تفسیر پوزیتیویستی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۰۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

تفسیر مبتنی بر اعتقاد به اصالت ماده و عینیت حسی اشیاء

متد پوزیتویسم (positivism) یا روش تحققی عبارت است از مقارنه و تطبیق موضوعی و خارجی، و روشی که فنومن‌ها و پدیده‌های عینی را فقط در مقیاس‌های تجارب حسی و علوم تحققی ارزیابی می‌کند. این اصطلاح نخستین بار به فلسفه و تعالیم اگوست کنت دانشمند فرانسوی قرن نوزدهم اطلاق شد که هرگونه مذهب فلسفی مربوط به ماوراء الطبیعه را انکار می‌کرد و سپس به هرگونه سبک و متد پژوهشی که روش تحقیقی خویش را بر اصالت ماده و عینیت خارجی اشیا قرار داده بود، روش پوزیتویستی یا تحققی اطلاق شد.

به شیوه‌ای از تفسیر قرآن که با این رویکرد صورت گرفته باشد، تفسیر پوزیتویستی می‌گویند [۱].[۲]

جستارهای وابسته


منابع

پانویس

  1. خرمشاهی، بهاء الدین، قرآن پژوهی(هفتادبحث وتحقیق قرآنی)، صفحه (۲۹۴-۳۲۰)؛ بن نبی، مالک، پدیده قرآنی، صفحه ۱۰۲
  2. فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۱۷۷۳.