اقدام‌های خلفای عباسی در عصر غیبت صغری: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۹ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۰۷

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

مقدمه

دوران غیبت صغری که نواب خاص امام زمان (ع) در آن دوره، مسؤولیت نیابت را به عهده داشتند و نزدیک به هفتاد سال از تاریخ را به خود اختصاص دادند، مصادف و مقارن با خلافت شش تن از خلفای عباسی بوده است. هنر عباسی‌ها آن بود که خودشان را جزء آل محمد به قلم آوردند تا جنبش و نهضت را به نفع خود اداره کنند. سرانجام بنی عباس به نام اهل بیت (ع) خلافت را، پس از سرنگونی بنی امیه به دست گرفتند، و در ابتدای کار، روزی چند به مردم و علویین روی خوش نشان دادند. حتّی به نام انتقام شهدای علویین، بنی امیه را قتل عام کردند و قبور خلفاء بنی امیه را شکافتند و هرچه یافتند، آتش زدند. اما دیری نگذشت که شیوه ظالمانه و خصمانه بنی امیه را پیش گرفتند و در بیدادگری و بی‌بندوباری، هیچ‌گونه فروگذار نکردند و علویین را دسته‌دسته گردن زدند و یا زنده‌زنده دفن کردند. یکی از ویژگی‌های خلفای عباسی که در همه آنها مشترک می‌باشد، مشغول بودن و پرداختن به لهو و لعب، خوشگذرانی، شراب خواری، شب‌نشینی‌ها و عدم کوچک‌ترین توجّه به شؤون زندگی مردم است.
از دیگر ویژگی خلفای عباسی، دشمنی با خاندان رسالت، ایجاد نفرت نسبت به علویین، تبعید، زندانی کردن، کشتن و فشار بر آنان بود. در این فکر میان خلیفه، سران قوم، ارتش و وزراء فرقی نبود و همه، هم‌عقیده بودند. این تفکر در سراسر تاریخ خلافت عبّاسی به چشم می‌خورد، لکن بر حسب اختلاف اشخاص و روحیه‌ها در ادوار مختلف شدّت و ضعف پیدا می‌کرد. متوکل در دشمنی با خاندان رسالت، در میان خلفای عباسی نظیر نداشت. در سال ٢٣٦ هجری قمری امر کرد قبّه ضریح امام حسین (ع) را در کربلا و همچنین خانه‌های بسیاری که در اطرافش ساخته بودند، خراب و با زمین یکسان نمودند و دستور داد آب به حرم امام (ع) بستند و زمین قبر مطهّر را شخم و زراعت کنند تا به کلّی اسم و رسم مزار فراموش شود^[۱]»^[۲].

پرسش مستقیم

خلفای عباسی در دوران غیبت صغری چه اقدام‌هایی انجام دادند؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ مروج الذهب، ج ۴، ص ۵؛ شیعه در اسلام، علامه طباطبایی، ص ۲۶.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۰۲.

[1] مروج الذهب، ج ۴، ص ۵؛ شیعه در اسلام، علامه طباطبایی، ص ۲۶.

[2] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۰۲.

[۱]

[۲]

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 ==مقدمه==
-*دوران [[غیبت صغری]] که [[نواب خاص]] [[امام زمان]] {{ع}} در آن دوره، [[مسؤولیت]] [[نیابت]] را به عهده داشتند و نزدیک به هفتاد سال از [[تاریخ]] را به خود اختصاص دادند، مصادف و مقارن با [[خلافت]] شش تن از [[خلفای عباسی]] بوده است. [[هنر]] [[عباسی‌ها]] آن بود که خودشان را جزء [[آل محمد]] به قلم آوردند تا جنبش و [[نهضت]] را به نفع خود [[اداره]] کنند. سرانجام [[بنی عباس]] به نام [[اهل بیت]] {{عم}} [[خلافت]] را، پس از سرنگونی [[بنی امیه]] به دست گرفتند، و در ابتدای کار، روزی چند به [[مردم]] و [[علویین]] روی خوش نشان دادند. حتّی به نام [[انتقام]] [[شهدای علویین]]، [[بنی امیه]] را [[قتل عام]] کردند و [[قبور]] [[خلفاء بنی امیه]] را شکافتند و هرچه یافتند، [[آتش]] زدند. اما دیری نگذشت که شیوه ظالمانه و خصمانه [[بنی امیه]] را پیش گرفتند و در [[بیدادگری]] و بی‌بندوباری، هیچ‌گونه فروگذار نکردند و [[علویین]] را دسته‌دسته گردن زدند و یا زنده‌زنده [[دفن]] کردند. یکی از ویژگی‌های [[خلفای عباسی]] که در همه آن‌ها مشترک می‌باشد، مشغول بودن و پرداختن به [[لهو و لعب]]، [[خوشگذرانی]]، [[شراب خواری]]، شب‌نشینی‌ها و عدم کوچک‌ترین توجّه به [[شؤون]] [[زندگی]] [[مردم]] است.
+*دوران [[غیبت صغری]] که [[نواب خاص]] [[امام زمان]] {{ع}} در آن دوره، [[مسؤولیت]] [[نیابت]] را به عهده داشتند و نزدیک به هفتاد سال از [[تاریخ]] را به خود اختصاص دادند، مصادف و مقارن با [[خلافت]] شش تن از [[خلفای عباسی]] بوده است. [[هنر]] [[عباسی‌ها]] آن بود که خودشان را جزء [[آل محمد]] به قلم آوردند تا جنبش و [[نهضت]] را به نفع خود [[اداره]] کنند. سرانجام [[بنی عباس]] به نام [[اهل بیت]] {{عم}} [[خلافت]] را، پس از سرنگونی [[بنی امیه]] به دست گرفتند، و در ابتدای کار، روزی چند به [[مردم]] و [[علویین]] روی خوش نشان دادند. حتّی به نام [[انتقام]] [[شهدای علویین]]، [[بنی امیه]] را [[قتل عام]] کردند و [[قبور]] [[خلفاء بنی امیه]] را شکافتند و هرچه یافتند، [[آتش]] زدند. اما دیری نگذشت که شیوه ظالمانه و خصمانه [[بنی امیه]] را پیش گرفتند و در [[بیدادگری]] و بی‌بندوباری، هیچ‌گونه فروگذار نکردند و [[علویین]] را دسته‌دسته گردن زدند و یا زنده‌زنده [[دفن]] کردند. یکی از ویژگی‌های [[خلفای عباسی]] که در همه آنها مشترک می‌باشد، مشغول بودن و پرداختن به [[لهو و لعب]]، [[خوشگذرانی]]، [[شراب خواری]]، شب‌نشینی‌ها و عدم کوچک‌ترین توجّه به [[شؤون]] [[زندگی]] [[مردم]] است.
 *از دیگر ویژگی [[خلفای عباسی]]، [[دشمنی]] با [[خاندان]] [[رسالت]]، ایجاد نفرت نسبت به [[علویین]]، تبعید، زندانی کردن، کشتن و فشار بر آنان بود. در این [[فکر]] میان [[خلیفه]]، سران [[قوم]]، [[ارتش]] و [[وزراء]] فرقی نبود و همه، هم‌عقیده بودند. این [[تفکر]] در سراسر [[تاریخ]] [[خلافت عبّاسی]] به چشم می‌خورد، لکن بر حسب [[اختلاف]] اشخاص و روحیه‌ها در ادوار مختلف شدّت و ضعف پیدا می‌کرد. [[متوکل]] در [[دشمنی]] با [[خاندان رسالت]]، در میان [[خلفای عباسی]] نظیر نداشت. در سال ٢٣٦ هجری قمری امر کرد [[قبّه]] ضریح [[امام حسین]] {{ع}} را در [[کربلا]] و همچنین خانه‌های بسیاری که در اطرافش ساخته بودند، خراب و با [[زمین]] یکسان نمودند و [[دستور]] داد [[آب]] به [[حرم]] [[امام]] {{ع}} بستند و [[زمین]] [[قبر مطهّر]] را شخم و زراعت کنند تا به کلّی اسم و رسم مزار فراموش شود<ref>مروج الذهب، ج ۴، ص ۵؛ شیعه در اسلام، علامه طباطبایی، ص ۲۶.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۰۲.</ref>.