ذوالجناح: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
از آن جهت که این اسب، رهوار و تندرو بوده است، به آن ذو الجناح می‌‌گفته‌اند. این اسب، پس از [[شهادت]] آن حضرت، از پیکر وی [[دفاع]] می‌‌کرد و به سواران [[دشمن]] حمله می‌‌نمود و به این طریق، تعدادی را کشت<ref>مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۵۸.</ref>. [[سید الشهدا]] تا آخرین حدّ و لحظۀ توان خود، سوار بر این اسب بود و [[مقاومت]] و [[جنگ]] می‌‌کرد. در پایان از روی این اسب بر [[زمین]] [[کربلا]] افتاد. | از آن جهت که این اسب، رهوار و تندرو بوده است، به آن ذو الجناح می‌‌گفته‌اند. این اسب، پس از [[شهادت]] آن حضرت، از پیکر وی [[دفاع]] می‌‌کرد و به سواران [[دشمن]] حمله می‌‌نمود و به این طریق، تعدادی را کشت<ref>مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۵۸.</ref>. [[سید الشهدا]] تا آخرین حدّ و لحظۀ توان خود، سوار بر این اسب بود و [[مقاومت]] و [[جنگ]] می‌‌کرد. در پایان از روی این اسب بر [[زمین]] [[کربلا]] افتاد. | ||
پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}}، اسب او کاکل خود را به [[خون]] [[امام]] آغشته کرد و با [[صیحه]] و فریاد و گام بر [[زمین]] زدن به سوی خیمه‌ها دوید تا | پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}}، اسب او کاکل خود را به [[خون]] [[امام]] آغشته کرد و با [[صیحه]] و فریاد و گام بر [[زمین]] زدن به سوی خیمه‌ها دوید تا شهادت امام را به [[اهل بیت]] خبر دهد. [[زنان]] متوجّه شهادت امام شدند و شیون آنان برخاست<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۶۰.</ref>. در برخی منابع [[نقل]] شده که اسب [[امام]]، پس از [[شهادت]] حضرت، وحشت‌زده از نزد [[بانوان]] گریخت و خود را به آب [[فرات]] انداخت و ناپدید شد<ref>تذکرة الشهدا، ملا حبیب الله کاشی، ص۳۵۳.</ref>. | ||
در [[زیارت]] ناحیۀ مقدّسه از این اسب، با عنوان “جواد” یاد شده که با زین و حالت پریشان روی به خیمه‌ها نهاد: {{متن حدیث|فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ}}<ref>حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۲۹۸.</ref>. و [[روایت]] است که پس از شهادت امام، این اسب با همهمه می‌‌گفت: {{متن حدیث|الظَّلِيمَةَ الظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۶.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۸۶.</ref> | در [[زیارت]] ناحیۀ مقدّسه از این اسب، با عنوان “جواد” یاد شده که با زین و حالت پریشان روی به خیمه‌ها نهاد: {{متن حدیث|فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ}}<ref>حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۲۹۸.</ref>. و [[روایت]] است که پس از شهادت امام، این اسب با همهمه می‌‌گفت: {{متن حدیث|الظَّلِيمَةَ الظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۶.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۸۶.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۲
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام حسین است. ذوالجناح از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ذوالجناح در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط نداردذوالجناح نام اسب حسین بن علی (ع) که روز عاشورا بر آن نشسته بود.
مقدمه
از آن جهت که این اسب، رهوار و تندرو بوده است، به آن ذو الجناح می‌‌گفته‌اند. این اسب، پس از شهادت آن حضرت، از پیکر وی دفاع می‌‌کرد و به سواران دشمن حمله می‌‌نمود و به این طریق، تعدادی را کشت[۱]. سید الشهدا تا آخرین حدّ و لحظۀ توان خود، سوار بر این اسب بود و مقاومت و جنگ می‌‌کرد. در پایان از روی این اسب بر زمین کربلا افتاد.
پس از شهادت امام حسین (ع)، اسب او کاکل خود را به خون امام آغشته کرد و با صیحه و فریاد و گام بر زمین زدن به سوی خیمه‌ها دوید تا شهادت امام را به اهل بیت خبر دهد. زنان متوجّه شهادت امام شدند و شیون آنان برخاست[۲]. در برخی منابع نقل شده که اسب امام، پس از شهادت حضرت، وحشت‌زده از نزد بانوان گریخت و خود را به آب فرات انداخت و ناپدید شد[۳].
در زیارت ناحیۀ مقدّسه از این اسب، با عنوان “جواد” یاد شده که با زین و حالت پریشان روی به خیمه‌ها نهاد: «فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ»[۴]. و روایت است که پس از شهادت امام، این اسب با همهمه می‌‌گفت: «الظَّلِيمَةَ الظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا»[۵].[۶]
منابع
پانویس
- ↑ مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۵۸.
- ↑ بحار الأنوار، ج۴۵، ص۶۰.
- ↑ تذکرة الشهدا، ملا حبیب الله کاشی، ص۳۵۳.
- ↑ حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۲۹۸.
- ↑ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۶.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۸۶.