زهد در قرآن

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث زهد است. "زهد" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

زهد در قرآن - زهد در حدیث - زهد در نهج البلاغه - زهد در اخلاق اسلامی - زهد در عرفان اسلامی - زهد در معارف دعا و زیارات - زهد در معارف و سیره سجادی - زهد در معارف و سیره نبوی

زهد: بی‌رغبتی به دنیا برای رسیدن به آخرت و خدا

واژه‌شناسی لغوی

• "زهد" در لغت ضدّ رغبت و به معنای ترک چیزی و اعراض از آن است و بر اندک بودن و حقارت چیزی دلالت می‌‌کند.
• در اصطلاح، زهد درباره دنیا به کار رفته و بدین معناست که انسان تعلق و رغبت باطنی به دنیا و زینت‌های آن نداشته و زندگی دنیوی وی برای آخرت باشد. در منابع اخلاقی و عرفانی برای آن تعریف‌هایی ذکر شده که مفادهای آنها به هم نزدیک‌اند.
• در اخلاق آن را ضدّ دنیادوستی و گرایش به دنیا دانسته و گفته‌اند: زهد آن است که شخص، دنیا را با قلبش نخواهد و با اعضایش ترک کند، مگر به مقداری که برای بدنش ضروری است.
• در عرفان، زهد یکی از منازل سلوک به سوی خدا دانسته شده و برای آن تعریف‌های بسیاری ذکر شده است؛ مانند بغض دنیا و اعراض از آن و ترک هر چیزی که انسان را از یاد خدا باز دارد.
• در روایاتی از اهل بیت(ع) نیز تعریف‌هایی برای زهد بیان شده است؛ برای نمونه در روایتی از امیرمؤمنان(ع)، زهد به کوتاهی آرزو، شکرگزاری برابر هر نعمتی و پرهیز از تمام محارم الهی تعریف شده و در روایتی از امام صادق(ع) آمده است: زهد به ضایع کردن مال و حرام کردن حلال نیست، بلکه زهد آن است که اعتمادت به آنچه در دست داری بیشتر نباشد از اعتماد بر آنچه نزد خداست.
• برخی زهد را یکی از درجات پنج‌گانه تقوا و به معنای پرهیز از مباحات و بالاتر از درجه ورع به معنای پرهیز از شبهات دانسته‌اند. برخی نیز مرتبه زهد را پایین‌تر از مرتبه رضا و رضا را برترین منزل کمال به شمار آورده‌اند.
• گرایش به زهد و اعراض از دنیا و اشتغال به اصلاح نفس، در تمام دوره‌های زندگی بشر و در میان همه اقوام و ملل بوده و پیامبران الهی(ع) به ویژه پیامبر اکرم(ص) و نیز اهل بیت ایشان(ع) بهترین الگوی زندگی زاهدانه بودند. برخی از دانشمندان در کتاب‌هایشان به بیان مظاهر گوناگون زهدِ هریک از پیامبر(ص) و اهل بیت ایشان(ع) پرداخته‌اند؛ مانند شیخ صدوق در کتاب الزهد؛ همچنین از پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) به ویژه امیرمؤمنان(ع) روایات فراوانی در تشویق به زهد و تبیین ابعاد گوناگون آن وارد شده است.
• دانشمندان مسلمان، اعم از شیعه و سنی، توجه ویژه‌ای به زهد داشتند و از همان آغاز، آثار بسیاری را در این زمینه به رشته تحریر در آورده‌اند که برخی از آنان کتاب خویش را نیز کتاب الزهد نام نهاده‌اند؛ مانند حسن بن علی بن فضال کوفی، حسین بن سعید اهوازی، احمد بن حنبل، بیهقی و عبدالله بن مبارک. برخی نیز در ضمن فصلی از کتاب‌های اخلاقی و عرفانی خود به بیان این موضوع پرداخته‌اند؛ نظیر قشیری، غزالی، فیض کاشانی و محمد مهدی نراقی؛ همچنین بسیاری از محدثان، بابی از کتاب خویش را به بحث از زهد اختصاص داده‌اند.

حقیقت و مراتب زهد

• از دیدگاه قرآن، زهد به معنای بی‌بهره بودن از مال و ثروت و امکانات دنیوی نیست و برخلاف تصور برخی، نیازی نیست که زهد حتما با فقر و تهیدستی توأم باشد، بلکه حقیقت زهد آن است که انسان به دنیا به گونه‌ای دلبسته نشود که از یاد خدا و قیامت غافل گردد، چنان‌که سلیمان(ع) با اینکه مال و ثروت فراوانی داشت، به آنها دلبسته نبود و با ردّ هدایای گرانبهای ملکه سبا این معنا را نشان داد: ﴿فَلَمَّا جَاءَ سُلَيْمَانَ قَالَ أَتُمِدُّونَنِ بِمَالٍ فَمَا آتَانِيَ اللَّهُ خَيْرٌ مِمَّا آتَاكُمْ بَلْ أَنْتُمْ بِهَدِيَّتِكُمْ تَفْرَحُونَ﴾ و نیز پیامبر(ص)، فدک و عوالی را به فاطمه (س) بخشید که درآمد سالانه بسیار زیادی داشت، با این حال فاطمه (س) از بزرگ‌ترین زاهدان بود و با کمترین امکانات زندگی می‌کرد، از این‌رو امیرمؤمنان(ع)، برخوردار بودن یا نبودن از دنیا را جزو حقیقت زهد به شمار نیاورده و تمام زهد را خلاصه شده در دو عبارت از قرآن دانسته که انسان بر آنچه از دست داده غمگین و از آنچه خدا به او داده شادمان نشود: ﴿لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ﴾ با این حال برخی لذت بردن از تمتعات دنیا را مانع زهد دانسته‌اند.
• در تحقق فضیلت زهد، اختیاری بودن و نیت درست نیز شرط است، بنابراین کسی که تارک دنیا باشد ولی این کار وی به جهت دسترسی نداشتن به دنیا یا برای غرضی غیر از خدا و آخرت مانند دستیابی به نام نیک، به دست آوردن دل‌ها یا سنگینی کار و سختی حفظ اموال باشد، زاهد به شمار نمی‌آید.
• در آیات و روایات، برای جلوگیری از افراط و تفریطی که موجب دور شدن از حقیقت زهد می‌شود، از یک سو گروهی از مردم که با حرص و ولع به دنبال دنیا و زرق و برق‌های جهان ماده می‌روند، به ناپایداری دنیا و بی‌ارزش بودن مال و جاه توجه داده شده‌اند و از سوی دیگر اهمیت کار و کوشش به گروهی که به بهانه زهد از کار و تلاش دست می‌کشند، گوشزد شده و آیات و روایاتی که روزی‌رسان را تنها خدا معرفی کرده، در پی پایان دادن به حرص و دنیادوستی و نیز فعالیت بی‌قید و شرط برای کسب درآمد بیشترند؛ نه اینکه به دنبال از بین بردن نشاط کار و کوشش برای زندگی آبرومندانه و خودکفا باشند، بنابراین حرام شمردن چیزهای پاکیزه‌ای که خدا آنها را حلال کرده از نظر قرآن ممنوع است: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُحَرِّمُوا طَيِّبَاتِ مَا أَحَلَّ اللَّهُ لَكُمْ﴾ . نیز: ﴿قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّيِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِيَ لِلَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا خَالِصَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ﴾ ؛ ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ لَكَ تَبْتَغِي مَرْضَاتَ أَزْوَاجِكَ﴾ و زهد برخی از صوفیه با التزام به اموری چون مصرف نکردن گوشت، پوشیدن لباس‌های خشن، شب‌زنده‌داری‌های طولانی و ترک معاشرت با زنان، زهدی منفی است که مورد تأیید اسلام نیست، چنان‌که مسیحیان نیز نوعی رهبانیت ابداع کردند﴿ ثُمَّ قَفَّيْنَا عَلَى آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَقَفَّيْنَا بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَآتَيْنَاهُ الإِنجِيلَ وَجَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِيَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا كَتَبْنَاهَا عَلَيْهِمْ إِلاَّ ابْتِغَاء رِضْوَانِ اللَّهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ﴾ که در ابتدا مصداقی از زهد و بی‌اعتنایی به دنیا بود؛ ولی به تدریج به انحراف کشیده شد تا آنجا که ازدواج بر مردان و زنان راهب، حرام و هرگونه حضور در اجتماع نیز نکوهش شد، از این‌رو صومعه‌ها و دیرها را در مکان‌هایی دورافتاده برای عبادت برمی‌گزیدند و در محیطی دور از اجتماع زندگی می‌کردند. ستایش ثواب دنیا در کنار ثواب آخرت: ﴿فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ﴾ از دیگر ادله مخالفت قرآن با زیاده‌روی در ترک دنیا و زهدورزی است.
• برخی با استفاده از آیه ۴۰ سوره نازعات: ﴿وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى﴾ زهد در دنیا و رغبت به آخرت را تمسک به اطاعت خدا و اجتناب از هواهای نفسانی دانسته‌اند و به باور بعضی، زهد تنها در حرام است، زیرا حلال از جانب خدا بر بندگان مباح شده و نعمتی را که خدا بر بنده‌اش ارزانی داشته و او شکر آن را به جا آورده، امساک و زهد از آن خلاف ادب است؛ اما در برابر، برخی زهد در حرام را واجب و زهد در حلال را فضیلت دانسته‌اند، چنان‌که کافران، به این جهت که در دنیا از امور پاکیزه بهره‌مند شدند و آن را بر بهره‌های بهشتی برگزیدند، در قیامت توبیخ خواهند شد: ﴿وَيَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَيِّبَاتِكُمْ فِي حَيَاتِكُمُ الدُّنْيَا وَاسْتَمْتَعْتُمْ بِهَا...﴾ و از همین‌رو پیامبر اکرم(ص) و امیرمؤمنان(ع) زهد در دنیا را بر بهره‌مندی از آن ترجیح دادند.
• برای زهد به اعتبارهای گوناگون، درجات متعددی ذکر شده است؛ برای نمونه از دیدگاه اخلاق‌پژوهان زهد به اعتبار نَفس ترک دنیا سه درجه دارد:

1. ترک دنیا با تلاش و سختی، در حالی که آن را دوست دارد؛
2. کوچک شمردن دنیا و ترک آن به آسانی؛
3. ترک آن با اشتیاق

• و به اعتبار آنچه ترک می‌کند ۵ درجه دارد:

1. ترک محرمات؛
2. ترک مشتبهات؛
3. ترک حلال مازاد بر نیاز؛
4. ترک هرگونه لذت مادی؛
5. ترک غیر خدا.

• به اعتبار هدف نیز سه درجه دارد:

1. نجات از آتش و دیگر عذاب‌های دوزخ؛
2. رسیدن به ثواب و بهشت؛
3. رسیدن به خدا و مقام لقاءاللّه.

• در حدیثی، امام سجاد(ع) زهد را ۱۰ درجه دانسته که برترین درجه آن پایین‌ترین درجه ورع است.

اهمیت و جایگاه زهد

• از آنجا که دلبستگی به دنیا و برگزیدن آن بر آخرت، عامل گمراهی: ﴿الَّذِينَ يَسْتَحِبُّونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَيَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَيَبْغُونَهَا عِوَجًا أُولَئِكَ فِي ضَلَالٍ بَعِيدٍ﴾ و ترک آخرت: ﴿إِنَّ هَؤُلَاءِ يُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَيَذَرُونَ وَرَاءَهُمْ يَوْمًا ثَقِيلًا﴾ و موجب عذاب دوزخ: ﴿مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلَاهَا مَذْمُومًا مَدْحُورًا﴾ ؛ ﴿وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا﴾ و خشم خدا می‌شود﴿مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ وَلَكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ ذَلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ﴾ ، زهد و بی‌رغبتی به دنیا می‌تواند انسان را از این امور ناپسند نجات دهد و موجب شود که وی در راه آخرت و سعادت گام نهد، از این‌رو قرآن کریم آنچه را نزد خداست از زندگی دنیا برتر و پایدارتر معرفی کرده و بدین ترتیب انسان‌ها را به زهد در دنیا تشویق کرده: ﴿وَمَا أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَزِينَتُهَا وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَى أَفَلَا تَعْقِلُونَ﴾؛ نیز: ﴿...قُلْ مَتَاعُ الدُّنْيَا قَلِيلٌ وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ لِمَنِ اتَّقَى...﴾؛ ﴿...أَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الْآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ﴾ ؛ ﴿وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولَى﴾ ؛ ﴿بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى﴾ و دلخوش بودن و سرگرم شدن به زن، فرزند، پول‌های انباشته شده طلا و نقره، اسب‌های عالی که مظهر جلال و حشمت‌اند، چارپایان، کشت و زرع و راضی بودن به این امور و غفلت از خدا و آخرت را نکوهش کرده و عاقبت نیک را نزد خداوند دانسته: ﴿زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَالْبَنِينَ وَالْقَنَاطِيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالْأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَلِكَ مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ﴾ و برای بی‌رغبت کردن انسان‌ها به دنیا، شکوفه‌های زندگی دنیا را وسیله آزمایش قرار داده و روزی پروردگار را برتر و پایدارتر معرفی کرده: ﴿وَلَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَى﴾ و با یادآوری حتمی بودن مرگ، و در نتیجه زوال همه نعمت‌هایی که انسان‌ها در زندگی دنیا، از آنها برخوردارند، لزوم زهد در دنیا را گوشزد کرده است: ﴿...وَكُنْتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْيَاكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ﴾ و آنچه را خدا در زمین قرار داده زینتی برای زمین دانسته تا انسان‌ها آزموده شوند و معلوم شود که عمل چه کسی بهتر و زاهدانه‌تر است: ﴿إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَى الْأَرْضِ زِينَةً لَهَا لِنَبْلُوَهُمْ أَيُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا﴾، چنان‌که غایت و نتیجه آفرینش آسمان‌ها و زمین را نیز همین آزمون دانسته: ﴿وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ... لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا﴾ و در حدیثی از پیامبر اکرم(ص) کسی که عملش نیکوتر است به شخص زاهدتر تفسیر شده و کافران ثروتمندی را که به زینت دنیا دل بسته‌اند و مؤمنان زاهد را مسخره می‌کنند، نکوهش کرده است: ﴿زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَيَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ اتَّقَوْا فَوْقَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ﴾ نکوهش و نهی از دلبستگی به دنیا و غفلت از خدا و آخرت که نقطه مقابل زهد است، در آیات فراوان دیگری نیز بازتاب یافته است.
• گزارش‌های پرشمار قرآن از زهد پیامبران و اولیای الهی و ستایش آن، از دیگر ادله اهمیت و جایگاه والای زهد از دیدگاه قرآن است، چنان که براساس آیه‌ای، خصلت پیامبرانی مانند ابراهیم، اسحاق و یعقوب(ع) یاد آخرت دانسته شده که لازمه آن زهدورزی در دنیاست: ﴿وَاذْكُرْ عِبَادَنَا إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ إِنَّا أَخْلَصْنَاهُمْ بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ﴾ و در آیات زیادی از زبان پیامبران گوناگون نقل شده که خطاب به مردم زمان خویش می‌گفتند: ما در برابر تبلیغ دین از شما مزد و مالی نمی‌خواهیم: ﴿وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ﴾ ؛ ﴿يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي﴾ ؛ ﴿وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾ ؛ ﴿قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُتَكَلِّفِينَ﴾ . و به گفته برخی، نام زکریا، یحیی، عیسی و الیاس(ع) به جهت شدّت زهد در دنیا و روی‌گردانی از زخارف آن، در آیه‌ای به صورت جداگانه ذکر شده و ایشان از شایستگان به شمار آمده‌اند: ﴿وَزَكَرِيَّا وَيَحْيَى وَعِيسَى وَإِلْيَاسَ كُلٌّ مِنَ الصَّالِحِينَ﴾، چنان که در آیه‌ای دیگر، یحیی(ع) با وصف "حَصور" ستوده شده: ﴿...أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيَى مُصَدِّقًا بِكَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَسَيِّدًا وَحَصُورًا...﴾ که به معنای زهد و دوری از هوا و هوس دانسته شده و در روایتی نبوی، حکمی که در کودکی به وی داده شد: ﴿يَا يَحْيَى خُذِ الْكِتَابَ بِقُوَّةٍ وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا﴾ به زهد تفسیر شده است؛ همچنین قرآن از وجود انسان‌هایی ربّانی در میان بنی‌اسرائیل خبر داده که مانند پیامبران، با تورات برای یهودیان حکم می‌کردند: ﴿إِنَّا أَنْزَلْنَا التَّوْرَاةَ فِيهَا هُدًى وَنُورٌ يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذِينَ أَسْلَمُوا لِلَّذِينَ هَادُوا وَالرَّبَّانِيُّونَ...﴾ و به گفته‌ای مقصود از ربّانیون، زاهدان و عابدان یهود است.
• در آیات متعددی به پیامبر اکرم(ص) فرمان داده شده که زندگی زاهدانه‌ای داشته باشد و از توجه به مظاهر و زینت‌های دنیا بپرهیزد: ﴿لَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ...﴾؛ ﴿ وَلا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَى﴾ نیز: ﴿فَلَا تُعْجِبْكَ أَمْوَالُهُمْ وَلَا أَوْلَادُهُمْ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ بِهَا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَتَزْهَقَ أَنْفُسُهُمْ وَهُمْ كَافِرُونَ﴾ ؛ ﴿وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ وَلَا تَعْدُ عَيْنَاكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا﴾ . و حتّی به همسران خویش پیشنهاد کند که اگر زندگی زاهدانه با او را نمی‌پسندند و خواستار زندگی دنیا و زینت‌های آن هستند، اعلام کنند تا پیامبر(ص) آنان را طلاق دهد: ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَأُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا﴾؛ ولی اگر خواستار خدا و فرستاده‌اش و زندگی آخرت‌اند، خدا برای نیکوکاران‌شان پاداش بزرگی فراهم کرده است: ﴿وَإِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنْكُنَّ أَجْرًا عَظِيمًا﴾ گفته شده: همسران پیامبر(ص) از او خواستند تا نفقه آنان را افزایش دهد و بدین ترتیب آن حضرت را آزردند. پیامبر(ص) یک ماه از آنان کناره‌گیری کرد تا اینکه آیات فوق نازل شدند و لازمه برخورداری از پاداش بزرگ الهی را تحمل زندگی زاهدانه در کنار پیامبر(ص) اعلام کردند.
• در شأن نزول آیه ﴿تَبَارَكَ الَّذِي إِنْ شَاءَ جَعَلَ لَكَ خَيْرًا مِنْ ذَلِكَ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَيَجْعَلْ لَكَ قُصُورًا﴾ گفته شده: فرشته‌ای از جانب خدا بر پیامبر(ص) نازل شد و گفت: خداوند تو را مخیر کرده که اگر خواستی کلید همه خزانه‌های دنیا را به تو ببخشد که پیش و پس از تو به هیچ‌کس نداده و در عین حال از پاداش اخروی تو چیزی کاسته نشود؛ اما آن حضرت این پیشنهاد را نپذیرفت و تمام آن را برای آخرت طلب کرد.
• در آیه‌ای نیز از اصحاب صُفّه که به جهت پرداختن به اموری مانند جهاد و عبادت، از کسب و کار و تأمین معاش خود باز مانده بودند ولی با وجود فقر، به شدت خویشتنداری کرده و از دیگران چیزی نمی‌خواستند، ستایش و به انفاق به آنان فرمان داده شده است: ﴿لِلْفُقَرَاءِ الَّذِينَ أُحْصِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ ضَرْبًا فِي الْأَرْضِ يَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِيمَاهُمْ لَا يَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا...﴾.
• در روایات هم زهد کلید همه خوبی‌ها، بهترین راه جست‌وجوی حقّ و تنها راه چشیدن مزه ایمان دانسته شده و برای آن آثاری مانند حکمت، بصیرت، آسان شدن سختی‌ها و فراغت دل برای پرداختن به آخرت ذکر شده است.

راه‌های دستیابی به زهد

• مهم‌ترین راه‌های رسیدن به زهد، ایمان به تقدیر الهی و شناخت آخرت و ایمان به آن‌اند:

ایمان به قضا و قدر

• قرآن کریم پس از بیان اینکه هرچه در زمین یا در نَفس انسان‌ها به آنان می‌رسد، پیش از آنکه پدید آید در لوح محفوظ نوشته شده است، هدف از اعلام این خبر را آراسته شدن مؤمنان به زهد دانسته است: ﴿مَا أَصَابَ مِنْ مُصِيبَةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي أَنْفُسِكُمْ إِلَّا فِي كِتَابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَهَا... * لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ﴾، زیرا اگر انسان بداند هر مصیبتی که به وی رسیده تقدیری الهی است که حتما به او می‌‌رسید، برای از دست دادن نعمت بیش از حدّ اندوهگین نمی‌شود و اگر بداند نعمتی که به وی رسیده نیز تقدیری الهی و امانتی در دست اوست، از به دست آوردن آن دچار شادی بیش از حدّ و نکوهیده نمی‌شود. برخی در تفسیر آیه گفته‌اند: اگر انسان بداند آنچه از دستش می‌رود خداوند عوض آن را در آخرت ضمانت کرده، هرگز برای از دست دادن آن غمگین نمی‌شود و از سوی دیگر اگر بداند آنچه را به دست می‌آورد حقوق و تکالیفی بر آن بار شده و شکری بر آن واجب می‌شود، هرگز بر آن شاد نمی‌شود.

شناخت آخرت و ایمان به آن

• باور به آخرت و مقایسه لذت‌ها و شهوات دنیا با نعمت‌های عظیم آخرت، انسان را به سوی زهد سوق می‌دهد، از این‌رو قرآن کریم در آیات فراوانی برای دور کردن انسان‌ها از دنیاطلبی و تشویق آنان به زهد، دنیا را با آخرت مقایسه کرده و به کوچکی و کوتاهی دنیا و عظمت و ماندگاری آخرت اشاره کرده است: ﴿بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى﴾ نیز: ﴿وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ﴾ ؛﴿مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا نُوَفِّ إِلَيْهِمْ أَعْمَالَهُمْ فِيهَا وَهُمْ فِيهَا لَا يُبْخَسُونَ أُولَئِكَ الَّذِينَ لَيْسَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ إِلَّا النَّارُ وَحَبِطَ مَا صَنَعُوا فِيهَا وَبَاطِلٌ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴾ ؛ ﴿مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلَاهَا مَذْمُومًا مَدْحُورًا وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُورًا كُلًّا نُمِدُّ هَؤُلَاءِ وَهَؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا انْظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَلَلْآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجَاتٍ وَأَكْبَرُ تَفْضِيلًا﴾ ؛ ﴿فَلْيُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يَشْرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ وَمَنْ يُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيُقْتَلْ أَوْ يَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا﴾ ؛ ﴿فَخَرَجَ عَلَى قَوْمِهِ فِي زِينَتِهِ قَالَ الَّذِينَ يُرِيدُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا يَا لَيْتَ لَنَا مِثْلَ مَا أُوتِيَ قَارُونُ إِنَّهُ لَذُو حَظٍّ عَظِيمٍ وَقَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَيْلَكُمْ ثَوَابُ اللَّهِ خَيْرٌ لِمَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا وَلَا يُلَقَّاهَا إِلَّا الصَّابِرُونَ﴾ ؛ همچنین زمانی که قارون با تمام زینت خود در برابر قومش ظاهر شد و دنیاطلبان قوم وی آرزو کردند که آنچه به قارون داده شده آنان نیز داشتند، دانشمندان زاهدی که به آخرت علم و ایمان داشتند، ایشان را توبیخ کرده و یادآور شدند که پاداش الهی از زینت‌های دنیا برتر است و تنها با صبر می‌توان این مطلب را ادراک کرد و به پاداش آخرت رسید: ﴿وَقَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَيْلَكُمْ ثَوَابُ اللَّهِ خَيْرٌ لِمَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا وَلَا يُلَقَّاهَا إِلَّا الصَّابِرُونَ﴾؛ نیز پیامبران(ع)، پس از بیان اینکه از دیگران هیچ‌گونه مزد و مالی نمی‌خواهند، اعلام می‌کردند که اجر خویش را از خدا می‌گیرند: ﴿وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ...﴾.
• در روایات نیز بسیار یاد کردن مرگ و آخرت و نعمت‌ها و عذاب‌های آن سبب زهد در دنیا دانسته شده است.

زهد در فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱

منظور زهد پیامبر و موضع پیامبر در رابطه با زهد دیگران و جامعه است. این واژه در قرآن کریم نیامده و فقط یکی از مشتقات آن به صورت اسم فاعل (زاهد) آمده که از مبحث اصطلاحی زهد خارج است. البته آیاتی موجود است که به مبحث زهد در اعراض دنیا و یا مذمت دنیا پرستی پرداخته‌اند. مانند: ﴿وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضٰاتِ اللٰهِ وَ اللٰهُ رَؤُفٌ بِالْعِبٰادِ﴾ یا آیاتی است که در مذمت دنیا است و ناظر به موضوع زهد است. البته اگر این مواهب مادی تغییر جهت دهند و نردبانی برای رسیدن به اهداف الهی گردند، سرمایه‌هایی می‌شوند که خدا آنها را می‌خرد و بهشت جاویدان و سعادت ابدی به آنها می‌بخشد. ﴿إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيَقْتُلُونَ وَيُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا فِي التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِيلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ الَّذِي بَايَعْتُمْ بِهِ وَذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ﴾ خدا جان و مال اهل ایمان را به بهشت خریداری کرده آنها را که در راه خدا جهاد می‌کند، دشمنان دین را بکشند یا خود کشته شوند، این وعده قطعی است بر خدا و عهدی است که در تورات و انجیل و قرآن یاد فرموده است. و از خدا با وفا‌تر به عهد کیست‌؟ ای اهل ایمان شما به خود در این معامله (خریداری بهشت به جان و مال)بشارت دهید که این معاهده با خدا به حقیقت سعادت و پیروزی بزرگی است».. بنابراین اهمیت این مدخل به دلیل تعلیماتی است که خداوند به پیامبر در باره آن بیان می‌کند.

1. ﴿وَلَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَى﴾
2. ﴿لَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ﴾
3. ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَأُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا﴾. ﴿وَإِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنْكُنَّ أَجْرًا عَظِيمًا﴾
4. ﴿فَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلَّى عَنْ ذِكْرِنَا وَلَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا﴾
5. ﴿وَلَا تُعْجِبْكَ أَمْوَالُهُمْ وَأَوْلَادُهُمْ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُعَذِّبَهُمْ بِهَا فِي الدُّنْيَا وَتَزْهَقَ أَنْفُسُهُمْ وَهُمْ كَافِرُونَ﴾
6. ﴿وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ وَلَا تَعْدُ عَيْنَاكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا﴾
7. ﴿وَقَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الْأَرْضِ يَنْبُوعًا * أَوْ تَكُونَ لَكَ جَنَّةٌ مِنْ نَخِيلٍ وَعِنَبٍ فَتُفَجِّرَ الْأَنْهَارَ خِلَالَهَا تَفْجِيرًا * أَوْ تُسْقِطَ السَّمَاءَ كَمَا زَعَمْتَ عَلَيْنَا كِسَفًا أَوْ تَأْتِيَ بِاللَّهِ وَالْمَلَائِكَةِ قَبِيلًا * أَوْ يَكُونَ لَكَ بَيْتٌ مِنْ زُخْرُفٍ أَوْ تَرْقَى فِي السَّمَاءِ وَلَنْ نُؤْمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّى تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَابًا نَقْرَؤُهُ قُلْ سُبْحَانَ رَبِّي هَلْ كُنْتُ إِلَّا بَشَرًا رَسُولً﴾
8. ﴿وَقَالُوا مَالِ هَذَا الرَّسُولِ يَأْكُلُ الطَّعَامَ وَيَمْشِي فِي الْأَسْوَاقِ لَوْلَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَلَكٌ فَيَكُونَ مَعَهُ نَذِيرًا * أَوْ يُلْقَى إِلَيْهِ كَنْزٌ أَوْ تَكُونُ لَهُ جَنَّةٌ يَأْكُلُ مِنْهَا وَقَالَ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُورًا * انْظُرْ كَيْفَ ضَرَبُوا لَكَ الْأَمْثَالَ فَضَلُّوا فَلَا يَسْتَطِيعُونَ سَبِيلًا * تَبَارَكَ الَّذِي إِنْ شَاءَ جَعَلَ لَكَ خَيْرًا مِنْ ذَلِكَ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَيَجْعَلْ لَكَ قُصُورًا﴾
9. ﴿قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرَى لِلْعَالَمِينَ﴾
10. ﴿قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شَاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا﴾
11. ﴿قُلْ مَا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ﴾
12. ﴿قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُتَكَلِّفِينَ﴾
13. ﴿قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ﴾

نتیجه: در آیات فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

1. پیامبر موظف به داشتن زندگی زاهدانه وعدم توجه به زرق برق زندگی دنیا: ﴿لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ﴾.... ﴿وَلَا تُعْجِبْكَ أَمْوَالُهُمْ وَأَوْلَادُهُمْ﴾.... ﴿وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ وَلَا تَعْدُ عَيْنَاكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا﴾.
2. پاداش عظیم الهی، وعده خداوند به همسران پیامبر، در صورت زهد ورزی، ترجیح خدا و پیامبر بر زندگی مرفه دنیا: ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا﴾.... ﴿وَإِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنْكُنَّ أَجْرًا عَظِيمًا﴾.
3. زندگی زاهدانه پیامبر - زندگی مرفه و پر زرق برق - بهانه مشرکان مکه، در ایمان نیاوردن به رسالت آن حضرت: ﴿وَقَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الْأَرْضِ يَنْبُوعًا﴾... ﴿وَقَالُوا مَالِ هَذَا الرَّسُولِ يَأْكُلُ الطَّعَامَ وَيَمْشِي فِي الْأَسْوَاقِ لَوْلَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَلَكٌ﴾
4. بی‌ارزش بودن زرق برق دنیا و اگر خداوند می‌خواست قادر بود بهتر از آن چیزی در بهانه‌جوئی‌های کافران مطرح شده و اساس نظام ارزشی آنها را به پیامبر عطا می‌کرد: ﴿تَبَارَكَ الَّذِي إِنْ شَاءَ جَعَلَ لَكَ خَيْرًا مِنْ ذَلِكَ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَيَجْعَلْ لَكَ قُصُورًا﴾.
5. ناسازگاری برخی همسران پیامبر، با زندگی زاهدانه حضرت و موظف شدن پیامبر به واگزار کردن اختیار طلاق به همسران خود، در صورت نپذیرفتن ادامه زندگی زاهدانه با وی: ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَأُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا﴾
6. زهد ورزی پیامبر در خواست نکردن اجر و مزد از مردم برای خود، در برابر هدایت و انجام رسالت: ﴿قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُتَكَلِّفِينَ﴾.... ﴿قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرَى لِلْعَالَمِينَ﴾.

منابع

1. گرامی، علی، دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۴
2. سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم