آتش زدن خیمه‌های امام حسین
مقدمه
از جنایت‌های سپاه عمر سعد، آتش زدن خیمه‌های امام حسین و اهل بیت (ع) او در روز عاشورا بود. پس از آنکه امام به شهادت رسید، کوفیان به غارت خیمه‌ها پرداختند، زنها را از خیمه‌ها بیرون آوردند، سپس خیمه‌ها را به آتش کشیدند. اهل حرم، گریان و پابرهنه دردشت پراکنده شدند و به اسارت در آمدند[۱]. امام سجاد (ع) در ترسیم آن صحنه فرموده است: به خدا قسم هر گاه به عمه‌ها و خواهرانم نگاه می‌کنم، اشک در چشمانم می‌دود و به یاد فرار آنها در روز عاشورا از خیمه‌ای به خیمه دیگر و از پناهگاهی به پناهگاه دیگر می‌افتم، که آن گروه فریاد می‌زدند: خانه ظالمان را بسوزانید![۲] این آتش، امتداد همان آتش زدنی بود که پس از رحلت پیامبر، در خانه زهرا (س) با آن سوخت و آتش کینه‌هایی بود که از بنی هاشم و اهل بیت در سینه‌ها داشتند. به یاد این حادثه، در مراسم عاشورا در برخی مناطق رسم است که خیمه‌هایی به نشان خیام اهل بیت بر پا می‌کنند، ظهر عاشورا به آتش می‌کشند، تا احیاگر یاد آن ستمی باشد که روز عاشورا بر خاندان رسالت رفت[۳].
آتش زدن و تاراج خیمه‌ها
تبهکاران فرومایه یزیدی در کمال بی‌اعتنایی حضور بانوان و محذرّات رسالت و نبوت در خیمه‌ها، سراپرده ابا عبدالله (ع) را به آتش کشیدند، امام زین العابدین (ع) فرمود: به خدا سوگند! هرگاه به عمه‌ها و خواهرانم می‌نگرم اشک از چشمانم جاری می‌شود و یادم از آن لحظه می‌آید که پس از آتش زدن خیمه‌ها در روز عاشورا از خیمه‌ای به خیمه‌ای دیگر و از پناهگاهی به پناهگاه دیگر قرار می‌کردند و جارچی دشمن فریاد می‌زد: خیمه‌های ستمکاران را در آتش بسوزانید[۴]. درپی آن، اراذل و اوباش کوفه به تاراج سراپرده امام (ع) پرداخته و اشیاء گرانبها و زر و زیور مخدرات حرم و کالاهای موجود در آن را چپاول کردند[۵].
منابع
پانویس
- ↑ بحارالانوار ج ۴۵ ص ۵۸
- ↑ حیاة الامام الحسین ج ۳ ص۲۹۹
- ↑ ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۲۲.
- ↑ حیاة الامام الحسین، به نقل از تاریخ مظفری، ص۲۳۸.
- ↑ حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۵ ص ۲۷۶.