محل زندگی امام مهدی در دوران ظهور

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۸ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۱:۲۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.


این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

محل زندگی امام مهدی در دوران ظهور در درسنامه

  1. روزی در محضر مقدس رئیس مذهب، حضرت امام صادق(ع) از مسجد سهله گفت‌وشنود شد، آن حضرت فرمود: أما انه منزل صاحبنا اذا قام باهله[۴]؛ آنجا اقامتگاه صاحب ما است؛ هنگامی که با خانواده‌اش قیام کند. در برخی از منابع، به جای "قام"، "قدم" تعبیر شده است؛ یعنی هنگامی که تشریف بیاورد[۵].
  2. امیر مؤمنان علی(ع) هنگام ترسیم خط سیر حضرت ولی عصر(ع) در آستانه ظهور، می‌فرماید: گویی او را با چشم خود می‌بینم که از وادی السلام عبور کرده، بر فراز اسبی که سپیدی پاها و پیشانی‌اش همی درخشد، به سوی مسجد سهله در حرکت است و زیر لب زمزمه دارد و خدا را این‌گونه می‌خواند: "لا اله الا الله حقاً حقاً..."[۶].
  3. امام صادق(ع) خطاب به یار باوفایش ابوبصیر فرمود: ای ابا محمد! گویی فرود آمدن قائم(ع) را با اهل و عیالش در مسجد سهله، با چشم خود می‌بینم. ابوبصیر عرض کرد: "آیا محل اقامت دائمی آن حضرت، در مسجد سهله خواهد بود؟" حضرت فرمود: "آری". سپس فرمود: مسجد سهله، اقامتگاه حضرت ادریس(ع) بود. مسجد سهله اقامتگاه حضرت ابراهیم(ع) بود. خداوند، پیامبری را مبعوث نکرده، جز این که در مسجد سهله نماز گزارده است. مسجد سهله، پایگاه حضرت خضر(ع) است. کسی که در مسجد سهله اقامت کند، همانند کسی است که در خیمه رسول اکرم(ص) اقامت کند. مرد و زن با ایمانی یافت نمی‌شود، جز این که دلش به سوی مسجد سهله پر می‌زند..[۷]. البته چگونگی زندگی در عصر ظهور مشخص نشده است؛ ولی به نظر می‌رسد تفاوت بسیاری با نحوه زندگی امروزی داشته باشد. تکامل علوم بشری، کمال عقلانی بشر، گسترش خارق العاده امکانات و رفاه عمومی، امنیت فراگیر بر کل کره زمین و... به طور قطع ویژگی‌هایی را برای زندگی در آن زمان ایجاد خواهد کرد که به راستی در تصور ما نمی‌گنجد[۸].

پرسش مستقیم

منابع

پانویس

  1. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۷.
  2. مروجی طبسی، محمد جواد، بامداد بشریت، ص ۱۱۱-۱۱۵.
  3. شیخ صدوق، تهذیب، ج ۳، ص ۲۵۲.
  4. شیخ کلینی، کافی، ج ۳، ص ۴۹۵؛ شیخ صدوق، تهذیب، ج ۳، ص ۲۵۲.
  5. شیخ مفید، ارشاد، ج ۲، ص ۳۸۰؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۷۱.
  6. طبری، دلائل الامامة، ص ۲۴۳.
  7. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۷، ص ۴۳۵، ح ۳.
  8. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۲، ص۱۲۶-۱۳۹.