آب در معارف و سیره حسینی
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام حسین (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- در حادثه کربلا، آب و عطش لازم و ملزوم یکدیگرند. کاروان اباعبد الله، کنار فرات فرود آمد، لکن سپاه ابن سعد، فرات را به محاصره گرفت و آب را به روی امام حسین و اهل بیت و اصحابش بست و میان امام و آب فاصله انداختند تا هم زودتر حسین را به تسلیم وادارند و هم از خاندان رسالت انتقام بگیرند. به نقل مورخان،از سه روز قبل از عاشورا با محاصره فرات، خیمه گاه امام در مضیقه بی آبی قرار گرفت و کودکان اهل بیت را با دیدن رودفرات، تاب تحمل عطش کمتر می‌شد منع آب از زنان و کودکان و افراد عادی (به‌ویژه غیرنظامیان)در همه ادیان و مذاهب، غیر قانونی و عملی غیر انسانی است، به‌ویژه در اسلام. سپاه اموی با بستن آب به روی یاران و فرزندان حسین، این کار خلاف شرع و مغایر با شرافت انسانی و جرم جنگی را مرتکب شدند و کسانی همچون مهاجرین اوس، عمرو بن حجاج و عبد االله بن حصین به این عمل مباهات می‌کردند و زخم زبان می‌زدندکه: حسین! از این آب، درندگان و پرندگان می‌خورند ولی تو حق نداری از آن بچشی! مسأله آب، در ابعاد و صحنه‌های مختلف نهضت عاشورا مطرح است، از قبیل: فرات و نهر علقمه، مشک و عباس، کودکان و العطش، علی اصغر و تیر حرمله، سقایی و علمداری، سنگابخانه، آب خنک و سلام بر حسین، غسل زیارت، لب‌های تشنه، بستن آب در کربلا، مراسم طشت گذاری، مهریه فاطمه، برداشتن کام با آب فرات، سیراب کردن سپاه حر و... که در باره هر کدام می‌توانید به عنوان خاص آن در این فرهنگ مراجعه کنید. تشنگی کودکان و شهادت حسین با لب تشنه از فرازهای برجسته این حادثه است. وقتی امام سجاد(ع) نیز پیکر امام را دفن کرد، با انگشت روی قبر پدر نوشت هذا قبرالحسین بن علی بن ابی طالب،الذی قتلوه عطشانا. آب، رمز طلب و تشنگی و الگوی عطش‌های حیات بخش است و آنان که از آب هم استغنا و بی‌نیازی نشان می‌دهند و تشنگی را طالبند، به آب حیات و سیرابی جان می‌رسند[۱]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۲۱.