةَ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَابْنَيْكِ سَيِّدَي شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ»؛ احمد بن عمرو بزار، البحر الزخار المعروف بمسند البزار، ج۳، ص۱۰۲، حدیث ۸۸۵.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۲۱.