بحث:یاران خاص امام مهدی چه کسانی هستند؟ (پرسش)

Page contents not supported in other languages.
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نویسنده: آقای پورانزاب

پاسخ تفصیلی

یاران امام

  1. دستۀ اول یاران خاص و ستاد فرماندهی آن حضرت هستند، تعدادشان طبق روایات ۳۱۳ نفر است و همان‌ها هستند که قرآن کریم در آیۀ ۸ سورۀ هود از آنان به عنوان "امت معدوده" یاد می‎کند[۱] و این دسته، مجاهدانی مانند مالک اشتر و ابودجانه انصاری‎اند و فرماندهی صدها و گاه هزاران نفر را به عهده دارند و یا وزیرانی مانند مؤمن خاندان فرعون و یوشع وصی حضرت موسی(ع) هستند[۲].[۳] هرگاه زمان ظهور برسد، خداوند این افراد را در اندک زمانی در مکّه ظاهر می‎کند و بدون حضور اینان قیام مهدی(ع) شروع نمی‌شود.
  2. دستۀ دوم یاران عام که پس از جمع شدن پرچمداران و ستاد فرماندهی، به یاری ایشان می‌‌آیند و طبق روایات ۱۰، ۱۲ یا ۱۵ هزار نفرند. این عده اگرچه پس از پیوستن سیصد و سیزده نفر به امام(ع) ملحق شده‎‌اند، اما جلوتر از دیگران بوده و وجود آنها برای علنی کردن نهضت و خروج از مکه لازم است[۴].

یاران خاص امام در روایات

  1. امام سجاد(ع) فرمودند: «وقتی در ابتدای امر مردم جمع می‌شوند تا حضرت را به قتل برسانند، این ۳۱۳ نفر قهرمانانه در نهایت فداکاری از آن حضرت دفاع کنند و آنان را در راه رسیدن به هدف شومشان ناکام می‌گذارند»[۵].[۶]
  2. امام باقر(ع) فرمودند: «سیصد و چند نفر به شمار اهل بدر با قائم بین رکن و مقام بیعت می‌‏کنند، در بین آنان نجبا از اهل مصر، ابدال از اهل شام و اخیار از اهل عراق هستند»[۷].[۸]
  3. همچنین فرمودند: «این ۳۱۳ نفر پس از جبرئیل، اول کسانی هستند که با امام زمان(ع)بیعت می‌‎کنند»[۹].
  4. و نیز فرمودند: «امام قائم دارای ۳۱۳ یاور است که این افراد از نژاد عجم هستند. بعضی از آنها در روز بر روی ابر سوار شده و راه می‌روند و به نام و پدر و اوصاف معروفند و بعضی از آنها در بستر خود خوابیده‌اند و بدون وعده قبلی در مکه به حضور امام شرفیاب می‌شوند»[۱۰].
  5. همچنین حضرت ذیل آیۀ شریفۀ ﴿ِأَيْنَ ما تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَميعاً فرمودند: «منظور یاران قائم‌اند(ع) که ۳۱۳ نفرند، به خدا سوگند منظور از امت معدوده (که در آیه ۸ سوره هود آمده) آنها هستند به خدا سوگند در یک ساعت همگی همچون پاره‌های ابر پاییزی که بر اثر باد جمع و متراکم می‌گردند، جمع می‌شوند»[۱۱].
  6. و نیز فرمودند: «هنگام ظهور حضرت مهدی(ع)، وقتی حضرت می‌خواهد به طرف خانه کعبه بیاید و به دیوار کعبه تکیه کرده و صدای دلربایش را به گوش جهانیان برساند در مکانی به نام "ذی طوی" در حدود یک فرسخی مکه در راه تنعیم در انتظار ۳۱۳ نفر از یاران خاصش توقف می‎‌کند تا اینکه آنها می‌آیند و به حضرت می‎‌پیوندند و از آنجا با هم به کنار کعبه می‌‎آیند»[۱۲].
  7. همچنین فرمودند: «این ۳۱۳ نفر از اطراف جهان و اقصی نقاط عالم به دور حضرت جمع‌ می‌شوند»[۱۳].
  8. امام صادق(ع) فرمودند: «وقتی که امام قائم از سوی خدا اجازۀ خروج و ظهور بگیرد، خدا را به اسم اکبر در لغت عبرانی بخواند و ۳۱۳ نفر از اصحابش که از افراد نخستین در مورد قبول ولایت امام هستند مانند پاره‌‎های ابر پاییزی به سوی او می‎‌شتابند، جمعی شبانگاه از بستر خود ناپدید شوند و صبحگاه در مکه باشند و جمعی در روز دیده شوند و صبحگاه در مکه باشند و جمعی در روز دیده می‎‌شوند که بر روی ابر حرکت می‌کنند... و در حق آنان آیۀ شریفه ﴿ِأَيْنَ ما تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَميعاً نازل شده است[۱۴].
  9. همچنین فرمودند: «به زودی خداوند متعال ۳۱۳ نفر را در همین مسجد حاضر کند. همراه آنان شمشیر‎هایی است که بر هر شمشیری نام شخص و نام پدر و اوصاف و نسبتش نوشته شده و سپس به دستور امام، شخصی اعلام می‌کند: این مهدی(ع) همچون داود و سلیمان قضاوت و حکم می‌کند و گواهی نمی‎‌خواهد»[۱۵].
  10. و نیز فرمودند: «گویا امام قائم(ع) را بالای منبر کوفه می‌‌نگرم که یارانش ۳۱۳ نفر مرد به تعداد جنگ‌جویان مسلمان در جنگ بدر، اطرافش را گرفته‌اند، این یاران پرچم‌داران و حاکمان خدا بر مردم در زمین‌اند»[۱۶].[۱۷]

ویژگی‌های یاران خاص امام مهدی(ع)

  1. امام عصر در انتظار آنان به سر می‎‌برد؛
  2. از اقصی نقاط عالم جمع می‎‎‌شوند؛
  3. نخستین بیعت‌‎کنندگان با امام زمانند؛
  4. مدافعان مخصوص و حافظان ویژه امام زمانند؛
  5. پرچم‎‌داران و حاکمان روی زمین‎‌اند؛
  6. همچون پاره‌‎های ابرهای متراکم هستند؛
  7. همان امت معدوده‎‌ای هستند که برای دشمنان عذاب و نقمت‎‎‌اند؛
  8. کسانی هستند که در یک ساعت از اطراف عالم به محضر امام زمان می‎‌رسند؛
  9. سوار بر ابرها خود را به امام زمان می‎‌رسانند؛
  10. ارکان و پایه‎‌های خلل‌‎ناپذیر و پشتیبان محکم حکومت مهدی(ع) هستند؛
  11. با نام و نسب و نام پدر در نزد اولیای دین معروفند؛
  12. به دلیل اینکه دست خدا بالا سر آنهاست، همیشه پیروز و ثابت قدم‎‌اند[۱۸]؛
  13. جوان و به ندرت، کهن‎‌سال‌اند؛
  14. در قوت بدن مانند چهل مرد هستند و اگر بر کوه آهن بگذرند، آن را از جا در می‎‌آورند و اگر بر دشمن بگذرند او را زیر پای خود له می‌کنند؛
  15. در قوت روح، دل‌‎ها‎یشان مانند پاره‎‌های پولاد و جگر‎شان جگر شیر است. ایشان تیزتر از نیزه و تندتر و سبک‎‌بارتر از ابرند؛
  16. در عرصۀ نبرد، دلاور و شجاع و سهمناک هستند؛
  17. از لحاظ معنویت و عبادت در آستان خداوند، شب‎‌زنده‎‌دارند و مانند راهبان تارک دنیا، سر در گریبان فرو برده و دست تضرع و حاجت به درگاه خدا بلند نموده‎‌اند. نشان سجود بر پیشانی‎‌شان، عابد بودنشان و تصمیم‎‌ها و سیاست‎‌های زیرکانه‌شان، فراست برگرفت‎‌شان را از نور الهی نمایان می‌سازد، چندان که وجودشان چراغ فروزان دیگر مشتاقانی می‎‌شود که برای پیمودن مسیر ولایت به نهضت می‎‌پیوندند. ایشان درندگان زمین و آسمان را نیز به اطاعت در می‌آورند؛ اما خود در برابر امام(ع) از برده در برابر مالکش فرمان‌‎بردارترند در یک کلام، ایشان همان اولیای الهی بی خوف و حزن و گنج‌های نهان خدا در زمین اویند که با ولی اعظم خدا، پیمان جان می‌‎بندند[۱۹].

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ر.ک: طاهری، حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۵ ـ ۲۳۸.
  2. ر.ک: م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج۸، ص ۲۳۳، ح ۱۵۴۲، ۱۵۴۳؛ تفسیر العیاشی، ج ۲، ص ۳۲، ح ۹۰؛ دلائل الامامة، ص ۴۶۳، ح ۴۴۴.
  3. مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۲۳.
  4. ر.ک: م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج۸، ص ۳۶۸ ـ ۳۷۱.
  5. «فَیَقُومُونَ إِلَیْهِ لِیَقْتُلُوهُ فَیَقُومُ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ یُنِیفُ عَلَی الثَّلَاثِمِائَةِ فَیَمْنَعُونَهُ مِنْه‏»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص ۳۰۶.
  6. ر.ک: طاهری، حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۵ ـ ۲۳۸.
  7. «یُبَایِعُ‏ الْقَائِمَ‏ بَیْنَ‏ الرُّکْنِ‏ وَ الْمَقَامِ‏ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ نَیِّفٌ‏ عِدَّةَ أَهْلِ‏ بَدْرٍ فِیهِمُ‏ النُّجَبَاءُ مِنْ‏ أَهْلِ‏ مِصْرَ وَ الْأَبْدَالُ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ الشَّامِ‏ وَ الْأَخْیَارُ مِنْ‏ أَهْلِ‏ الْعِرَاقِ»؛ طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص ۴۷۶، ح ۵۰۲.
  8. ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامۀ مهدویت، ص۴۰؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۸۰.
  9. «أَوَّلُ‏ مَنْ‏ یُبَایِعُهُ‏ جَبْرَئِیلَ‏ ثُمَّ الثَّلَاثُمِائَةِ وَ الثَّلَاثَةَ عَشَرَ رَجُلًا»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص۳۱۶.
  10. «عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(ع)قَالَ: أَصْحَابُ الْقَائِمِ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ ثَلَاثَةَ عَشَرَ رَجُلًا أَوْلَادُ الْعَجَمِ بَعْضُهُمْ یُحْمَلُ فِی السَّحَابِ نَهَاراً یُعْرَفُ بِاسْمِهِ وَ اسْمِ أَبِیهِ وَ نَسَبِهِ وَ حِلْیَتِهِ وَ بَعْضُهُمْ نَائِمٌ عَلَی فِرَاشِهِ فَیُرَی فِی مَکَّةَ عَلَی غَیْرِ مِیعَاد»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۰.
  11. «یعْنِی‏ أَصْحَابَ‏ الْقَائِمِ‏ الثَّلَاثَمِائَةٍ وَ الْبِضْعَةَ عَشَرَ رَجُلًا وَ هُمْ وَ اللَّهِ الْأُمَّةُ الْمَعْدُودَةُ یَجْتَمِعُونَ وَ اللَّهِ فِی سَاعَةٍ وَاحِدَةٍ قَزَعاً کَقَزَعِ الْخَرِیفِ»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۲.
  12. «إِنَّ الْقَائِمَ یَنْتَظِرُ مِنْ یَوْمِهِ ذِی طُوًی فِی عِدَّةِ أَهْلِ بَدْرٍ ثَلَاثِمِائَةٍ وَ ثَلَاثَةَ عَشَرَ رَجُلًا حَتَّی یُسْنِدَ ظَهْرَهُ إِلَی الْحَجَرِ یَهُزُّ الرَّایَةَ الْمِغْلَبَة»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۶.
  13. «یَجْمَعُ اللَّهُ تَعَالَی لَهُ مِنْ أَقَاصِی الْبِلَادِ عَلَی‏ عِدَّةِ أَهْلِ‏ بَدْرٍ ثَلَاثِمِائَةٍ وَ ثَلَاثَةَ عَشَرَ رَجُلًا»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۰.
  14. «إِذَا أُذِنَ الْإِمَامُ دَعَا اللَّهَ بِاسْمِهِ الْعِبْرَانِیِّ فَأُتِیحَتْ لَهُ صَحَابَتُهُ الثَّلَاثُمِائَةِ وَ ثَلَاثَةَ عَشَرَ قَزَعٌ کَقَزَعِ الْخَرِیفِ وَ هُمْ أَصْحَابُ الْأَلْوِیَةِ مِنْهُمْ مَنْ یُفْقَدُ عَنْ فِرَاشِهِ لَیْلًا فَیُصْبِحُ بِمَکَّةَ وَ مِنْهُمْ مَنْ یُرَی یَسِیرُ فِی السَّحَابِ نَهَاراً یُعْرَفُ بِاسْمِهِ وَ اسْمِ أَبِیهِ وَ حِلْیَتِهِ وَ نَسَبِهِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ أَیُّهُمْ أَعْظَمُ إِیمَاناً قَالَ الَّذِی یَسِیرُ فِی السَّحَابِ نَهَاراً وَ هُمُ الْمَفْقُودُونَ وَ فِیهِمْ نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللَّهُ جَمِیعا»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۸.
  15. «کُنْتُ مَعَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ(ع)فِی مَسْجِدِ مَکَّةَ وَ هُوَ آخِذٌ بِیَدِی وَ قَالَ یَا أَبَانُ سَیَأْتِی اللَّهُ بِثَلَاثِمِائَةٍ وَ ثَلَاثَةَ عَشَرَ رَجُلًا فِی مَسْجِدِکُمْ هَذَا یَعْلَمُ أَهْلُ مَکَّةَ أَنَّهُ لَمْ یُخْلَقْ آبَاؤُهُمْ وَ لَا أَجْدَادُهُمْ بَعْدُ عَلَیْهِمُ السُّیُوفُ مَکْتُوبٌ عَلَی کُلِّ سَیْفٍ اسْمُ الرَّجُلِ وَ اسْمُ أَبِیهِ وَ حِلْیَتُهُ وَ نَسَبُهُ ثُمَّ یَأْمُرُ مُنَادِیاً فَیُنَادِی هَذَا الْمَهْدِیُّ یَقْضِی بِقَضَاءِ دَاوُدَ وَ سُلَیْمَانَ لَا یَسْأَلُ عَلَی ذَلِکَ بَیِّنَة»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۶۹.
  16. «کَأَنِّی‏ أَنْظُرُ إِلَی‏ الْقَائِمِ‏ عَلَی مِنْبَرِ الْکُوفَةِ وَ حَوْلَهُ أَصْحَابُهُ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ ثَلَاثَةَ عَشَرَ رَجُلًا عِدَّةَ أَهْلِ بَدْرٍ وَ هُمْ أَصْحَابُ الْأَلْوِیَةِ وَ هُمْ حُکَّامُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ عَلَی خَلْقِهِ»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۶.
  17. ر.ک: طاهری، حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۵ ـ ۲۳۸.
  18. ر.ک: طاهری، حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۵ ـ ۲۳۸.
  19. ر.ک: م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج۸، ص ۳۶۸ ـ ۳۷۱.