الگو:صفحهٔ اصلی تست: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<templatestyles src="الگو:صفحهٔ اصلی تست/styles.css" /> | <templatestyles src="الگو:صفحهٔ اصلی تست/styles.css" /> | ||
<div class="mp-topbanner"> | |||
{{صفحهٔ اصلی تست/بالا}} | {{صفحهٔ اصلی تست/بالا}} | ||
<div | </div> | ||
<div id="mp-upper"> | |||
{{صفحهٔ اصلی تست/نوشتار برگزیده}} | {{صفحهٔ اصلی تست/نوشتار برگزیده}} | ||
{{صفحهٔ اصلی تست/ستون کناری}} | {{صفحهٔ اصلی تست/ستون کناری}} | ||
</div> | </div> | ||
{{صفحهٔ اصلی تست/پایین}} | {{صفحهٔ اصلی تست/پایین}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۵۴
امام حسن مجتبی (ع) پیشوای دوم مسلمانان، در نیمه ماه رمضان سال سوم هجری قمری در مدینه متولد شد. پدر ایشان علی بن ابی طالب (ع) و مادرشان حضرت زهرا (س) است. کنیه حضرت ابومحمد است و القاب فراوانی همانند تقی، زکی، سبط، سید و مجتبی به ایشان نسبت داده‌اند.
در دوران نبوی و در سال ۶ هجری در داستان مباهله از آن حضرت یاد شده است. حضرت در دوران خلافت علی (ع) در صحنه‌ها حضور یافت و در همه مقاطع، پدر را همراهی کرد. پس از شهادت پدر خلافت را برعهده گرفت که هنگام پذیرش خلافت ۳۷ سال داشت. عراقیان و حامیان امام علی (ع) با وی بیعت کردند؛ شمار بیعت‌کنندگان، ۴۰۰۰۰ تن ذکر شده است.
زمانی که معاویه به سوی عراق حرکت کرد، امام حسن (ع) پس از آگاهی از این خبر، مردم را به جهاد و مقاومت فرا خواند و از آنها خواست که در لشکرگاه نخیله گردهم آیند؛ اما مردم واکنش مناسبی نشان ندادند معاویه توانست با وعده‌هایی، شماری از اصحاب امام حسن (ع) را به سوی خود بکشاند. خیانت یاران امام (ع) به گونه‌ای بود که در میان اصحاب خود نیز امنیت جانی نداشت. بر اثر شایعات و وعده‌های معاویه، عبیدالله بن عباس، یکی از سه فرمانده اصلی امام (ع) همراه شماری از سپاهیان به اردوی معاویه پیوست. لذا حضرت در پی خیانت یاران خود و بنا به مصالح اسلام و شرایط پیش‌آمده در نیمه جمادی الاول سال ۴۱ هجری مجبور به صلح با معاویه شد.
بندهای صلح نامه متغیر است و کتاب‌های تاریخی هریک بر بندهایی از آن تأکید کرده‌اند، برخی از بندها چنین است: واگذاری حکومت (تسلیم الامر) به معاویه؛ خلافت پس از معاویه از آنِ امام حسن (ع) باشد؛ مردم در امان هستند و معاویه نباید کسی را به جهت اقدامات گذشته تعقیب کند و ... . پس از صلح، امام با مشایعت معاویه از کوفه به مدینه بازگشت و در آنجا بزرگ و سرپرست بنی‌هاشم بود و در امور با وی مشورت می‌شد.
مدت زمانی که از صلح امام حسن (ع) گذشت، معاویه دریافت مفاد صلحنامه به زیان اوست لذا در پی قتل امام برآمد و سر انجام جعده ـ همسر امام ـ را فریب داد و به قتل حضرت برانگیخت. جعده به امام زهر خورانید و امام (ع) روز ۲۸ صفر سال ۵۰ یا ۵۱ هجری قمری در چهل و هشت سالگی به شهادت رسید و پس از کش و قوس‌های فراوان در بقیع به خاک سپرده شد.
دیگر مقالات منتخب: امام حسن عسکری علیه السلام – امام علی علیه السلام – امام حسن علیه السلام
انتظار به معنای چشم به راه بودن برای تحقق حکومت عدل جهانی توسط امام مهدی(ع) و شرایط انتظار اموری است که تحقق انتظار و فضائل به آن بستگی دارد و هر مقدار در آنها نقصان حاصل شود، موجب نقصان در فضائل و ثواب‌های آن خواهد شد. بر اساس تعالیم روایی، انتظار واقعی و به تبع آن منتظر واقعی شرایط خاصی دارد که در سه حوزۀ زیر قابل تعریف است:
- شرایط بینشی و شناختی: اولین شرط انتظار واقعی، "ایجاد معرفت نسبت به امام عصر(ع)" است و بدیهی است هر اندازه معرفت انسان نسبت به امام زمان(ع) بیشتر باشد، انسان ارزش او را بیشتر درک خواهد کرد.
- شرایط گرایشی و عاطفی: دومین شرط انتظار واقعی، به حوزۀ گرایش انسانی و امیال عاطفی باز می‌گردد که برخی از آنها عبارت‌اند از: خلوص نیت؛ محبت به امام زمان(ع)؛ ایجاد سنخیت با امام زمان(ع) و دعا برای سلامتی و ظهور حضرت مهدی(ع).
- شرایط کنشی و رفتاری: سومین شرط انتظار واقعی، به حوزه رفتارهای فردی و افعال جمعی باز می‌گردد که برخی از آنها عبارت‌اند از: ارتباط با امام زمان(ع)؛ زمینه‌سازی برای ظهور امام زمان(ع)؛ نیروسازی و صبر و شکیبایی.
فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (ص) کتابی است به زبان فارسی که به بررسی سیره پیامبر خاتم (ص) می‌پردازد. پدیدآورنده این اثر پژوهشکده باقر العلوم (ع) است که نشر آن را نیز به عهده داشته است.
در معرفی کتاب آمده است: «مجموعه حاضر تاریخی روشن از سیره پیامبر بزرگ اسلام می‌باشد که در مجموعه‌ای با عنوان "فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (ص)" گردآوری شده است. در این اثر سعی شده با استفاده از هفتاد و هشت مدخل اصلی، سیره رسول خدا بیشتر شناسانده شود. در این فرهنگنامه به آداب خوردن و آشامیدن، آداب هم‌نشینی، آراستگی و پیراستگی، احترام به مقام زن در سیره نبوی، اصل مساوات، اصل دوری از ترحم، اصلاح بین مردم و... طبق فرمایشات و سیره پیامبر اعظم مباحثی بیان شده است...».
