عصمت حضرت یعقوب

این مدخل زیرشاخهٔ بحث عصمت پیامبران است. عصمت حضرت یعقوب از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عصمت حضرت یعقوب در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبط

عصمت حضرت یعقوب (ع) به معنای مصونیت ایشان از هر گناه و خطا و اشتباهی است. به طور کلی عصمت حضرت یعقوب(ع) با استناد به براهین عقلی و ادله نقلی که در اثبات عصمت سایر انبیا از آنها بهره گرفته می‌شود قابل اثبات است. به عنوان نمونه برهان حفظ شریعت، برهان لطف، برهان تسلسل، برهان وجوب اطاعت از پیامبر، برخی از براهین عقلی عصمت آن حضرت هستند. همچنین است استناد به آیات و روایاتی که در آنها خصوصیاتی همچون اصطفای الهی، وجوب اطاعت تام و عدم تسلط شیطان بر برخی انسان‌های برگزیده و نیز الگو بودن انبیا بیان شده که به مصونیت همه انبیا از ارتکاب کبائر، خطا، نسیان و اشتباه که همان حقیقت عصمت است، اشاره دارند.

معناشناسی عصمت

معنای لغوی

عصمت، واژه‌ای عربی و از ماده «عَصِمَ يَعْصِمُ» است که در لغت سه معنا برای آن ذکر شده؛ یکی: «مَسَكَ» به معنای حفظ و نگهداری، دوم: «مَنَعَ» به معنای مانع شدن و سوم به معنای وسیله بازداشتن. با این وجود واژه «عصمت»، به معنای «گرفتن» و «نگهداری» مناسب‌تر از معنای «مانع شدن» است و شاید به همین جهت است که برخی لغویون نیز «اعصم» را به معنای «مَسْک» و «اعتصام» را به «استمساک» معنا کرده‌اند.

در اصطلاح متکلمان

در علم کلام دست کم دو معنا برای عصمت ارائه شده است:

1. عصمت به معنای لطف: مرحوم شیخ مفید نخستین متکلم امامیه است که به تعریف عصمت پرداخته است. از نظر او عصمت از ناحیه خداوند متعال، همان توفیق و لطف او برای حجت‌های اوست و اعتصام به این عصمت به وسیله حجج الهی برای حفظ دین خداوند از ورود گناهان و خطاها در آن است. متکلمان امامیه به تبع مرحوم مفید قرن‌ها عصمت را به لطف تعریف کرده‌اند و بزرگانی همچون سیدمرتضی، شیخ طوسی، نوبختی، نباطی و مانند آنها در آثار خود آن را به کار برده‌اند.
2. عصمت به معنای ملکه: پس از آنکه شیخ مفید عصمت را به لطف تعریف کرد و دیگران نیز آن را پذیرفتند، مرحوم خواجه نصیرالدین طوسی آن را به نقل از فلاسفه، ملکه نامید و گفت: عصمت ملکه‌ای است که با وجود آن، از صاحبش گناهان صادر نمی‌شود و این بنا بر اندیشه حکماست. پس از خواجه برخی از متکلمان معاصر و متأخر از او نیز این تعریف را در کتاب‌های خود ارائه کردند.

ادله اثبات عصمت حضرت یعقوب(ع)

براهین عقلی

مقالهٔ اصلی: اثبات عصمت پیامبران در کلام اسلامی

از آنجا که حضرت یعقوب(ع) یکی از انبیای الهی است؛ لذا می‌توان جهت اثبات عصمت آن حضرت به همان براهین عقلی که متکلمان در اثبات عصمت انبیا به آنها استناد کرده‌اند، استناد نمود که بارزترین آنها عبارت‌اند از: برهان امتناع تسلسل.، برهان لزوم هدایت بشر، برهان نقض غرض.، برهان وجوب اطاعت از معصوم، برهان حفظ شریعت. برهان لزوم اطمینان .، برهان لطف و غیره.

ادله نقلی

ادله قرآنی

در برخی از آیات قرآن کریم خصوصیاتی همچون اصطفای الهی، وجوب اطاعت تام و عدم تسلط شیطان بر برخی انسان‌های برگزیده و نیز الگو بودن انبیا بیان شده که به مصونیت همه انبیا از ارتکاب کبائر، خطا، نسیان و اشتباه که همان حقیقت عصمت است، اشاره دارند. کلیت این آیات شامل حضرت یعقوب(ع) نیز شده و بر اساس آنها، عصمت آن حضرت نیز ثابت می‌گردد.

عدم تسلط شیطان بر پیامبران

به عنوان نمونه خدای متعال در آیه‌ای خطاب به شيطان مى‌فرمايد: ﴿إِنَّ عِبادي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ إِلاّ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغاوينَ﴾. فراز: ﴿لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ﴾ هر گونه سيطره و تصرف شيطان به هر نحوى از انحاء از بندگان حقيقى خداوند را منتفی می‌کند.

اصطفای الهی پیامبران

واژه «اصطفا» در لغت در معنای خالصِ چیزی را به دست آوردن استعمال شده است. روشن است که حاصل گزینش الهی و خالص کردن برخی توسط او چیزی جز عصمت نیست. به عنوان نمونه قرآن کریم در جایی می‌فرماید: ﴿اللَّهُ يَصْطَفِي مِنَ الْمَلَائِكَةِ رُسُلًا وَمِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ ﴾. با توجه به اینکه ضمایر «هم» در کلمات ﴿أَيْدِيهِمْ﴾ و ﴿خَلْفَهُمْ﴾ بر اساس دیدگاه برخی مفسران به ﴿رُسُلًا﴾ و طبق نظر برخی دیگر به ﴿النَّاسِ﴾ برمی‌گردد و با عنایت به معنای لغوی اصطفا، تفسیر آیه چنین می‌شود که خداوند از میان مردم و فرشتگان، شایستگان را برمی‌گزیند. از این رو اگر عصمت پیام آور تضمین نشده باشد، ابلاغ این پیام دچار آسیب شده و با غرض ارسال رسل ناسازگار خواهد بود.

امر به اطاعت تام و مطلق از پیامبران

خداوند متعال در دسته دیگری از آیات به وجوب اطاعت مطلق از رسولان خود و نیز تأسی به آنان امر کرده است. روشن است که بر اساس قواعد کلامی صدور چنین امری از سوی خدای متعال، مستلزم عصمت آن شخص است؛ چراکه در غیر این صورت گرفتار تناقض خواهیم شد و تناقض از مولای حکیم صادر نمی‌شود. عصمت در اینجا به معنای مصونیت از اقسام معاصی، نسیان، خطا و اشتباه است؛ چراکه اگر مصونیت را منحصر در عدم ارتکاب معاصی دانسته و به جواز صدور نسیان، خطا و اشتباه از انبیا (ع)، معتقد شویم، غرض از ارسال نبی یا رسول نقض شده و اطمینان به گفتار و کردار انبیا و رسل (ع) در نظر مکلفین به اطاعت به صورت کامل محقق نخواهد شد.

معرفی پیامبران به عنوان الگوی حسنه

مصونیت انبیا (ع) را می‌توان از آیات دیگری که ضمن نام بردن از برخی انبیا، آنان را به صورت مطلق به عنوان الگویی حسنه معرفی کرده و به تأسی از آنان ترغیب می‌نمایند، استفاده کرد. چه اینکه قرآن کریم از رسول گرامی اسلام (ص) به عنوان اسوه‌ای نیکو یاد کرده و می‌فرماید: ﴿لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا﴾. همچنین از حضرت ابراهیم(ع) یاد کرده و می‌فرماید: ﴿قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ﴾.

خدای متعال، پیامبراکرم (ص) و حضرت ابراهیم(ع) را به صورت مطلق و بدون هیچ قید و شرطی به عنوان الگو و سرمشق دیگران معرفی کرده است. با عنایت به معنای لغوی اسوه، این آیات در شمار آیاتی قرار می‌گیرند که به نحو مطلق به اقتدا و اطاعت از انبیا (ع)امر کرده‌اند و امر مطلق به اطاعت از شخصی مساوی با عصمت اوست؛ چراکه در غیر این صورت هرگز امر به اقتدا به غیر معصوم و اسوه قرار دادن او تعلق نگرفته و این مسأله به تناقض خواهد انجامید.

اتمام حجت هدف از بعثت انبیا

در دسته‌ای دیگر از آیات، اتمام حجت بر مردم به عنوان یکی از اهداف بعثت انبیا معرفی شده است. قرآن کریم در این خصوص می‌فرماید: ﴿رُسُلًا مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا﴾.

آیاتی که بر عصمت فرشته وحی دلالت دارند

در قرآن کریم از عصمت و امانتداری فرشتۀ وحی سخن گفته شده است به نحوی که خداوند دربارۀ آنان فرموده است: ﴿لَا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ﴾، بنابراین اگر حاملِ اول وحی یعنی فرشتگان از جمله جبرئیل دارای عصمت باشد، حامل دیگر آن یعنی پیامبر هم چنین صفتی باید داشته باشد، زیرا نداشتن عصمت همانطور که نقض امانتداری فرشته وحی محسوب می‌‌شود، نقض امانتداری پیامبران هم خواهد بود.

ادله روایی

در روایات متعددی بر قطعی بودن عصمت انبیا(ع) تأکید شده است از جمله آنها روایتی است از امام باقر(ع) که در آن آمده است: «انبیا گناه نمی‌کنند؛ چون همگی معصوم و پاک‌اند و آنان مرتکب گناه کوچک یا بزرگ نمی‌شوند».

امام رضا (ع) نیز دربارۀ عصمت پیامبران برای مأمون نوشت: «خداوند فرمان کسی که می‌‌داند مردم را گمراه می‌‌کند واجب نمی‌کند و برای رسالت خویش کسی را انتخاب نمی‌کند که می‌‌داند او به خدا و بندگانش کفر ورزیده و شیطان را به جایی خدا عبادت می‌‌کند».

توهم تعارض برخی آیات با عصمت حضرت یعقوب(ع)

برغم ادله فوق، ظاهر برخی آیات دیگر از قرآن کریم موجب شده تا برخی در عصمت حضرت یعقوب(ع) تردید کرده و این آیات را منافی با عصمت آن حضرت بدانند. به عنوان نمونه دو مورد را ذکر می‌کنیم

آیه ۸ سوره یوسف

یکی از آیاتی که توهم عدم عصمت حضرت یعقوب را در اذهان برخی ایجاد کرده است، آیه ۸ سوره یوسف است که می‌فرماید: ﴿إِذْ قَالُوا لَيُوسُفُ وَأَخُوهُ أَحَبُّ إِلَى أَبِينَا مِنَّا وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبَانَا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ﴾. بر اساس این آیه حضرت یعقوب در رفتار با فرزندانش، یوسف(ع) را بر آنان برتری داد که همین امر سبب شد تا آتش حسد در وجودشان شعله‌ور گردد و به آن ماجراهای ناگوار بینجامد. (و حال آنکه وظیفه یک پدر، رفتار عادلانه و نگاه محبت آمیز به همه فرزندانش به صورت مساوی و عدم ترجیح یکی بر دیگری به صورت آشکار است) این مطلبی نبوده که حضرت از آن ناآگاه باشد. او می‌دانست که این گونه رفتار، آتش حسد را در انسان شعله‌ور می‌سازد. از این رو این رفتار نوعی لغزش و خطا به شمار آمده و با عصمت ناسازگار است.

پاسخ نخست: ثابت نشدن موضوع: در قرآن سخنی از این برتری دادن به میان نیامده است و محبت قلبی هم امری خارج از دایره اختیار انسان است. قرآن در مورد محبت به همسران می‌فرماید: شما هرقدر تلاش کنید، هرگز نمی‌توانید بین همسرانتان از جهت محبت قلبی مساوات داشته باشید.

ایراد این پاسخ در آن است که فرزندان از محبت درونی پدرشان آگاهی نداشتند و محبت درونی تا زمانی که اظهار نشود، هرگز این چنین حسدبرانگیز نخواهد بود.

پاسخ دوم: برتری حضرت طبق ظاهر حال فرزندان: ظاهر حال فرزندان، حاکی از آن بود که دچار حسد نخواهند شد و حضرت هم بر اساس همین ظاهر رفتار کرد؛ اما آنان برخلاف ظاهرشان حسد ورزیدند.

این پاسخ نارساست؛ چراکه ظاهر حال در بسیاری موارد کارساز نیست، به ویژه در مورد صفات باطنی؛ زیرا انسان تا در مواقع حساس در بوته آزمایش قرار نگیرد، صفت باطنی خود را بروز نمی‌دهد. حسد از جمله اموری است که تا مورد آن پیش نیاید، قضاوت درباره آن نادرست است. برخی مفسران بر آن‌اند که درس آموزنده این داستان این است که پدران و مادران در اظهار محبت به فرزندانشان عنایتی ویژه داشته باشند و به گونه‌ای رفتار نکنند که حسد آنان را برانگیزند.

پاسخ سوم: طبیعی بودن رفتار حضرت: در این باره حضرت یعقوب قطعاً خطایی مرتکب نشده است؛ زیرا محبت او به حضرت یوسف(ع) و برادرش به این دلیل بود که اولاً کوچک‌ترین فرزندان او شمرده می‌شدند و طبعاً به حمایت و محبت بیشتری نیاز داشتند؛ ثانیاً بر پایه برخی روایات مادرشان از دنیا رفته بود و از این جهت نیز نیازمند محبتی افزون‌تر بودند؛ علاوه بر آنکه آثار نبوغ و فوق العادگی در یوسف نمایان بود. برادران حسود بدون توجه به این جهات، از این موضوع به شدت ناراحت شدند.

این سخن نادرست است؛ زیرا محبتی که به دلیل کوچک بودن فرزند باشد، به طور معمول بر برادران بزرگ‌تر گران نمی‌آید؛ چون به محض اینکه موضوع به آنان گوشزد بشود، آنان نیز بر این ترحم و محبت مهر تأیید می‌زنند؛ زیرا در دوران کودکی، شبیه آن را درباره خودشان شاهد بوده‌اند.

برخی این نقد را نادرست دانسته‌اند؛ زیرا انسان‌ها به برتری دیگران بر خود حساسیت دارند؛ حال علت و دلیل آن هر چه باشد. عدالت رفتاری اقتضا داشت که رفتار حضرت یعقوب(ع) با حضرت یوسف(ع) نسبت به دیگر برادران کاملاً متفاوت باشد؛ اما آنان به دلیل آنکه دچار مشکل اخلاقی بودند، این رفتار آن حضرت را برنتابیدند. پس حضرت مرتکب خطایی نشده است.

این ایراد وارد نیست؛ زیرا در بیشتر موارد، رفتار ترحم‌آمیز پدر و مادر با فرزند کوچک به دلیل کوچک بودن وی، مورد حسد قرار نمی‌گیرد؛ اما اگر دلیلی دیگر داشته باشد، چه بسا حساسیت دیگر فرزندان را برانگیزد».

آیه ۱۰۰ سوره یوسف

یکی از آیاتی که توهم عدم عصمت حضرت یعقوب(ع) را برای برخی ایجاد کرده، آیه ۱۰۰ سوره یوسف است که به نقل جریان ملاقات حضرت یعقوب با پسرش یوسف بعد از سالها دوری و فراق و تحمل رنج آن پرداخته و می‌فرماید: ﴿وَرَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا...﴾.

پرسش اصلی این است که چرا حضرت یعقوب(ع) در برابر غیر خدا (حضرت یوسف(ع)) به سجده می‌افتد؟ پرسش فرعی آن است که چرا حضرت یوسف(ع) در برابر این رفتار هیچ‌گونه واکنشی از خود نشان نداد؟سجده (نمونه روشن عبادت) در برابر غیر خداوند، با توحید در عبادت تضاد کامل دارد و شرک است و قرآن شرک به خداوند را گناه شمرده است: ﴿وَمَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرَى إِثْمًا عَظِيمًا﴾. همچنین از آن به عنوان ستمی بس بزرگ یاد می‌فرماید: ﴿...إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ﴾. در پاره‌ای از روایات،شرک، نخستین یا بزرگ‌ترین گناه کبیره معرفی شده است: «أَوَّلُ الْكَبَائِرِ الشِّرْكَ»؛ «أَكْبَرَ الْكَبَائِرِ الشِّرْكُ‌». این شرک، همان شرک در عبادت است.

پاسخ نخست: یوسف(ع) قبله عبادت، نه معبود: سجده حضرت یعقوب(ع) تنها در برابر خداوند بود، اما یوسف(ع) را قبله خود قرار داد. در آن هنگام که حضرت یعقوب(ع) و همراهانش نظاره‌گر رخ یوسف(ع) گشتند، آن چنان نور الهی در چهره پرفروغ حضرتش تجلی یافته بود که آنان اختیار از کف دادند و در برابر او کرنش و ادای احترام کردند؛ همان‌گونه که حضرت آدم(ع) هم به امر خداوند مسجود فرشتگان قرار گرفت. شاهد روشنی که نشان می‌دهد سجده در اینجا به معنای پرستش حضرت یوسف(ع) نیست، بلکه او تنها قبله بوده است)، این است که حضرت یعقوب(ع) به تصریح قرآن، خود از مخلصان (کسانی که خالص شده‌اند) بوده است که هرگز غیر خداوند را نپرستیدند: ﴿وَاذْكُرْ عِبَادَنَا إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ أُولِي الْأَيْدِي وَالْأَبْصَارِ * إِنَّا أَخْلَصْنَاهُمْ بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ﴾. افزون بر آن، حضرت یوسف(ع) نیز همان کسی است که به همراهان زندانی‌اش اعلام می‌دارد: ﴿...مَا كَانَ لَنَا أَنْ نُشْرِكَ بِاللَّهِ مِنْ شَيْءٍ﴾. از این مطالب به این نتیجه دست می‌یابیم که آنان خداوند را عبادت کردند و حضرت یوسف(ع) را نشانه الهی و همانند کعبه، قبله‌گاه خود قرار دادند. در پاره‌ای از روایات نیز به این توجیه و و توجیه شکر گزاردن اشاره شده است: «أَمَّا سُجُودُ يَعْقُوبَ وَ وُلْدِهِ لِيُوسُفَ فَإِنَّهُ لَمْ يَكُنْ لِيُوسُفَ وَ إِنَّمَا كَانَ ذَلِكَ مِنْ يَعْقُوبَ وَ وُلْدِهِ طَاعَةً لِلَّهِ- وَ تَحِيَّةً لِيُوسُفَ كَمَا كَانَ السُّجُودُ مِنَ الْمَلَائِكَةِ لِآدَمَ وَ لَمْ يَكُنْ لِآدَمَ إِنَّمَا كَانَ ذَلِكَ مِنْهُمْ طَاعَةً لِلَّهِ وَ تَحِيَّةً لِآدَمَ فَسَجَدَ يَعْقُوبُ وَ وُلْدُهُ- وَ سَجَدَ يُوسُفُ مَعَهُمْ شُكْراً لِلَّهِ لِاجْتِمَاعِ شَمْلِهِمْ»؛ سجده حضرت یعقوب(ع) و فرزندانش برای یوسف(ع) نبود، بلکه آن سجده در راستای اطاعت از خداوند و احترام به حضرت یوسف(ع) بود. سجده فرشتگان در برابر حضرت آدم(ع) نیز این گونه بود. پس حضرت یعقوب(ع) و فرزندانش و حضرت یوسف(ع)، همگی در درگاه الهی به دلیل اجتماعشان در یک جا سجده شکر به جا آوردند.

از آنجا که یوسف(ع) آیه و نشانه پروردگار است، هرگز استقلال در وجود ندارد و قهراً معبود او تنها خداوند خواهد بود. در مورد نماز به سوی قبله، دو اصطلاح کاربرد دارد: ۱. صلی الی القبله؛ ۲. صلی للقبله.

پس جمله ﴿وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا...﴾ با قبله بودن آن حضرت سازگاری دارد و این بدان معنا نیست که هیچ گونه تعظیمی به او انجام نشده است، بلکه آن جهت را نیز کاملاً می‌رساند؛ همانند اینکه کعبه قبله است، اما عظمت و احترام آن امری مسلم است. برخی مفسران در این مجال، عنوان سجده شکر را مطرح کرده‌اند که با این توجیه به گونه‌ای جمع شدنی است؛ یعنی می‌توان گفت آنان در برابر خداوند سجده شکر به جا آوردند و در این سجده، یوسف(ع) را قبله خود قرار دادند. این فراز آیه که می‌فرماید: ﴿وَرَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ...﴾ این برداشت را تأیید می‌کند؛ زیرا آنان از تخت بالا آمدند. اگر بنا بر این بود که در برابر یوسف(ع) سجده کنند، بهتر آن بود که پیش از بالا آمدن از تخت سر به سجده می‌نهادند. این توجیه در آیه ۴ همین سوره نیز کارساز است: ﴿رَأَيْتُهُمْ لِي سَاجِدِينَ﴾؛ یعنی آنان به دلیل نعمت بازگشت من، در برابر خداوند سجده شکر به جا آوردند. فخر رازی در تأیید این وجه می‌گوید: «این وجه متعین است؛ زیرا رضایت یوسف(ع) به سجده در برابرش، آن هم از سوی پدرش، با عقل انسان سازگاری ندارد». این توجیه با اصول مسلم اعتقادی سازگار، و بدون اشکال و ایراد است.

پاسخ دوم: سجده؛ رسم احترام در آن زمان: تحیت و احترام در آن زمان به صورت سجده انجام می‌شد؛ همچنان که در دین اسلام، سلام کردن به عنوان احترام معرفی شده است.

این توجیه چنین نقد شده است که اگر سجده کمال احترام بود، باید یوسف(ع) در برابر پدرش، حضرت یعقوب(ع) این سان احترام می‌کرد. افزون بر آن، این ادعا بی‌دلیل است.

پاسخ سوم: عبادت نبودن مطلق سجده: سجده بدون نیت عبادت در آن، عنوان عبادت نخواهد داشت. پس اگر آنان از انجام دادن این سجده قصد عبادت نداشته‌اند، هیچ ایرادی بر کارشان وارد نیست.

در نقد این سخن می‌توان گفت معنای سجده در لغت، با عبادت و نهایت خضوع آمیخته است و دست‌کم عرف قرآنی و تعابیر شرعی این معنا را می‌رساند: ... و سجد الرجل: وضع جبهته بالأرض.... السجود اصله التطامن و التذلل وجعل ذلک عباره عن التذلل لله و عبادته.... ان الأصل الواحد فی هذه الماده هو کمال الخضوع بحیث لا یبقی اثر من الانانیه....

پاسخ چهارم: سجده؛ به معنای کرنش متداول: سجده در آن عصر، تنها به همین معنای سر بر زمین نهادن نبوده است، بلکه در هر گونه کرنشی کاربرد داشته است. میبدی می‌نویسد: «بلکه آن پشت خم دادن بود».

ایراد این تفسیر در این است که اولاً دلیلی بر انصراف لفظ سجده از معنای متعارف آن وجود ندارد؛ ثانیاً با فراز ﴿خَرُّوا لَهُ سُجَّدًا﴾: «در برابر او بر زمین افتادند» ناسازگار است. البته می‌توان به این اشکال پاسخ داد که ماده خرور چه بسا در معنای مرور به کار رفته است، مانند آیه ﴿لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْهَا صُمًّا وَعُمْيَانًا﴾ که ﴿لَمْ يَخِرُّوا﴾ به معنای لم یمروا آمده است.

با نگاهی به ترجمه‌های آیه و تفسیر آن در تفاسیر گوناگون، این نتیجه به دست می‌آید که این ایراد وارد نیست؛ زیرا ﴿يَخِرُّوا﴾ به همان معنای افتادن تفسیر شده است. زمخشری می‌نویسد: «این آیه افتادن را نفی نمی‌کند، بلکه مفاد آیه این است که آنان کر و کور بر آیات الهی نمی‌افتند؛ بلکه افتادنشان از روی بصیرت و علاقه است. در برابر آیات الهی چشم و گوش خود را باز می‌کنند». پس ﴿لَمْ يَخِرُّوا﴾ به معنای لم یمروا نیست. وجوه دیگری در کتب تفسیری مطرح شده است که فاقد دلیل و اعتبارند.

پرسش‌های وابسته

1. آیا آیه ۸ سوره یوسف بر عدم عصمت حضرت یعقوب دلالت می‌کند؟ (پرسش)
2. آیا آیه ۱۰۰ سوره یوسف بر عدم عصمت حضرت یعقوب دلالت می‌کند؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

• حضرت یعقوب
• پیامبران

منابع

1. احمدی، رحمت‌الله، پدیده وحی از دیدگاه علامه طباطبایی
2. حسینی میلانی، سید علی، عصمت از منظر فریقین
3. فاریاب، محمد حسین، عصمت امام
4. هادی اکبری ملک‌آبادی و رقیه یوسفی سوته، ولایت از دیدگاه علامه طباطبایی
5. محمد تقی فیاض‌بخش، فرید محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱
6. محمد هادی فرقانی و محمد عباس‌زاده جهرمی، خوانش انتقادی انگاره عالمان غیرشیعی از عصمت انبیا با تطبیق بر نصوص قرآن کریم، دوفصلنامه شبهه‌پژوهی مطالعات قرآنی
7. علوی مهر، حسین، مسئله وحی و پاسخ به شبهات آن
8. امیر دیوانی؛ محمد سعیدی مهر؛ علی رضا امینی و محسن جوادی، معارف اسلامی ج۲
9. انواری، جعفر، نور عصمت بر سیمای نبوت