نکت در دل معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{خرد}} +))
خط ۱: خط ۱:
{{علم معصوم}}
{{علم معصوم}}
{{خرد}}
 
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[علم معصوم]]''' است. "'''[[نکت در دل معصوم]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[علم معصوم]]''' است. "'''[[نکت در دل معصوم]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>

نسخهٔ ‏۱۹ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۰۵


اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث علم معصوم است. "نکت در دل معصوم" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل علم معصوم (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
  • نقر در گوش یکی از راه‌های علم آموزی امامان (ع) است که از زیرشاخه‌های الهام محسوب می‌شود.

مقدمه

  • امامان (ع) دو نوع علم دارند: علوم عادی که از راه‌های معمولی فرا می‌گیرند و در فراگیری آن با دیگر انسان‌ها تفاوتی ندارند و علوم غیر عادی که در این قسم با دیگران متفاوت بوده و علمشان از طرق معمول حاصل نمی‌شود بلکه در ارتباط با عالم غیب تحقق پیدا می‌کند؛[۱] از این قسم با عنوان الهام یاد شده و در توضیح آن گفته شده است: گاهی ممکن است مطلبی به قلب القا شود و انسان یک مرتبه خود را بر مطلبی واقف و آگاه ببیند، به این نوع القاء، الهام می‏‌گویند،[۲] مانند الهام به مادر حضرت موسی (ع).[۳]

برخی از راه‌های علم آموزی امامان

  • در کتب روایی مانند کافی[۴] و بحارالانوار ابواب و روایاتی وجود دارد که نشان می‏‌دهند همه علوم و دانش‌های امامان از رهگذر پیامبر یا حضرت علی (ع) به آنها نرسیده، بلکه آنان از طریق الهام با وحی غیر رسمی در ارتباط‌اند و پاسخ پرسش‌های نوظهور را از این طریق دریافت می‌کنند،[۵] از جملۀ آنها می‌توان به دو زیر مورد اشاره کرد:

نکت فی القلب راهی برای علم آموزی امامان

  • یکی از منابع علم اهل بیت "نکت" یا "نکت فی القلب" است،[۶] که همان الهام است.[۷] "نکت" به حالتی می‌گویند که مطلبی علمی بدون تحصیل مقدمات به دل انسان بیاید.[۸] شخصی از امام صادق (ع) پرسید: گاهی ما از شما سؤال می‌پرسیم و سریع پاسخ می‌دهید و گاهی کمی مکث می‌کنید، سپس پاسخ ما را می‌دهید، علّت آن چیست؟ حضرت فرمودند: «بله پاسخ برخی سؤالات به گوش ما رسیده یا به قلب ما می‌آید، سپس ما آنها را به زبان می‌آوریم.»[۹] و یا در روایت دیگری از امام صادق (ع) آمده است: «برخی از ما علم در گوش‌شان قرار می‌گیرد. برخی از ما در خواب می‌بینند. برخی از ما صدایی می‌شنویم.»[۱۰] همچنین از ایشان دربارۀ نوع علم اهل بیت (ع) سؤال شد[۱۱] فرمودند: «از رسول خدا (ص) و حضرت علی (ع) به ما ارث رسیده است، علمی که به واسطه آنها از مردم بی‌نیازیم ولی مردم به ما احتیاج دارند. راوی گفت: آیا حکمت‌هایی که در قلب یا گوش شما القاء می‌شود نیز هست؟ آن حضرت فرمود: گاهی هم از این نوع است.»[۱۲]
  • بر اساس روایتی از امام کاظم (ع)[۱۳] امامان سه گونه علم دارند: ماضی، غابر و حادث. علوم ماضی علومی هستند مربوط به گذشته و توضیح و تفسیر آن به وسیلۀ پیامبر به امام رسیده مانند علوم قرآن؛ علوم مربوط به آینده غابر نام دارد که توسط پیامبر، کتباً یا شفاهاً در اختیار امام قرار گرفته و از هر امامی به امام دیگر منتقل می‌شود. نوع سوم علومی هستند که به وسیلۀ الهام در اختیار امام قرار می‌گیرد. در روایات این نوع، توصیفاتی دارد مانند: این علم یا با انداختن به قلوب، یا با گفتن در گوش حاصل می‌شود؛ این علم از طرف خداوند عنایت شده و از برترین علوم ایشان است[۱۴] و یا به وسیله ملک انجام می‌گیرد و از ناحیه گوش است، یا بدون ملک و از ناحیه قلب است، و یا به وسائل دیگر. این علم دائما در حال ازدیاد است و از مصادیق علم غیب.[۱۵]
  • در نتیجه در روایات متعدد[۱۶] القاء در دل یا شنیدن صدا توسط گوش امام از شیوه‌های دریافت علوم آنان معرفی شده است.[۱۷]

نقر فی الاسماع یا تحدیث راهی دیگر برای علم آموزی امامان

  • نقر فی الاسماع یا محدث بودن اهل بیت (ع) از دیگر منابع علم امامان است[۱۸] که نوعی الهام است.[۱۹] نقر فی الاسماع یا تحدیث[۲۰] ایشان عبارت است از صحبت کردن با فرشتگان الهی[۲۱] به گونه‌ایی که فرشته با آنها صحبت کند، بدون اینکه پیامبر باشند و یا فرشته را ببینند.[۲۲] امام در اثر نزاهت روحی، صفای باطن و شایستگی علمی به مرتبه‌ای می‌رسد که فرشتگان آسمانی با او به گفتگو می‌پردازند.[۲۳] و این تحدیث غیر از وحی تشریعی است زیرا بعد از پیامبر اسلام نبوت خاتمه یافته است.[۲۴]
  • در مورد محدث بودن اهل بیت (ع) روایات فراوانی رسیده است[۲۵] مانند: امام باقر (ع) فرمودند: «أَنَّ أَوْصِیَاءَ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ السَّلَامُ مُحَدَّثُون»[۲۶] همچنین ایشان فرمودند: «محدّث کسی است که سخن فرشته‌ها را می‌شنود بدون اینکه چیزی را ببیند بلکه در گوش و دل او نقش می‌بندد.» امام کاظم (ع) در پاسخ اینکه علم شما از کجا حاصل می‌شود فرمودند: «به وسیله القاء در قلب یا شنیدن ندایی در گوش و گاهی هر دو با هم.»[۲۷]
  • البته این صفت مخصوص به منصب امامت نیست بلکه ملائکۀ الهی با غیر پیامبران و امامان هم صحبت کرده‌اند[۲۸] مانند تحدیث با حضرت زهرا (س).[۲۹]

نتیجه گیری

  • در دستگاه معرفتی شیعه آموزه الهام یا "نکت فی القلب" و تحدیث "یا نقر فی السماع" دو مجرای تحقق آگاهی و دو شیوه برای رهیافت امام به حقیقت است که گاه از مجموعه این دو به تحدیث یاد شده است.[۳۰]

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منبع‌شناسی جامع علم معصوم

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ر.ک. نادم، محمد حسن، علم غیب از نگاه عقل و وحی، ص ۳۳۰
  2. ر.ک. سبحانی، جعفر، منشور جاوید، ج ۱۰، ص ۳۹ و آگاهی سوم یا علم غیب، ص ٣٣-٣٨؛ نادم، محمد حسن، افتخاری، سید ابراهیم، منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد، فصلنامه شیعه‌پژوهی، ش ۲، ص ۵۹ و ۶۹؛ خوش‌باور، داوود، علم غیب از دیدگاه فریقین، ص ۷؛ عظیمی، محمد صادق، سیر تطور موضوع گستره علم امام در کلام اسلامی، ص ۱۷۶
  3. ر.ک. سبحانی، جعفر، منشور جاوید، ج ۱۰، ص ۳۹؛ سورۀ قصص، آیۀ ۷: ﴿وَ أَوْحَيْنا إِلى‏ أُمِّ مُوسى‏ أَنْ أَرْضِعيهِ
  4. کلینی، محمد بن یعقوب، ج ۱، ص ۲۶۴، باب جهات علوم الائمه(ع)
  5. ر.ک. نصیری، محمد حسین، گستره علم امام از دیدگاه آیات و روایات، صفحه؟؟؟
  6. ر.ک. مرتضوی، سید ضیاء، سخنرانی با موضوع: مجاری علوم امامان، پایگاه اطلاع رسانی مؤسسۀ فرهنگی فهیم
  7. ر.ک. برنجکار، رضا، شاکر، محمد تقی، حقیقت تحدیث و رابطه آن با نبوت، فصلنامه آینه معرفت، ش ۳۷، ص ۱۵۲؛ مطهری، منصف علی، علم ائمه از نظر عقل و نقل، ص ۷۱؛ کرد فیروزجایی، اسدالله، علم غیب از دیدگاه حکما و شریعت اسلامی، فصلنامه آیین حکمت، ش ۱۰، صفحه؟؟؟
  8. ر.ک. هاشمی، سید علی، مصاحبۀ اختصاصی با دانشنامۀ مجازی امامت و ولایت، پژوهشگران ماهنامۀ پرسمان در مقالۀ چند پاسخ درباره چگونگی علم امام
  9. صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ص ۳۳۶
  10. ر.ک. نادم، محمد حسن، افتخاری، سید ابراهیم، منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد، فصلنامه شیعه‌پژوهی، ش ۲ ص ۵۹ و ۶۹
  11. ر.ک. معارف، مجید، نقد شبهه تعارض آیات علم غیب در قرآن، ص ۴۶
  12. حر عاملی، محمد بن حسن، اثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، ج ۱، ص ۲۴۸
  13. کلینی، محمد بن یعقوب، ج ۱، ص ۲۶۴: «مبلغ علمنا علی ثلاثة وجوه: ماض و غابر و حادث. فامّا الماضی فمفسر و امّا الغابر فمزبور و امّا الحادث فقذف فی القلوب و نقر فی الاسماع و هو افضل علمنا و لا نبی بعد نبینا.»
  14. ر.ک. غلامی، اصغر، آفاق علم امام در الکافی، صفحه؟؟؟
  15. ر.ک. نادم، محمد حسن، علم غیب از نگاه عقل و وحی، ص۳۳۰
  16. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج ۱، ص ۲۶۴
  17. ر.ک. هاشمی، سید علی، علم امام تام یا محدود؟، فصلنامه مشرق موعود، ش ۳۷، صفحه؟؟؟
  18. ر.ک. مطهری، منصف علی، علم ائمه از نظر عقل و نقل، ص ۷۱
  19. ر.ک. نادم، محمد حسن، علم غیب از نگاه عقل و وحی، ص۳۳۰
  20. ر.ک. برنجکار، رضا، شاکر، محمد تقی، حقیقت تحدیث و رابطه آن با نبوت، فصلنامه آینه معرفت، ش ۳۷، ص ۱۵۲؛ غلامی، اصغر، آفاق علم امام در الکافی، صفحه؟؟؟
  21. ر.ک. نادم، محمد حسن، افتخاری، سید ابراهیم، منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد، فصلنامه شیعه‌پژوهی، ش ۲، صفحه ۵۹ و ۶۹
  22. ر.ک. خسروپناه، عبدالحسین، کلام نوین اسلامی ج۲ ج ۲، ص۳۹۶ و ۳۹۷؛ عظیمی، محمد صادق، سیر تطور موضوع گستره علم امام در کلام اسلامی، ص ۱۷۶
  23. ر.ک. نصیری، محمد حسین، گستره علم امام از دیدگاه آیات و روایات، صفحه؟؟؟
  24. ر.ک. غلامی، اصغر، آفاق علم امام در الکافی، صفحه؟؟؟
  25. ر.ک. سبحانی، سید محمد جعفر، منابع علم امامان شیعه؛، ص ۱۳۰-۱۴۰
  26. کلینی، محمد بن یعقوب، کافى، ج ١، ص ٢٧٠؛ صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ج ۱، ص ۴۵۳
  27. ر.ک. عرفانی، محمد نظیر، بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین، ص ۱۸۵
  28. ر.ک. سبحانی، سید محمد جعفر، منابع علم امامان شیعه؛، ص ۱۳۰-۱۴۰
  29. ابن بابویه، محمد بن علی، علل الشرایع، ج ۱، ص ۲۱۶، باب ۱۴۶، ح ۱ و ...
  30. ر.ک. برنجکار، رضا، شاکر، محمد تقی، حقیقت تحدیث و رابطه آن با نبوت، فصلنامه آینه معرفت، ش ۳۷، ص ۱۵۲